With great horsepower come great possibilities!

Πόσες φορές θα χρειαστεί να το επαναλάβουμε; Η. Insomniac. Δεν. Αστοχεί. Δεν απογοητεύει. Δεν μετριάζει τις φιλοδοξίες της. Ακόμα και αν κάποιοι αμφισβητούν τη συγκαταλογή της στα κορυφαία game dev studios της υφηλίου, ακόμα και αν βάζει δύσκολα στον εαυτό της εκτινάσσοντας την μπάρα των απαιτήσεων στα ουράνια, είναι μία ομάδα που μιλά με έργα, με πράξεις που όχι μόνο ανταποκρίνονται στα όσα τάζει στο κοινό της με κάθε κυκλοφορία της, αλλά τείνουν και να τα ξεπερνούν κατά πολύ.

Το Marvel’s Spider-Man του 2018 βρέθηκε στο επίκεντρο των PlayStation συν-αριστουργημάτων της περασμένης γενιάς, πουλώντας περισσότερες κόπιες από κάθε άλλον τίτλο του ενδοοικογενειακού συναγωνισμού και δημιουργώντας – με την ωθητική μεσολάβηση του Marvel’s Spider-Man: Miles Morales – προσδοκίες που κανένας δημιουργός στη βιομηχανία του entertainment δεν θα ήθελε να κουβαλά στις πλάτες του. Η Insomniac, όμως, είναι συνηθισμένη στο «κουβάλημα», παρελαύνοντας εδώ και καιρό στην πρώτη γραμμή της επιτυχίας του PS5.

Το Marvel’s Spider-Man 2 είναι ακόμα μία «δικαίωση» του ονόματός της, ένα δείγμα της κλάσης της και ίσως η κορυφαία σελίδα της αυτοβιογραφίας της. Είναι ένα επίτευγμα αφηγηματικής και τεχνολογικής φύσεως. Είναι η πιο κολακευτική εκδοχή του όρου «παραδοσιακό σίκουελ», χρειάζοντας μονάχα να αναθεωρήσει διακριτικά τους μηχανισμούς του, να βελτιστοποιήσει την εξερεύνηση και τη μάχη, με αμφότερα να συγκλίνουν διαρκώς προς έναν διηγηματικό κολοφώνα.

ΟΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟΙ WEB DESIGNERS

Ξεκινώντας το παιχνίδι και – καλώς ή κακώς – μέχρι τα μισά του θα σας εξηγείται το πώς το Spider-Man 2 έχει γίνει καλύτερο των προκατόχων του. Από τη στιγμή που θα δοθεί το σύνθημα των ανατροπών αρχίζει να σκιαγραφείται η πραγματική του εικόνα: το Marvel’s Spider-Man 2 είναι ένα εκπληκτικό πάντρεμα των άλλων δύο τίτλων της Insomniac, ντυμένο με τη μαύρη στολή. Είναι ένα δημιούργημα που ξεφεύγει τεχνικά και ψυχαγωγικά και από τη στιγμή που ξεκινά να επιταχύνει… δεν σταματά.

Κάτι που προσπαθεί να καταφέρει – και καταφέρνει με αξιώσεις – είναι η εξίσωση του τίτλου «Spider-Man» για τους δύο συμπρωταγωνιστές. Μετά τη θερμή υποδοχή του spin-off με τον Miles, ο έλεγχος και των δύο Spider-Men στην πραγματική συνέχεια ήταν μία φυσική εξέλιξη που έβρισκε τους πάντες σύμφωνους στη θεωρία και αποδίδει στην πράξη, εφόσον η συνεχόμενη δυαδικότητα στον χειρισμό και την παρακολούθησή τους δεν προλαβαίνει – και ούτε πλησιάζει στο – να κορεστεί. Με διαφορετικό τρόπο έκαστος κέρδισε το έμβλημα του ανθρώπου-αράχνη και προστάτη της Νέας Υόρκης και η δυναμική εναλλαγή τους, τόσο όταν κατευθύνεται από τους developers όσο και τυχαία, προσδίδει φρεσκάδα σε όλη τη διάρκεια του Spider-Man 2. Η δε ανάδειξη του καθενός παρουσιάζει διαφορετική πολυπλοκότητα. Κρατήστε, όμως, για την ώρα πως είναι μία εμπειρία που αφορά και τους δύο, είτε εξετάζουμε την ιστορία τους, είτε τη χρήση τους, είτε τις στολές τους και ούτω καθεξής. Το παιχνίδι κρατά μονίμως μία ισορροπία στην προβολή τους και έτσι λαμβάνουμε την καλύτερη δυνατή ένωση των υποσυνόλων του.

