Υπάρχει πολλή συζήτηση που μπορεί να γίνει σχετικά με την τάση της βιομηχανίας να ξεθάβει κάθε ημι-επιτυχημένο παιχνίδι που έχει βγει για άλλη μια φορά μέσω remasters και remakes. Όσον αφορά συγκεκριμένα τα remasters, είναι δίκαιο να αναρωτηθούμε ποια παιχνίδια αξίζουν να γίνουν remaster, τι πρέπει να αλλάξει και σε ποιο βαθμό. Προσωπικά, θεωρώ ότι το remaster του Onimusha 2: Samurai’s Destiny είναι μια πολύ καλή απάντηση σε όλες αυτές τις απορίες.
Το Onimusha 2 κυκλοφόρησε αρχικά στα ακόμη πρώιμα χρόνια του PS2 το 2002. Ως sequel ήταν πιο φιλόδοξο και σίγουρα πιο εκλεπτυσμένο από το Onimusha: Warlords το οποίο έλαβε την remaster περιποίηση σχετικά πρόσφατα.
Το παιχνίδι διαδραματίζεται στην εποχή Sengoku, όπου η ιαπωνική συσκευή αφήγησης ιστορίας #42 με το όνομα Nobunaga Oda έχει συγκεντρώσει έναν στρατό από δαίμονες γνωστοί ως Genma και είναι πλήρως προσηλωμένος στην κατάκτηση όλης της χώρας. Φαίνεται ότι η παρουσία του σε περισσότερα από 100 βιντεοπαιχνίδια από το 1983 δεν αρκεί για να χορτάσει την όρεξή και τον εγωισμό του. Κατά τη διάρκεια της έξαψης του στην Ιαπωνία, καταστρέφει το χωριό Yagyu σε ένα εντυπωσιακό για την εποχή του cutscene, κάτι που θα μετανιώσει στο σύντομο μέλλον καθώς αυτό το γεγονός ωθεί τον πρωταγωνιστή μας Jubei, τον τελευταίο επιζώντα αυτής της επίθεσης, να ξεκινήσει ένα ταξίδι ενάντια στον πολέμαρχο. Οπλισμένος με την ικανότητα να απορροφά τις ψυχές των δαιμόνων, στόχος του Jubei είναι να συγκεντρώσει τις πέντε μαγικές σφαίρες που μπορούν να απωθήσουν τις δαιμονικές ορδές του Nobunaga.
Είναι μία ιστορία όσο απλή όσο θα περίμενε κανείς από εκείνη την εποχή των video games δράσης μέχρι και την σαφή και αριθμητική αναπαράσταση της προόδου, υπό τη μορφή των πέντε σφαιρών που πρέπει να συγκεντρώσει ο Jubei, να εμπλέκεται άμεσα στην υπόθεση.
Ομοίως, ο Jubei είναι ένας απλός πρωταγωνιστής, αλλά απείρως πιο βαθύς σε σύγκριση με τον προκάτοχό του, τον Samanosuke, ο οποίος είχε την προσωπικότητα ενός πρόσφατα βαμμένου λευκού τοίχου.
Γενικά, το Onimusha 2 ήταν και εξακολουθεί να είναι ένα καλό παράδειγμα για το πώς πρέπει να είναι ένα sequel. Βελτίωσε σχεδόν όλες τις πτυχές του αρχικού παιχνιδιού, από το gameplay και τους χαρακτήρες του, επιδεικνύοντας καθολικά μεγαλύτερη φιλοδοξία παράλληλα.
Επιπλέον, δεν δίστασε να πειραματιστεί με μερικές ενδιαφέρουσες ιδέες και συστήματα.
Ένα τέτοιο παράδειγμα σχετίζεται με φιλικούς χαρακτήρες που συναντά ο Jubei κατά τη διάρκεια του ταξιδιού του στην Ιαπωνία. Μπορούμε να δωρίσουμε σε κάθε έναν από αυτούς τους 4 χαρακτήρες ορισμένα αντικείμενα που βρίσκουμε ή αγοράζουμε και αυτό έχει άμεσο αντίκτυπο στο παιχνίδι.
