Το NINJA GAIDEN 2 Black ήταν ένα τέλειο μικρό ταξίδι στο παρελθόν, αποδεικνύοντας γιατί το πρωτότυπο, δύο ολόκληρες γενιές αργότερα, εξακολουθεί να θεωρείται ένα από τα καλύτερα action games, καθώς και πως υπάρχουν τομείς στους οποίους η επερχόμενη συνέχειά του μπορεί να προσφέρει σημαντικές βελτιώσεις. Δίνει κάτι για να κοιτάξουμε προς τα πίσω και να προσβλέπουμε ταυτοχρόνως.
BACK IN BLACK
Το παιχνίδι είναι επί της ουσίας ένα remake του Ninja Gaiden Sigma 2, του port του αρχικού Ninja Gaiden 2 για το PS3. Το Sigma πρόσθεσε πολύ περιεχόμενο στο πρωτότυπο αλλά και τροποποίησε μεγάλο μέρος του. Η βασική διαφορά είναι ότι όταν το πρωτότυπο επέλεξε να περιέχει έναν εξωφρενικό αριθμό εχθρών με λίγο health να κατοικούν την οθόνη, το Sigma 2 τους μείωσε (δραστικά) αλλά αύξησε την ανθεκτικότητά τους.
Ως remake, το NINJA GAIDEN 2 Black είναι ως επί το πλείστον μια αναθεώρηση γραφικών, αλλά τροποποιεί μερικά πράγματα από το Sigma 2, όπως μια σημαντική αύξηση στον αριθμό των εχθρών, δίχως να φτάνει τα αδιανόητα ποσά του original. Αφαιρεί μερικές ακόμη τροποποιήσεις του Sigma, μερικά gimmicky bosses, διατηρώντας το υπόλοιπο content που προστέθηκε. Εκτός από αυτά, το gameplay έχει μείνει -αρκετά έξυπνα- ανέγγιχτο.
Με τα τελευταία χρόνια στη βιομηχανία να κυκλοφορούν απίστευτα παιχνίδια με συνέπεια, είναι αξιοσημείωτο το πόσο καλά κρατάει το gameplay του NINJA GAIDEN 2 Black.
Το έτος είναι 2008, το χωριό Hayabusa δέχεται επιδρομές όπως είναι η παράδοση και ο Ryu, με αυτό που μπορώ μόνο να υποθέσω ότι πρέπει να είναι αφόρητα λουσμένο στον ιδρώτα μαύρο κολλητό παντελόνι, ξεκινά για να σκοτώσει μερικούς νίντζα, δαίμονες και δαίμονες νίντζα.
Ο Ryu ξεκινάει με ένα μόνο katana και shuriken στο οπλοστάσιό του, αλλά σύντομα αποκτά άφθονα όπλα, με τα οποία ανακαινίζει κάθε επίπεδο σε λαμπερό κόκκινο, στολισμένα με τα άκρα των εχθρών του.
Κάθε όπλο έχει ένα μοναδικό σύνολο ικανοτήτων που ξεκλειδώνουμε με την πάροδο του χρόνου και υπάρχει μια αισθητή διαφορά μεταξύ τους. Είναι ιδιαίτερα προφανές σε τι είναι καλύτερο το καθένα από αυτά και πώς να τα χρησιμοποιήσετε καλύτερα. Αυτό είναι απόδειξη του πόσο καλά animated είναι οι επιθέσεις τους, κάτι αρκετά σημαντικό δεδομένης της συνολικής ταχύτητας και του ρυθμού του παιχνιδιού.
HACK AND SLASH AND SLASH AND SLASH AND…
Το Ninja Gaiden είναι μια σειρά γνωστή για τη γρήγορη μάχη της και σίγουρα ευνοεί την υπολογισμένη επιθετικότητα. Ο Ryu είναι στα καλύτερά του όταν μετακινείται από εχθρό σε εχθρό, αλλά υπάρχουν στιγμές που θα αναγκαστεί να μπλοκάρει και να αποφύγει.
Σε αντίθεση με τα περισσότερα σύγχρονα παιχνίδια δράσης που ακολουθούν μια προσέγγιση “soulslike” στον σχεδιασμό τους, το NINJA GAIDEN 2 Black είναι ένα ατόφιο action game αλά hack-and-slash. Δεν υπάρχουν builds ή stamina bars που προσδιορίζουν το πώς πρέπει να χειριστεί ο Ryu. Το πότε πρέπει να σταματήσει η επίθεση, το μπλοκάρισμα και η αποφυγή είναι λιγότερο θέμα διαχείρισης πόρων και περισσότερο θέμα αντίδρασης με ακρίβεια σε αυτό που κάνουν οι εχθροί εν ώρα δράσης. Με εξαίρεση μερικά bosses, έχουμε μπροστά μας ένα παιχνίδι όπου δεν έχουμε την πολυτέλεια απλά να περιμένουμε να αντιδράσουμε λίγες φορές σε έναν εχθρό και μετά να του δώσουμε μερικά χτυπήματα. Οι περισσότεροι εχθροί είναι αμείλικτοι αν τους αφήσουμε και θα περικυκλώσουν τον Ryu με την πρώτη ευκαιρία. Οπότε γίνεται άμεσα αντιληπτό πως πρέπει να αρχίσουμε τα δικά μας combos πριν από εκείνους.
