Τhe L is Silent.

Φαίνεται ότι οι Phantom Thieves κατάφεραν τελικά να κλέψουν τις καρδιές μας αν κρίνουμε από το πώς το Persona 5 έγινε μια επιτυχημένη σειρά από μόνο του, ενώ ήταν μέρος μιας καθιερωμένης σειράς ήδη. Και ας μην αναφέρουμε καν ότι το Persona αρχικά δεν ήταν παρά μια spin off σειρά της σειράς Shin Megami Tensei. Δεν είναι το πρώτο παιχνίδι του franchise που τα πήγε καλά και άλλα games του έχουν απολαύσει βελτιωμένες εκδόσεις και spinoff, το 5 όμως έφερε την σειρά στο προσκήνιο των JRPG και η επιτυχία του είναι άμεσα αντιληπτή από τον τακτικά αυξανόμενο αριθμό τίτλων που βασίζονται στο Persona 5 με το Persona 5 Tactica ως τελευταία κυκλοφορία για την ώρα.

Στο Tactica αναλαμβάνουμε για μια ακόμη φορά τον ρόλο των Phantom Thieves, αμέσως μετά τα γεγονότα του Persona 5. Η ομάδα μεταφέρεται σε μια νέα διάσταση η οποία αποτελείται από ξεχωριστά Kingdoms. Το κάθε Kingdom είναι βασισμένο θεματικά και στιλιστικά σε κάποιο συγκεκριμένο χωρο-χρονικό πλαίσιο και κυβερνείται από κάποια τυραννική φιγούρα την οποία πρέπει να ρίξουμε. Δηλαδή, λίγο-πολύ σαν το P5.

VIVE LA RÉPÉTITION!

Το πρώτο φερειπείν έχει ξεκάθαρες επιρροές από τη Γαλλία του 18ου αιώνα και όταν λέω ξεκάθαρες, εννοώ πως μόνο ‘oui hon hon’ δεν ακούγεται. Το group μας βρίσκεται γρήγορα αντιμέτωπο με σωματοφύλακες, πλήρης με μουσκέτα και tricorne, που καταπιέζουν τις κατώτερες τάξεις και ηγούνται από μια γυναίκα που ονομάζεται Marie. Πάνω που φαίνεται πως η ομάδα μας πρόκειται να χάσει την μάχη εναντίον της Marie και των στρατιωτών τις, καταφτάνει η Erina, η ηγέτιδα των ανταρτών που αντιστέκονται έναντι της τυραννίας της Marie και μας σώζει. Αφού ξεφύγουμε και βρούμε καταφύγιο στην καφετέρια Leblanc, σκοπός μας πλέον είναι να ανασυνταχτούμε και να σχεδιάσουμε πώς θα προχωρήσουμε προς την απελευθέρωση του Kingdom.

Τα μοτίβα που παρουσιάζει το Tactica είναι αρκετά οικεία. H επανάσταση ήταν βασική έννοια στο Persona 5, εξού και η επιλογή του κόκκινου ως κυρίαρχου χρώματος. Όμως δεν χρησιμοποιούταν απλά για να δημιουργήσει ηρωικά πλαίσια, αλλά για να εξερευνήσει τους χαρακτήρες του. Το Tactica βαδίζει παρόμοια. Προβάλλει μέσω κάθε Kingdom διαφορετικά ήδη τυραννίας που φαινομενικά σε μακροσκελές επίπεδο είναι εξωφρενικά και μετέπειτα τα απομονώνει σε μικρότερο σκέλος, μεταμορφώνοντας τα ξαφνικά σε προσωπικά πάθη.

Όπως και το Persona 5 εξιχνίασε τα τραύματα του κάθε μέλους της ομάδας μας, έτσι και το Tactica αναλύει τις νέες μεταγραφές των Phantom Thieves. Η πρώτη είναι η προαναφερόμενη Erina που μας βοηθά άμεσα στις μάχες και η δεύτερη ο ανερχόμενος πολιτικός Toshiro που υιοθετεί συμβουλευτικό ρόλο. Η δυναμική μεταξύ των Phantom Thieves και των νέων χαρακτήρων είναι σίγουρα αυτό που μου άφησε τις δυνατότερες εντυπώσεις. Ιδιαίτερα οι στιγμές στις οποίες συζητιούνται θέματα και προβληματισμοί που καθρεπτίζουν εμπειρίες που βίωσαν τα μέλη των Phantom Thieves στο αρχικό game. Η συναισθηματική αυτή διασύνδεση προσφέρει ευκαιρίες για την ανάπτυξη της προσωπικότητας των νέων προσώπων και παράλληλα για την απεικόνιση των Phantom Thieves ως χαρακτήρες που εξελιχθήκαν μεταξύ παιχνιδιών. Παρ’ όλα αυτά η γενικότερη εικόνα και ουσία των χαρακτήρων παραμένει ατόφια, με το cast να παραμένει ένα από τα καλύτερα και αξιομνημόνευτα RPG party.

