Τον περασμένο Γενάρη, στο σχετικό άρθρο για τις φετινές κυκλοφορίες που περιμένουμε περισσότερο, είχα επιλέξει το Mafia: The Old Country μιας και η Hangar 13 υποσχόταν μία “επιστροφή στις ρίζες” με το νέο installment της στο franchise. Τελικά, η υπόσχεση αυτή εκπληρώθηκε και με το παραπάνω, μιας και το νέο παιχνίδι της σειράς απέδειξε ότι το αμερικανικό στούντιο από τη Νοβάτο της Καλιφόρνιας, μπορεί όχι μόνο να φτιάξει ένα εξαιρετικό game, αλλά αναμφίβολα και το καλύτερο παιχνίδι της σειράς έως τώρα. Αυτό, είναι το review του Mafia: The Old Country.
LIVE FOR YOURSELF
Αν περιμένετε το Mafia: The Old Country να είναι το GTA VI πριν το GTA VI, τότε αδίκως περιμένετε γιατί δεν είναι. Αν πάλι περιμένετε να είναι ένας κλώνος του Red Dead Redemption, πάλι αδίκως περιμένετε. Για την ακρίβεια, το μόνο κοινό χαρακτηριστικό μεταξύ των τριών παιχνιδιών είναι πως και τα τρία αποτελούν μία ξεχωριστή εμπειρία. Κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού, ο πρωταγωνιστής μας, Enzo Favara, αναφέρει την έκφραση “Live for yourself. Not for others.” σε έναν εκ των κύριων χαρακτήρων της ιστορίας, έκφραση που το παιχνίδι ακολουθεί κατά γράμμα, μιας και το The Old Country αποτελεί ταυτόχρονα μία πραγματική εξέλιξη της σειράς, αλλά και ένα σύνολο όλων των θετικών στοιχείων που την εδραίωσαν στη “μαφιόζικη” gaming σκηνή.
Έχοντας παίξει back-to-back τα δύο πρώτα Mafia, σαν προετοιμασία για το The Old Country, ήμουν πλήρως συνειδητοποιημένος για το τι εννοούσε η Hangar 13 όταν έλεγε πως το παιχνίδι θα επιστρέψει πίσω στις ρίζες της σειράς. Πράγματι, το prequel ακολουθεί μία ξεκάθαρα γραμμική προσέγγιση σε όλες τις πτυχές του. Έμφαση δίνεται από το πρώτο κιόλας λεπτό στο storytelling, στους χαρακτήρες και στον κόσμο, που για ακόμη μια φορά φέρνουν το παιχνίδι στον αφρό, ενώ παράλληλα προσφέρει ένα basic, αλλά solid gameplay loop. Ειδικότερα, η πλοκή εξελίσσεται μέσα από chapters τα οποία μας μεταφέρουν από μέρος σε μέρος στον φαινομενικά semi open-world χάρτη.
Η επιλογή αυτή “τηρεί την παράδοση”, όμως επειδή ακριβώς ο κόσμος είναι σχετικά ανοικτός, θα ήθελα μία πιο διαφοροποιημένη προσέγγιση, όπως αυτή που ακολούθησε σε συγκεκριμένα σημεία η Naughty Dog με τα Uncharted 4 και The Last of Us Part II. Εικαστικά, το Mafia: The Old Country είναι ένα από τα πιο όμορφα παιχνίδια που κυκλοφορούν αυτή τη στιγμή εκεί έξω. Τόσο στους χρωματισμούς του, όσο και στο στήσιμο της Σικελίας, το game περνάει με άριστα από τη δική μου τάξη μιας και συνδυάζει όλα αυτά για το οποία είναι φημισμένη η νότια Ιταλία.
Απέραντα λιβάδια, βραχώδη όρη, ζωντανές πόλεις και λιμάνια αποτελούν τη βάση της περιοχής, την οποία η Hangar 13 έντυσε περίτεχνα με πανέμορφα, πολύχρωμα αλλά και γήινα χρώματα που σε μεταφέρουν πανεύκολα πίσω στο χρόνο και σε μία από τις τελευταίες εποχές όπου ο άνθρωπος ήταν άρρηκτα συνδεδεμένος με τη γη και τα αγαθά της. Για το λόγο αυτό, ακολουθώντας το δρόμο που χάραξε η ND, το The Old Country θα μπορούσε πολύ εύκολα να κρατήσει τον chapter-oriented χαρακτήρα του, δίνοντάς μας παράλληλα τη δυνατότητα να εξερευνήσουμε λίγο παραπάνω τον εξαιρετικό χάρτη που έφτιαξε, μέσα από 1-2 πιο χαλαρά missions.
