Υπάρχουν δύο πράγματα που μπορούμε να μάθουμε με βεβαιότητα από το Mario & Luigi: Brothership. Το πρώτο από τα οποία είναι ότι η παράταση ενός παιχνιδιού δεν το κάνει απαραίτητα μεγαλύτερο. Ωστόσο, μπορεί να το κάνει εξαντλητικό.
Το Mario & Luigi: Brothership σηματοδοτεί την πρώτη φορά που η σειρά Mario & Luigi έρχεται απευθείας σε μια κονσόλα της Nintendo που δεν είναι φορητή ή τουλάχιστον όχι αποκλειστικά. Ως εκ τούτου, είναι η πρώτη επιδρομή της σειράς σε ένα πλήρως 3D περιβάλλον. Σίγουρα δίνει την εντύπωση ότι έχει υψηλότερους στόχους από τους πέντε προκατόχους του, αλλά ίσως με τη μισή έμπνευσή τους.
Μετά από μια σύντομη κινηματογραφική εισαγωγή, κάτι που εκτίμησα αργότερα καθώς σηματοδότησε τη μοναδική περίπτωση συντομίας σε αυτό το παιχνίδι, ο Mario και ο Luigi απορροφώνται σε μια πύλη που τους μεταφέρει σε έναν άλλο κόσμο.
Μαθαίνουν ότι αυτός ο κόσμος, η Concordia, ήταν κάποτε μια ειρηνική γη που κρατιόταν ολόκληρη χάρις στη δύναμη του Uni-Tree. Ωστόσο, μια σκοτεινή δύναμη προκάλεσε μια καταστροφή στο Uni-Tree, χωρίζοντας τη γη σε πολλά νησιά απομονωμένα εντελώς το ένα από το άλλο μέσα σε μια απέραντη θάλασσα. Ευτυχώς για τους κατοίκους της Concordia, ένα από αυτά τα νησιά, το Shipshape Island, είναι ικανό να διασχίσει τον ωκεανό και ένα άτομο προσπαθεί να αναδημιουργήσει ένα Uni-Tree σε αυτό με σκοπό να επανασυνδέσει τον κόσμο. Για την εκτέλεση αυτού του έργου ζητούν τη βοήθεια του διάσημου αδερφικού διδύμου και εκείνοι απαντούν σε τέλεια Nintendoιταλικά πως είναι άμεσα διαθέσιμοι.
Έτσι, ο Mario και ο Luigi πλέουν από νησί σε νησί, με σκοπό να τα συνδέσουν με το νέο Uni-Tree μέσω των φάρων τους.
COME SAIL AWAY
Κάθε νησί που επισκεπτόμαστε έχει ένα μοναδικό θέμα και περιβάλλον. Το πρώτο, για παράδειγμα, είναι ένα νησί που κατοικείται από λιθοξόους και γλύπτες. Ένα άλλο είναι κατά το ήμισυ καλυμμένο με πάγο ενώ το άλλο μισο-καίγεται.
Ενώ βρισκόμαστε σε οποιοδήποτε νησί, ελέγχουμε τον Mario και τον Luigi ημι-ανεξάρτητα τον έναν από τον άλλον. Ο Mario είναι πάντα ο αρχηγός της ομάδας και ο Luigi τον ακολουθεί. Ωστόσο, σε αντίθεση με τους προηγούμενους τίτλους της σειράς, ο Luigi φαίνεται να έχει αποκτήσει μια μικρή ανεξαρτησία από τον αστρικά πιο επιτυχημένο αδερφό του. Έτσι, αυτή τη φορά αναλαμβάνει να εκτελέσει μόνος του μερικές εργασίες. Δεν απαιτεί πλέον από εμάς να ελέγχουμε χειροκίνητα πού και πότε πηδάει για να ακολουθήσει τον Mario καθώς πηδά σε διάφορες πλατφόρμες και μπορεί να του ζητηθεί να συλλέξει πράγματα ή να σπάσει κουτιά ανεξάρτητα από τον Mario. Διαφορετικά, τα δύο αδέρφια έχουν διαφορετικά κουμπιά για να πηδήξουν ή να χρησιμοποιήσουν ένα σφυρί για να προχωρήσουν προς τον φάρο του κάθε νησιού.
Αν και είναι RPG, το Brothership έχει αρκετό lite platforming που είναι αρκετά διασκεδαστικό. Υπάρχουν μερικές περιπτώσεις που πρέπει να συντονίσετε τα δύο αδέρφια υπεύθυνα και το να τους βλέπεις να συνεργάζονται είναι ευχάριστο από μόνο του.
Αλλά οποιαδήποτε εξερεύνηση σε ένα νησί θα περικοπεί πολλές φορές από εχθρικές συναντήσεις που μας βάζουν άμεσα σε combat.
