Mario Kart World | Review

Πώς αλλιώς να χαρακτηρίσει κανείς το Mario Kart πλέον, παρά ως την «πυρηνική βόμβα» της Nintendo; Ένα διαχρονικό franchise που έχει ενώσει παρέες (και έχει χωρίσει μερικές…), έχει θριαμβεύσει σε πάρτι και μαζώξεις, και πάνω απ’ όλα έχει σπάσει κάθε ρεκόρ πωλήσεων, ειδικά με το Mario Kart 8 Deluxe στο Switch. Έχοντας αφιερώσει σχεδόν τετραψήφιο αριθμό ωρών συνολικά στη σειρά, πρέπει να παραδεχτώ πως ανυπομονούσα (λίγο) για τη νέα έκδοση αυτού του εμβληματικού τίτλου.

Η πρώτη και βασικότερη απορία μου ήταν πώς θα μπορούσε η Nintendo να ξεπεράσει έναν τίτλο όχι απλώς ολοκληρωμένο, αλλά ορόσημο για το franchise. Το Mario Kart 8 Deluxe ήταν το απόσταγμα πολυετούς εξέλιξης, με 96 πίστες που κάλυπταν όλο το φάσμα της ιστορίας της σειράς με παλιές, καινούριες και remake πίστες για όλα τα γούστα. Πώς λοιπόν κυκλοφορείς κάτι νέο χωρίς να μοιάζει φτωχότερο από τον προκάτοχό του; Πώς ξεπερνάς τη σκιά σχεδόν 100 διαδρομών και του πιο καλοδουλεμένου arcade συστήματος οδήγησης εκεί έξω; The Nintendo way.

ΤΑ ΣΥΓΚΡΟΥΟΜΕΝΑ ΤΟΥ ΜΑΡΙΟ

Ας τα πάρουμε από την αρχή. Η βασική φόρμουλα του Mario Kart, που καθιερώθηκε από την εποχή του Mario Kart DS και μετά, παραμένει εδώ, αλλά με κομβικές αλλαγές. Το Mario Kart World περιλαμβάνει 30 βασικές πίστες, εκ των οποίων 16 είναι νέες και 14 είναι “retro” επανεκδόσεις, εμπλουτισμένες με πολλές αλλαγές.

Ο «ελέφαντας στο δωμάτιο» είναι ότι, σε αντίθεση με τους προηγούμενους τίτλους όπου οι πίστες λειτουργούσαν αυτόνομα, εδώ όλες βρίσκονται μέσα σε έναν τεράστιο, ενιαίο ανοιχτό κόσμο (εξ ου και το World στον τίτλο). Ο κόσμος αυτός αξιοποιείται τόσο για τους αγώνες όσο και για ελεύθερη εξερεύνηση – ένα σύστημα που αλλάζει ριζικά τον τρόπο με τον οποίο παίζεις Mario Kart.

Μια από τις σημαντικότερες αλλαγές στη βασική δομή είναι ότι πλέον δεν τρέχεις απλώς τρεις γύρους σε μία πίστα κι αυτό ήταν. Αντίθετα, οι πίστες συνδέονται μεταξύ τους μέσω ευρύτερων, πιο ανοιχτών δρόμων γεμάτων αραιή κυκλοφορία και NPC οχήματα, που σε κατευθύνουν προς τις επόμενες πίστες. Αυτό σημαίνει ότι μπορείς να αγωνιστείς όχι μόνο μέσα στις ίδιες τις πίστες, αλλά και καθ’ οδόν προς αυτές.

Ολόκληρος ο χάρτης μετατρέπεται έτσι σε μια συνεχόμενη «ταπετσαρία» διαδρομών, έτοιμων να χρησιμοποιηθούν για αγώνες, αν εσύ το επιλέξεις. Παρ’ όλα αυτά, η παραδοσιακή εμπειρία Mario Kart παραμένει διαθέσιμη, για όσους προτιμούν τη γνωστή δομή των τριών γύρων ανά πίστα.

TRACKMAXXING

Αν επιστρέψουμε στους αριθμούς, οι 30 βασικές πίστες του Mario Kart World περιβάλλονται συνήθως από 4 έως 10 προσβάσιμους δρόμους που οδηγούν σε επόμενες. Αν κάνουμε τον υπολογισμό, μιλάμε για περίπου 120 μοναδικές διαδρομές σε όλο το παιχνίδι. Και αν συνυπολογίσουμε τις εκδοχές σε αντίστροφη φορά ή σε mirror mode, τα νούμερα ξεφεύγουν μπορώ να πω.