Η προσφορά των gifts ενισχύει τη σχέση του Jubei με τους τέσσερις πιθανούς συμμάχους του και αναλύεται σε πολλαπλά επίπεδα. Πρώτον, κάθε δώρο γίνεται δεκτό περισσότερο ή λιγότερο ευνοϊκά από κάθε πιθανό παραλήπτη, με κάποιους να αποδέχονται απρόθυμα η ακόμη και να απορρίπτουν κατηγορηματικά ορισμένα αντικείμενα. Κάθε χαρακτήρας μπορεί επίσης να ανταμείψει τον Jubei με ένα δικό του δώρο και συνήθως αυτό βρίσκεται σε άμεση σχέση με την επιθυμητότητα του δώρου που μόλις έλαβε. Όσο καλύτερο για εκείνον είναι το αντικείμενο που του δώσαμε, τόσο καλύτερο είναι το αντικείμενο που μας δίνει.
Δεύτερον, καθώς ο Jubei ενισχύει τη σχέση του με έναν χαρακτήρα, αυτό έχει τη δυνατότητα να αλλάξει συγκεκριμένες στιγμές στην εξέλιξη της ιστορίας. Οι συγκεκριμένοι σύμμαχοι μπορεί να βοηθήσουν τον Jubei σε κάποιες μάχες ή να εμφανίζονται πιο συχνά για άλλους σκοπούς, ανάλογα με το επίπεδο φιλίας τους με τον Jubei.
Όλη η διαδικασία του να γυρίζεις το χωριό, που λειτουργεί ως hub μεταξύ των περισσότερων επιπέδων, προσπαθώντας να διαλέξεις κάτι ωραίο ή να μαντεύεις σε ποιον θα αρέσει περισσότερο ο τελευταίος σου θησαυρός που ευρέθη, αποτελεί ένα ανάλαφρο διαλειμματάκι από τη δράση και μια ενδιαφέρουσα δραστηριότητα με συνέπειες τόσο στο gameplay όσο και στην αφήγηση.
Όχι ότι η δράση είναι κάτι από το οποίο θέλουμε και πολλά διαλείμματα, καθώς είναι το κύριο σημείο εστίασης του παιχνιδιού. Η εκπλήρωση της εκδίκησης απαιτεί από τον Jubei να κόψει μυριάδες δαίμονες και το παιχνίδι είναι πάντα πρόθυμο να γεμίσει την οθόνη με όσο το δυνατόν περισσότερους μπορεί.
Προς αυτό τον σκοπό ο Jubei συλλέγει πολλά όπλα που μπορεί να χρησιμοποιήσει για να εξοντώσει τους δαίμονες κατά τη διάρκεια του ταξιδιού του. Αυτά περιλαμβάνουν όπλα μικρής και μεγάλης εμβέλεια, με τα melee όπλα να σχετίζονται με κάποιο φυσικό στοιχείο που επιτρέπουν στον Jubei να χρησιμοποιήσει πολλαπλές μαγικές επιθέσεις πέρα από τις τυπικές κοψιές και σουβλιές.
Κάθε φορά που ένας δαίμονας εξοντώνεται, η ψυχή του απελευθερώνεται με τη μορφή μίας ή περισσότερων μικρών σφαιριδίων που ο Jubei μπορεί να προσελκύσει και να απορροφήσει στο χέρι του. Αυτές οι ψυχές διαφοροποιούνται από το χρώμα τους. Ο πιο συνηθισμένος τύπος, οι κόκκινες σφαίρες, λειτουργούν ως experience που μπορούν να χρησιμοποιηθούν για τη βελτίωση των όπλων και της πανοπλίας του Jubei, ενώ οι κίτρινες σφαίρες αποκαθιστούν health bar και οι μπλε σφαίρες το magic bar του. Η πιο σπάνια ποικιλία είναι οι μωβ σφαίρες. Αυτές έχουν την δυνατότητα να μετατρέψουν προσωρινά τον Jubei σε “Onimusha”, αυξάνοντας το damage των επιθέσεων του και παράλληλα καθιστώντας τον άτρωτο.