Αυτό μεταφράζεται πολύ έξυπνα στην επίθεση του Ryu με τον κύριο μοναδικό μηχανισμό του combat του Ninja Gaiden 2, το delimbing. Για κάθε επίθεση που προσγειώνει ο Ryu σε έναν εχθρό έχει την ευκαιρία να αφαιρέσει ένα χέρι ή ένα πόδι (ή ακόμα και το κεφάλι του). Εάν συμβεί αυτό, ο εχθρός μπορεί να εκτελεστεί αμέσως χωρίς να εξαντληθεί το υπόλοιπο health του. Αυτό το σύστημα δημιουργεί σαφείς οπτικές ενδείξεις σε ποιους εχθρούς σε μια ομάδα πρέπει να δώσουμε προτεραιότητα ή να αφήσουμε μόνους, καθώς ένας εχθρός χωρίς πόδι έχει αρκετό μέλλον μπροστά του πριν φτάσει τον Ryu κουτσαίνοντας.
Επιπλέον, ο Ryu έχει επίσης πρόσβαση σε μια ποικιλία από ξόρκια που ονομάζονται Ninpo. Υπάρχουν μερικές παραλλαγές του Ninpo, καθεμία από τις οποίες συμπεριφέρεται διαφορετικά και είναι ένας πολύ περιορισμένος πόρος επειδή είναι αρκετά δυνατοί και ενώ τους ρίχνει ο Ryu είναι άτρωτος.
Το συνολικό αποτέλεσμα του combat είναι ένα μακελειό που ξετυλίγεται αστραπιαία και απολαυστικά. Καθώς το παιχνίδι προοδεύει και ακόμη περισσότερο σε επιπλέον playthrough, ο Ryu γίνεται πολύ οικείος στη χρήση και καταλήγει σε έναν σίφουνα σφαγής που μετατρέπει κάθε περιοχή σε πίνακα του Pollock, αν χρησιμοποιούσε μονάχα κόκκινες αποχρώσεις. Αλλά δεν είναι μόνο το τελικό αποτέλεσμα που είναι ικανοποιητικό, αλλά ακόμη και η εισαγωγή εντολών είναι απολαυστική.
ACTION MASTERNINJACLASS
Ο Ryu σε δράση είναι ένας πολύπτυχος συνδυασμός τρεξίματος, άλματος, χτυπημάτων, κοψίματων, εκτελέσεων, αφαίμαξης, μπλοκαρίσματος, αποφυγής, ρίψεων shuriken και πολλά άλλων, όλα με απόκριση και ταχύτητα, οδηγώντας σε μια εξαιρετική ροή κατά τη διάρκεια του combat. Όλες οι διαφορετικές του ικανότητες έχουν συγκεκριμένο νόημα και το game μας προτρέπει σε κάθε μία αρκετά διαισθητικά.
Εκτός από τον Ryu, έχουμε επίσης μερικά κεφάλαια ιστορίας όπου παίζουμε το τρίο των γυναικείων ninja του franchise. H καθεμία από τις οποίες κατέχει μοναδικές ιδιότητες, melee και ranged όπλα, παρέχοντας μια ενδιαφέρουσα παραλλαγή στο ζουμερότατο combat του παιχνιδιού, αν και ο Ryu παραμένει ο πιο ενδιαφέρων ως προς χρήση.
Εν ολίγοις, το βάθος της μάχης του Ninja Gaiden 2 παραμένει σε μεγάλο βαθμό άθικτο και λάμπει σε αυτό το remake.
Το οποίο αποδεικνύεται σίγουρα ως μια σημαντική οπτική αναβάθμιση. Πέρα από το performance που είναι αρκετά ικανοποιητικό με αξιοσημείωτο ποσοστό σταθερότητας, τα νεότερα γραφικά αποδίδονται πανέμορφα στην Unreal Engine 5, και ενώ παραμένουν πιστά στα αρχικά τους σχέδια, διαθέτουν ένα μοντέρνο επίπεδο πιστότητας και λεπτομέρειας.
Αυτό ισχύει ιδιαίτερα για όλους τους playable χαρακτήρες, αλλά και εμφανές στα levels, που αναδεικνύουν μια άλλη γοητεία της εποχής κατά κάποιον τρόπο.
Η συνοχή μεταξύ των επιπέδων είναι ανύπαρκτη. Το ένα λεπτό βρισκόμαστε στην κορυφή των ουρανοξυστών του Τόκιο, το επόμενο σε ένα παραδοσιακό ιαπωνικό χωριό και μετά καταφθάνουμε στους δρόμους της Νέας Υόρκης με έναν δαίμονα που είναι υπερβολικά φιλικός με το Άγαλμα της Ελευθερίας. Φωνάζει «video game», με την έννοια ότι νοιάζεται περισσότερο να σε βάλει απέναντι σε εχθρούς σε ένα ενδιαφέρον σκηνικό παρά να βγάζει νόημα, κάτι που είναι μια φιλοσοφία που σίγουρα έχει ατονήσει τελευταία. Επιπλέον, αυτό το πέρα δώθε στο σκηνικό δεν σταματάει παρά μόνο στα τελευταία levels, που κατά σύμπτωση είναι μάλλον τα πιο αδύναμα.