Όμως, αυτή η προσέγγιση θα έλεγα πως είναι μία «επιφανειακή» λύση. Οι ενδιάμεσες διαδρομές, που συνδέουν τις βασικές πίστες, υστερούν σημαντικά σε ποιότητα και σχεδιαστική πρόκληση. Στις περισσότερες περιπτώσεις, πρόκειται για απλές λεωφόρους με λίγη κυκλοφορία, κάποιες ήπιες στροφές και μέτριο ενδιαφέρον στο gameplay.

Ορισμένα σημεία προσφέρουν κάτι παραπάνω: διαφορετικό οδόστρωμα, προσωρινά οχήματα που σε κάνουν ασταμάτητο ή κρυφά μονοπάτια με σπάνια power-ups, αλλά γενικά δεν πλησιάζουν την πολυπλοκότητα, τη φαντασία και το βάθος σχεδίασης των βασικών πιστών. Παρ’ όλα αυτά, εκτιμώ την ύπαρξή τους, γιατί προσφέρουν μια πιο χαλαρή, σχεδόν «sandbox» εμπειρία. Δίνουν ρυθμό και ανάσες μεταξύ των αγώνων και, κυρίως, προσθέτουν διάρκεια ζωής σε ένα παιχνίδι που, διαφορετικά, θα ρίσκαρε να καταλήγει μονότονο πιο γρήγορα.

MARIO HORIZON

Όπως ανέφερα και παραπάνω, ο ανοιχτός κόσμος του Mario Kart World δεν υπάρχει μόνο για χρήση στους αγώνες, αλλά και για το νέο Free Roam mode, που εμφανίζεται για πρώτη φορά σε τίτλο της σειράς. Όσοι έχουν επαφή με τη σειρά Forza Horizon πιθανότατα θα αναγνωρίσουν αμέσως το concept, ενώ για τους υπόλοιπους πρόκειται για μια αρκετά απλή ιδέα: από το βασικό μενού μπορείς ανά πάσα στιγμή να μπεις στον ανοιχτό χάρτη, όπου χωρίς αντιπάλους ή χρονικά όρια, έχεις τη δυνατότητα να εξερευνήσεις με την ησυχία σου. Η πρώτη μου εντύπωση ήταν πως οι δυνατότητες ενός τέτοιου mode είναι σχεδόν απεριόριστες με τις προοπτικές να φαίνονται συναρπαστικές. Μισή ώρα αργότερα, συνειδητοποίησα πόσο λάθος έκανα.

Τι να την κάνεις την ελεύθερη εξερεύνηση αν δεν υπάρχει σχεδόν τίποτα ουσιαστικό να εξερευνήσεις; Εντάξει, ας μην είμαι υπερβολικός – υπάρχουν πράγματα να δεις, και ορισμένα έχουν νόημα. Όμως, η απουσία ενός έστω βασικού single-player campaign μοιάζει με χαμένη ευκαιρία, ειδικά από τη στιγμή που αυτός ο κόσμος είναι ήδη εκεί. Επιπλέον, η έλλειψη ουσιαστικών «μυστικών» ή στοιχείων προς ανακάλυψη είναι αισθητή. Το μοναδικό κίνητρο για εξερεύνηση είναι η συλλογή collectibles, τα οποία, εκτός από το ότι ξεκλειδώνουν το Mirror Mode όταν συγκεντρώσεις 10 από το καθένα, προσφέρουν μόνο αυτοκόλλητα για customization.

Η απογοήτευση μου ήταν διπλή: τόσο για τη φτωχή αξιοποίηση ενός τόσο μεγάλου και καλοσχεδιασμένου χάρτη, όσο και για την έλλειψη ουσιαστικού κινήτρου ώστε να ασχοληθεί κανείς βαθύτερα με τα εκατοντάδες collectibles που, τελικά, δεν ξεκλειδώνουν και τίποτα.

Αυτό που παρατηρούμε στην πράξη είναι ότι η παγκόσμια κοινότητα του Mario Kart αξιοποιεί το Free Roam mode κυρίως για πολύωρη εξάσκηση – και όχι άδικα. Πολλά έχουν αλλάξει στο gameplay του Mario Kart World, και η εξοικείωση είναι απαραίτητη. Ενώ το drifting και τα items παραμένουν γνώριμα και επιστρέφουν κανονικά, η βασική νέα προσθήκη είναι η ικανότητα εκτέλεσης άλματος, το οποίο πλέον επιτρέπει στον χαρακτήρα να ξεκινήσει drift πάνω σε τοίχους ή να κάνει grind πάνω σε κάγκελα και ράγες. Πρόκειται για μηχανισμό που αλλάζει δραματικά την εμπειρία παιχνιδιού, αρκεί να ξέρεις πώς να τον αξιοποιήσεις στο έπακρο.