Αυτό που άλλαξε σίγουρα είναι το genre. To Tactica ή P5T δεν έβαλε μόνο ένα Τ μπροστά στο P5 αλλά και πίσω από το RPG καθώς το genre μετατοπίζεται σε TRPG. Αχνές οριζόντιες και κάθετες γραμμές ορίζουν το πλέγμα τετραγωνιδίων στο οποίο λαμβάνουν χώρα οι μάχες, με κάθε μέλος της ομάδας να τοποθετείται και να κινείται στρατηγικά απάνω του ώστε να εκτελέσει τις ικανότητες του με μέγιστη απόδοση. Σε κάθε μάχη μπορούμε να στείλουμε τρία φιλικά units, το καθένα με ξεχωριστά όπλα και ικανότητες που προσφέρουν αντίστοιχα πλεονεκτήματα ή μειονεκτήματα αναλόγως των περιστάσεων. Ο πρώτος καταλυτικός παράγοντας που καθοδηγεί τις πράξεις μας μεταξύ γύρων είναι το cover. Όταν ένα φιλικό ή εχθρικό unit βρίσκεται πίσω από κάποιο τοίχο αποκτά cover, το οποίο μειώνει ή μηδενίζει το damage που μπορεί να δεχτεί από τα όπλα του κάθε unit. Είναι ένα σύστημα παρόμοιο με των XCOM παιχνιδιών που μας ωθεί να τοποθετήσουμε τα units μας σε σημεία οπού προσφέρουν cover για να αμυνθούν και παράλληλα να βρούμε τρόπους μέσω ειδικών abilities ή melee attacks για να κινήσουμε τα εχθρικά units εκτός cover.

To δεύτερο είναι το Down σύστημα, παρμένο σε λειτουργία πιστά από το P5. Όταν χτυπήσουμε ένα εχθρικό unit που βρίσκεται εκτός cover γίνεται downed και το unit μας επανακτά την σειρά του στον γύρο άμεσα.  Είναι ένα σύστημα που μπορεί να πολλαπλασιάσει την θεωρητικά μία κίνηση που επιτρέπεται να κάνει το κάθε unit ανά γύρο και επιβραβεύει στρατηγική που αντιμετωπίζει τους εχθρούς σαν πλακίδια ντόμινο.

Επιπλέον, όταν κάνουμε down ένα εχθρικό unit, μπορούμε να διαμορφώσουμε ένα τριγωνικό σχηματισμό, με τα τρία μας units ως κορυφές του τριγώνου, γύρω του και να εκτελέσουμε το λεγόμενο Triple Threat All-Out Attack. Η συγκεκριμένη επίθεση κάνει damage όλα τα εχθρικά units που βρίσκονται εντός του τριγώνου που σχηματίζουμε, ανεξαρτήτως από το αν είναι downed ή αν βρίσκονται σε πλήρης cover.

Υπάρχουν βέβαια και άλλα στοιχεία που επηρεάζουν τις μάχες. Όπλα με διαφορετικό range ή AOE επιθέσεις, Personas που παρέχουν ξεχωριστές ικανότητες στο κάθε μέλος της ομάδας και skill trees για κάθε unit που ελέγχουμε. Όλα αυτά διαχειριζόμαστε στο Leblanc, στο οποίο επιστρέφουμε μετά από κάθε μάχη. Εδώ βρίσκεται και το πρώτο μου σοβαρό θέμα με το game. Υπάρχει μια ξεκάθαρη στάση από την πλευρά του παιχνιδιού που θέλει να μας πείσει ότι πρέπει να βελτιστοποιήσουμε την ομάδα μας, μέχρι και την παραμικρή λεπτομέρεια, μετά από κάθε αναμέτρηση ώστε να έχουμε τη δυνατότητα να κερδίσουμε την επόμενη. Αυτή η στάση είναι αντικειμενικά εσφαλμένη.

NOT SO TACTICA(L)

Στην αρχή έπαιξα σοβαρά και εφάρμοσα τα μέτρα της δέουσα επιμέλεια όπως θα έκανα σε οποιοδήποτε παιχνίδι στρατηγικής και εξόπλισα σχολαστικά την ομάδα μου με τον καλύτερο εξοπλισμό και τα Personas που τους ωφέλησαν περισσότερο. Η τελευταία διαδικασία είναι σχετικά χρονοβόρα, καθώς απαιτεί να ασχοληθούμε με το Fusion, στο οποίο επιλέγουμε δύο Personas από αυτά που συλλέγουμε μετά από κάθε μάχη και τα συγχωνεύουμε για να δημιουργήσουμε ένα νέο Persona με καλύτερα stats και abilities.

Και όλα τα ένιωθα, λίγο-λίγο, ακόμα πιο άσκοπα, καθώς οι μάχες ήταν εύκολες, ανεξάρτητα από το πόσο πολύ ή πόσο λίγο είχα προετοιμαστεί εκ των προτέρων. Μπορείτε να κάνετε κάποια σοβαρή προετοιμασία, αλλά γιατί να μπες κάποιος σε αυτή τη διαδικασία όταν όλα καταλήγουν στο βγάλε έναν εχθρό από cover, καν’ τον down και περικύκλωσε τον μαζί με όσους άλλους μπορείς για ένα Triple Threat All-Out Attack.

