Gotta hatch 'em all!

Το Monster Hunter Stories παίρνει την πολύ αγαπημένη σειρά action-RPG της Capcom και προσφέρει μια εναλλακτική προσέγγιση στο βασικό παιχνίδι και τους μηχανισμούς του. Είναι ένα πολύ πιο παραδοσιακό turn-based RPG και αντί να εξαλείφουμε γιγάντια τέρατα με την ελπίδα να μαζέψουμε αρκετά λέπια και κέρατα, για να φτιάξουμε ένα ωραίο σετ πανοπλιών και όπλων, κάνουμε ακριβώς αυτό, αλλά με τη βοήθεια και μερικών τεράτων που πολεμούν πλάι μας. 

Το παιχνίδι κυκλοφόρησε αρχικά για το Nintendo 3DS και τώρα έχει μεταφερθεί σε σύγχρονες κονσόλες, μαζί με πλήρες voice-acting, καθώς και εξαιρετικά βελτιωμένα textures και μοντέλα. 

Ξεκινάμε το παιχνίδι φτιάχνοντας τον σιωπηλό μας πρωταγωνιστή και μετά από μερικά κομμάτια ιστορίας, μας ανατίθεται η αποστολή να ανακαλύψουμε την αιτία μιας μυστηριώδους πληγής που κάνει πολλά τέρατα να τρελαίνονται και να προκαλούν όλεθρο σε πολλά χωριά και πόλεις, συμπεριλαμβανομένου του δικού μας.

Μαζί μας σε αυτό το ταξίδι είναι ο Navirou, ένας ομιλών γάτος που χρησιμεύει ως πλοηγός και πολλά τέρατα που στρατολογούμε στην πορεία.

MONSTER FARMER

Αυτό συμβαίνει γιατί, για πρώτη φορά στη σειρά, δεν είμαστε όπως υπονοεί ο τίτλος ένας Hunter αλλά ένας Rider. Η κύρια διαφορά μεταξύ των δύο είναι ότι οι Hunters εξαλείφουν τα τέρατα που θεωρούνται επικίνδυνα για τους κοντινούς οικισμούς ή το οικοσύστημα, ενώ οι Riders μέσω της χρήσης των Kinship Stones μπορούν να δαμάσουν και μετέπειτα να τα κουμαντάρουν όπως θέλουν κάποια τέρατα, τα οποία τα αποκαλούν Monsties, ώστε να εξαλείψουν τα υπόλοιπα. Πρακτικά, το ίδιο πράγμα με επιπλέον βήματα.

Ούτε η αφήγηση βοηθάει πολύ στη διάκριση μεταξύ των δύο, αφού τα προβλήματα που παρουσιάζει δεν φαίνονται ιδιαίτερα άλυτα για τους Hunters σε αντίθεση με τους Riders. 

Οι κυριότερες διαφορές μεταξύ των δύο υπογραμμίζονται στο gameplay που ξεχωρίζει τις φατρίες με δύο αρκετά προφανείς τρόπους.

Ο πρώτος τρόπος είναι αυτός με τον οποίο αποκτάμε νέους συμμάχους-τέρατα που δεν είναι τίποτα λιγότερο από ακόμη πιο ακραία εκδοχή της στρατολόγησης των Γενιτσάρων. Για να αποκτήσουμε έναν νέο σύμμαχο πρέπει πρώτα να διεισδύσουμε σε ένα Monster Den, μετά να βρούμε τη φωλιά και να κλέψουμε ένα αυγό. Συνήθως σε αυτό το σημείο θα χρειαστεί επίσης να αποκρούσουμε ένα τέρας και αφού το νικήσουμε και βγούμε μπορούμε να το εκκολάψουμε για να αποκτήσουμε το νεότερο μέλος της ομάδας μας. Υποθέτω ότι αυτή είναι η μέθοδος του παιχνιδιού για να μας πει ότι είναι ευκολότερο να κατηχήσουμε ένα νεογέννητο.

Υπάρχει μια μικρή απόχρωση σε αυτό το gameplay-loop, καθώς υπάρχουν διαφορετικά σπάνια Dens και κάθε περιοχή έχει διαφορετικά τέρατα που μπορούν να αποκτηθούν. Επιπλέον, κάθε αυγό φέρει ένα διακριτικό χρώμα και μοτίβο που υποδηλώνει τι είδους τέρας θα μπορούσε να είναι και ένα άρωμα που υποδεικνύει τη δυνατότητα οποιουδήποτε εκκολάπτεται από αυτό.

