Don't bite back!

Η μεγαλύτερη επιχειρηματική βόμβα του Xbox - τουλάχιστον προς το παρόν- είναι η εξαγορά της Bethesda, που ενσωμάτωσε στα Xbox Games Studios εταιρείες ανάπτυξης με πλούσιο βιογραφικό. Μία από αυτές είναι η Arkane Austin, γνωστή για το αριστουργηματικό franchise του Dishonored, αλλά υπεύθυνη και για το εξαιρετικό Prey, που κατάφερε να εκπλήξει ευχάριστα. Ένα studio που με τα χρόνια έχει κερδίσει την αξιοπιστία του κοινού χρίστηκε ως το πρώτο που θα κυκλοφορούσε παιχνίδι της Bethesda ως αμιγώς αποκλειστικό για τις πλατφόρμες του Xbox. Η ξηρασία που πλήττει το οικοσύστημα της Microsoft, σχετικά με τα first-party games από την πρώτη κιόλας μέρα κυκλοφορίας των Xbox Series X|S, φορτώνει με βάρος κάθε επικείμενη κυκλοφορία. Οι μεγάλες παρουσιάσεις και τα μεγάλα trailers ανέβασαν τον πήχη των προσδοκιών, όμως η καχυποψία είναι ακόμα στο ταβάνι και η περίοδος που ο Phil Spencer κάνει damage control συνεχίζεται. Και πώς να μη συνεχίζεται, όταν όλα τα βλέμματα είναι στραμμένα στο Redfall, το οποίο υποκύπτει σχεδόν σε οποιοδήποτέ παράπτωμα μπορεί να υποκύψει ένα σύγχρονο video game.

ΜΕΤΑΓΓΙΣΗ ΒΑΡΕΜΑΡΑΣ

Ένα πείραμα που δεν πήγε καλά - μα καθόλου καλά - οδήγησε στο να γίνει το νησί του Redfall ένας βιότοπος όπου ανθίζει ανενόχλητο κάθε λογής βαμπίρ, με τις ευλογίες φυσικά αιρετικών ομάδων που το προστατεύει. Δρόμος διαφυγής δεν υπάρχει, αφού οι παραφυσικές δυνάμεις των βαμπίρ έχουν υψώσει ένα τείχος της θάλασσας που βρέχει τα παράλια περιμετρικά του Redfall (τοποθεσία). Ο ήλιος έχει και αυτός με τη σειρά του σκεπαστεί, με μία μόνιμη Έκλειψη να επικρατεί, αφήνοντας τα βαμπίρ να περιπλανιούνται ανενόχλητα. Ο μόνος τρόπος για το Redfall να ελευθερωθεί από την τυραννία των ιδιόμορφων, αιμοβόρων, ιπτάμενων και καθόλου όμορφων πλασμάτων είναι μία ομάδα χαρισματικών ανθρώπων που, ανά περίπτωση, απαρτίζεται από ένα έως τέσσερα άτομα, είτε single-player είτε co-op δηλαδή. Οι τέσσερις αυτοί χαρακτήρες αποτελούν τους πρωταγωνιστές του παιχνιδιού, οι οποίοι καλούνται να ελευθερώσουν σταδιακά και μεθοδικά κάθε γειτονιά του νησιού. Στο ρεπερτόριο τους διαθέτουν ορισμένα abilities, που θα τους βοηθήσουν να ολοκληρώσουν το έργο τους, ενώ κατά τη διάρκεια του άνισου αυτού πολέμου θα χειριστούν πάμπολλα όπλα.

Αν και η ιστορία είχε προοπτικές, η εξέλιξη της αλλά και ο τρόπος εκτέλεσης πάγωσαν κατακόρυφα το ενδιαφέρον μου. Από τη μία έχουμε την όχι και τόσο ενδιαφέρουσα πλοκή και από την άλλη την εξιστόρηση της ιστορίας με κινούμενες εικόνες αντί για cinematic. Εν έτει 2023, μιλώντας για ένα μεγάλο triple A - τουλάχιστον έτσι είχε παρουσιαστεί - παιχνίδι η έλλειψη cinematic υλικού και η αντικατάσταση από εικόνες πλήττει το κομμάτι της αφήγησης, δημιουργώντας τεράστιο χάσμα με παιχνίδια παρόμοιας κατηγορίας. Η αφήγηση δεν πετυχαίνει τον σκοπό της ούτε κατά το gameplay, με τις αναπαραστάσεις σημαντικών συμβάντων σε μορφή «φαντασμάτων» να κουράζουν πολύ γρήγορα, αφού η χρήση τους είναι συχνή. Η πλοκή δεν κατάφερε σε καμία περίπτωση να εκπλήξει, με ένα χιλιοειπωμένο σενάριο ενός λανθασμένου πειράματος, που πάτησε σε όλα τα κλισέ. Η open world δομή δημιούργησε μεγάλη απόκλιση ανάμεσα στα «σημαντικά» γεγονότα, τα οποία ακόμα και αυτούσια δεν καταφέρνουν να εντυπωσιάσουν ή να βγάλουν νόημα.