ΘΕΛΕΙ ΔΑΧΤΥΛΑ ΤΟ KARTING

Και κάπου εδώ κάνει την εμφάνισή του το βασικό πρόβλημα του Mario Kart World: το ύψος στο οποίο έχει φτάσει το skill ceiling του παιχνιδιού. Ως τίτλος που παραδοσιακά θεωρείται casual, το Mario Kart πάντα ήταν διασκεδαστικό για όλους. Η τυχαιότητα των items εξασφάλιζε πως ακόμη και ο λιγότερο έμπειρος παίκτης μπορούσε να έχει τύχη σε μια κούρσα, ενώ βοηθήματα οδήγησης και auto-steer ρύθμιζαν τη δυσκολία ώστε να μην αποθαρρύνουν τους νέους. Αυτά και άλλα βοηθήματα υπάρχουν και στο World.

Ωστόσο, η νέα gameplay φιλοσοφία δημιουργεί ένα τεράστιο χάσμα μεταξύ των παικτών που γνωρίζουν πώς να εκμεταλλευτούν τα advanced mechanics (drift-άλματα, grind σε ράγες κ.λπ.) και εκείνων που απλώς οδηγούν παραδοσιακά. Για τον μέσο casual παίκτη, ο αντίπαλος με πλήρη έλεγχο αυτών των τεχνικών είναι σχεδόν ασταμάτητος. Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό. Στην πραγματικότητα, είναι σημάδι εξέλιξης: το Mario Kart μετατρέπεται σιγά-σιγά από party game σε action-oriented racing παιχνίδι με βάθος και απαιτήσεις. Προσωπικά, αυτό με βρίσκει απολύτως σύμφωνο. Προτιμώ τα παιχνίδια με βάθος, στρατηγική και περιθώρια εξέλιξης, αρκεί να μην ξεχνούν να προσφέρουν μια διασκεδαστική εμπειρία και στους πιο casual χρήστες.

Και ας μην ξεχνάμε: το Mario Kart είχε ανέκαθεν ανταγωνιστικό χαρακτήρα, ιδιαίτερα στις κορυφές των leaderboards και στα Time Trial communities, που πάντα ανακάλυπταν νέες τεχνικές και βελτιστοποιήσεις σε κάθε σπιθαμή των πιστών. Το World απλώς επιβεβαιώνει ότι πλέον μιλάμε για ένα τίτλο “easy to learn, hard to master”. Δείγμα πως η Nintendo το γνωρίζει αυτό είναι τα P-Switches στον ανοιχτό κόσμο, που ουσιαστικά είναι δοκιμασίες του λεπτού στις οποίες συνήθως ο παίχτης πρέπει να αξιοποιήσει κάθε νέο μηχανισμό, οπότε λειτουργούν ως την τέλεια εξάσκηση. Μαζί με το Rewind (ευχαριστούμε Forza) δημιουργούνται συνθήκες που και ο πιο αρχάριος παίχτης μπορεί σιγά σιγά να εξασκείται με βοηθήματα του ίδιου του παιχνιδιού, οπότε βγάζω το καπέλο στην Nintendo σε αυτό.

Παρ’ όλα αυτά, φοβάμαι, ομολογουμένως, να συνδεθώ online, γιατί εκεί καταρρέει κάθε ίχνος εγωισμού μπροστά στους παγκόσμιους «γίγαντες» της ταχύτητας και των μυστικών δρόμων! Το ευχάριστο, πάντως, είναι πως η online εμπειρία είναι πιο ομαλή από ποτέ. Χάρη και στη θύρα Ethernet του Switch 2, κανείς πλέον δεν έχει την εύκολη δικαιολογία της κακής σύνδεσης μέσω Wi-Fi. Το γεγονός ότι μπορείς να συνδεθείς με φίλους και να περιπλανηθείτε μαζί στον ανοιχτό κόσμο είναι μεν κάτι αυτονόητο, αλλά σίγουρα ευπρόσδεκτο – και πολύ διασκεδαστικό.

