Αναδρομή στο παρελθόν.

Ο αριθμός 23 δεν είναι καθόλου τυχαίος, όλοι οι απανταχού παρόντες μπασκετόφιλοι το γνωρίζουν. Με αυτό τον αριθμό ο -για πολλούς καλύτερος παίκτης που πέρασε ποτέ από τα παρκέ- Michael Jordan, έγραψε τόσο τη δική του ιστορία όσο και της ομάδας με την οποία τον έχουμε συνδέσει, τους Chicago Bulls. Η Visual Concepts δεν προσπέρασε αυτό το γεγονός, αποδίδοντας φόρο τιμής στον τεράστιο αυτό αθλητή, μέσω του Jordan Challenges στο νέο NBA 2K23. Μία πιο διαδραστική εκδοχή του The Last Dance, όπου καλεί τους παίκτες να αναβιώσουν μερικές από τις μεγαλύτερες στιγμές στην καριέρα του Jordan, θέτοντάς τους μερικά ορόσημα προς πραγματοποίηση. Επιπλέον, προσφέρει σημαντικές πληροφορίες πριν από κάθε challenge, βάζοντας τους παίκτες στο mood του κάθε αγώνα.

23 = GOAT

Τα challenges ξεκινάνε με τον αγώνα University of North Carolina vs. Georgetown, που πραγματοποιήθηκε το 1982 και αποτέλεσε έναν από τους σημαντικούς αγώνες του Jordan, προτού μεταβεί στον μαγικό κόσμο του NBA. Αυτά ολοκληρώνονται με την κατάκτηση του πρωταθλήματος από τους Bulls το 1998 ενάντια στους Utah Jazz. Ολόκληρο το κλίμα και το ύφος των αγώνων αυτών αποτελεί μία πραγματική προσπάθεια αναβίωσης των τότε γεγονότων, τόσο στο gameplay όσο και στο οπτικό κομμάτι. Το στυλ του μπάσκετ θυμίζει έντονα τον τότε τρόπο παιχνιδιού, με τις σκληροτράχηλες άμυνες να πρωταγωνιστούν και την απουσία του τριπόντου (στους πρώτους αγώνες), ενώ σταδιακά βλέπουμε την εξέλιξή του. Για τις ανάγκες του ρεαλισμού έχει προστεθεί ένα φίλτρο, το οποίο μετατρέπει την τηλεόραση σας σε μία CRT, με τα γνωστά χιόνια, τις αλλοιώσεις των χρωμάτων και τη θολούρα που επικρατούσε στις τηλεοράσεις της εποχής, να κάνουν την εμφάνισή τους. Δεν θα μπορούσα να μην δεν είμαι ευχαριστημένος με τα όσα είδα και έπαιξα, καθώς η προσπάθεια της Visual Concepts να προσφέρει φέτος κάτι έξτρα σε αντίθεση με τα προηγούμενα παιχνίδια, υλοποιείται σωστά, ενθαρρύνοντας τους παίκτες να ζήσουν σημαντικές στιγμές του αθλήματος.

ΑΝΑΠΟΛΩΝΤΑΣ ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ

Φέτος όμως τα features δεν τελειώνουν εκεί. Η ιστορία και η κληρονομιά του μπάσκετ είναι τεράστια και -ευτυχώς- για πρώτη φορά αξιοποιείται όπως της αρμόζει. Το MyNBA Eras έχει αντικαταστήσει το MyNBA, διαθέτοντας τέσσερις διαφορετικές εποχές στις οποίες μπορείτε να συμμετάσχετε, επιλέγοντας την αγαπημένη σας ομάδα με προφανή στόχο την κατάκτηση του NBA. Οι τέσσερεις αυτές εποχές αντιστοιχούν στην ουσία σε τέσσερεις διαφορετικές δεκαετίες, ξεκινώντας από το 1980, στο era δηλαδή του Magic και του Bird και φθάνοντας μέχρι και την εποχή των σημερινών αστέρων. Προσωπικά, όντας άνθρωπος που μεγάλωσε βλέποντας και παίζοντας NBA, η συγκεκριμένη προσθήκη με άγγιξε όσο τίποτε άλλο στη φετινή έκδοση. Το γεγονός πως μπορούσα να επιλέξω την ομάδα που διάλεγα πριν από μία δεκαετία με γέμισε νοσταλγία, ένα συναίσθημα που σπάνια νιώθω για sports games, όμως από το πουθενά κατάφερα να το βιώσω.