Ο δεύτερος τρόπος με τον οποίο το παιχνίδι αναδεικνύει τις διαφορές μεταξύ ενός Hunter και ενός Rider είναι απευθείας μέσω του Combat System του.

Σε αντίθεση με την κύρια σειρά, δεν κάνουμε κύκλους γύρω από το τέρας προσπαθώντας να βρούμε ανοίγματα κατά τα οποία μπορούμε να επιτεθούμε συγκεκριμένα μέρη του. Αντιθέτως, βρισκόμαστε σε μια μάχη με turn-based μαζί με το Monstie της επιλογής μας, το οποίο μπορούμε να αλλάξουμε στη μέση της μάχης ελεύθερα.

NOT SO EASY RIDER

Το combat αναλύεται σε ένα μοναδικό μικρό-σύστημα επιλογής του σωστού στυλ επίθεσης για να αντιμετωπίσει αυτό που κάνει ο εχθρός. Επί τις ουσίας είναι ένα είδος συστήματος αλά πέτρα-ψαλίδι-χαρτί, όπου καθένα από τα τρία διαθέσιμα στυλ επίθεσης αντεπιτίθεται στο άλλο. Επιπλέον, μπορούμε να επιλέξουμε να υπερασπιστούμε και να χρησιμοποιήσουμε αντικείμενα με παραδοσιακό JRPG τρόπο , αλλά πιο ουσιαστικά μπορούμε επίσης να εκδώσουμε εντολές στο Monstie μας. Διαφορετικά θα εκτελεί επιθέσεις αυθαίρετα και μερικές φορές όχι και τόσο αποτελεσματικά.

Αυτό αποτελεί ένα ακόμη διπλό σύστημα, με ένα σύνολο επιθέσεων που κοστίζει πόντους που συγκεντρώνουμε καθώς συνεχίζεται ο αγώνας και το άλλο είναι μια συλλογική προσπάθεια κατά τη διάρκεια της οποίας καβαλάμε το τέρας μας αφού πετύχουμε κάποια counter. Όσο κάνουμε ride το Monstie μας ελέγχουμε πλήρως το τι κάνει και περαιτέρω επιτυχημένα counter ενεργοποιούν μια ειδική κινηματογραφική κίνηση που προκαλεί επώδυνο damage στον αντίπαλο και είναι μοναδική για κάθε Monstie.

Η μάχη στο παιχνίδι είναι παραείναι απλή για τις προτιμήσεις μου. Είναι ένα αρκετά αξιοπρεπές σύστημα με κάποιες παραμέτρους που διατηρούν την προσοχή μας ως παίκτες για λίγο, ωστόσο δεν έχει ουσιαστικό βάθος. Το να δώσουμε εντολές στο Monstie μας είναι αρκετά δαπανηρό προς τους πόρους μας και ως εκ τούτου χρησιμοποιείται πολύ σποραδικά.

Ελλείψει εντολών, τα Monsties ενεργούν από μόνα τους και εκεί βρίσκεται ένας τεράστιος παράγοντας RNG που είναι ως επί το πλείστον εκτός ελέγχου μας. Αυτό επιδεινώνεται περαιτέρω από το γεγονός ότι εμείς οι ίδιοι χρειάζεται ήδη να κάνουμε κυρίως μορφωμένες εικασίες ως προς το ποια επίθεση είναι σωστή και ο περαιτέρω τζόγος είναι απλώς εκνευριστικός μερικές φορές.

Γίνεται λίγο πιο ενδιαφέρον αργότερα στο παιχνίδι, καθώς ξεκλειδώνουμε περισσότερα Monstie και μπορούμε να μεταδώσουμε μοναδικές ικανότητες και χαρακτηριστικά από το ένα Monstie στο άλλο. Αυτό με τη σειρά του μπορεί να δώσει περαιτέρω μπόνους στην ομάδα μας εάν γίνει με σύνεση. Αυτό μας ενθαρρύνει επίσης να βρούμε περισσότερα Dens και να αποκτήσουμε περισσότερα αυγά για τους σκοπούς της ευγονικής καλλιέργειας του τέλειου Monstie, αλλά ακόμα και τότε με όλες αυτές τις ικανότητες ο πυρήνας της μάχης παραμένει ως επί το πλείστον αναλλοίωτος.