Κατά τη διάρκεια του combat κάθε αδελφός είναι η δική του μονάδα, αλλά οι περισσότερες από τις ενέργειές τους είναι πανομοιότυπες μεταξύ τους, με μερικές εξαιρέσεις πέρα των animations. Έτσι, για παράδειγμα, η πιο βασική επίθεση του “άλματος” έχει τις ίδιες ιδιότητες μεταξύ του Mario και του Luigi, αλλά διαφέρει στον τρόπο που εκτελείται οπτικά, μια διαδικασία στην οποία ο παίκτης εμπλέκεται πάντα και σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό από το τυπικό turn-based-RPG.
Οποιαδήποτε επίθεση ή ειδική ικανότητα που χρησιμοποιούμε στο combat συνοδεύεται από μια σειρά από πατήματα κουμπιών που ενισχύουν την ισχύ τους ανάλογα με το πόσο καλά χρονομετρημένα είναι σε σχέση με το animation που τα ακολουθεί.
Έτσι, για παράδειγμα, εάν κάνουμε Jump πάνω σε έναν εχθρό με τον Mario, λαμβάνουμε μια προτροπή για τον Mario στο πρώτο άλμα, καθώς αναπηδά από τον εχθρό παίρνουμε ένα ακόμη για τον Luigi ώστε να τον στείλει πίσω και υπάρχει μια τελευταία για όταν ο Mario προσγειωθεί ξανά πάνω στον εχθρό.
Ομοίως όταν αμύνονται από επιθέσεις, τα αδέρφια μπορούν να πηδήξουν ανεξάρτητα ή να χρησιμοποιήσουν τα σφυριά τους για να αποφύγουν εντελώς ή ακόμα και να αντανακλάσουν ορισμένες επιθέσεις εάν εκτελεστούν σωστά τα αντίστοιχα prompts.
Αυτά τα μπρος-πίσω sequences προσθέτουν μεγάλη ευχαρίστηση σε ένα κατά τα άλλα πολύ απλό σύστημα και το κάνουν πιο αλληλεπιδραστικό.
Αργότερα, ξεκλειδώνουμε ειδικές επιθέσεις για κάθε αδελφό, καθώς και τα Battle Plugs που μπορούν να ενισχύσουν ορισμένες επιθέσεις καθώς χρησιμοποιούνται. Μερικά από τα εφέ τους είναι αρκετά δυνατά και σίγουρα αξίζει να τα χρησιμοποιήσετε. Όμως, ως επί το πλείστον στο παιχνίδι θα χρησιμοποιήσετε τις βασικές κινήσεις Jump και Ηammer και πιο περιστασιακά κάποιες ειδικές επιθέσεις, ειδικά εκείνες που μπορούν να στοχεύσουν πολλούς εχθρούς.
Υπάρχει επίσης διαφορετικός εξοπλισμός και αξεσουάρ που μπορούμε να δώσουμε στα αδέρφια, καθώς και διαφορετικά perks για επιλογή κάθε μερικά level. Στην εντέλει βέβαια, δεν είναι τόσο σημαντικά πέρα από τις αυξήσεις στα stats του Mario και του Luigi που προσφέρουν.
Γενικά το Brothership δεν παίρνει πάρα πολλά ρίσκα και δεν δοκιμάζει κάτι ιδιαίτερα μοναδικό, αλλά εξακολουθεί να είναι πολύ αξιοπρεπές ως RPG παρά την απλότητα.
Ωστόσο, υπάρχει ένα πράγμα που δεν μου άρεσε ποτέ, από την αρχή του παιχνιδιού μέχρι το τέλος, σχετικά με το combat. Επιτρέψτε μου να φέρω τους μαρκαδόρους μία στα γρήγορα.
LET ME PAINT YOU A PICTURE
Λοιπόν, έχουμε μερικά κουμπιά όπως σε κάθε παιχνίδι. Το παιχνίδι εκχωρεί το κουμπί A στον Mario, πιθανώς επειδή είναι ο αρχηγός ή επειδή το όνομά του έχει ένα A μέσα. Ομοίως, εκχωρεί τον B στον Luigi, πιθανώς επειδή σε σύγκριση με τον Mario είναι πολίτης δεύτερης κατηγορίας στη Nintendo.
Μέχρι εδώ όλα καλά σωστά; Θέλετε να πηδήξετε στο overworld; Με το Α ο Mario πηδά και με το Β ο Luigi ακολουθεί, απλά πράγματα. Αυτά αντιστοιχούν επίσης στα κουμπιά που κάθε αδελφός πατά στη μάχη όταν εκτελεί μια επίθεση για να την ενισχύσει.
Με παρόμοιο τρόπο, τα Χ και Υ έχουν εκχωρηθεί σε καθένα από τους Bros για να χρησιμοποιήσουν τα σφυριά τους στο overworld και στο combat.
Ο Luigi χρησιμοποιεί επίσης και το L, το οποίο αντιστοιχεί στο Luigi Logic. Πρόκειται για μικρά τμήματα που εμφανίζονται κατά τη διάρκεια της ιστορίας. Σε αυτά τα σημεία ο Luigi έχει στιγμές διαφώτισης για πράγματα που θα μπορούσε να καταλάβει ένα πεντάχρονο. Ύστερα από αυτές, μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε το L για να βάλουμε τον Luigi να μαζέψει αντικείμενα ή να εκτελέσει μερικές εργασίες μόνος του. Σε ορισμένες μάχες μπορεί να κάνει χρήση του Logic του για να χρησιμοποιήσει περιβαλλοντικούς παράγοντες προς όφελος της ομάδας.