Δεν μπορώ καν να φανταστώ πως θα αισθάνεται κάποιος που πρόλαβε να δει τον Magic Johnson να κάνει τα μαγικά του και τον Larry Bird να τα παστελώνει από παντού ή που μεγάλωσε βλέποντας τον Μιχάλη Ιορδάνη να εξελίσσεται σιγά-σιγά σε GOAT και μπορεί πλέον να παίξει με τα δεδομένα της τότε εποχής. Όπως ανέφερα και παραπάνω, και εδώ υπάρχει το ίδιο μοτίβο στο στυλ του παιχνιδιού με το κάθε era να αντιπροσωπεύει το δικό του ύφος. Μου αρέσει που οι developers δεν έξυσαν απλά την επιφάνεια, προσφέροντας το ίδιο gameplay αλλά με διαφορετικούς παίκτες, και επένδυσαν στο να το κάνουν ρεαλιστικό από όλες τις απόψεις. Και μίας που αναφέραμε το gameplay, ας εισχωρήσουμε λιγάκι σε αυτό προτού συνεχίσουμε με τα υπόλοιπα modes, καθώς υπάρχει αρκετό ενδιαφέρον.

DEFENSE, DEFENSE, DEFENSE

Το release κάθε χρόνο σχεδόν είναι και μία διαφορετική έκπληξη. Στο NBA 2K23 έχει επανέλθει μία πιο απλή λογική που επικρατούσε κυρίως παλαιότερα. Σε κάθε σουτ γεμίζει μία μπάρα, με εμάς να προσπαθούμε να αφήσουμε το κουμπί όταν η μπάρα γεμίσει πλήρως, ενώ αν το παρακάνουμε και κρατήσουμε παραπάνω παρατεταμένα απ' όσο πρέπει, μάλλον αστοχήσαμε. Μπορεί να ακούγεται εύκολο, όμως δεν είναι και τόσο, με τον φετινό τρόπο παιχνιδιού να μην επιτρέπει σε μεγάλο βαθμό τα τρελά τρίποντα, που ίσως έμπαιναν άλλες χρονιές. Οι άμυνες είναι πιο σφικτές, συμβάλλοντας και αυτές στη δυσκολία τόσο των μακρινών σουτ, όσο και των διεισδύσεων, με συνέπεια το παιχνίδι να έχει μετατραπεί σε πιο γήινο. Η A.I. έχει έρθει εμφανώς βελτιωμένη, αφού από ένα σημείο και μετά μπορεί να "διαβάσει" το playstyle σας, σε περίπτωση που το επαναλαμβάνετε συχνά, και να δράσει ανάλογα.

Ολόκληρο το φετινό σύστημα μου φάνηκε πιο ισορροπημένο, κάνοντάς με να σκέφτομαι περισσότερο πριν δράσω, βάζοντας στην εξίσωση το οργανωμένο παιχνίδι και όχι τόσο το άμυαλο. Οι παίκτες κινούνται πιο ρεαλιστικά μέσα στον χώρο, κάτι στο οποίο βοηθάνε και τα νέα animations, ενώ τα μοντέλα των παικτών είναι πιο κοντά στην πραγματικότητα από κάθε άλλη φορά, με τα γραφικά να κινούνται σφαιρικά στο ίδιο μοτίβο. Ύστερα από χρόνια είμαι αρκετά ικανοποιημένος με την καθαρή μορφή του gameplay και τις βελτιώσεις που έχει λάβει, μη θέλοντας να αφήσω εύκολα το χειριστήριο όταν βρίσκομαι εντός των παρκέ. Τι γίνεται έξω από αυτό όμως, και σε τι επίπεδο βρίσκονται τα -θεωρητικά- πιο δυνατά mode φέτος;

ΠΕΡΠΑΤΩ ΚΑΙ ΔΕΙΝΟΠΑΘΩ

Θα ξεκινήσω με αυτό που με απασχόλησε περισσότερο, που είναι το MyCareer. Βάσει της φετινής ιστορίας που έχει χτιστεί, χειριζόμαστε τον MP, ένα νέο ανερχόμενο αστέρι του NBA, που προσπαθεί να ισορροπήσει ανάμεσα στις τέσσερεις γραμμές του γηπέδου, αλλά και εντός των social media. Το μήνυμα που θέλει να περάσει το NBA 2K23 είναι το πόσο τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης είναι ικανά να επηρεάσουν τόσο την ψυχολογία μας όσο και την απόδοση μας, σε διάφορους τομείς και κατ’ επέκταση στον αθλητισμό και το μπάσκετ. Με τη διαχείριση και τον έλεγχο των συναισθημάτων να εξελίσσεται ίσως στο μεγαλύτερο όπλο που μπορούμε να έχουμε στη σύγχρονη κοινωνία. Αν και το όλο ζήτημα είναι σοβαρό και ενδιαφέρον, δεν κατάφερα να το υποδεχθώ σωστά, αφού τα cinematics, το lip-syncing, οι διάλογοι και το voice acting είναι οριακά στη βάση, ενώ τα αψυχολόγητα κενά ύστερα από κάθε πρόταση και το κατά πολλές φορές ανέκφραστο βλέμμα των χαρακτήρων χαλάνε το οποιοδήποτε immersion.