Πίσω στο gameplay, το cover shooting επιστρέφει, διατηρώντας τον μοντέρνο κορμό που πρωτοείδαμε στο remake του Mafia, αλλά εξελίσσοντας την αίσθηση του gunplay και του flow των κινήσεων τόσο του πρωταγωνιστή όσο και των αντιπάλων του, που πλέον μοιάζουν ακόμα πιο φυσικές. Το ίδιο ισχύει και για την οδήγηση, η οποία συμπληρώνεται ομοιόμορφα με το horse riding και ενώ, λόγω του setting, είναι λιγότερη από ότι στα άλλα παιχνίδια, προσωπικά μου άφησε μία πιο ευχάριστη και σημαντικά λιγότερο βαρετή αίσθηση από ότι στα προηγούμενα installments.
Παράλληλα, το The Old Country δεν στηρίζεται μόνο στα παλιά κόλπα, αλλά φέρνει και νέα, όπως τα charms που δίνουν έξτρα ικανότητες στον Enzo, αλλά κυρίως την εισαγωγή του knife gameplay που συμπληρώνει τον εκμοντερνισμό του stealth combat. Όντας στις αρχές του 20ου αιώνα στη Σικελία, δεν θα είχε νόημα ο κόσμος της μαφίας να λύνει τις πιο… ιδιαίτερες διαφορές του με ρόπαλα και μπουνιές, αλλά με κάτι πιο intimate που αποτελεί μέρος της ιστορίας του τόπου και του οργανωμένου εγκλήματος. Έτσι, αν και απλή στη δομή της, η ύπαρξη των μαχαιριών αξιοποιείται διττά.
Από τη μία έχουμε τον κλασσικό μηχανισμό “εκκαθάρισης” εχθρών κατά τη διάρκεια των stealth missions, τα οποία είναι ίσως περισσότερα από ότι θα περίμενε κανείς αλλά δεν μου φάνηκαν ανιαρά, όντας μικρά σε διάρκεια. Από την άλλη, το knife gameplay αποτελεί και τον κορμό των άτυπων boss battles, στοιχείο που δίνει μία φρέσκια πνοή στη σειρά και στον τρόπο που αντιμετωπίζει τα μεγάλα events της ιστορίας, εξυπηρετώντας παράλληλα και το πιο grounded και προσωπικό ύφος που θέλει να περάσει η πλοκή. Μία πλοκή, που αποτελεί το πραγματικό διαμάντι του παιχνιδιού.
ΑΜΑΡΤΙΕΣ ΓΟΝΕΩΝ…
Θαρρώ πως έχει ήδη γίνει γνωστή η αγάπη μου για το storytelling και την βαρύτητα που του δίνω στα παιχνίδια που έχουν έστω και την υπόνοια ιστορίας. Άλλωστε, έχουμε και 30 reviews στο βιογραφικό μας τα τελευταία σχεδόν τρία χρόνια που βρισκόμαστε στο site. Επομένως, ήμουν αρκετά περίεργος για το πως θα διαχειριζόταν το project “prequel” η Hangar 13 για μια σειρά που φημίζεται για τις ιστορίες της. Ευτυχώς δεν απογοητεύτηκα ούτε στο ελάχιστο από το αποτέλεσμα και πιστεύω ότι η ιστορία και η πλοκή του Mafia: The Old Country είναι η καλύτερη που έχει δει η σειρά και μία από τις καλύτερες για φέτος.
Στο επίκεντρο της θα βρούμε τον Enzo Favara, όπως ανέφερα και παραπάνω, ο οποίος προσπαθώντας να ξεφύγει από την δουλεία που βιώνει από παιδί, συναντά και γίνεται σταδιακά μέλος της οικογένειας του Don Torrisi, ενός μεγαλογαιοκτήμονα της Σικελίας που, όπως ήταν αναμενόμενο, διαθέτει και άλλες επαγγελματικές δραστηριότητες και οι οποίες θα βρεθούν στο διάβα του Enzo προς την ευτυχία.
Χωρίς να πω πολλά προς αποφυγήν spoilers, όντας μια gangster-ική ιστορία η δομή λίγο ή πολύ είναι ήδη γνωστή, όμως γίνεται αρκετά αισθητή η διαφοροποίηση της από τις άλλες της σειράς Mafia. Εκεί όπου στο πρώτο παιχνίδι είδαμε την ιστορία ενός ταξιτζή που τυχαία, αλλά συνειδητά, εισήλθε και προσπάθησε να φύγει από τον υπόκοσμο και στο δεύτερο την ιστορία δύο φίλων που από μικρά παιδιά ονειρεύονταν να γίνουν gangsters, τώρα έχουμε στα χέρια μας μία ιστορία που θυμίζει περισσότερο αρχαία τραγωδία ή κάποιο έργο του Shakespeare. Σε αντίθεση όμως με την παραδοσιακή εκτέλεση αυτών των ιστοριών, τώρα την έχουμε στη μορφή ενός άψογα σκηνοθετημένου cinematic game.
