Tiger Tough.

Δυστοπικό μέλλον. Ένα setting που έχουμε χιλιοδεί σε ταινίες, σειρές, games και κάθε άλλο μέσο ψυχαγωγίας και διασκέδασης που έχει σκαρφιστεί ο άνθρωπος. Κάθε φορά που βλέπω game teaser με γκρίζο ουρανό, κατεστραμμένα κτήρια και ταλαιπωρημένο πρωταγωνιστή ξέρω πάνω κάτω τι να περιμένω. Ευτυχώς για το παιχνίδι που αναλύω σήμερα, θα μπορούσε να ρίξει ζάρι για να επιλέξει setting και δεν θα άλλαζαν πολλά. Το Miasma Chronicles μπορεί να μην είναι το turn based strategy The Last of Us, όμως σίγουρα αξίζει προσοχή από τη gaming κοινότητα. Τώρα, αν αυτή η προσοχή θα είναι θετική η αρνητική, θα το δούμε στη συνέχεια.

SETTING ΣΕ ΚΟΝΣΕΡΒΑ

Από τους δημιουργούς του Mutant Year Zero: Road to Eden, το Miasma Chronicles λαμβάνει χώρα σε μία Αμερική του μέλλοντος, η οποία έχει καταστραφεί από μία ύπαρξη που οι άνθρωποι φωνάζουν Miasma. Την κυριαρχία του συντετριμμένου αυτού έθνους έχει η First Family, μία δικτατορική οικογένεια που διαμένει σε εναέρια κτίσματα και επιβάλλει τη βούληση της μέσω του ρομποτικού στρατού των Collectors. Με τους δικτάτορες ασφαλείς στις βάσεις τους, οι Collectors μαζεύουν βαριούς φόρους από τις μικρές κοινωνίες/χωριά που έχουν δημιουργηθεί στο έδαφος, αφήνοντας τους ανθρώπους αβοήθητους μπροστά στις επιθέσεις των μεταλλαγμένων βατράχων (ναι κάποιοι εχθροί είναι δίμετροι βάτραχοι με τόξα).

Μέσα στο κατακλυσμικό αυτό χάος, ο Elvis με τον ρομποτικό “αδερφό” του, Diggs, επιχειρούν να σπάσουν έναν τοίχο από Miasma, με την ελπίδα πως θα βρουν πίσω του τη μητέρα τους, τον μόνο άνθρωπο που καταλάβαινε το Miasma και μπορούσε να το αντιμετωπίσει. Ακολουθώντας λοιπόν τους δύο πρωταγωνιστές, που φαίνεται να ήρθαν απευθείας από το Full Metal Alchemist, γνωρίζουμε έναν ικανοποιητικό αριθμό χαρακτήρων και ξεδιπλώνουμε τη πλοκή του παιχνιδιού. Για να είμαι ειλικρινής βέβαια, το Miasma Chronicles είναι ο ορισμός της μετριότητας και στα δύο αυτά κομμάτια.

“ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΣΑΝ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ”

Οι χαρακτήρες του Miasma Chronicles μοιάζουν σαν να βγήκαν από το εργοστάσιο των post-apocalyptic ιστοριών. Έχουμε τον θυμωμένο έφηβο πρωταγωνιστή, τον χιουμοριστικό συμπρωταγωνιστή, την badass νευριασμένη κοπέλα που σιγά σιγά δείχνει την καλή ευάλωτη πλευρά της και πολλά άλλα. Δυστυχώς, παρόλο που ξόδεψαν μηδενικό χρόνο και ενέργεια για την σύλληψη των χαρακτήρων, οι developers αποφάσισαν να μην ασχοληθούν ούτε με την ανάπτυξη τους, δίνοντάς μας μονοδιάστατες προσωπικότητες να ακολουθούμε για καμιά εικοσαριά ώρες παιχνιδιού. Το μοναδικό ίχνος προσπάθειας πρέπει να έπεσε πάνω στον Elvis, ο οποίος ψάχνει απεγνωσμένα να βρει τον εαυτό του σε μία απόπειρα των συγγραφέων να επιτύχουν character development. Από όλα τα παραπάνω εξαιρείται ο Diggs, απλά γιατί είναι ξεκαρδιστικός και αγαπάμε Diggs.