Αυτό δεν θα ήταν τόσο μεγάλο ζήτημα αν δεν ήταν και η αφήγηση αρκετά ρηχή. Δεν υπάρχει τίποτα κακό σε μια απλοϊκή ιστορία, στην πραγματικότητα μπορεί να αποτελέσει όχημα για εξαιρετικές αλληλεπιδράσεις χαρακτήρων και δημιουργική παρουσίαση ιδεών. Ωστόσο, αυτό δεν ισχύει για το Monster Hunter Stories.

Εάν αισθανόσασταν Pokémon vibes από τη βασική προϋπόθεση της συλλογής τεράτων και τη χρήση τους σε turn-based-combat για να νικήσετε άλλα τέρατα, τότε μπορείτε ήδη να μαντέψετε πώς εξελίσσεται η ιστορία.

Είναι θέμα τόνου πάνω από όλα που μειώνει την απόλαυσή μου. Το Monster Hunter είχε πάντα μια χαρούμενη προσέγγιση στην ιστορία του, εν μέρει επειδή ήταν ένα σχεδόν περιττό στοιχείο. Αυτό που έπρεπε να κάνει ήταν απλώς να παρουσιάσει το τέρας που θα πολεμούσαμε με έναν τρόπο που μας έκανε ενθουσιασμένους να το αντιμετωπίσουμε και μετά να μας υποδείξει το επόμενο. Το επίκεντρο ήταν πάνω από όλα στο gameplay.

Ωστόσο, αυτό δεν ισχύει για ένα JRPG. Το gameplay είναι πολύ πιο στατικό και παίζεται πολύ πιο αργά, επομένως η αφήγηση και οι χαρακτήρες γίνονται πολύ πιο σημαντικοί παράγοντες παρακίνησης για να δούμε ένα παιχνίδι μέχρι το τέλος του.

Το Monster Hunter Stories προσπαθεί να δημιουργήσει μια μεγάλη περιπέτεια, αλλά ο τόνος του είναι πολύ παιδικός για οτιδήποτε ή οποιοσδήποτε να έχει ουσία. Οι χαρακτήρες που συναντάμε και ο τρόπος με τον οποίο εκτυλίσσονται τα γεγονότα δείχνουν ότι το παιχνίδι προορίζεται για ένα πολύ νεανικό κοινό και ακόμα και έτσι, εξακολουθώ να πιστεύω ότι τους αντιμετωπίζει λίγο υπερβολικά συγκαταβατικά.

Αυτό που είναι αρκετά αξιέπαινο είναι port και το remaster του προηγούμενου αποκλειστικού 3DS game από την Capcom. Η ποιότητα του ήχου είναι σχεδόν συγκρίσιμη με μοντέρνες κυκλοφορίες και έχει γίνει σημαντική προσπάθεια για τη βελτίωση της συνολικής ποιότητας της εικόνας.

Εκτός από τα εύκολα εμφανή βελτιωμένα textures, εντόπισα αρκετά μοντέλα που είχαν τροποποιηθεί έντονα ώστε αποτινάξουν την αίσθηση του 3DS από πάνω τους. Αλλά ακόμα και τότε, υπάρχουν όρια στο πόσο μπορεί να γυαλιστούν τα γραφικά ενός handheld παιχνιδιού κατά την κυκλοφορία του σε μεγαλύτερες οθόνες. Αυτό είναι αρκετά εμφανές στον ανοιχτό κόσμο όπου όλα είναι επίπεδα και η συνολική γεωμετρία οποιασδήποτε περιοχής είναι αρκετά βασική.

Συνολικά, θεωρώ ότι είναι δύσκολο να προτείνω το Monster Hunter Stories σε οποιονδήποτε δεν είναι σκληροπυρηνικός θαυμαστής της σειράς και που δεν αισθάνεται ότι η σειρά χρειαζόταν λίγο Pokémon DNA. Είναι ένα ευχάριστο πείραμα και σίγουρα ενδιαφέρον. Η συλλογή και η χρήση μερικών από το εμβληματικά τέρατα του franchise είναι μια διασκεδαστική εναλλακτική, αλλά δυστυχώς το combat καταντά μονότονο συχνά και η ιστορία δεν καταφέρνει να αποσπάσει την προσοχή μας από αυτό το γεγονός.

Ευχαριστούμε πολύ τη CD Media για την παροχή του review copy!