Δύο βήματα μπροστά, ένα πίσω.

Συνειδητοποιούμε πως μέσα σε ένα ημερολογιακό έτος είχαμε δύο τεράστιες Pokémon κυκλοφορίες; Το 2022 μας επιφύλασσε άφθονη συντροφιά από τα «τερατάκια τσέπης», μοιράζοντας στα δύο άκρα της χρονιάς το προοδευτικό, για τη σειρά, Legends: Arceus και την υποδοχή της 9ης γενιάς με τα Scarlet & Violet. Υπεύθυνη αμφοτέρων η Game Freak, μία εταιρεία άμεσα συνυφασμένη με το franchise, κάτι διόλου τυχαίο όταν της ανήκει η πληρότητα των mainline κυκλοφοριών πλην των Diamond & Pearl Remakes. Αυτό το διπλό λανσάρισμα εντός 300 ημερών και οι πιθανές υπερωρίες που βάρεσε το ιαπωνικό στούντιο πιθανότατα ευθύνονται για τη «συννεφιά» που καλύπτει τη νέα Pokémon δυάδα. Το ότι τα Pokémon Scarlet & Violet αντιμετωπίζουν σοβαρά τεχνικά θέματα είναι μία γενική αλήθεια που δίκαια διαδόθηκε και όχι κάποια κακοπροαίρετη τάση προς virαλισμό. Όμως θα σας συνιστούσα να μείνετε μαζί μου μέχρι τα μετέπειτα στάδια αυτής της κριτικής, καθότι τα Scarlet & Violet δικαιούνται να τα θυμόμαστε για πολλές παραπάνω αιτίες από τα τραύματα των επιδόσεών τους.

Ήθελα πολύ να γράψω αυτό το review απροσχεδίαστα, όμως οι θέσεις μου έχουν τόσα πρόσημα που δεν θα μπορούσατε να συμβαδίσετε. Στα κείμενά μου δεν συνηθίζω να «τιμωρώ» βαθμολογικά το performance ενός τίτλου, κυρίως αφού δεν αφορά το όραμα ή την ιδέα από πίσω του, αλλά συνδέεται αποκλειστικά με την προγραμματιστική προεργασία που πραγματοποιούν οι developers. Όταν όμως τα προβλήματα, έστω και τεχνικά, στέκονται ως τροχοπέδες στην καθαρότητα της συνολικής εμπειρίας, ακόμα σε με μία τόσο αγαπημένη μου σειρά, θα ήταν υποκριτικό από μέρους μου και άδικο προς την υπόλοιπη βιομηχανία να τα αγνοήσω. Επαναλαμβάνω όμως, όσο κι αν απογοητεύτηκα βλέποντας ένα τόσο εμπορικό και αγαπητό video game να κυκλοφορεί σε αυτή την κατάσταση, ότι δεν μπορώ παρά να παινέψω και να χειροκροτήσω τη μαγεία του αναπτυγμένου του concept. Σκοπός μου, λοιπόν, είναι να ξεσκεπάσω την παραγκωνισμένη συζήτηση του πόσο θαυμάσια είναι τα Pokémon Scarlet & Violet, μέσα από τον -δικαιολογημένο- βάλτο δυσαρέσκειας που τα πνίγει.

Κάθε φορά που πρωτοbootάρω ένα νέο Pokémon game στη Nintendo κονσόλα μου, και δη όταν καταφθάνει ένα ολοκαίνουριο generation, σφύζω από ενθουσιασμό. Είναι για μένα η κατ’ εξοχήν σειρά ενεργοποίησης του παλιμπαιδισμού μου, εφόσον ακόμα κρατώ το Switch στα χέρια μου με την ίδια ζεστασιά και αγνότητα που κάποτε θα κρατούσα ένα Game Boy. Ήταν σαφές με τα Sword & Shield πως η σειρά ήθελε να δοκιμαστεί σε κάτι πιο φιλόδοξο. Ήταν ακόμα πιο ξεκάθαρο με το Legends: Arceus πως το franchise θα επιδίωκε κάποιο μεγάλο βήμα. Είναι πια γεγονός με τα Scarlet & Violet πως αυτά τα παιχνίδια έχουν «κλειδώσει» σε μία νέα κατεύθυνση, μία σύγχρονη, λογική εξέλιξη της εξερευνητικής τους φόρμουλας. Το παιχνίδι που βγήκε τον περασμένο Ιανουάριο, ήταν απλά μία δοκιμή της θερμοκρασίας του κύματος, ενώ το δίδυμο Scarlet & Violet είναι ένα μακροβούτι στην ανάπτυξη.