Νωρίς-νωρίς θα ξαμοληθείτε στην άπλα του Μανχάταν, ακροβατώντας με ιστούς και πιρουέτες στον ανοιχτό κόσμο, κυματίζοντας από τις αφετήριες στιγμές του Spider-Man 2 τη σημαία που περήφανα κρατούσαν τα Spider-Man και Spider-Man 1.5: το traversal. Είναι σημαντική υπόθεση για ένα, εν γένει, open-world βιντεοπαιχνίδι να προστατεύει με τέτοιον τρόπο τους παίκτες από το να εξαντληθούν από την περιήγηση στον χάρτη του, πόσω μάλλον να εναποθέτει πάνω της ένα συντριπτικό ποσοστό της ουσίας του. Στο Spider-Man 2 ξεκλειδώνεται η επίσκεψη στις περιοχές των Κουίνς και Μπρούκλιν, επιτρέποντάς μας (σχεδόν) ανά πάσα στιγμή να επιλέγουμε τον Peter ή τον Miles και να κρεμόμαστε από τα κτήρια και αυτών των προορισμών. Και λέμε «σχεδόν», γιατί όταν το απαιτεί η πλοκή ή σε συγκεκριμένες mini ιστορίες της εκάστοτε γειτονιάς θα αναγκαστούμε να ελέγξουμε συγκεκριμένο Spider-Man. Κατά τα άλλα, σε κατάσταση ελεύθερου παιχνιδιού, μπορούμε να παίζουμε με τον ήρωα της αρεσκείας μας και ακόμα και να συναντήσουμε τυχαία των έτερο Spider-Man κατά την καταπολέμηση του εγκλήματος.

Η πόλη αυτή καθαυτή είναι ολοζωντανή, σε σημείο που μπορεί κάλλιστα να θεωρηθεί και αυτή ενεργός χαρακτήρας. Η Insomniac άπλωσε στην έκτασή της όλα τα σημεία ενδιαφέροντος, στα οποία μπορείτε να μεταβείτε με υπερπολλαπλάσια ταχύτητα, αφενός χάρις στην ισχύ της κονσόλας για την οποία φτιάχτηκε (περισσότερα σε λίγο) και αφετέρου εξαιτίας της προσθήκης των Webwings. Τα «φτερά» των δύο Spider-Men είναι το κερασάκι στην τούρτα ενός ήδη καλοδουλεμένου συστήματος ταξιδιού στις διάφορες τοποθεσίες και σπάνε τον κλοιό του κασκαντερικού αυτοσχεδιασμού. Οι απότομες εναλλαγές της εικόνας, κάτι που θέσπισε το Ratchet & Clank: Rift Apart, επανέρχονται και ενισχύονται, ενώ το ήδη τερματισμένο web-swinging ανάμεσα στους ουρανοξύστες του Μανχάταν είναι μαγικά πιο χορταστικό.

NEW YORK, NEW GAME!

Οι δημιουργοί του παιχνιδιού αποδίδουν με ευφυία την – οργανική πια – παρουσίαση των objectives, δίχως το άνοιγμα του μενού του χάρτη, στην αναβάθμιση των στολών των δύο Spider-Men με AR τεχνολογίες. Μεγάλο προσόν, αν θυμηθούμε το πώς διακοπτόταν η εξαιρετική ροή του πρώτου παιχνιδιού για το άνοιγμα σχετικών υποδείξεων, κάτι που μερικώς είχε διορθωθεί με το Spider-App στο SM: Miles Morales και τώρα δεν θα σας απασχολήσει καν στο Spider-Man 2. Θα ήθελα, ομολογουμένως, αυτό τον διπλασιασμό του map να μετουσιώνεται και σε μεγαλύτερη ποικιλία περιεχομένου, ιδίως σε ό,τι έχει να κάνει με τις non-Spidey δραστηριότητες, όμως ούτε αυτό μείωσε ποσώς τη θέλησή μου να βολτάρω, με ή χωρίς σκοπό, στα μέρη του. Η εξερεύνηση στο Spider-Man 2 είναι ένα παιχνίδι από μόνη της και πάρα πολύ καλό, αν με ρωτάτε.

