«ΚΑΤΑΜΑΡΙ ΜΑΣ, ΚΑΤΑ ΚΑΤΑ ΜΑΡΙ ΜΑΣ»… Αυτή είναι και η μεγαλύτερη ανάμνηση που μου έχει κολλήσει τις τελευταίες μέρες στο μυαλό, και χαρακτηρίζει όλη μου την εμπειρία με το Once Upon A KATAMARI. Σε προηγούμενο μου κείμενο, αναφέρθηκα επιφανειακά στα remasters και στα reboots, και στο πώς αυτά έχουν λόγο ύπαρξης για το introduction κάποιου σε ένα franchise. Στην περίπτωση του Once Upon A KATAMARI, βρισκόμαστε πάνω από 12 χρόνια μετά από την τελευταία κυκλοφορία της σειράς, με έναν φρεσκότατο ΝΕΟ τίτλο.
Όχι, εδώ δεν έχουμε ένα remaster ή κάποιο remake, κάτι το οποίο βέβαια είδαμε ανάμεσα σε αυτά τα 10+ χρόνια. Αντιθέτως, έχουμε μία εξ ολοκλήρου νέα εμπειρία, μέσω της οποίας η RENGAME, παρέα με την Bandai Namco Entertainment, παραδίδουν ένα δώρο, γεμάτο από όλα όσα έκαναν τους προηγούμενους τίτλους, μοναδικούς. Εδώ θα ήθελα να δώσω ένα μικρό disclaimer: είναι ο πρώτος τίτλος που πιάνω στα χέρια μου από τη σειρά αυτή. Παρόλα αυτά, με αρκετή έρευνα και ώρες στο YouTube, μπορώ να δηλώσω πως… KATAMARI is BACK!
THEY SEE ME ROLLING, THEY HATING…
Όπως προανέφερα, αφαιρώντας από την εξίσωση όλα τα remasters και τους mobile τίτλους που κυκλοφόρησαν ανάμεσα στο διάστημα των 10+ χρόνων (Katamari Damacy REROLL, We Love Katamari REROLL+, κλπ), το παιχνίδι καταφέρνει κάτι πολύ σημαντικό, και αυτό είναι το να επαναφέρει το αίσθημα που ξεχωρίζει σε όλους τους τίτλους KATAMARI έως τώρα.
Καθώς η βασιλική οικογένεια καθαρίζει το σπίτι, ο Βασιλιάς βρίσκει έναν πάπυρο, τον οποίο στριφογυρίζει στον αέρα, με αποτέλεσμα να φτάσει στο διάστημα και πλανήτες μαζί με αστέρια να καταστραφούν. Ο Πρίγκιπας, πρέπει να επαναφέρει τον χρόνο, με τον γνωστό τρόπο, σπρώχνοντας KATAMARI.
Έπειτα της εισαγωγής, ο Πρίγκιπάς, δηλαδή εμείς, αρχίζουμε να σπρώχνουμε το KATAMARI. Το περιβάλλον, έχοντας οποιαδήποτε επαφή με τα προηγούμενα παιχνίδια, κατευθείαν φαίνεται γνώριμο, καθώς υιοθετεί αυτά που το ξεχώρισαν. Παρά το γεγονός του ότι είναι ένας next-gen τίτλος, τα γραφικά, μαζί με τους μηχανισμούς παραμένουν όμοια, με τις αρχικές κυκλοφορίες.
Από το πρώτο δευτερόλεπτο, η αισθητική του παιχνιδιού θυμίζει τις μεγαλύτερες και δημοφιλέστερες κυκλοφορίες, όπως το We Love Katamari, που θεωρείται από πολλούς, ο διασημότερος τίτλος. Σε μία σύγκριση εικόνα με εικόνα, δεν μπορούσα και εγώ να καταλάβω τις διαφορές διότι ήταν σχεδόν ανύπαρκτες. Για εμένα αυτό το γεγονός παραμένει αρκετά θετικό, εφόσον αυτή είναι και η μαεστρία του παιχνιδιού. Καταφέρνει να διατηρήσει όλα όσα έκαναν τα αρχικά παιχνίδια να λάμψουν. Παράλληλα, φαίνεται πως το παιχνίδι είναι προσαρμοσμένο σε νέες κονσόλες. Αρχικά στην διαρρύθμιση των μοχλών.
