Time to get freaky son.

Έχω φτάσει στο σημείο να αναρωτιέμαι αν με την πληθώρα των horror τίτλων που υπάρχουν εκεί έξω θα μου δημιουργείται το συναίσθημα πως θα βλέπω κάθε φορά κάτι διαφορετικό. Μπορεί κατά τη διάρκεια των ωρών που δαπάνησα στο MADiSON –τόσο με τους φίλους μου, όσο και μόνος– να ήρθα σε επαφή με στοιχεία από διαφορετικούς ή και παρόμοιους τίτλους, στο τέλος όμως κατάφερα να θυμάμαι κάθε σπιθαμή του λεγάμενου, ίσως και λίγο περισσότερο από ότι θα ήθελα. Ένα είναι το σίγουρο, απομυθοποίησα κατά πολύ τα γαλάζια μάτια και στη τελική και το καστανό ωραίο είναι μωρέ.

ΑΛΛΟΙ ΞΥΠΝΑΝΕ ΜΕ ΚΑΦΕ ΚΑΙ ΑΛΛΟΙ ΜΕ ΤΕΛΕΤΕΣ

Σε αυτές τις «περίεργες» ώρες του MADiSON αναλαμβάνουμε τον ρόλο του Luca, ενός έφηβου παιδιού που ξυπνάει στο οικογενειακό του σπίτι γεμάτος με αίματα, χωρίς να γνωρίζει το why και το how. Αυτά που επιφυλάσσει το πολύ σύντομο μέλλον στον μικρό Luca δεν θα τα ευχόμουν ούτε στον χειρότερο εχθρό μου, πόσο μάλλον με τον τρόπο που εξελίσσονται τα δρώμενα. Φυσικά και θα έρθει αντιμέτωπος με δαιμονικές οντότητες, φυσικά και θα συνεχίσει να παραμένει ζωντανός, ενώ κάποιος προσπαθεί να καταλάβει το σώμα του παίζοντας ενδιάμεσα κρυφτό με μερικά αγάλματα της Παναγίας και ΠΡΟΦΑΝΩΣ κανείς δεν θα έρθει για βοήθεια. Είμαι σίγουρος πως όταν συναντήθηκαν για πρώτη φορά οι developers είχαν κάνει sleepover μαραθώνιο The Exorcist, του Καλέσματος και λίγο P.T demo για τις τελευταίες πινελιές.

Η ιστορία είναι πραγματικά φρικιαστική, με το περιβάλλον να είναι ανάλογο των περιστάσεων, αφού θα συναντήσουμε πολλά μπουντρούμια και ethereal planes, λύνοντας τα διάφορα puzzles με σκοπό να καταλάβουμε τι ακριβώς εξελίσσεται γύρω μας. Ναι, υπάρχουν μερικά plot holes σε σημεία από εδώ και από εκεί και μαζί με τον μηχανισμό της polaroid κάμερας μπορεί να μοιάζει λίγο forced το συναίσθημα, αλλά στη κατακλείδα της ιστορίας όλα δένουν άρτια και ας έφαγα μία προσωπική ξενέρα με το τέλος αυτής.

STEP INTO THE HORRORS

Κάτι που μου προκάλεσε μία δόση έκπληξης είναι πως απουσίαζε τελείως το οποιοδήποτε combat system από το παιχνίδι και το μόνο gameplay στοιχείο που έχουμε είναι μία polaroid, όπως αναφέρθηκα και παραπάνω. Εύλογα θα αναρωτηθεί κανείς «μα καλά δεν είναι βαρετό ή και πόσο ενδιαφέρον μπορεί να έχει μια κάμερα;» και απαντώ πως η δομή του παιχνιδιού είναι τέτοια ώστε να μην σου δημιουργείται αυτό το συναίσθημα έλλειψης. Κάποιες φορές (Blue Eyes μακάρι όλα τα μακάρι αδερφέ!) θέλεις να έχεις τη δυνατότητα για button mashing, αλλά ο τρόμος και τα jumpscares εκτελούν τον ρόλο τους σαν καλοκουρδισμένη κιθάρα. Τώρα προφανώς και η κάμερα δεν είναι κανάς χαοτικά περίπλοκος μηχανισμός ίσα–ίσα. Την αποκτάς, έχει διάφορα films, διαθέτει φλας και τραβάς φωτογραφίες για να προχωρήσει η πρόοδος σου. Plain and simple.

Σαν ένα εξτραδάκι θα έλεγα λειτουργούν τα puzzles και οι γρίφοι και μερικοί από αυτούς είναι αρκετά απαιτητικοί. Περιέχουν διαφόρων ειδών προκλήσεις όπως παρατηρητικότητα ή μαθηματικές εξισώσεις και δίνουν αυτό το spiciness για να ξεφύγεις για λίγο από τον αδυσώπητο κόσμο του. Θυμάμαι σε έναν συγκεκριμένο γρίφο να δαπανάμε πάνω από μία ώρα για να καταλάβουμε τι θέλει να πει ο ποιητής. Πάντοτε μου αρέσαν οι προκλήσεις και, αν μη τι άλλο, όταν παρατηρώ δημιουργικότητα μέσα έναν γρίφο ενός horror game, οφείλω να το παραδεχτώ.