Δεν αστειευόντουσαν όταν μας τόνιζαν επανειλημμένα πως το Spider-Man 2 υπάρχει και μπορεί να υπάρχει μόνο σε συστήματα εφάμιλλα ενός PS5. Η NYC είναι μόλις μία εισαγωγή στην αλήθεια που θέλει το Marvel’s Spider-Man 2 να είναι ένα δημιουργικό θαύμα. Ο SSD του PS5 και τα τεχνάσματα με τα οποία τον αξιοποιούν τα κοφτερά μυαλά της Insomniac Games δικαίως δέχονται όλες τις επευφημίες γύρω από το γεγονός ότι μπροστά μας έχουμε ένα ασυναγώνιστο θέαμα. Σε ό,τι αφορά τα blockbuster set pieces του, τον στομφώδη σχεδιασμό και τα γραφικά του, την τρομερή πυκνότητά του σε τεράστιες κατασκευές, σε αμέτρητα οχήματα και στον αναρίθμητο πληθυσμό του, το Spider-Man 2 δεν προβαίνει σε καμία έκπτωση όσον αφορά στο τι είναι ικανό και θέλει να εκπέμψει στις οθόνες μας.

Ό,τι κι αν επιλέξετε στις ρυθμίσεις εικόνας θα εντυπωσιαστείτε. Η ανάλυση δεν δέχεται κανένα χτύπημα, τα «καρέ» είναι επίσης ανεπηρέαστα, παρά τις υπερβολές του παιχνιδιού σε συντριβές MCU βεληνεκούς και ray-tracing αντανακλάσεις που θα ζήλευαν και οι top creators του gaming. Όλα αυτά, μαζί με την εξοχότητα των animations, περιμέναμε πως θα δημιουργούσαν έστω κάποια αστάθεια ή καθυστέρηση στο «φόρτωμα» των στοιχείων εξόδου, κι όμως το Spider-Man 2 φέρεται σαν να έχει την πόλη του σε μόνιμη εγρήγορση. Αυτό αποδεικνύεται πατώντας – έτσι για τα τυπικά – και το fast travel σε οποιονδήποτε, επαναλαμβάνω, οποιονδήποτε δρόμο της Νέας Υόρκης επιθυμείτε, μία διαδικασία που δεν κλέβει ούτε 1 δευτερόλεπτο από τον χρόνο σας και προσφέρει μία εκπληκτικά σκηνοθετημένη μετάβαση από το ένα επίπεδο στο άλλο.

Από τον χορό των πλεονεκτημάτων δεν λείπει το DualSense. Ο επαυξημένος ρεαλισμός του παιχνιδιού πηγάζει αισθητά και από το χειριστήριο του PS5, ως αποτέλεσμα της συνεχούς του επικοινωνίας με τα όσα συμβαίνουν στο gameplay ή στα cinematics. Κάθε χτύπημα/επαφή των υπερηρώων μας προς τους εχθρούς σε συνθήκες μάχης, κάθε εκτόξευση ιστού ή σκίσιμο του αέρα κατά την εναέρια πλοήγηση, κάθε επιλογή ή βήμα προς τη λύση ενός γρίφου στα λοιπά activities, έχουν όλα τους εμπλουτιστεί με τη δική τους ιδέα στο περιβάλλον της απτικής ανάδρασης, ένα πεδίο που τα PlayStation Studios ακόμα μαθαίνουν και πειραματίζονται. Η υλοποίηση του haptic feedback και των adaptive triggers στο Spider-Man 2 είναι η καλύτερη που έχουμε δει από το Astro’s Playroom.