Επίσης, υπάρχουν άφθονες φορές που οι μάχες είναι εξαιρετικά μικρές σε σκέλος και μεταξύ τους βομβαρδιζόμαστε σε πλοκή και πληροφορίες. Αυτός ο συνδυασμός κάνει την επιστροφή στο Leblanc για επιπλέον χρόνο εκτός μάχης ιδιαίτερα οδυνηρό. Ήταν ο λόγος που σταμάτησα να ασχολούμαι τόσο με το Persona Fusion και το Weapon Crafting και τα λοιπά συστήματα. Τα strategy games λάμπουν όταν δημιουργούν συνθήκες όπου η προετοιμασία και κάθε επιλογή σε μια μάχη έχουν αισθητή βαρύτητα. Δυστυχώς το Tactica δεν παρέχει αυτή την αίσθηση.

Μερικές φορές φαίνεται περισσότερο ως ιδέα παρά ως ένα πλήρως υλοποιημένο παιχνίδι στρατηγικής. Είναι δύσκολο να εντοπίσω ακριβώς γιατί μου δημιουργεί αυτή την εντύπωση, αλλά σίγουρα έχει να κάνει με τους περιορισμένους τύπους εχθρών που συναντάμε, την ευκολία με την οποία μπορεί κανείς να εκμεταλλευτεί το Down, και τον ασυνεπή σχεδιασμό των stages. Τείνουν να αισθάνονται πολύ μεγάλοι για τη μικρότερη κλίμακα του παιχνιδιού και χωρίς μεγάλες συνέπειες ως προς το πώς πρέπει να προσεγγίσουμε τον εχθρό. Υπάρχουν, βέβαια, εξαιρέσεις και φορές που τα stages είναι δομημένα έτσι ώστε να να απαιτούν αρκετή στρατηγική εισροή και σκέψη. Σε αυτές τις στιγμές το παιχνίδι ήταν ιδιαίτερα ευχάριστο και είχε έναν άνετο ρυθμό με την απλοποιημένη προσέγγισή του. Αλλά ως επί το πλείστον δεν απαιτούσε σκέψη πέρα από την απλή επανάληψη της διαδικασίας που περιέγραψα νωρίτερα. 

Το ίδιο είδος απογοήτευσης δεν μπορώ να πω ότι ένιωσα για το οπτικοακουστικό τμήμα του παιχνιδιού, το οποίο με τον τυπικό τρόπο Atlus είναι υπέροχο. Το art style έχει υιοθετήσει μια πιο χαριτωμένη προσέγγιση ως προς το character design με υπερβολικά χαρακτηριστικά. Αυτή η αλλαγή βοηθά άμεσα στον διαχωρισμό του κάθε χαρακτήρα στις μάχες, ένα από τα πιο συνηθισμένα προβλήματα των strategy games. Επίσης, τα menu ως συνήθως είναι άψογα και συνδυάζουν συνδυάζουν απρόσκοπτα την πρακτικότητα με εντυπωσιακό σχεδιασμό.

Κατά κάποιο τρόπο θα έλεγα ότι ο σχεδιασμός του μενού είναι καλύτερος από τον προκάτοχό του, καθώς η αναγνωσιμότητα είναι πολύ πιο εύκολη χωρίς να θυσιάζονται τα καλλιτεχνικά πλεονεκτήματα της προσέγγισής του. Αντί για την πιο οδοντωτή και επιθετική αίσθηση του P5, το Tactica προσφέρει έντονους και σαφώς διαγραμμένους άξονες πάνω στους οποίους αποτυπώνει το όραμά του.

Το soundtrack είναι επίσης εντυπωσιακό, με μερικές από τις εξαιρετικές μελωδίες του P5 να έχουν γίνει remix ώστε να ταιριάζουν καλύτερα στο genre και στα μοτίβα του Tactica, καθώς και με νέα μουσική που συμπληρώνει το παιχνίδι εξίσου υπέροχα.

Σε γενικές γραμμές, το Persona 5 Tactica είναι ένας ευχάριστος πειραματισμός από την Atlus. Παρέχει μια καλή ιστορία με ενδιαφέροντες χαρακτήρες καθώς με την μοναδική της προσέγγιση στο art direction και ένα φανταστικό sountrack. Δυστυχώς, το gameplay αποτυγχάνει να ανταγωνιστεί την ποιότητα αυτών των πτυχών και το συνεχές πέρα δώθε μεταξύ σύντομων μαχών βλάπτει τον ρυθμό με τον οποίο εξελίσσεται η ιστορία, η οποία αν και καλή, δεν αγγίζει ποτέ τα εξαιρετικά ύψη του προκατόχου της. 

Ευχαριστούμε πολύ τη Zegetron για την παροχή του review copy!