Δεν θέλω να «ρίξω» το Legends: Arceus, καθότι μου άφησε υπερ-θετικές εντυπώσεις, αλλά δεν αμφιβάλλω μέσα μου πως τα Scarlet/Violet προσφέρουν πολύ πιο δελεαστικά «δολώματα» για να χαθώ στους κόσμους τους. Δεν έχουν απλά τα φόντα να αποδειχθούν πιο «ανοικτά» από το προαναφερθέν, αλλά είναι και στην πράξη δύο πιο εκτεταμένης προσέγγισης RPGs. Πολλοί έχουν τη λανθασμένη ιδέα ότι τα προγενέστερα Pokémon games είναι 100% open world, κάτι που εύκολα μπορεί να διαψευστεί από τα Scarlet & Violet που υιοθετούν πράγματι τη μορφή μίας περιπέτειας χωρίς βελάκια και κλειστά μονοπάτια. Τα δυο τους όχι μόνο διαπερνούν τη θεωρία εφαρμογής ενός ανοιχτού κόσμου, αλλά επιτρέπουν κιόλας σχεδόν όλα όσα ονειρευόμασταν και θέλαμε από ένα Pokémon game. Αβίαστες αποφάσεις στο κομμάτι της περιήγησης, νέοι μηχανισμοί στο πολυφορεμένο turn-based σύστημα μάχης του και online co-op, είναι μερικά από τα στοιχεία που ο κάποτε μονοψήφιας ηλικίας εαυτός μου μπορούσε μόνο να φαντάζεται.

Ακόμα και στη γραφή τους τα Scarlet & Violet είναι πιο σύνθετα. Δίχως να εννοώ πως είναι πλούσια σεναριακά ή κάτι τέτοιο, το ταξίδι του Pokémon trainer που θα δημιουργήσετε θα εμπεριέχει πολύ μεγαλύτερη έμφαση στην αναζήτηση, στα μυστήρια της Paldea region και αποφεύγει να ασχοληθεί αποκλειστικά με την άνοδο στα ranks των εκπαιδευτών. Τα Scarlet & Violet είναι μακράν πιο μοντέρνα και καλοδουλεμένα στη δομή τους από τους αντίστοιχους τίτλους της 8ης γενιάς, πόσο μάλλον από πιο προηγούμενα installments. Υπάρχουν άπειρες τοποθεσίες ή points of interest στη νέα περιοχή για να αφιερώσετε το ενδιαφέρον σας. Το πρώτο σοκ με διαπέρασε από την εξαρχής πρόσβαση σε όλο τον χάρτη, ενώ αυτό διαδέχθηκε η έκπληξη της εμφάνισης του αναδιαμορφωμένου Pokédex. Παίζω Pokémon από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου και δεν σας κρύβω πως συγκινήθηκα από την απουσία οποιουδήποτε γεωγραφικού φραγμού. Είναι η πρώτη φορά που η Game Freak μας όπλισε με βασικές γνώσεις χειρισμού, μερικές Pokéball και μας αμόλησε χωρίς εποπτεία στον κόσμο της.

Το σκέλος που διαθέτουν πια τα Pokémon games προϋποθέτουν τη χρήση αυτής της 3D μετακίνησης, που πλέον συνδυάζει άτρωτα την περιπλάνηση τύπου Legends: Arceus με τις γρήγορες δραστηριότητες των Let’s Go παιχνιδιών. Χωρίς καμία πίεση ή συγκεκριμένη συνέχεια, το progression στα Scarlet & Violet επιτυγχάνεται μέσα από τρεις «διαδρομές». Το Victory Road, που δεν θα μπορούσε να λείπει, θα σας βοηθήσει να σκαρφαλώσετε στις κατατάξεις του Pokémon League, αντιμετωπίζοντας έναν-έναν τους Gym Leaders και την Elite Four. Κλασσικά πράγματα. Το Path of Legends θα φέρει στον δρόμο σας τα Titan Pokémon, τις Godzill-οποιημένες μορφές ορισμένων πλασμάτων, η αντιμετώπιση των οποίων θα σας διευκολύνει στο κομμάτι του traversal. Τέλος, τα Team Star battles θα σας φέρουν αντιμέτωπους με κάποιου είδους.. πανεπιστημιακή παράταξη, η συμμόρφωση της οποίας είναι επιθυμητή και επιδιωκόμενη για την ευημερία της σχολής. Δεν υπήρξε φάση όπου φωτίστηκα από κάποια σεναριακή λάμψη, αλλά δεν μπορώ να πω ότι έχουμε ένα ctrl+v storyline, όπως συνέβαινε σε κάθε «νέα» γενιά.