Τα του DualSense είναι βεβαίως προαιρετικά εξτραδάκια μπροστά στην πραγματική πρόκληση που αυτο-δημιούργησε η δομή του παιχνιδιού, που δεν είναι άλλη από το να προσφέρει ισάξια controls για τον Spider-Man του Peter Parker και αυτόν του Miles Morales. Όπως είπαμε, τα πάντα στο Spider-Man 2 είναι μοιρασμένα κατά το ήμισυ στους δύο κεντρικούς πρωταγωνιστές, κάτι που αποτυπώνεται ακόμα πιο έντονα στο combat system. Να ξεκαθαρίσω πως η λειτουργική διαφοροποίησή τους δεν είναι τόσο ακραία όσο ονειρευόμουν. Παρόλα αυτά, η αίσθηση του πώς παλεύει ο καθένας είναι εκ διαμέτρου διαφορετική. Οι γροθιές και οι κλοτσιές του Peter φέρουν μία σοβαρότητα, μία εμπειρία χρόνων και πολλών ιστορικών αναμετρήσεων με villains της Marvel. Οι αντίστοιχες κινήσεις του Miles είναι πιο εκρηκτικές και ανάμελες, είναι ξεκάθαρο πως οι δυο τους έχουν τσιμπηθεί από διαφορετικές αράχνες.

Είχα περιέργεια να δω τι θα σκαρφιστούν στην Insomniac για να κάνουν το σωματικό οπλοστάσιο του Pete ισοδύναμο των ηλεκτρικών επιθέσεων του Miles και η απάντηση βρέθηκε αρχικώς στα Spider Legs. Στην πορεία, δεν είναι μυστικό (τουλάχιστον για όποιον παρακολουθεί στοιχειωδώς το industry) πως ο Peter Parker θα φορέσει το symbiote, μία εξέλιξη που συμβάλλει ακόμα περισσότερο στα παραπάνω. Με την εξωγήινη γλίτσα να σκεπάζει το κορμί του, ο χειρισμός του Peter έχει μία ανελέητη αύρα. Παύει να είναι εγκρατής και ξεδιπλώνει όλο του το μένος στον εχθρό. Ελέγχοντας τον Peter υπό την επήρεια της Black Suit θα νιώσετε πανίσχυροι. Θα αντιληφθείτε από πρώτο χέρι γιατί όλοι όσοι έχουν επηρεαστεί από αυτήν τρελαίνονται. Θα εθιστείτε και εσείς στην υπέρμετρη δύναμή της. Θα βιώσετε – καλύτερα από ποτέ σε Spider-Man game – το πώς είναι να καταστρέφετε τον αντίπαλο.

BECAME A SYMBIOTE SO,
MY FANGS ARE IN YOUR THROAT, HO

Αυτό δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση – κάθε άλλο – πως ο Miles παραμένει στάσιμος. Οι φορτισμένες του ενέργειες δέχονται και αυτές με τη σειρά τους καταπληκτικές βελτιώσεις, συνεχίζοντας το μοτίβο που θέλει το «ταβάνι» των δυνάμεών τους να παραλληλίζεται διαρκώς. Ο μόνος τρόπος να δοθεί σε κάποιον από τους δύο προβάδισμα βρίσκεται στα χέρια μας. Υπάρχει ξεχωριστό skill tree για κάθε Spider-Man και ένα κοινό. Το μεν, αυτό του Peter, ασχολείται με τις δεξιότητες και τα εργαλεία που μόνο ο ίδιος κατέχει, άρα ενισχύει τα όσα του προσφέρουν τα αραχνοπόδαρα και η μαύρη μύξα. Αυτό του Miles, ασχολείται με τις αστραπές που δημιουργεί τριγύρω. Στο «δέντρο» ικανοτήτων που μοιράζονται, συναντάμε ευρύτερης ευεργεσίας επιλογές, που θα σας φανούν χρήσιμες ανεξαρτήτου ήρωα και καταστάσεων.