Θέλω να ξέρετε ότι δεν μιλάμε για κάποιο ολοκληρωτικά πρωτότυπο σενάριο ή ιδέες που δεν έχουμε κάπου ξαναδεί, διαβάσει ή ακούσει. Αντιθέτως, το Mafia: The Old Country μιλάει για ιδέες, αξίες και αρχές που χρονολογούνται από τις απαρχές των ανθρώπινων κοινωνιών και κοινοτήτων. Αρχές όπως η οικογένεια, ο έρωτας, η τιμή, η κοινωνική τάξη, η αφοσίωση, το καθήκον και το κυνήγι της πραγματικής ελευθερίας και ευτυχίας.
Αυτά είναι που διέπουν τους χαρακτήρες του The Old Country και η μεταφορά τους στη μικρή οθόνη είναι το λιγότερο εξαιρετική και πάνω από όλα, ανθρώπινη και οργανική. Κάθε μέλος και μη της φαμίλιας Torrisi έχει το χώρο να “αναπνεύσει”, να μας παρουσιάσει τον δικό του τρόπο σκέψης ο οποίος δεν είναι γενικός, αόριστος ή μοντέρνος, αλλά συγκεκριμένος και άμεσα συνυφασμένος με τις εμπειρίες που έχει βιώσει ο χαρακτήρας.
Και γι’ αυτό το αποτέλεσμα αξίζουν τα εύσημα οι συγγραφείς που, εύστοχα, προτίμησαν να μην πουν την ιστορία μερικών larger than life χαρακτήρων, όπως συνηθίζεται στις μαφιόζικες ιστορίες, αλλά ανθρώπων που αποτελούν προϊόντα της εποχής και του τόπου, που πολύ εύκολα θα συναντούσαμε στη Σικελία στις αρχές του 20ου αιώνα και που έχουν απλούς, “θνητούς” στόχους και προσδοκίες για τη ζωή τη δική τους και των αγαπημένων τους. Μία ζωή που καθορίζεται από τη μάχη μεταξύ του “what you are” και του “who you choose to be”. Speaking of which…
WHAT VS. WHO
Το Mafia: The Old Country δεν θεωρώ ότι είναι το παιχνίδι που μπορεί να σας εκπλήξει με τις καινοτομίες του. Όπως έγραψα και παραπάνω, είναι ένας τίτλος που έχει πάρει όλα τα καλά στοιχεία που είχαν τα προηγούμενα installments της σειράς και τα έχει συνδυάσει εξαιρετικά σε ένα νέο setting. Αλλά, και πάλι, δεν είναι κάτι πρωτότυπο. Θεωρώ όμως ότι ερωτήματα του τύπου “θα με εκπλήξει το νέο Mafia παιχνίδι” ή “τι είναι το νέο Mafia παιχνίδι” δεν έχουν και ιδιαίτερη σημασία ή για να είμαι ακριβής, θεωρώ ότι βλάπτουν το ίδιο το παιχνίδι και την εμπειρία που μπορεί να αποκομίσει κάποιος από αυτό.
Συνεπώς, τι πρέπει να διερωτηθεί κανείς για το καινούργιο Mafia παιχνίδι; Η ερώτηση που μου γεννήθηκε παίζοντας το ήταν: “ποιο παιχνίδι επιλέγει να είναι το νέο Mafia;” και η απάντηση που μπορώ να δώσω είναι πως το The Old Country επιλέγει να χαράξει τη δική του πορεία, ακολουθώντας -παραδόξως- τη δική του, πετυχημένη συνταγή.
Επιλέγει να μας θυμίσει πως δεν χρειάζεται ένας τίτλος να εφεύρει κάθε φορά τον gameplay τροχό, αλλά μπορεί να είναι “απλοϊκός”. Πως δεν χρειάζεται να είσαι ένας open-world τίτλος, που να απασχολεί τους παίκτες 30, 40, 50 ώρες, αλλά ένας συγκεντρωμένος κόσμος που μπορεί κανείς να τον βιώσει σε μόλις 15 ώρες. Πως δεν χρειάζεται να είσαι ένα παιχνίδι που ακολουθεί τις νόρμες της περιόδου και ωθεί τους παίκτες προς κάποιον γενικό αξιακό κανόνα του μέλλοντος που θα ενώνει τους πάντες και τα πάντα, αλλά μία υπενθύμιση από τα παλιά για όλα αυτά που μας κάνουν ανθρώπους.
Γιατί; Γιατί μέσα σε μία θάλασσα μετριότητας και ιδεών που καταπνίγονται από πολύπλοκες εκτελέσεις, μπορείς να ξεχωρίσεις μόνο και μόνο επειδή κάνεις λίγα πράγματα και τα κάνεις καλά. Γι’ αυτό το λόγο, θεωρώ ότι το Mafia: The Old Country αξίζει την προσοχή σας.
Ευχαριστούμε πολύ την CD Media για την παροχή του review copy!