Σωστά καταλάβατε, πλέον υπάρχει και δεύτερη επιλογή για να σπρώξουμε το KATAMARI, ενώ παραμένει και η παραδοσιακή λειτουργία του χειριστηρίου. Δοκιμάζοντας και τις δύο, μπορώ να πω πως ή δεύτερη είναι μία καλύτερη «λύση» και δρα ως ένα introduction σε όσους δεν έχουν παίξει ξανά κάποιο παιχνίδι της σειράς. Από την άλλη, η πρώτη λειτουργία παραμένει σαν τα αρχικά παιχνίδια, όποτε όλοι οι επανερχόμενοι παίκτες, θα νιώσουν σαν στο σπίτι τους! Εκτιμώ όταν τα παιχνίδια παίρνουν πρωτοβουλίες όπως και αυτή, καθώς ενισχύει αποτελεσματικά την εμπειρία και νέων αλλά και παλιών παικτών. Ένας από τους λόγους για τους οποίους αυτό το παιχνίδι είναι φτιαγμένο, to have fun!
Επιπλέον, οι αισθητές διαφορές της νέας γενιάς αποτυπώνονται, σε αρκετά σημεία. Η πιο σημαντική από αυτές είναι στον σχεδιασμό τον επιπέδων. Οι πίστες είναι μεγάλων διαστάσεων, κάτι το οποίο δεν καταλαβαίνεις από την αρχή, καθώς το παιχνίδι είναι έξυπνα σχεδιασμένο. Κατά ένα μεγάλο ποσοστό, ξεκινάς βλέποντας τον Πρίγκιπα, νιώθοντας μικροσκοπικός μπροστά σε ό,τι άλλο εικονίζεται. Μόλις, όμως, αρχίζει το KATAMARI να μεγαλώνει, καταλαβαίνεις πως τα επίπεδα είναι πολύ μεγαλύτερα από ό,τι δείχνουν. Φυσικά, όσο μεγαλύτερο το μέγεθος, τόσο μεγαλύτερα και αυτά τα αντικείμενα που κολλάνε πάνω στο KATAMARI, με αποτέλεσμα στο τέλος κάποιων επιπέδων να σπρώχνω μία τεράστια μπάλα, γεμάτη με όλα όσα βρίσκονται διάσπαρτα στον χάρτη.
Από μόνο του αυτό προσφέρει ένα πολύ ευχάριστο gameplay, που καταφέρνει να κάνει τον παίκτη να μη βαριέται καθόλου. Επιπλέον, μπορώ να πω πως ένα ακόμα κομμάτι που με εξέπληξε και φαίνεται πως το παιχνίδι διαφοροποιεί, είναι η δομή των επιπέδων. Εδώ δεν αναφέρομαι στον όγκο τους, αλλά στον σχεδιασμό. Καμία πίστα δεν είναι παρόμοια, ούτε ακολουθεί το ίδιο μοτίβο κάποιας άλλης. Αντιθέτως, το γεγονός πως το παιχνίδι διαδραματίζεται σε διάφορα μέρη και έτη ανά την ιστορία, καθιστά εκ φύσεως μία ανάσα ανά τις ώρες παιχνιδιού. Πώς μπορείς όμως να ενισχύσεις αυτό το γεγονός όταν η πηγή του παιχνιδιού είναι να σπρώχνεις ένα κουβάρι;
ROLL THE KATA (ΑΝΘΡΩΠΟΙ, ΜΠΑΛΕΣ) MARI
Η λύση πηγάζει από την καινοτομία. Το Once Upon A KATAMARI καταφέρνει να φέρει διαφορετικές δοκιμασίες στον παίκτη, κρατώντας το βασικό στοιχείο του gameplay. Το μοτίβο αυτό υπήρχε και στους προηγούμενους τίτλους, όμως ο όγκος και η ποικιλία των κόσμων που επισκέπτεσαι το κάνει ακόμα πιο αναζωογονητικό. Παραδείγματος χάρη, ένα από τα πολλά σημεία που επισκέπτεσαι στην ιστορία είναι η Αρχαία Ελλάδα. Σε αυτό το σημείο, ο στόχος δεν είναι να μεγαλώσεις το KATAMARI με ό,τι βρεις μπροστά σου. Αντιθέτως, πρέπει να βρεις φιλόσοφους, χαρακτηριστικό κομμάτι της Αρχαίας Ελλάδος, και μόνο με αυτούς εκπληρώνεται ο στόχος της πίστας. Με αποτέλεσμα, ο παίκτης να πρέπει να σκεφτεί πιο στρατηγικά, ώστε να μεγαλώσει αρκετά για να μπορούν να κολλήσουν όσα είναι αναγκαία για το mission.