Αν θέλουμε να το δούμε πιο διεξοδικά, το Spider-Man 2 συνεχίζει να παρουσιάζει εξ αποστάσεως την Arkham λογική που περιμένει από τον παίκτη να κοπανά ασταμάτητα κάθε εχθρό, μέχρι τη στιγμή που θα φωτίσει η ένδειξη αποφυγής. Αν και δεν αλλάζει κάτι το συνταρακτικό στο σίκουελ (9 στα 10 games του σήμερα έχουν parry), ο ρυθμός με τον οποίο εκτελούνται τα δρώμενα στο πεδίο της μάχης δεν έχει προηγούμενο. Αν μετά το Spider-Man 2 επιστρέψετε σε κάποιο από τα Batman των Rocksteady και WB Montreal θα νομίζετε πως παλεύετε στο x0.25. Χώρια που το Spider-Man 2 στηρίζεται εμφανώς περισσότερο στο aerial combat, κάνοντας όλη αυτή την αναπήδηση της μαχητικής ροής να κυριαρχεί στο action genre.

Στο combat gameplay συμβάλλουν με πολύ πιο διάφανη παρουσία οι «τεχνολογίες στολών» και τα «γκάτζετ», ως αποτελέσματα της προόδου σας στο παιχνίδι, δύο καρτέλες που προσωπικά θεωρώ πως πρέπει να δεχθούν ένα overhaul μελλοντικά. Άλλες αδυναμίες, ας πούμε, του πρώτου παιχνιδιού διορθώθηκαν. Σας το λέω από τώρα: Θα παίξετε και ως MJ. Ορίστε, σας το ξεκαθάρισα εν ψυχρώ για να μην απογοητευτείτε τη λάθος στιγμή. Άκουσον δε, καθότι δεν έχετε λόγο να ξενερώσετε: Δώστε της μία ευκαιρία, δεν θα κρατήσει πολύ. Αυτό το κομμάτι, όπως και αρκετά ζητήματα του original τίτλου (side stories, crimes, κλπ) μπορεί να σας πιάσουν ευχάριστα απροετοίμαστους. Πολλά μικρο-προβλήματα έχουν επιλυθεί ή – στη χειρότερη – έχουν συρρικνωθεί.

Δύο αφανείς ήρωες (pun 100% intended) του Marvel’s Spider-Man 2 – που για κάποιο λόγο δεν πολυσυζητιούνται – είναι η μουσική υπόκρουση και το customization. Για το πρώτο δεν έχω να πω πολλά. Τα superhero άσματα του John Paesano είναι ανατριχιαστικά, άριστα τοποθετημένα και συνδεδεμένα με την ιστορία του παιχνιδιού. Διόλου τυχαίο το ότι μετά τα Spider-Man (2018) και Spider-Man: Miles Morales του ζητήθηκε να συνθέσει viral σειρές του χώρου, όπως το Invincible. Όσο για τις αμφιέσεις των πρωταγωνιστών, είναι άλλο ένα τμήμα του ρομαντισμού που έδειξε η Insomniac απέναντι στη Spider-Man κληρονομιά που έχουν αφήσει τα κόμιξ και οι ταινίες. Με κάτι λιγότερο από 80 στολές να μοιράζονται στη ντουλάπα του κάθε Spider-Man και ένα σωρό παραλλαγές αυτών να είναι επίσης unlockable, θα μπορέσετε να στολίσετε τα screenshots σας με τη στολή που σημαίνει περισσότερα για εσάς ή έστω σας ικανοποιεί περισσότερο αισθητικά.

Άφησα εσκεμμένα το σενάριο για το τέλος και μην φοβάστε, δεν θα γίνει καμία εμβάθυνση από μέρους μου σε πράγματα που εικάζομαι πως δεν πρέπει να γνωρίζετε εκ των προτέρων. Θα περιοριστώ στη σημείωση πως όλα όσα θα δείτε διαδραματίζονται λίγους μήνες μετά το Spider-Man: Miles Morales. Ο ερχομός του Kraven και των κυνηγών του στο Μανχάταν, προς ικανοποίηση των σαδομαζοχιστικών του επιθυμιών, είναι ο διακόπτης που ενεργοποιεί τη συνεργασία των δύο Spider-Men. Η επιστροφή του Harry Osborn στην επιφάνεια, όντας τόσο καιρό στο παρασκήνιο, θα δοκιμάσει και αυτό τη σχέση δασκάλου-μαθητή μεταξύ των Peter και Miles, όπως θα συμβεί και με τη φιλία τους. Όλα αυτά όμως φαντάζουν και εκ των πραγμάτων «μικρές αναταραχές» μπροστά στο πραγματικό πρόβλημα: ο Venom γεννιέται. Τι, πώς και γιατί, ας τα ανακαλύψετε μόνοι σας!

