Το cyberpunk σαν είδος -άλλα και σαν game- έχει τεράστιο αποτύπωμα στο μέσο και έχουν ξεπροβάλει εκατοντάδες παιχνίδια από όλες τις γωνιές του πλανήτη σε ανάλογο setting. Συγκεκριμένα η αισθητική άλλα και το setting που βάζει τις διαφορές αφηγήσεις είναι τόσο ελκυστικό σήμερα που δύσκολα αφήνεις παιχνίδι να περάσει χωρίς να το τσεκάρεις. To Neon Blood μας συστήνεται ως ένα old-school adventure game με turn-based combat και μία ιστορία που θέλει να αφήσει το δικό της ανεξίτηλο αποτύπωμα, οπότε ας συζητήσουμε τι συμβαίνει στο γεμάτο neon Viridis.
CYBERPUNK 2053
Βρισκόμαστε στο Viridis το σωτήριο έτος 2053 -όχι το 2077- όπου όλοι οι άνθρωποι πλέον έχουν μηχανικά πρόσθετα μέρη, η αλλιώς «implants», για να καταπολεμήσουν τυχόν ασθένειες η άπλα για να γίνουν «καλύτεροι». Ως σωστό corporate state, κουμάντο εκεί κάνουν οι εταιρείες Nilkcorp και Mecanolife, και όπως έχετε ήδη καταλάβει, όταν διοικούν το κράτος εταιρείες τα πράγματα ποτέ δεν πάνε καλά.
Ο πρωταγωνιστής μας, Axel McCoy, καλείται να ερευνήσει μία σειρά φόνων, αφού τα θύματα είναι μηχανικοί της Nilkcorp, η οποία “χρηματοδοτεί” το αστυνομικό τμήμα και η CEO της, Ruby Emerald, θεωρείται μεσσίας για τον απλό κοσμάκη. Ο Axel βασανίζεται από δύο δαίμονες: την αμνησία του και τον εθισμό του στο Spark, μία ουσία που σε κάνει να πετάς στα σύννεφα και να ξεχνάς τον πόνο σου, άλλα θυσιάζοντας σιγά-σιγά την υγειά σου σε ακραίο βαθμό. Η Ruby εμπλέκεται σε μια συνωμοσία που σκεπάζει όλο το Viridis, ενώ ο Axel τρέχει να βρει τι συμβαίνει και ποιοι άλλοι εμπλέκονται. Μαζί του θα ανακαλύψετε τη σήψη και την αλαζονεία των ανθρώπων.
PIXEL ART ΚΑΙ NEON ΛΑΜΠΟΥΝ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ!
Κάπως έτσι ξεκινάει η περιπέτειά μας στον κόσμο του Neon Blood και η αισθητική του προσωπικά με έκανε να τον ερωτευτώ. Ένα μείγμα από 2D pixel-art γραφικά με ψευδό-3D background, το οποίο έδεσε αρμόνικα και δύσκολα θα βαρεθείς να κοιτάζεις. Το neon φυσικά συναντάται παντού, αφού είναι σήμα κατατεθέν του παιχνιδιού, και οι δρόμοι και τα σοκάκια σφύζουν από σκουπίδια, ζωή, γάτες και δεκάδες easter eggs από άλλα παιχνίδια. Το πρώτο που λογικά θα παρατηρήσετε είναι αυτό του Johny Silverhand. Εγώ βρήκα και τη γάτα από το Stray, όπως και τον Penitent One του Blasphemous! Όλες οι παραπάνω ομορφιές ντύνονται με ένα soundtrack ηλεκτρονικής μουσικής τύπου synthesizer, που με μοναδική εξαίρεση το επαναλαμβανόμενο κομμάτι στις μάχες, ήταν κομμένο και ραμμένο για κάθε περιοχή του παιχνιδιού, θέτοντας το vibe σε ένα απολυτό ρετρό cyberpunk ηχητικό setting.Τα παιδιά στην Chaotic Brain έφτιαξαν το έργο τους με πολλή τεχνική αγάπη, όμως δεν πήγαν όλα όπως θα έπρεπε στους υπόλοιπους τομείς.
ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ ΚΑΙ ΜΑΧΕΣ ΠΟΥ ΦΘΙΝΟΥΝ ΚΑΘΕ ΛΕΠΤΟ..