Έτσι για να κάνουμε μια σύντομη περίληψη, έχουμε τα Α και Χ για τον Mario και τα Β, Υ και L για τον Luigi.
Θέλετε, λοιπόν, να μαντέψετε με ποιο κουμπί ο Luigi επιλέγει την επίθεση που θέλει να εκτελέσει; Με το Α. Γιατί; Ειλικρινά δεν ξέρω και μπέρδεψε τόσες πολλές από τις επιθέσεις μου επειδή το παιχνίδι με δίδαξε ότι το A είναι το κουμπί του Mario και δεν μπορείς να επανασυνδέσεις τον εγκέφαλό μου στη μέση μιας επίθεσης χωρίς να γίνουν κάποια missclicks.
Είμαι σχεδόν σίγουρος ότι δεν ήταν έτσι σε προηγούμενες συμμετοχές, ok nevermind, είμαι σίγουρος ότι δεν ήταν έτσι. Ύστερα από μια γρήγορη επιδρομή στο Superstar Saga και στο Partners in Time μπορώ με βεβαιότητα να πω πως πράγματι ο Luigi χρησιμοποιούσε το B για να επιλέξει επιθέσεις, κάτι που είναι και απόλυτα λογικό. Που χάθηκε αυτό το Logic, ε Luigi;
Όσο ενοχλητικό κι αν είναι αυτό, συγκριτικά αποτελεί μικρό θεματάκι μπροστά στο μεγαλύτερο πρόβλημα του Brothership. Χωρίς αμφιβολία το μεγαλύτερο ελάττωμα του παιχνιδιού είναι ότι όλα παίρνουν πολύ περισσότερο χρόνο απ’ ό,τι χρειάζονται.
NOT QUITE A BROTHERSHIP, ALMOST A BLUNDERSHIP
Είναι πραγματικά εκπληκτικό το πώς κάθε πτυχή του παιχνιδιού υποφέρει από αυτό. Είναι λυπηρό, γιατί το παιχνίδι έχει κάποιες εξαιρετικές ιδιότητες. Η παρουσίασή του είναι πολύχρωμη, τα αδέρφια είναι πολύ εκφραστικά και διασκεδαστικά, το combat παρά την ευκολία (και την προαναφερθείσα σπαζοκεφαλιά) είναι απολαυστικό και παραδόξως η ιστορία έχει μερικά στοιχεία που δεν είναι μόνο ενδιαφέροντα αλλά και κοινωνικά σχετικά. Κάτι που σίγουρα δεν περιμένει κανείς από ιταλο-ιαπωνικούς υδραυλικούς.
Αλλά ο ρυθμός των πάντων μειώνει την απόλαυση του παιχνιδιού και καθιστά ακόμη και τα κατά τα άλλα ωραία προσόντα βαρετά. Είναι ένα εφέ που στάζει και εισχωρεί σε όλους τους πόρους του Brothership.
Tα gameplay στοιχεία, για παράδειγμα, παρουσιάζονται πολύ αραιά. Αυτό σημαίνει ότι έχουμε κολλήσει να κάνουμε τα ίδια πράγματα ξανά και ξανά για αρκετό χρόνο, γεγονός που κάνει το combat μια αγγαρεία μερικές φορές.
Αυτό ισχύει ιδιαίτερα όταν σκοντάφτουμε σε πιο αδύναμους εχθρούς και όλες οι επιθέσεις πρέπει να παίξουν τρεις διαφορετικές σεκάνς για να τελειώσουν και θέλουμε απλώς να προχωρήσουμε παραπέρα.
Το ταξίδι στο Shipshape Island διαρκεί επίσης περισσότερο από ό,τι θα έπρεπε, προφανώς για να εστιάσουμε σε sidequestσ που δεν είναι ιδιαίτερα ενδιαφέροντα.
Αλλά χωρίς αμφιβολία το μεγαλύτερο θύμα αυτής της νωθρότητας είναι η ιστορία. Μέχρι να κάνει κάποια ενδιαφέροντα πράγματα και να εξερευνήσει μερικά εκπληκτικά θέματα, το ενδιαφέρον έχει εξασθενίσει.
Απλώς τεντώνεται πάρα πολύ και καταλήγει πιο λεπτό παρά πιο γεμάτο. Όπως είπα στην αρχή, μπορούμε να μάθουμε δύο πράγματα από αυτό. Το πρώτο είναι ότι η παράταση ενός παιχνιδιού δεν το κάνει απαραίτητα μεγαλύτερο. Το δεύτερο είναι ότι αν θέλετε κάτι να κρατήσει μην συμπεριλάβετε τη λέξη “Concord” στο όνομα.
Ευχαριστούμε πολύ τη CD Media για την παροχή του review copy!