Αυτό δεν επαναλαμβάνεται συνέχεια, διότι έτσι θα καταντούσε εύκολα βαρετό. Αντιθέτως, γίνεται στρατηγικά και υπάρχει και σύνδεση με την πλοκή όποτε συμβαίνει. Αυτά είναι για εμένα στοιχεία που μπορούν έναν απλό μηχανισμό, όπως το να κάνεις roll γύρω-γύρω, να τον εμπλουτίσουν τόσο έξυπνα, ώστε να είναι πάντα μία ευχάριστη υπενθύμιση. Πέραν από τν Αρχαία Ελλάδα, βρίσκονται και άλλες εποχές, άλλες σύγχρονες, όπως ιστορικές περίοδοι της Ιαπωνίας, η Άγρια Δύση της Αμερικής, και άλλες πιο προϊστορικές όπως η εποχή των δεινοσαύρων, η το Stone Age. Μπορώ να πω με βεβαιότητα πως δεν υπήρξε ούτε χάρτης ούτε στιγμή στο παιχνίδι που μου φάνηκαν αχρείαστα ή άξια λιγότερης προσοχής.
Για να λέμε και του στραβού το δίκαιο, υπήρχαν μεμονωμένες στιγμές που τα περιστατικά στην οθόνη δεν ήταν ιδανικά. Όπως προανέφερα, το μεγαλύτερο ποσοστό των δοκιμασιών είναι να μεγαλώσεις και να απορροφήσεις με το KATAMARI ένα μεγάλο ποσοστό του χάρτη. Σχεδόν σε κάθε πρώτη προσπάθεια ο παίκτης πρέπει να το καταφέρει αυτό εντός ενός χρονικού διαστήματος, άλλοτε μεγαλύτερο, άλλοτε μικρότερο. Εκεί χρειάστηκε να επικεντρωθώ παραπάνω, όμως παρατήρησα ένα επαναλαμβανόμενο μοτίβο. Ο Βασιλιάς βρίσκεται αρκετά συχνά στην οθόνη δίνοντας συμβουλές η σχολιάζοντας το τι συμβαίνει και το τι κάνουμε.
Αυτό καλύπτει το μεγαλύτερο μέρος της οθόνης με αποτέλεσμα, όταν με πίεζε ο χρόνος, να έχανα τον βηματισμό μου, γιατί απλούστατα δεν έβλεπα και δεν ήξερα που να πάω. Φυσικά, αυτό δεν παραμένει η πλειοψηφία των καταστάσεων, όμως σε καταστάσεις με περιορισμένο χρόνο, δεν μπορούσα να δώσω προσοχή στο τι έλεγε, καθώς θα έχανα και θα έπρεπε να το ξανακάνω από την αρχή.
LET’S BALL! LET’S KATAMARI BALL!
Ανάμεσα σε όλες τις προσθήκες που έφερε το Once Upon A KATAMARI, βρίσκεται και η δυνατότητα για online play, κάτι που τελευταία φορά υπήρξε στο Beautiful Katamari του 2007. Το νέο mode, Katamari Ball, ενώνει 4 παίκτες με ένα σκοπό: τη νίκη. Ο τρόπος με τον οποίον γίνεται αυτό; ROLLING THE KATAMARI! Οι ίδιοι πρέπει να κάνουν roll, κυρίως σε μεγαλύτερης έκτασης πίστες, και να μαζέψουν όσα περισσότερα μπορούν από γύρω τους. Εντός ενός χρονικού διαστήματος πρέπει να μαζέψουν πράγματα και να τα τοποθετήσουν στη σκιά του Space για συλλογή πόντων.