Η πλοκή υποφέρει από την ίδια στέρηση φροντίδας και προσοχής με τους χαρακτήρες. Δεν άνοιξα ούτε μία φορά την κονσόλα μου ανυπομονώντας να μάθω πως συνεχίζει η ιστορία. Τα πράγματα είναι πολύ μονότονα, με αισθήματα άγχους, αγωνίας ή χαράς να μην φαίνονται ούτε με κιάλια. Τα plot twists ενώ υπάρχουν, είναι ως επί των πλείστων προβλέψιμα και δεν προσφέρουν συνταρακτικές αλλαγές στον κόσμο ή τη γνώμη μας για τους χαρακτήρες. Υπάρχουν σημεία που ενθουσιάστηκα σε κάποιο βαθμό από τη πλοκή; Φυσικά, όμως είναι τόσα λίγα και διάσπαρτα που τείνω να τα ξεχνάω όταν σκέφτομαι ή σχολιάζω το παιχνίδι. Όπως τόνισα και στην εισαγωγή, το Miasma Chronicles δεν είναι story/narrative driven, όμως λίγο παραπάνω έμφαση σε αυτά τα αδύναμα σημεία θα μπορούσε να κάνει τη διαφορά.

SO ANYWAY I STARTED BLASTING

“Μα reviewer, είπες πως το παιχνίδι αξίζει προσοχή!“. Ναι το είπα, και θα σου εξηγήσω αμέσως γιατί. Το combat του Miasma Chronicles είναι εκεί που λάμπει το παιχνίδι. Στα θεμέλια του αποτελεί ένα turn based game, όμως δίνει τη επιλογή στον παίκτη (στις περισσότερες περιπτώσεις) να εξερευνήσει πρώτα τη περιοχή σε real time stealth, μαζεύοντας resources και εκτελώντας σιωπηλά εχθρούς. Βέβαια, δεν είναι όλα τα όπλα φτιαγμένα για silent kills, συνεπώς πρέπει να υπολογίσεις σωστά πόσες silenced βολές απαιτούνται για να εκτελέσεις τον στόχο σου. Το stealth αυτό διαρκεί όσο καταφέρνεις και σκοτώνεις χωρίς να σε αντιληφθούν οι εχθροί ή μέχρι ο ίδιος να αποφασίσεις πως έχεις το high ground και αποκλείεται να χάσεις (Ευχαριστούμε Obi Wan). Μόλις συμβεί κάτι από τα παραπάνω, ενεργοποιείται το turn based κομμάτι του τίτλου.

Θα μπορούσα να αφιερώσω χίλιες λέξεις μονάχα στην ανάλυση του turn based combat, αλλά για spoiler λόγους και επειδή βγήκε και το demo του Lies of P θα αρκεστώ στα πολύ βασικά. Οι playable χαρακτήρες μπορούν να κινηθούν στο πεδίο της μάχης, να καλυφθούν πίσω από αντικείμενα, να πυροβολήσουν ή να χρησιμοποιήσουν κάποιο skill tree ability. Προσωπικά, βρήκα τον στρατηγικό συνδυασμό των παραπάνω ικανοτήτων του κάθε χαρακτήρα εθιστικό. Λάτρεψα να κάθομαι για λεπτά ολόκληρα σχεδιάζοντας ποιοι εχθροί θα δουν τον Άγιο Πέτρο από το stealth και τι ακριβώς πρέπει να κάνω για να ανατινάξω εκείνο το βαρέλι και να πετύχω πάνω από τρεις ταυτόχρονα. Τα abilities δίνουν σε κάθε σου χαρακτήρα ένα διαφορετικό ρόλο στη σκακιέρα, κρατώντας τις αναμετρήσεις ενδιαφέρουσες και ιδιαίτερες.