Θεσπέσια δουλειά από την Insomniac στη διακλάδωση του σεναρίου. Έχω δει/διαβάσει μπόλικα Venom stories και κανένα τους δεν αποδομεί με σαφήνεια ή έστω με συσχετισμούς το πώς το symbiote αλλάζει τα πάντα γύρω του και όχι μόνο αυτούς που το φορούν. Οι συγγραφείς απέδωσαν ρητά και με σκληρότητα το πώς αυτό οδηγεί τους χαρακτήρες στο να εξωτερικεύσουν το εσωτερικό τους σκοτάδι και πώς αναπόφευκτα αυτοί οδηγούνται στο να του παραχωρήσουν τον έλεγχο. Η ιστορία του Spider-Man 2 δοκιμάζει την ηθική των πρωταγωνιστών της και έμμεσα θα τεστάρει και τη δική σας. Οι κινηματογραφικές του απεικονίσεις θέλουν δευτερόλεπτα για να μεταφερθούν από τη στοργή στην οργή. Όπως προανέφερα, από τη στιγμή που το symbiote ξεκινά να τεντώνει τα tendrils του, όλα μα όλα μαυρίζουν. Η «δράση» είναι μία λέξη που υποτιμά την ένταση στην οποία βαδίζει η πλειονότητα του παιχνιδιού.

A STORYTELLING MARVEL

Σε απόλυτο κοντράστ με την προαναφερθείσα αφηγηματική λάμψη της Insomniac, επιτυγχάνεται και η ανθρωποποίηση των villains. Μνημονεύεται η ιδέα της δεύτερης ευκαιρίας. Για αυτό και το Spider-Man 2 κουβαλά πολύ περισσότερο συναίσθημα. Το βολεύει το ότι ασχολείται και με πιο κλειστό κύκλο χαρακτήρων, ένα προτέρημα που είδαμε ακόμα πιο έντονα στη σύγχρονη εποχή των God of War. Προφανώς υπάρχουν χαρακτήρες και εκτός των Miles και Peter, όμως το παιχνίδι μας τονίζει συνεχώς πως ο πρώτος είναι η καρδιά του και ο δεύτερος η ψυχή του. Χρόνος έχει δοθεί και στις ανθρώπινες μορφές τους και όχι μόνο στα ηρωικά alter egos τους. Το φοβερό είναι πως, είτε τους βλέπουμε να φοράνε τη στολή είτε να ζουν τις φυσιολογικές τους ζωές, η Insomniac έχει πάντοτε να πει μία ιστορία με αυτοπεποίθηση, ηρωισμό και πάθος για το καθήκον που εκ συνειδήσεων αποφάσισαν να αχθοφορούν.

Το ότι η Insomniac Games ανεβαίνει εδώ και καιρό στο ζενίθ της αναγνώρισής της είναι δεδομένο. Παραδίδει games για το PS5 σαν να είναι απλή διαδικασία. Έτσι απλά, λοιπόν, το Spider-Man 2 είναι η νέα της κορυφή. Είναι η βελτιωμένη μίξη των προηγούμενων δύο τίτλων του δικού της αραχνο-σύμπαντος. Είναι ένα εξαιρετικό superhero game – για μένα μακράν το καλύτερο, για άλλους ίσως όχι – με τα action στοιχεία του να φωτίζουν ολόκληρη τη βιομηχανία με την πρόοδό τους. Παιχνίδια αυτού του είδους δεν χρειάζεται πάντα να καταρρίπτουν κοσμοθεωρίες ή να εισάγουν κάτι το τρομερά καινοτόμο gameplay-ακά, αλλά να προφέρουν δράση και στιγμές που μας μένουν ανεξίτηλες. Το Spider-Man 2 είναι instant-classic για το PlayStation και αφήστε τους «Scorcese του gaming» να αναρωτιούνται γιατί χοροπηδάμε στις απερίγραπτες σκηνές δράσης του και στις εκατομμύρια day one πωλήσεις του. Το Spider-Man 2 είναι λόγος να αγοράσετε PS5.

Ευχαριστούμε το PlayStation Greece για την παροχή του review copy!