ΓΙΝΕΤΑΙ ΤΟΥ BLUE SHELL

Όμως, στους αγώνες, τα πράγματα δεν είναι πάντα τόσο ευχάριστα. Αναφέρομαι στην επίδραση που έχει η συμμετοχή 24 παικτών στον ίδιο αγώνα. Το χάος εκτοξεύεται, ειδικά όταν βρεθείς στο επίκεντρο της δράσης. Η μαζική χρήση αντικειμένων από όλους ταυτόχρονα μετατρέπει συχνά πολλούς αγώνες σε μια τυχαία και ταλαίπωρη εμπειρία. Μην παρεξηγηθώ, το Mario Kart πάντοτε είχε στοιχεία χάους και τύχης, και δεν προσποιούμαι ότι αυτό είναι νέο. Ωστόσο, θεωρώ πως η Nintendo πρέπει να εξετάσει τρόπους ώστε αυτό το χάος να είναι κάπως πιο ελεγχόμενο.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το γεγονός ότι η 2η θέση είναι συχνά προτιμότερη από την 1η. Όταν βρίσκεσαι μπροστά, έχεις πίσω σου 23 άλλους παίκτες έτοιμους ανά πάσα στιγμή να σε στοχεύσουν με μπλε καβούκια ή οποιοδήποτε άλλο item. Μιλάμε για ένα απλό αλλά καθοριστικό, πρόβλημα αριθμητικής. Αυτό γίνεται ακόμα πιο έντονο στο νέο Knockout Tour Mode, όπου έχεις μόνο μία ευκαιρία για τη νίκη και οι πιθανότητες είναι σαφώς εναντίον σου.

Το συγκεκριμένο mode έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον, καθώς λειτουργεί πρακτικά σαν ένα racing battle royale. Οι παίκτες τρέχουν έναν μεγάλο αγώνα με πολλαπλά checkpoints, διανύοντας συνήθως τον μισό ή και περισσότερο χάρτη. Κάθε checkpoint λειτουργεί ως φίλτρο, αποκλείοντας τους τελευταίους σε κάθε στάδιο. Για παράδειγμα, από τους 24 παίκτες που ξεκινούν, μόνο οι 18 πρώτοι περνούν το πρώτο checkpoint, ενώ οι υπόλοιποι 6 αποκλείονται. Αυτό συνεχίζεται διαδοχικά, μέχρι να απομείνουν οι τελευταίοι 4, που διεκδικούν τη νίκη μέχρι τον τερματισμό. Πρόκειται για μια πολύ έξυπνη προσθήκη, που αξιοποιεί πλήρως τον εκτενή χάρτη του Mario Kart World και δίνει νέο νόημα στην λέξη αγώνας. Ταυτόχρονα αποτελεί και το τέλειο τρόπο να ξεκλειδώσει κανείς τους πολυάριθμους νέους χαρακτήρες του παιχνιδιού.

Η λίστα με τους παίχτες είναι μεγαλύτερη από ποτέ – αλλά όχι με τον τρόπου που περιμένει κανείς. Ενώ όλοι οι αγαπημένοι φίλοι και εχθροί του Super Mario είναι πίσω, με πολλές νέες προσθήκες, οι περισσότερες θέσεις της λίστας καλύπτονται από πληθώρα διαφορετικών στολών των χαρακτήρων αυτών. Αν και κάπως φθηνός τρόπος για να γεμίσει εικονικά αυτή η λίστα, η μέθοδος με την οποία ξεκλειδώνονται δημιουργεί ένα ακόμα κίνητρο για να ασχοληθεί κανείς με το παιχνίδι. Συγκεκριμένα, φτάνοντας σε ένα από τα Yoshi’s Dinners, το κολατσιό που υπάρχει εκεί, σου ξεκλειδώνει μια από τις στολές του χαρακτήρα σου που ταιριάζει περισσότερο με την περιοχή της πίστας. Με 50 συνολικά θέσεις στη λίστα, έχουμε πολλές στολές να ανοίξουμε και πολλούς αγώνες να τρέξουμε.

Κάπως έτσι μπορούμε να πούμε πως ο κόσμος του Mario Kart World έχει πολύ περιεχόμενο για κάθε είδους παίχτη και πολλές ώρες παιχνιδιού, ειδικά για εκείνους που κυνηγάνε την οδηγική τελειότητα. Όντας τίτλος κυκλοφορίας νέας κονσόλας, ευελπιστεί να ανταποκριθεί σε μεγάλες προσδοκίες και να κρατήσει όλους τους αγοραστές του Switch 2 απασχολημένους μέχρι να καταφθάσουν τα επόμενα. Με τόσους διαφορετικούς συνδυασμούς διαδρομών, τόσο μεγάλη λίστα παιχτών προς ξεκλείδωμα και αρκετά δύσκολες τεχνικές να τελειοποιηθούν, πιστεύω πως οι περισσότεροι θα μείνουν τουλάχιστον ευχαριστημένοι με το παιχνίδι, ενώ όλοι μαζί θα περιμένουμε τα μεταγενέστερα DLCs που ίσως κυκλοφορήσουν, ώστε να στέψουμε με σιγουριά το World ως τον βασιλιά των Arcade Racers.

Ευχαριστούμε πολύ τη CD Media για την παροχή του review copy!