Mythwrecked: Ambrosia Island | Review

Θα περιγράψω το game όπως ακριβώς το βίωσα, όσο άντεξα. Επιβίωσα το μισό ναυάγιο περίπου, δηλαδή 3 ώρες.

To Mythwrecked: Ambrosia Island είναι ένα τεράστιο To-Do List που διαδραματίζεται σε ένα νησί της Μεσογείου. Η πρωταγωνίστρια μας, Alex, ενώ πάει διακοπές για να αποσυνδεθεί από την εργασία της και να χαλαρώσει, δέχεται χτύπημα από μία φουρτούνα και ναυαγεί. Για κακή της τύχη, το κύμα την ξεβράζει στο Ambrosia Island, που το μόνο που έχει να της προσφέρει σαν δραστηριότητα είναι άπειρα fetch quests. Για να επιστρέψει σπίτι της, θα πρέπει να συμφιλιωθεί με τους θεούς του νησιού και να τους κάνει όλες τις χάρες ώστε να τη βοηθήσουν.

SKIP… SKIP… SKIP…

Η συμφιλίωση αυτή θα με ένοιαζε αν οι χαρακτήρες δεν ήταν αδιάφοροι. “Μοντέρνες”, νωπές, χλιαρές, άψητες εκδόσεις του ελληνικού πάνθεου, οι θεϊκοί πρωταγωνιστές του παιχνιδιού μου προσέφεραν μόνο ένα πολύ θνητό και γνωστό σε όλους συναίσθημα: τη βαρεμάρα. Όλοι οι θεοί, για κάποιον λόγο που δεν έμαθα -αλλά δεν καιγόμουν και να μάθω- έχουν αμνησία. Αναρωτιέστε γιατί δεν καιγόμουν να αναζητήσω τον λόγο ε;

Ε είναι απλό: Επειδή δεν υπήρχε καμία αγωνία, ούτε σαν μυστήριο στην πλοκή, ούτε στο τι κρύβουν οι χαρακτήρες. Τι να κρύψουν; Δεν έγινε κανένας φόνος και δεν φάνηκε να κρύβουν κανένα ενδιαφέρον μυστικό. Εξάλλου, εξαρχής ξέρουμε ότι είναι απλά οι Θεοί του Ολύμπου! Τους ξέρουμε σαν φιγούρες εδώ και 2000+ χρόνια! Γιατί παρουσιάζεται σαν μεγάλη αποκάλυψη όταν ο Ερμής θυμάται ότι ήταν αγγελιοφόρος; ΤΟ ΞΕΡΩ ΗΔΗ. ΕΙΝΑΙ Ο ΕΡΜΗΣ. Ίσως θα σοκαριζόμουν αν μάθαινα ότι τελικά δεν ήταν αγγελιοφόρος αλλά ντελιβεράς για γνωστή αλυσίδα σουβλατζίδικων. Αυτό θα είχε πλάκα!

HA…DES… SEEMS FAMILIAR!

Α, επιμένετε να θέλετε να τους μάθετε καλύτερα; Καλώς. Δεν κρίνω. Για να κάνετε καλύτερη τη σχέση σας με κάποιον θεό, θα πρέπει να του ανεβάσετε το friendship level του, κάτι που  θα γίνει μιλώντας του, κάνοντας αγγαρείες για χάρη του ή φέρνοντάς του αντικείμενα από το παρελθόν του που κρύβονται στο νησί. Αυτά τα tasks θα σας ωθήσουν να βολτάρετε το νησί, το οποίο μπορώ να  πω με σιγουριά ότι είναι το πιο άρτια φτιαγμένο κομμάτι του παιχνιδιού.

To Ambrosia Island είναι πολύ κομψά σχεδιασμένο και κάθε γωνιά νιώθει λίγο διαφορετική. Είναι επίσης και γεμάτο από γλάρους και άλλα μικρά ζωάκια που περπατάνε στις παραλίες, πράγμα που δίνει πολλή ζωή σε κάθε περιοχή και ας μην μπορείτε να κάνετε κάποια ουσιώδη διάδραση μαζί τους.

Επίσης, σε κάθε γωνιά το νησί έχει πράγματα για τα οποία ευθύνονται οι αντίστοιχοι θεοί τους. Για παράδειγμα, τα σιντριβάνια τα ελέγχει ο Ποσειδώνας, τις λάμπες ο Δίας και τα αγάλματα πολεμιστών ο Άρης. Με αυτά τα αντικείμενα θα πρέπει να κάνετε interact για να “αναγεννήσετε” το νησί και να βελτιώσετε τις σχέσεις σας με τους θεούς. Ενώ τα tasks είναι όντως αδιάφορα σαν πράξεις, δηλαδή, απλά κάνετε interact και γίνεται ένα animation, ευχαριστήθηκα να βλέπω το νησί σιγά-σιγά να ξαναζωντανεύει.

Παρ’ όλα αυτά, θα ήθελα να υπάρχει κάτι στο παιχνίδι που όντως ήταν χαλαρωτικό και όχι απλά «πήγαινε στο μέρος Χ και πάτα A». Ακόμα, την αναγέννηση αυτή δεν κατάφερα καν να τη χαρώ πολύ! Μόλις κάνεις την πρώτη φουρνιά από interactions για κάθε θεό, προτού συνεχίσεις να κάνεις και τα υπόλοιπα interactions που εκκρεμούν, πρέπει να ανεβάσεις το frienship level του θεού για να συνεχίσεις. Δηλαδή, ανάβεις 4/8 λάμπες και μετά ο Δίας… κουράζεται! Πραγματικά συναρπαστικές εξελίξεις!!! Έτσι όπως είναι τα πράγματα… σίγουρα ΔΕΝ θα έχει πάρτι στο νησί. Το ξέρω ότι είσαι καλεσμένη με τις φίλες σου μαζί, αλλά αφήστε το καλύτερα.