Στη φρεσκάδα των μαχών συνεισφέρει τρομερά και η ποικιλία των εχθρών και των πεδίων μάχης. Οι εχθροί όχι μόνο χωρίζονται σε πολλαπλά factions, το καθένα από αυτά με ιδιαίτερες δεξιότητες και αδυναμίες, αλλά και σε “classes” μέσα στα factions. Κάθε φορά που επαναπαυόμουν και νόμιζα πως ήξερα να αντιμετωπίζω τα πάντα, εμφανιζόταν μία καινούρια απειλή και με έστελνε πίσω στον σχεδιασμό και την ανάλυση. Όσον αφορά το περιβάλλον, γύρω σου θα βρεις εκρηκτικά αντικείμενα, σκάλες για αιφνιδιασμούς από ψηλότερα επίπεδα, consumables όπως frag και emp grenades και destructible κάλυψη. Το τελευταίο χαρίζει μία ακόμη στρώση πολυπλοκότητας στο gameplay, καθώς διαφορετικά είδη κάλυψης χαρίζουν και άλλα ποσοστά επιτυχίας των επιθέσεων, ουσιαστικά αναγκάζοντας τους χαρακτήρες και τους εχθρούς να ελίσσονται στο πεδίο της μάχης και αποφεύγοντας ένα brute force spam πυροβολισμών.

ΝΤΑΞΕΙ, ΟΜΟΡΦΟΥΛΙ ΕΙΝΑΙ

Τέλος, νιώθω πως πρέπει να μιλήσω λίγο για τον κόσμο σλας art direction σλας γραφικά. Ο τίτλος όπως έχετε δει ήδη είναι AA top-down, και έχοντας αυτό υπόψη, τεχνικά είναι πολύ όμορφο. Δεν ένιωσα ποτέ ότι έπαιζα κάτι “φθηνό” όσο εξερευνούσα τα επίπεδα. Τα περιβάλλοντα είναι πολύ καλοφτιαγμένα και προσφέρουν αισθητική ποικιλία, με τις πολλαπλές περιοχές να παρουσιάζουν διαφορετικές ατμόσφαιρες και παλέτες χρωμάτων. Τώρα, οι χαρακτήρες είναι μία περίεργή περίπτωση. Με βάση το setting και τον σχεδιασμό του κόσμου, οι χαρακτήρες ταιριάζουν γάντι, ιδιαίτερα όλα τα ήδη των ρομπότ που μου τράβηξαν περισσότερο το ενδιαφέρον. Παρόλα αυτά, τη στιγμή που ερχόμαστε στα cutscenes, το budget του παιχνιδιού γίνεται ξεκάθαρο. Αν έχετε συνηθίσει τίτλους όπως Horizon Forbidden West, θα νομίζετε πως γυρίσατε 15 χρόνια πίσω. Τα πολύγωνα και η ποιότητα των animations απλά δεν μπορούν να συναγωνιστούν τα σύγχρονα ΑΑΑ, και η σκηνοθεσία στις σκηνές διαλόγων είναι το λιγότερο παράξενη. Προσωπικά δεν ενοχλήθηκα σε μεγάλο βαθμό από τις συγκεκριμένες ατέλειες, καθώς δεν περνάς πολύ χρόνο σε RPG διαλόγους ούτως ή άλλως, όμως οφείλω να το αναφέρω στα πλαίσια ενός ολοκληρωμένου και δίκαιου review.

Ποια είναι η ετυμηγορία λοιπόν; Δεν μου αρέσει να δίνω έτοιμη απάντηση στην ερώτηση αυτή, αφού, όπως έχω πει και σε προηγούμενα κείμενα, το τι εισπράττει και κρατά κανείς από ένα game είναι υποκειμενική υπόθεση. Έχοντας, όμως, αναλύσει και στο κείμενο και στο κεφάλι μου το συγκεκριμένο παιχνίδι μπορώ με ευκολία να πω πως, αν σας αρέσει το turn-based strategy gameplay, το Miasma Chronicles αξίζει τον χρόνο και τα χρήματα σας. Παρά την απογοητευτική ιστορία, πέρασα πολλές ώρες καταστρώνοντας επιθέσεις και δεν έμεινα καθόλου απογοητευμένος από αυτό το κομμάτι. Αν είσαι λάτρεις του συγκεκριμένου genre, το Miasma Chronicles είναι για σένα. Αν όχι, κατέβασε το Lies of P Demo, τι περιμένεις;

Ευχαριστούμε πολύ την AVE Tech για την παροχή του review copy!