Σε σύγκριση με το online play του Beautiful Katamari, στο Once Upon A KATAMARI το gameplay είναι πιο χαλαρό και λιγότερο head-to-head. Αυτό που μου φάνηκε πιο διασκεδαστικό από όλα (και τις λίγες φορές που το κατάφερα) είναι πως όταν το μέγεθος του KATAMARI είναι μεγαλύτερο από των υπολοίπων, τότε μπορείς να τους κολλήσεις ολόκληρους πάνω σου και να χάσουν όσα μαζέψει ρολλάροντας μετά κόπων. Ομολογώ πως μου έτυχε να το πάθω περισσότερο από ότι το προκάλεσα, όμως παραμένει από τα highlights του παιχνιδιού, διότι κρατάει ένα competitive στοιχείο, σε συνδυασμό με το κλασικό ανέμελο gameplay του παιχνιδιού.
Για όσους δεν θέλουν να παίξουν online, υπάρχει η δυνατότητα παιχνιδιού ενάντια σε bot, όπου πράγματι ξαφνιάστηκα με το πόσο επιθετικά είναι και αυτά, θα το συνιστούσα σίγουρα πριν τα παιχνίδια με άλλους παίκτες, ώστε να μάθετε καλύτερα τη ροή του mini game. Για μένα, μου άρεσε που ανά χρονικά διαστήματα μπορούσα να σταματήσω τη βασική ιστορία και να παίξω Katamari Ball, για αλλαγή του ρυθμού, μη νιώθοντας ποτέ εξουθενωμένος.
Ο ΠΡΙΓΚΙΠΑΣ ΚΑΙ ΤΑ ΒΑΣΙΛΙΚΑ ΞΑΔΕΡΦΙΑ!
Φυσικά, δεν μπορούσαν να λείπουν στοιχεία που έκαναν τον κόσμο να αγαπήσει τη σειρά. Τα ξαδέλφια της βασιλικής οικογένειας επιστρέφουν, και αυτή τη φορά ο παίκτης μπορεί και να παίξει αλλά και να κάνει customize όλη την οικογένεια. Αυτή είναι και μία από τις αγαπημένες μου προσθήκες στο παιχνίδι, εφόσον ένιωθα πως ανανέωνα συνεχώς το arsenal μου από χαρακτήρες. Πλέον, πέρα από το γεγονός πως μπορείς να παίξεις ξανά με διαφορετικούς χαρακτήρες, μπορείς και να επιλέξεις και πως θέλεις να είναι η εξωτερική αμφίεση (με τις αλλαγές να μπορούν να μεταφέρονται αυτόματα και στο Katamari Ball).
Αυτά είναι για τα τρία βασικά μέρη του σώματος, και υπάρχουν τόσες πολλές επιλογές που μπορείς να δημιουργήσεις φοβερούς συνδυασμούς. Από καπέλα, σε κιθάρες, σε ζώα να κρέμονται πάνω από το κεφάλι, οι επιλογές είναι πραγματικά αμέτρητες. Θεωρώ πως ο εκσυγχρονισμός ενός τόσο διάσημου και πετυχημένου τίτλου, όταν έχει καλούδια όπως και αυτά, με μεγάλη ποικιλία, ενισχύει το replayability αλλά και την διασκέδαση του παίκτη.
Αυτός είναι και ο κύριος σκοπός του παιχνιδιού. Η καλοπέραση, οι ξεκαρδιστικές εικόνες, και ένα KATAMARI όπως όλα τα άλλα, όπου ο παίκτης θέλει να ξεχαστεί και να αποσυνδεθεί από τον κόσμο, κάνοντας κάτι που θα του επιστρέψει λίγες διασκεδαστικές στιγμές. Σε όλη του τη διάρκεια, το παιχνίδι το καταφέρνει αυτό, είτε είναι με τα σκηνικά του, είτε με τον βασιλιά να σπάει την 4η διάσταση και να αναφέρεται με αστείο τρόπο, σε (ίσως) σοβαρά θέματα.
Παρόλα αυτά, πιστεύω εξυπακούεται πως όσο όμορφο, διασκεδαστικό και αφηρημένο κάνεις ένα κόσμο, λείπει ένα συστατικό που του δίνει ψυχή. Αυτό το στοιχείο δεν μπορεί να είναι άλλο από τη μουσική επιμέλεια, και μπορώ να δηλώσω πως είναι ακριβώς αυτό που θα περίμενε ένας μεγάλος φαν των KATAMARI.