Το combat συνολικά έχει μια ενδιαφέρουσα ροή. Ισορροπεί αρκετά καλά την επίθεση και την άμυνα. Σίγουρα μας ενθαρρύνει να επικεντρωθούμε αρκετά στην άμυνα με μερικές πολύ ικανοποιητικές αντεπιθέσεις γνωστές ως Issen. Τα Issen counter συμβαίνουν όταν ο παίκτης ξεκινά μια επίθεση τη στιγμή που ένας εχθρός πρόκειται να χτυπήσει τον Jubei με δική του, ενεργοποιώντας αμέσως μια λευκή λάμψη που κατατροπώνει αμέσως οποιοδήποτε κανονικό εχθρό. Εάν μια ομάδα δαιμόνων περικυκλώσει τον Jubei, καθίσταται δυνατό να εκτελέσουμε πολλαπλές από αυτές τις αντεπιθέσεις στη σειρά, εξαλείφοντας μια ομάδα εχθρών στιγμιαία. Η εκτέλεση αυτών των αντεπιθέσεων γίνεται απαραίτητη στις υψηλότερες δυσκολίες και αξίζουν τον επιπλέον κόπο ως προς την κατάκτησή τους, καθώς είναι πολύ ικανοποιητικές όποτε εκτελούνται επιτυχώς.
Βέβαια η επίθεση δεν παραμελείται υπέρ της άμυνας στο game. Ο Jubei είναι αρκετά γρήγορος και διαθέτει μια σειρά από κινήσεις άμεσα διαθέσιμες κάθε φορά που λαμβάνει οποιοδήποτε όπλο. Οι δυνατότητές του αυξάνονται περαιτέρω κάθε φορά που επενδύει σε κάθε όπλο και μπορούμε επίσης να βρούμε κρυμμένα scrolls που του διδάσκουν επιπλέον κινήσεις. Οι τελευταίες τείνουν να έχουν τη δυνατότητα να χρησιμοποιηθούν εν μέσω διαφορετικών combo προκειμένου να δημιουργήσουν μοναδικές σειρές επιθέσεων.
Το remaster βοηθάει περαιτέρω στο να γίνει το combat πιο ευχάριστο. Αρχικά το παιχνίδι λειτουργούσε μόνο με tank controls, που σημαίνει ότι ο Jubei έπρεπε να στρίψει προς μια κατεύθυνση πριν μπορέσει να κινηθεί προς αυτήν. Είναι ένα σύστημα που εξακολουθεί να είναι διαθέσιμο για χρήση στο παιχνίδι, αλλά χαίρομαι που δεν επιβάλλεται. Αντ’ αυτού, μπορούμε απλώς να χρησιμοποιήσουμε το αριστερό μοχλό για να τον μετακινήσουμε ελεύθερα στο remaster. Επιπλέον, οι μωβ σφαίρες που τον μεταμορφώνουν σε Onimusha δεν ενεργοποιούνται πλέον αμέσως όταν συλλεχθεί η προ-απαιτούμενη ποσότητα, αλλά ο μετασχηματισμός του Jubei μπορεί να αποθηκευτεί και να χρησιμοποιηθεί όταν χρειάζεται περισσότερο.
Περιττό να πω ότι μου αρέσουν και οι δύο αυτές αλλαγές. Όσον αφορά την κίνηση, εκτιμώ το γεγονός ότι δεν έχουν αφαιρέσει τα tank controls για όποιον ενδιαφέρεται να βιώσει το παιχνίδι όπως ήταν πριν, αλλά προσφέρουν επίσης μια πιο σύγχρονη και λιγότερο βασανιστική μέθοδο. Η δεύτερη αλλαγή δίνει περισσότερη ελευθερία στον παίκτη και τον αποτρέπει από το να χορεύει γύρω από resources επειδή δεν θέλει να σπαταλήσει την πιο ισχυρή ικανότητα του Jubei σε λάθος στιγμή.