Ακόμα και που ανέβασα το επίπεδο φιλίας των εν λόγω θεών, ανακάλυψα ότι δεν είχαν να μου προσφέρουν κάτι αξιόλογο. Μόνο άπειρους μονολόγους με exposition για πράγματα που δεν με νοιάζουν. Εξάλλου, πόσο ενδιαφέροντα πράγματα να έχει να πει ο Ερμής όταν το μόνο που φοράει είναι ένα speedo βρακάκι στο οποίο διαγράφεται το τσουτσούνι του; Να σημειωθεί ότι συμφιλιώθηκα με 4/8 θεούς και δεν ξεκλείδωσα ποτέ κάποιο νέο mechanic που θα μου έδινε έστω λίγη παραπάνω όρεξη να ολοκληρώσω το game. Τουλάχιστον οι λίγες λέξεις που λένε στα αγγλικά είναι με ελληνική προφορά. Μικρό καλό αλλά… ευπρόσδεκτο!

ΑΣ ΠΑΩ ΛΙΓΟ ΔE-LOADING-ΞΙΑ

Σαν να μην είχε αρκετά εμπόδια απέναντί του το παιχνίδι για να κυλήσει σαν εμπειρία, ακόμα και τα fetch quests καταλήγουν βασανιστικά, διότι το νησί μετά από λίγη ώρα παύει να είναι ευχάριστο να το περπατάς. Αυτό γίνεται επειδή και κάθε δωμάτιο έχει ένα loading screen όπου γίνεται fade to black και μετά fade out. Αυτό δεν θα ήταν πρόβλημα, αλλά γίνεται σε κάθε δωμάτιο, σε κάθε έξοδο, δηλαδή ανά 10-15 με δευτερόλεπτα.

Οπότε, όταν είστε στη μια άκρη του νησιού και θέλετε να πάτε στην άλλη, το παιχνίδι θα σας πετάξει 3 loading και θα βάζει συνεχώς φρένο στην βόλτα σας. Εγώ έπαιξα στο PC, αλλά ειδικά στο Switch, η μαύρη αυτή οθόνη μπορεί να διαρκέσει και 7 δευτερόλεπτα. Καταλαβαίνω ότι τεχνικά μάλλον χωρίστηκαν οι περιοχές για να χωράνε στη μνήμη, αλλά επειδή το παιχνίδι είναι εξερεύνησης και έχει πολλά πέρα-δώθε, η απόφαση να δομηθεί τεχνικά έτσι δημιουργεί μεγάλη σύγκρουση με τη ροή του παιχνιδιού. Ειλικρινά, κρίμα.

Σας έχω μια λύση πάντως. Τι είναι καλύτερο από 4 loading screens; Μα φυσικά 1 loading screen! Πέρα από την πλάκα, όμως, μου άρεσε το σύστημα fast travel. Για να μεταφερθείτε γρήγορα από το ένα μέρος του νησιού στο άλλο, πρέπει να ξεκλειδώσετε τις ανάλογες πόρτες. Πρέπει να μπείτε από τη μια πόρτα που θα σας βγάλει στον κεντρικό ναό των πυλών και από εκεί να ξαναμπείτε σε όποια πόρτα (έξοδο) θέλετε. Αντί να υλοποιηθεί με την πιο εύκολη και συνηθισμένη λύση (π.χ. ένα UI) το game κατάφερε να το εναρμονίσει όμορφα με τον κόσμο, και το γεγονός ότι δεν ήταν κατευθείαν διαθέσιμο και χρειαζόταν μια μικρή τελετή το έκανε απολαυστικό. Τώρα θέλω να δω και σε άλλα παιχνίδια πώς μπορεί να γίνει με diegetic τρόπο το fast travel!

Ειλικρινά, ήθελα πολύ να το ευχαριστηθώ αλλά δεν τα κατάφερα. Προσπαθούσα, αλλά όλο κάτι γινόταν. Όλα γινόντουσαν πιο αργά από ό,τι ήθελα. Οι διάλογοι καθυστερούσαν να αρχίσουν λίγο παραπάνω από ό,τι άντεχα. Ομοίως τα interactions. Η πρωταγωνίστρια μιλούσε πάλι με το κουραστικό υφάκι «μου μιλάει ένας θεός, καθόλου περίεργο, χαχα!» και αντιδρούσε σε πράγματα που δεν χρειάζονταν.

Την 5^η φορά που ένα κουτί ξεβράστηκε στην όχθη με cutscene και είπε «Wow! Let’s see what’s inside!», σκεφτόμουν ήδη την εναλλακτική του να πάω να βάλω ένα πλυντήριο τα  ρούχα μου. Τα βογκητά (φωνές τύπου “γκρρρ” ή “χμμμμ” ή “ααααα!) σε κάθε γραμμή διαλόγου με κούρασαν στην πρώτη ώρα, παρόλο που έκανα speedrun τους διαλόγους.

Δυστυχώς για τον τουρισμό του νησιού, το ευεργετικό fast travel, τα ωραία animations, η γλυκούλα μουσικούλα και το όμορφο level design δεν ήταν αρκετά για να με αποτρέψουν από το να νιώσω ότι κάνω τικ σε μία λίστα από ψώνια για ανθρώπους που δεν συμπαθώ και δεν θέλω να βλέπω. Κάτι ριζικό έλειπε από την εμπειρία. Ελπίζω οι επόμενες “διακοπές” που θα προσφέρουν οι developers της Polygon Treehouse να είναι all inclusive.

Ευχαριστούμε πολύ την Polygon Treehouse για την παροχή του review copy!