Τώρα που σχολιάσαμε και την οπτικοακουστική δουλειά, που βοηθά στην αποτύπωση της ιδέας του Neon Blood, θέλω να προσθέσω μόνο για την ιστορία που αφηγείται το παιχνίδι ότι με κράτησε μέχρι το τέλος της, παρότι κινείται στο κλασικό φάσμα του είδους. Είναι γραμμένη αρκετά καλά και σε συνδυασμό με το οπτικοακουστικό κομμάτι είναι οριακά αρκετά μαζί για να το δοκιμάσετε, αφού το gameplay ήταν μια πολύ διαδικαστική εμπειρία.
Το παιχνίδι ισχυρίζεται ότι είναι adventure game με turn-based combat, ενώ στην πραγματικότητα είναι ελάχιστα το πρώτο και ακόμα πιο ελάχιστα το δεύτερο. Ως Axel περιπλανιόμαστε στον πανέμορφο και δυσοίωνο κόσμο του άπλα για να μιλήσουμε με NPCs και να μάθουμε πληροφορίες για τις δολοφονίες, το σύμπαν του Viridis και τις διαφορές μεταξύ πλουσίων που ζουν στην Bright City και πλέμπας που κατοικεί στην Blind City. Αυτό μόνο, ούτε επιλογές στους διαλόγους, ούτε inventory-based puzzles, ούτε και puzzles γενικότερα. Το μόνο που υπάρχει είναι ένα scanner για να σου δείχνει την περιοχή που πρέπει να κάνεις ψάξεις. Όλο το ερευνητικό μέρος του παιχνιδιού αρχίζει και τελειώνει εκεί δυστυχώς.
Σαν να μην έφτανε αυτό το combat, που περιγράφεται ως γεμάτο γεμάτο με στρατηγικές μεθόδους, δεν αντιστοιχεί στην περιγραφή του. Απλά σπαμάρεις είτε το απλό attack είτε κάποιο skill και νικάς. Εκτός του τελικού boss fight, όπου χρειάστηκε να κάνω μία φορά heal, όλες οι υπόλοιπες μάχες ήταν σκέτη απογοήτευση από άποψη challenge άλλα και δομής γενικότερα. Ενώ υπάρχουν και skills, όπως και κουμπί για να αμυνθούμε, είναι εντελώς αχρείαστα. Έτσι, οι μάχες πρόσφεραν μόνο μία παύση από την ιστορία, και το μοναδικό ενδιαφέρον που μπορούμε να τους αναγνωρίσουμε ήταν τα ωραία QTEs, που πρακτικά ήταν το finishing move. Ίσως και η γραφικότητα και το αίμα που δείχνουν οι μάχες του Neon Blood να αξίζει την προσοχή σας..
Ταπεινή μου άποψη, αν ήθελαν να εμπνευστούν από ένα παιχνίδι που είναι και adventure άλλα και έχει σύστημα μάχης θα έπρεπε να ρίξουν μια ματιά στη σειρά Quest for Glory της Sierra. Ό,τι μου έχτισε το οπτικοακουστικό τμήμα γκρεμίστηκε σαν πύργος από τραπουλόχαρτα μέσα σε μια ώρα που είχα μπει στο 30% του παιχνιδιού. Γιατί δυστυχώς -ή και ευτυχώς- το παιχνίδι έχει διάρκεια ώρας με τον ρυθμό που εγώ το έπαιξα. Κανονικό σφηνάκι.
ΕΠΙΤΡΕΠΕΤΑΙ ΝΑ ΑΠΟΤΥΧΕΙΣ, ΑΛΛΑ ΕΠΙΒΑΛΕΤΑΙ ΝΑ ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΕΙΣ ΞΑΝΑ NEON BLOOD!
Το Neon Blood είναι ένα παιχνίδι αντιθέσεων. Μία καλή ιστορία και εξαιρετικός οπτικοακουστικός τομέας από τη μία, άλλα και ρηχό και βαρετό gameplay από την άλλη. Σίγουρα θα κινήσει το ενδιαφέρον όσων είναι οπαδοί του cyberpunk setting, άλλα μέχρι εκεί. Η ομάδα, όπως είπα, αφιέρωσε πολλή αγάπη στο παιχνίδι, άλλα θεωρώ ότι δεν κινήθηκε σε σωστά μονοπάτια έτσι ώστε το έργο της να ξεχωρίσει και να μας κάνει να παραμιλάμε για αυτό. Αφού μας αφήνουν την υπόνοια στο τέλος για sequel, εγώ θα χαρώ πολύ να τους δοθεί μια ευκαιρία σε ένα revamped Neon Blood 2, ακόμα και αν το πρώτο με απογοήτευσε αρκετά.
Ευχαριστούμε πολύ την Enarxis Dynamic Media για την παροχή του review copy!