Το remaster είναι ως επί το πλείστον ελάχιστα επεμβατικό και αυτό είναι που εκτιμώ περισσότερο. Δεν επιδιώκει να αλλάξει αυτό που αποτελούσε το παιχνίδι, αλλά να το ανανεώνει αρκετά ώστε να εξακολουθεί να αισθάνεται σύμφωνα με το πως νομίζουμε ότι ήταν.
Τα γραφικά για παράδειγμα έχουν σίγουρα βελτιωθεί, με ανανεωμένα textures, υποστήριξη 16:9 ratio και αυξημένες αναλύσεις, όμως ποτέ δεν δίνουν την εντύπωση ότι παίζετε οτιδήποτε άλλο εκτός από έναν PS2 τίτλο, ακόμα κι αν το πρωτότυπο σε σύγκριση φαίνεται σημαντικά χειρότερο. Για μένα προσωπικά, αυτό είναι θετικό. Μου αρέσει να βυθίζομαι στο παρελθόν και να ξαναπαίζω παλαιότερους τίτλους. Δεν χρειάζεται να δω κάθε πόρο και ρυτίδα στην παγωμένη έκφραση του Jubei για να εκτιμήσω τι είχε να προσφέρει η εποχή και το πόσο μακριά έχουμε φτάσει από τότε. Επιπλέον, η προσθήκη ενός auto-save είναι μια αρκετά μινιμαλιστική και σίγουρα ευπρόσδεκτη αλλαγή.
Με αυτό το πνεύμα, το remaster γυαλίζει με επιτυχία αυτό που υπήρχε ήδη αντί να το βάφει από πάνω. Ορισμένα μέρη έχουν αναμφίβολα παλαιώσει φτωχότερα από άλλα, όπως η κωμική αγγλική μεταγλώττιση – αν και το remaster προσφέρει την επιλογή να χρησιμοποιήσετε την ιαπωνική μεταγλώττιση, η οποία είναι αξιοπρεπής – και τα fixed camera angles λειτουργούν εναντίον του παίκτη αρκετά συχνά. Ωστόσο, παραμένουν πιστά στην συνολική εμπειρία. Άλλες αλλαγές απλώς βελτιώνουν το game χωρίς να δίνουν ποτέ την εντύπωση οποιασδήποτε αλλοίωσης. Η δυνατότητα αλλαγής όπλων χωρίς να χρειάζεται να μεταβούμε σε μενού είναι τόσο ελάχιστα επεμβατική που θα μπορούσα άνετα να κάνω λάθος και να πιστέψω ότι ήταν πάντα εκεί. Ομοίως, η ενισχυμένη ζωντάνια των χρωμάτων της παλέτας του παιχνιδιού είναι κάτι που θα παρατηρούσε κανείς μόνο σε άμεση σύγκριση με το πρωτότυπο. Ακόμη και για τους βετεράνους παρέχει ένα επιπλέον επίπεδο δυσκολίας στο οποίο ο Jubei πεθαίνει άμεσα από οποιοδήποτε χτύπημα.
Θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί ότι αυτό λειτουργεί εις βάρος του παιχνιδιού, καθώς αρκετές αδυναμίες του γίνονται πιο εμφανείς χωρίς πιο δραστική παρέμβαση. Αυτό ισχύει, καθώς παρόλο που το Onimusha 2 ήταν ένα εξαιρετικό παιχνίδι δράσης για την εποχή του, ακόμη και στην ίδια κονσόλα κυκλοφόρησαν στη συνέχεια καλύτερα παιχνίδια δράσης και σίγουρα ακόμη περισσότερα από τότε.
Από την άλλη πλευρά, υπάρχει μια γοητεία σε ολόκληρη την εμπειρία, καθώς και μια επίδειξη του πόσο πολύ περιθώριο βελτίωσης υπάρχει για να εφαρμόσει το Onimusha: Way of the Sword όταν κυκλοφορήσει το 2026. Το Onimusha 2: Samurai’s Destiny remaster με αυτόν τον τρόπο, χρησιμεύει τόσο ως νοσταλγικό ταξίδι όσο και ως νόστιμο ορεκτικό.
Ευχαριστούμε πολύ τη CD Media και την Capcom για την παροχή του review copy!