HIGHWAY TO HELL

Γενικότερα, πάντοτε από όταν μπήκα στο τρυπάκι του horror genre είτε είναι σε ταινίες, είτε σε παιχνίδια, με εξίταρε το υπερφυσικό και το «απαγορευμένο». Επομένως το go to πάντοτε θα είναι οι δαίμονες, οι ανάποδοι σταυροί και οι τελετές. Call me weird, αλλά μόνο έτσι κουνιέμαι από την καρέκλα μου, άντε και με καμιά ταινία του Peele. Διότι ψάχνω να ΤΡΟΜΑΞΩ–ΤΡΟΜΑΞΩ και όχι απλά να τρομάξω. Και σε αυτές μου τις ορμές ο κόσμος του MADiSON δεν απογοητεύει καθόλου μα καθόλου.

Θα χαρακτήριζα το περιβάλλον του παιχνιδιού αρκετά φρικιαστικό και άβολο. Παίζουν αρκετές gore και splatter στιγμές, άρα σας προτείνω να έχετε τους κουβάδες δίπλα σας ή τα πατατάκια, ανάλογα. Διαθέτει από μπουντρούμια μέχρι νεκροταφεία και παραισθήσεις που πραγματικά σε πάνε «αλλού» και είναι όλα στη πένα. Δεν έχω να παραθέσω κάποιο σχόλιο με κάτι που να μην μου άρεσε από το level design του τίτλου. Έχει δοθεί η απαραίτητη προσοχή εκεί που χρειάζεται και κάθε χώρος έχει ξεκάθαρο σκοπό π.χ. εκκλησία για jumpscare, αποθήκη για τις προμήθειες κλπ.

Η επιλογή του να μην υπάρχει ο παραδοσιακός χάρτης ίσως σας κουράσει, καθώς θα επισκέπτεστε τα ίδια μέρη ξανά και ξανά, μιας και δεν θα θυμάστε απέξω τι χρειάζεται και που, αλλά δένει αρμονικά με την ευρύτερη λογική του. Μετά τα πρώτα 5-6 κυνηγητά με τις Παρθένες θα εξοικειωθείτε και με το παραπάνω. Εξάλλου βρισκόμαστε σε «πάλη» με έναν δαίμονα που θέλει να μας κατακτήσει και οι περιβαλλοντικές αλλαγές είναι το μόνο φυσιολογικό κατ’ εμέ.

ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΞΕΦΥΓΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ

Η παραπάνω επικεφαλίδα έχει εφαρμογή τόσο για τον ίδιο τον τίτλο, όσο και για τo actual timeline. Δεν μπορώ να το κρύψω πως το MADiSON από το τρέιλέρ του, έμοιαζε για ένα poor man’s P.T. Αν και δεν πιστεύω πως υπάρχει κάποιος που δεν γνωρίζει τι εστί P.T demo, σας παροτρύνω να δείτε κάποιο gameplay video και θα καταλάβετε, τόσο τα παραπάνω όσο και επόμενα λόγια μου.

Με χαροποίησε ιδιαίτερα όταν «πλήρωσα τον λογαριασμό» πως δεν έπαιξα ένα καθαυτό κλώνο του ακυρωμένου τίτλου του Kojima, αλλά μία συνετή έμπνευση αυτού. Δηλαδή αυτά τα close encounters με τα bosses, οι στενοί χώροι και τα ρημαδο-μπάνια είναι σίγουρα μερικά από τα στοιχεία που θα συναντήσεις και στους δύο τίτλους. Όμως τίποτα δεν έχει υιοθετηθεί βεβιασμένα και δεν σου δημιουργείται η αίσθηση της αντιγραφής. Και πιστέψτε με επειδή είμαι πολύ αυστηρός με το unoriginal περιεχόμενο (διαβάστε το review μου για το Silt) θα ήμουν ο πρώτος που θα «ξεμπρόστιαζε» μια τέτοια κίνηση.

Εν τέλει, ο χρόνος μου με το MADiSON θα έλεγα πως εξυπηρέτησε τον σκοπό του. Ζήτησα μία καλοκαιρινή horror εμπειρία και έλαβα το πιο κοντινό αποτέλεσμα αυτής, ξεπερνώντας ανά σημεία και τις ίδιες μου τις προσδοκίες. Μετά την πρώτη ώρα πάνω-κάτω, κάθε λεπτό νιώθεις απειλούμενος και ας έχει μικρή διάρκεια ο τίτλος. Το level-design του και ο ήχος του είναι εξαιρετικοί, με το DualSense να έχει και την τιμητική του. Θα φοβηθείς, θα αναρωτηθείς και θα κάνεις λάθος επιλογές γιατί έτσι συμβαίνει όταν γίνεται κατάληψη του σώματος σου. Από τα μάτια του πρωταγωνιστή μας μάς δίνεται η δυνατότητα να δούμε τι θα γινόταν, αν όλα πήγαιναν λάθος…

Ευχαριστούμε πολύ τη CD Media και την Perpetual Games για την παροχή του review copy!