POKÉ ΒΟΥΔΑΣ, POKÉ ΚΟΥΔΑΣ

Υπάρχουν ερωτηματικά σε αυτό τον τομέα, αφού αποτυγχάνω να συλλάβω πως ακριβώς ένα sandwich είναι ικανό να αναβαθμίζει τις δεξιότητες της συνοδείας μας, αναφερόμενος φυσικά στα «εξώφυλλα» των δύο «κασετών», τα Koraidon και Miraidon. Οι δύο αυτές θρυλικές μορφές είναι αναπόσπαστα κομμάτια της ιστορίας και του μυστηρίου της εκάστοτε έκδοσης, αλλά η μεγαλύτερη συνεισφορά τους πηγάζει από την.. εκμετάλλευσή τους ως.. μηχανάκια. Έχουν την ευθύνη των απέραντων περιηγητικών περιθωρίων που αγάπησα στο παιχνίδι, εφόσον καβαλλώντας τα καταργείται αυτόματα η όποια στενότητα της πιθανής μας πορείας στο παιχνίδι, άσχετα που παρατηρείται ένα άτυπο level-scaling ανάμεσα στις επιμέρους περιοχές της Paldea. Γιατί μην ξεχνάτε πως, στο τέλος της ημέρας, έχουμε να κάνουμε με Pokémon games, άρα η συντριπτική διάρκεια ενός -φυσιολογικού-playthrough θα χαριστεί στα Pokémon αυτά καθαυτά.

Εδώ δεν υπάρχει κάποια καινοτομία. Ίσα-ίσα όπου οι μάχες με τα αδέσποτα Pokémon είναι φτυστές λειτουργικά με την ‘90s εποχή. Το ότι μπορείτε να στριφογυρίσετε την κάμερα εντός αυτών αντί να παρατηρείτε ένα λευκό background δεν μπορεί να θεωρηθεί αναπτυξιακή εφεύρεση. Αυτό βέβαια δεν αποτρέπει το gameplay που βασίζεται σε γύρους από το να είναι όσο διασκεδαστικό ήταν ενίοτε. Μπορεί ακόμα να μην έχω αποστηθίσει ολοκληρωτικά κάθε αδυναμία ή υπεροχή ανάμεσα σε όλα τα Pokémon types, όμως δημιουργώ στρατηγικές και ισορροπίες ανάμεσα στην εξάδα που κουβαλάω με τον ίδιο ζήλο και πάθος. Το Terastallize εντάσσεται στις προσθήκες και προσωπικά δεν πείθομαι. Ναι μεν προσφέρει αποστάγματα αναστρεψιμότητας με το «ξύπνημα» νέου type στα συμβατά Pokémon, όμως είναι γελοίο στα μάτια μου ως οπτική μετάλλαξη. Δεν εντυπωσιάστηκα ποτέ από τα κηροπήγια και τις λαμπερές, φλοράλ αλλαγές που αντίκρισα στις κρυσταλλοποιημένες εκδοχές των Pokémon. Αν με ρωτάτε, θα επένδυα σε ένα μείγμα των ιδιοτήτων που προσφέρει το Terastallize ως mechanic, με τις εμφανισιακές εξελίξεις που πρόσφεραν το Dynamax/Mega Evolutions στα Sword & Shield.