Για ακόμα μία χρονιά η theCity κάνει την εμφάνισή της, όντας μία online ψηφιακή πόλη που διαθέτει όλα τα απαραίτητα μέρη και καταστήματα που καλείται να επισκεφτεί ένας αθλητής. Για ακόμα μία χρονιά επίσης η υλοποίησή της είναι κάτω του μετρίου, με τα frames κατά την περιήγηση να πέφτουν εμφανώς κάτω των 20, τα αμέτρητα bugs να κάνουν παρέλαση και τα άπειρα χιλιόμετρα που πρέπει να διανύσουμε να μετατρέπονται σε τροχοπέδη για το traversal. Είμαι της άποψης πως αν δεν μπορείς να υποστηρίξεις κάτι δίνοντας ένα τουλάχιστον μέτριο αποτέλεσμα, τότε μην το κάνεις. Προσωπικά και πάλι, δεν μπορώ να δικαιολογήσω την προσέγγιση στο συγκεκριμένο θέμα και πιστεύω πως αυτό δυστυχώς λειτουργεί έτσι ώστε να δώσουμε μεγαλύτερη έμφαση στην εξωτερική εμφάνιση του παίκτη μας και όχι μόνο, αφού βρισκόμαστε σε ένα hub μαζί με άλλους παίκτες, παίζοντας άτυπα το παιχνίδι του καλύτερου outfit. Όλα γυρίζουν πάλι γύρω από τα microtransactions δηλαδή.

Πλέον, ως παίκτες έχουμε τη δυνατότητα να επέμβουμε σε σημαντικές εξωαγωνιστικές στιγμές του παίκτη μας, λαμβάνοντας αποφάσεις που είτε θα προσπαθήσουν να ισορροπήσουν τις διάφορες καταστάσεις, είτε θα ρίξουν περαιτέρω λάδι στη φωτιά. Με λίγα λόγια, μπορούμε να καθορίσουμε τη συμπεριφορά του παίκτη μας, χωρίς βέβαια να συναντάμε το βάθος στο impacts των πατροπαράδοτων RPGs, αλλά μου άρεσε που υπήρχε αυτή η δυνατότητα. Στα του παιχνιδιού εντός γηπέδου συναντάμε και εδώ ένα εξαιρετικό αποτέλεσμα, με το gameplay να προσπαθεί σώσει σχεδόν μόνο του την κατάσταση και ως ένα βαθμό ομολογώ πως τα καταφέρνει, αφού είναι διασκεδαστικά εθιστικό.

ΕΚΕΙ ΠΟΥ Η ΜΑΓΕΙΑ ΤΗΣ ΝΟΣΤΑΛΓΙΑΣ ΣΥΝΑΝΤΑ ΤΗ ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ ΤΩΝ MICROTRANSACTIONS

Το δεύτερο μεγαλύτερο mode είναι προφανώς το MyTeam, το αντίστοιχο Ultimate Team του FIFA δηλαδή. Το κυνήγι των καρτών είναι και φέτος δύσκολο και χρονοβόρο, ενώ μπορεί να εξελιχθεί και σε ακριβό, ας μην κρυβόμαστε πίσω από τα microtransactions. Υπάρχει μία πληθώρα από υπό-modes, είτε offline είτε online, για όσους αρέσκονται να στο να συλλέγουν παίκτες και να φτιάχνουν τη δική τους dream-team. Αν και φαίνεται πλούσιο και ολοκληρωμένο, ούτε φέτος κατάφερε να με κερδίσει, αφού δεν έχω την υπομονή για το ασταμάτητο grind που χρειάζεται να κάνει κάποιος για να είναι ανταγωνιστικός.

Η φετινή προσθήκη του NBA 2K μας γεμίζει με το συναίσθημα της νοσταλγίας, καθώς αξιοποιεί υπέροχα την κληρονομία του NBA, δίνοντας την επιλογή στους παλαιούς να αναβιώσουν στιγμές του παρελθόντος και στους νέους να γνωρίσουν την ιστορία του μπάσκετ. Αισθάνομαι πως φέτος θα έχω αμέτρητους συνδυασμούς να πραγματοποιήσω στο MyNBA Eras, ενώ παράλληλα θα κυνηγάω την κατάκτηση του πρωταθλήματος στο MyCareer. Μπορεί η 2K να κατεβαίνει χωρίς αντίπαλο τα τελευταία χρόνια, όμως φέτος έχω την αίσθηση πως δόθηκε η απαραίτητη φρεσκάδα που έλειπε, εντός και εκτός γηπέδου. Τα microtransactions είναι για ακόμα μία χρονιά ο κακός αστερίσκος, που έχει γαντζωθεί από κάθε ετήσια κυκλοφορία, στην προσπάθεια τους να περάσουν απαρατήρητα, όμως δεν πρέπει ποτέ να θεωρήσουμε δεδομένες και λογικές τέτοιες πολιτικές.

Ευχαριστούμε πολύ τη CD Media για την παροχή του review copy!