Όχι απαραίτητα ως προς τα οπτικά στοιχεία τους, αλλά περισσότερο ως προς το συνολικό design. Κάθε επίπεδο είναι συνήθως μια γραμμική εμπειρία με μερικά προαιρετικά ή μυστικά κλαδιά που έχουν κάποιες πρόσθετες ανταμοιβές και μάχες. Τα αρχικά και μεσαία levels σίγουρα εξισορροπούν τη συχνότητα των encounters, της διέλευσης και του platforming πολύ πιο ομαλά από τα τελευταία, που είναι λίγο πιο αδύναμα ως συνολική εμπειρία.
Αυτή είναι σίγουρα μία από τις δύο πτυχές του παιχνιδιού που έχουν γεράσει σχετικά περισσότερο, η δεύτερη είναι η κάμερα. Τις περισσότερες φορές είναι απόλυτα λειτουργική, αλλά υπάρχουν περισσότερες από μια χούφτα περιπτώσεων όπου θα κρύψει εγκληματικά πολλές οπτικές πληροφορίες. Αυτό οδηγεί σε ατυχείς καταστάσεις όπου πρέπει να κάνουμε μορφωμένες εικασίες σχετικά με το τι κάνουν οι εχθροί και ακόμη και ως προς το πού βρίσκεται ο Ryu επί του παρόντος στην οθόνη.
Εκτός από αυτό, το παιχνίδι παραμένει μια σχετικά σύντομη εμπειρία, αλλά μια εμπειρία που προσφέρει άφθονες δυνατότητες για replay. Εκτός από το γεγονός ότι προσωπικά με άφησε με όρεξη να το παίξω περισσότερο, μετά το πρώτο playthrough ξεκλειδώνουμε επιπλέον δυσκολίες και modes, όπως chapter challenge και Tag Missions, τα τελευταία δυστυχώς ενώ εμπεριέχουν δύο playable χαρακτήρες δεν έχουν δυνατότητα για co-op όπως είχε το Sigma . Κερδίζοντας ξανά το παιχνίδι σε υψηλότερες δυσκολίες ή κάνοντας πρόοδο στα άλλες λειτουργίες που ξεκλειδώνουμε, όπου μπορούμε ακόμη και να παίξουμε σε επιλεγμένα κεφάλαια ως μία από τις γυναίκες νίντζα, μπορούμε επίσης να ξεκλειδώσουμε νέα κοστούμια για κάθε χαρακτήρα. Όποιος τολμηρός επιχειρήσει ένα playthrough στο Master Ninja, του εύχομαι μπόλικη τύχη μιας και παραμένει ένα επίπεδο δυσκολίας που με πείθει πως έχω μονάχα δύο δάκτυλα στο κάθε χέρι και τα δύο μεσαία με τα αντανακλαστικά βραδύποδα.
Ίσως έχετε παρατηρήσει ότι έχω παρατήσει να μιλήσω για ιστορία, θέματα και άλλες ιδιότητες που συνήθως καλύπτω στις κριτικές μου. O λόγος είναι επειδή δεν άξιζε ιδιαίτερα να μιλούσαμε για αυτά πίσω στη δεκαετία του 2000 και ακόμα δεν αξίζει. Η ιστορία είναι μια δικαιολογία για να μας πάει από μέρος σε μέρος γεμάτο νίντζα και δαίμονες και ο Ryu ως χαρακτήρας επίσης είναι λίγο αδιάφορος αλλά cool. Oι κύριοι εχθροί του επίσης δεν ξεχωρίζουν ιδιαίτερα, με εξαίρεση τον προαναφερθέντα δαίμονα που έχει καούρες για αγάλματα. Δεν είναι απαραίτητα ποιότητες που χρειάζονται στο είδος του παιχνιδιού, όμως σίγουρα αν τις κατείχε δεν θα παραπονιόταν και κανείς. Ειδικά ως προς του χαρακτήρες και εχθρούς, ο κύριος ανταγωνισμός του franchise – if you know, you know – πάντα ήταν πιο μπροστά.
NOT SO OLD, STILL GOLD
Το NINJA GAIDEN 2 Black σίγουρα δεν είναι η οριστική εμπειρία του Ninja Gaiden 2. Είναι μια πολύ καλή εκδοχή του, που έχει κάνει πολλές προσπάθειες για να γεφυρώσει τις δύο εκδόσεις του παιχνιδιού και μας θυμίζει με αγάπη πόσο ωραία νιώθεις να παίζεις αυτού του είδους τα παιχνίδια δράσης. Αναβαθμίζει τα οπτικά στοιχεία στις ποιότητές του, καλές και κακές, και ελπίζουμε ότι είναι η αρχή μιας αναγέννησης του είδους.
Ευχαριστούμε πολύ την Koei Tecmo για την παροχή του review copy!