Συνάντησα πολλά νέα Pokémon, όμορφα και μη. Υπάρχουν ορισμένα designs για φίλημα, υπήρξαν και τεμπελοδημιουργίες που με έκαναν να σκεφτώ ότι η φαντασία της Game Freak περνά βαριά πενιχρότητα. Ένα Pokémon που μοιάζει με δύο ποντίκια.. εξελίσσεται και γίνεται.. 4 ποντίκια. Really; Και για να μην ανάψουν τα αίματα, προσπερνάω εντελώς το γεγονός ότι το 1000ο καταγεγραμμένο Pokémon του Pokédex είναι αυτό που είναι. Φτωχή επιλογή για ένα τόσο ιστορικό ορόσημο. Μιας και μπήκα όμως σε αυτό το mood, ας ασχοληθούμε λίγο και με τα προβλήματα που τόσοι πολλοί σχολίασαν και που απασχολούν μέχρι σήμερα την Pokémon κοινότητα.

Απαράδεκτο. Για την ιστορία των Pokémon. Για το βεληνεκές της φήμης και της επιρροής τους στη ψυχαγωγία. Για τους fans. Μπορώ εύκολα να συγχωρήσω μία «ατυχία» στο optimization. Μία μέτρια λειτουργική κατάσταση. Αυτό όμως που συμβαίνει με το performance των Pokémon Scarlet & Violet είναι ανεκδιήγητο. Δεν νοείται AAA game της εποχής μας, πόσο μάλλον αυτού του ονόματος και αυτού του υποβάθρου σε resources και fanbase, να λανσάρεται και να μην μπορεί καλά-καλά να «τρέξει» σε αποδεκτούς ρυθμούς ανανέωσης. Ακόμα και αυτό είμαι διατεθειμένος να το καταπιώ, δεν προσβάλλομαι τόσο από πτώσεις των καρέ, αλλά κάπου ώπα. Glitch μετά το glitch. Όχι σποραδικές ανωμαλίες, αλλά αλλεπάλληλα glitches. Pokéball να αιωρούνται, γρασίδια, χαρακτήρες και βράχοι να spawnάρουν/ξεspawnάρουν κατά βούληση, η κάμερα να βρίσκεται μονίμως σε θέση offside και Magikarps που αρνούνταν να εξελιχθούν ακόμα και στο 30 level αν δεν έκανα restart το παιχνίδι. Το τι από τα παραπάνω είναι χειρότερο το αφήνω στην κρίση του καθενός, είναι όμως μόλις μερικοί κόκκοι στην άμμο των προβλημάτων που εντόπισα και μπορώ να ονομάσω.

GOTTA C4#&? ‘3W ALΛ!!1!

Όσο όμορφη και αν είναι η ποικιλία των διαφόρων biomes της Paldea, τα δύο games εξακολουθούν να δείχνουν “dated”, δίχως να είναι οι πιο τεχνικά τολμηρές αποκλειστικότητες του Switch. Έχοντας δει πόσο μπορεί να αξιοποιήσει το παρόν hardware ένα BOTW ή ένα Xenoblade, δεν καταλαβαίνω γιατί τα υποδεέστερα Scarlet & Violet αποδίδουν πολύ χειρότερα. Έψαχνα μονίμως αντίδοτο σε κάποια από τις επιμέρους ενδιαφέρουσες αποστολές, αλλά αυτές λειτουργούσαν ως προσωρινό παυσίπονο προτού επανέλθει ένα νέος, βαρύς πόνος της επόμενης ημέρας από κάποιο ανεξήγητα τεράστιο bug. Έχω καταγράψει τριψήφιο αριθμό από screenshots με οφθαλμοφανείς in-game συντριβές, αλλά τις κρατάω για όποιον από εσάς με τολμήσει να με πειράξει, χρησιμοποιώντας τα -hopefully- ως αντι-gamer σπρέι πιπεριού. Δεν θα ασχοληθώ παραπάνω με τις δυσλειτουργίες τους, αφενός γιατί με θλίβουν μόνο στη σκέψη και αφετέρου επειδή δεν μας φτάνουν ούτε 10 reviews για να τις απαριθμήσουμε.