Na naaa… ONCE UPON A STAR!
Για όσους έχουν παίξει το Katamari Damacy ή το We Love Katamari, το γεγονός πως ο Yuu Miyake επιστρέφει ως συνθέτης παραμένει αρκετό για να είναι βέβαιοι πως το soundtrack του παιχνιδιού τραβάει όλη την προσοχή στο Once Upon A KATAMARI. Εδώ δεν μιλάμε απλά για νέες κυκλοφορίες βυθισμένες σε J-pop και Funk ρυθμούς, αλλά και για παραλλαγές παλαιών τραγουδιών, ακόμα και στο main theme!
Είμαι κάθετος στο γεγονός πως ένα soundtrack μπορεί να επαναφέρει έναν κακό τίτλο στη ζωή. Στην περίπτωση του Once Upon A KATAMARI, έχουμε έναν τρομερό τίτλο, παρέα με μία διαστημική -πραγματικά μπορείς να το ακούσεις στο διαστημόπλοιο σου- μουσική σύνθεση. Κάθε επίπεδο έχει τη δική του ακουστική χροιά, με την Edo Period στην Ιαπωνία να φέρει πιο ασιατικούς ήχους, ενώ η Αρχαία Ελλάδα προσφέρει ένα blend μεταξύ μεσογειακού αλλά ξέφρενου τραγουδιού, ανάμεσα σε πολλά άλλα.
Ανά πάσα στιγμή, μπορείς να ανοίξεις το MusicGallery και να ακούσεις οποιοδήποτε τραγούδι θέλεις. Τα τραγούδια ξεκλειδώνονται κυρίως μετά από τις δοκιμασίες που τα ακούμε πρώτη φορά, με κάθε πίστα να σου δείχνει ποιο είναι αυτό που μόλις άκουσες. Κάτι που θεωρώ αρκετά έξυπνο, εφόσον δεν χρειάζεται μετά να τα ακούσεις όλα, καθώς ψάχνεις αυτό που σε ενδιαφέρει.
Το μόνο που θεωρώ πως είναι αρνητικό είναι πως το Music Gallery δεν είναι διαθέσιμο να το ακούσεις όσο κάνεις κάτι άλλο. Δηλαδή, δεν μπορείς να τρέχεις γύρω και να ακούς. Αντιθέτως, πρέπει να είσαι στο Gallery, και μόλις σταματήσεις για να κάνεις κάτι άλλο, σταματάει και η μουσική που έχεις επιλέξει. Θα ήθελα είναι η αλήθεια να υπάρχει μεγαλύτερη ελευθερία σε αυτό το κομμάτι.
Συνοψίζοντας, θεωρώ πως το Once Upon A KATAMARI είναι ένας τίτλος που κάνει όσα πρέπει και τα κάνει σωστά. Επαναφέρει το franchise στην επιφάνεια και είναι ένα τρανταχτό παράδειγμα πως και τα love letters δουλεύουν, με την προσοχή που τους αξίζει. Επενδύει σε όλα όσα έχτισαν την αγάπη για την σειρά, και προσφέρει νέες προσθήκες, όπως το Katamari Ball, το customization και μία εκτενή ποικιλία από μουσικά κομμάτια, που κλείνοντας τα μάτια καταλαβαίνεις ακριβώς ποιο παιχνίδι παίζεις.
Για τους fans της σειράς, προσαρμόζει το ταξίδι του ανάμεσα στον κόσμο του με σεβασμό, και πίστη στο craft που το έκανε πετυχημένο. Για όσους βρίσκονται στη θέση μου, χωρίς κάποια εμπειρία από τα προηγούμενα, συστήνω να το δοκιμάσουν εάν αναζητούν μια διασκεδαστική εμπειρία, που χαράζει το δικό της μονοπάτι, και δεν χρήζει ιδιαίτερης σημασίας και προσοχής. Οι ώρες που πέρναγα με το Once Upon A KATAMARI μετά τη δουλειά ήταν πράγματι ήρεμες και με βοηθούσαν να ξεχαστώ από την καθημερινότητα. Φυσικά, ενώ παράλληλα τραγουδούσα όλα τα hits που εμπεριέχει κατά την διάρκεια του.
Ευχαριστούμε πολύ την Bandai Namco Hellas για την παροχή του review copy!