Ξέρετε ποια είναι η κωμικοτραγική πραγματικότητα όμως; Παρά τις χιλιάδες στιγμές που κατάλαβα ότι κάτι πάει στραβά στο παιχνίδι, ούτε που μου πέρασε από το μυαλό να το αφήσω στην άκρη από στεναχώρια ή απογοήτευση. Συνέχισα να παίζω. Συνέχισα να ψάχνω τα αγαπημένα μου Pokémon. Συνέχισα να αναζητώ θησαυρούς και εκπλήξεις σε κάθε γωνιά του χάρτη. Συνέχισα να απολαμβάνω τις μάχες, να γνωρίζω νέους χαρακτήρες και να παρακολουθώ το «μεγάλωμα» του Fuecoco μου, από το 1ο μέχρι και το 100ο του επίπεδο. Μέσα μου, νόμιζα πως καθυστερούσα την κριτική μου ελπίζοντας στην έλευση ενός σωτήριου patch, που θα άλλαζε όλα όσα είχα να πω και θα μου επέτρεπε να ασχοληθώ με την πραγματική ποιότητα των Scarlet & Violet και όχι με frames και textures. Αυτή είναι όμως μόλις το 10% της αλήθειας, εφόσον αυτό που πραγματικά με κράταγε από το να βγάλω μία τελική ετυμηγορία ήταν το ότι ήθελα να δω περισσότερα.

Μπορεί τα Scarlet & Violet να παρουσιάζουν πολλά θέματα και ίσως αργήσει να έρθει η νικηφόρα, για εμάς τους καταναλωτές, ενημέρωση. Αλλά επανέρχομαι στα «+» τονίζοντας και πάλι την ελευθερία, την ευελιξία που μας δίνουν απλόχερα. Το exploration, η διαχείριση του party, τα κομμάτια του story, όλα υποδέχονται και ενθαρρύνουν τον πειραματισμό του κάθε παίκτη. Ρίσκαρα να πάω σε υψηλών levels περιοχές, περιέργεια που άλλοτε μου έβγαινε και άλλοτε με έστελνε στα Pokémon Centers να ακούσω το iconic «τουν-τουν-τουρουρούν», κάτι που σε Pokémon games του παρελθόντος θα ήταν ανέφικτο. Ακόμα και η επιλογή προς την αποτυχία είναι μία νίκη για αυτό που πρεσβεύει η σειρά σαν genre και επιτέλους απέβαλε από πάνω της αυτό το κόμπλεξ. Επειδή ώρα τώρα αναφέρομαι στις Scarlet & Violet σαν σύνολο, θεωρήστε δεδομένο πως πάλι υπάρχει ο αναμενόμενος λόγος από πίσω. Τα δύο games δεν διαφέρουν ιδιαίτερα, αν εξαιρέσουμε ολίγες δεκάδες από Pokémon exclusives, συμπεριλαμβανομένων των θρυλικών, την παλαιολιθική ή φουτουριστική ένδυση των «καθηγητών» Sada και Turo αντίστοιχα, όπως και μικρές αλλαγές στο setting. Όλα τα άλλα, όπως συμβαίνει σε κάθε γενιά, λειτουργούν και διαδραματίζονται με το ίδιο τροπάριο.

Ας ολοκληρώσουμε, κάπου εδώ, με το εξής πόρισμα: Τα σοβαρά προβλήματα στο performance των Pokémon Scarlet & Violet οδηγούν αδίκως το, κατά τα άλλα, γερό βήμα εξέλιξης της σειράς στο να μοιάζει με.. στραβοπάτημα. Κάπως μαγικά, έχουμε δύο games που από τη μία είναι τα καλύτερα Pokémon games που έχουμε δει από άποψη προσέγγισης και περιεχομένου, από την άλλη όμως είναι τα χειρότερα Pokémon games που έχουν υπάρξει από τεχνικής απόψεως. Προσωπικά, οι προτιμήσεις μου και η ιδεολογία μου γύρω από το πώς αξιολογείται ένα video game, πάντα περιστρέφονται γύρω από τον βασικό του πυρήνα, από αυτό που θέλει να μας χαρίσει και όχι από το πόσο polished είναι, όσο και αν εκτιμώ και το τελευταίο. Δεν μπορώ να μην προτείνω να παίξετε τα Pokémon Scarlet & Violet, για όνομα του Θεού. Είναι τα μπροστινά βήματα που τόσα χρόνια επιζητούσαμε από το franchise. Αυτό που μπορώ να σας συμβουλέψω όμως είναι να ξεκινήσετε το ταξίδι σας σε αυτά όταν θα δεχθούν το επίπεδο υποστήριξης που εσείς θεωρείτε πρέπον.

Ευχαριστούμε πολύ τη CD Media για την παροχή του review copy!