ΑΝΤΙΣΤΡΟΦΗ ΜΕΤΡΗΣΗ ΤΩΝ ΚΑΡΕ

Προτού όμως συνεχίσουμε την ανάλυση, υπάρχει ένας ελέφαντας στο δωμάτιο. Αφού λοιπόν εξηγήσαμε περιληπτικά τι είναι το πόνημα της Arkane Austin και τι πραγματεύεται, ήρθε η στιγμή να σχολιάσουμε τα τεχνικά προβλήματα για τα οποία έγινε γνωστότερο, εφόσον τα συνάντησα και εγώ στο playthrough μου. Το Redfall όπως και σχεδόν όλα τα παιχνίδια που κυκλοφορούν σε αυτή τη γενιά ταλανίζεται και αυτό από σοβαρά τεχνικά προβλήματα, που πλήττουν σημαντικά τόσο τη δική του φήμη όσο και της εταιρείας ανάπτυξής του, ενώ δυσφημούν ακόμα και τα 12 teraFLOPS του Xbox Series X. Προσωπικά είμαι αρκετά ελαστικός και υπομονετικός με θεματάκια όπως pop-ups, θολά textures που δεν έχουν φορτώσει, κολλημένη A.I., πατινάρισμα χαρακτήρων και γενικά προβλημάτων που αν και επηρεάζουν σαφώς το immersion, δεν καθιστούν την εμπειρία unplayable. Βέβαια, η ανοχή έχει και όρια καθώς το μπλέξιμο όλων των παραπάνω αντιστοιχούν σε μία απλή Δευτέρα στην πόλη του Redfall, ενώ σας διαβεβαιώνω πως όποιος επιλέξει να παίξει το παιχνίδι θα τα συναντήσει για περισσότερες από μία φορές και μάλιστα ανά τακτά χρονικά διαστήματα. Αυτό που όμως δεν μπορώ να συγχωρήσω και να δικαιολογήσω είναι η τριπλή απενεργοποίηση της κονσόλας μου όταν επιχείρησα να φτάσω στο ίδιο σημείο, σκεπτόμενος πως τις δύο προηγούμενες φορές η παρουσία μου στο συγκεκριμένο μέρος με το κλείσιμο του Xbox Series X ήταν απλώς μία σύμπτωση.

Πλέον, στους gaming φόβους μου έρχεται να προστεθεί και η φθορά του hardware από το ίδιο το παιχνίδι, με την Arkane Austin να σπάει για τα καλά το φράγμα του τέταρτου τοίχου, αφού τα βαμπίρ στοίχειωσαν και επηρέασαν ακόμα και την πραγματικότητά μου. Πέραν αυτού, τα 30FPS - ας τα κάνει ο Θεός - με ζάλιζαν από την αρχή μέχρι και το τέλος του μαρτυρίου, με τον χειρισμό να γίνεται άγαρμπος και ασταθής. Αν φυσικά στην οθόνη μας συναντήσουμε και καμία έκρηξη ή ορδές εχθρών, μην περιμένετε τα frames να μείνουν σταθερά, δυσκολεύοντας κατά πολύ έτσι το έργο μας. Με αποκορύφωμα την τελευταία αποστολή, όπου πραγματικά τα FPS ξεπερνούσα κατά ελάχιστα τα 15, με την ανακατωσούρα και την αστοχία να βαράνε κόκκινο. Το ακόμα πιο περίεργο είναι πως βλέποντας κάποιος το Redfall, δεν μπορεί να διακρίνει γιατί τα frames έπρεπε να θυσιαστούν, με το οπτικό αποτέλεσμα να θυμίζει στην καλύτερη ένα μέτριο οπτικά παιχνίδι της προηγούμενης γενιάς. Τα γραφικά δεν σώζονται ούτε από το art direction, το οποίο με εξαίρεση ορισμένες Εκλείψεις του Ηλίου, όπου το κόκκινο χρώμα επικρατούσε και έδειχνε όμορφο, ήταν αρκετά παρωχημένο και κοινότυπο. Τα ασταθή καρέ, σε συνδυασμό με τα παλαιωμένα γραφικά, φωνάζουν από πολύ μακριά πως το optimization δεν είναι ανάλογο ενός μεγάλου παιχνιδιού, δυσχεραίνοντας κατά πολύ τελικό αποτέλεσμα που φθάνει στις οθόνες μας.

ΦΤΑΙΝΕ ΜΟΝΟ ΤΑ ΤΕΧΝΙΚΑ;

Ας υποθέσουμε όμως πως το Redfall ξαφνικά λύνει κάθε τεχνικό πρόβλημα που το ταλανίζει, ανεβάζει τα FPS στα 60 και βελτιώνει υπερβολικά τα γραφικά του. Είναι αρκετά αυτά για να μπορέσουμε να πούμε πως πλέον το παιχνίδι της Arkane Austin είναι μία αξιόλογη περίπτωση; Η απάντηση είναι εμφατική, με ένα τεράστιο ΟΧΙ να ξεκαθαρίζει πως δεν πρόκειται για περίπτωση που πάσχει αποκλειστικά από τεχνικά θέματα. Όσο περίεργο και αν ακούγεται, το Redfall έχει σημαντικότερα θέματα, που δεν επιλύνονται με ένα απλό update. Η open world δομή του, αν και πολύ σωστά προσπαθεί να ξεδιπλωθεί σταδιακά και λίγο πιο οργανικά μη γεμίζοντας εξαρχής έναν χάρτη με άπειρες κουκίδες, δεν καταφέρνει να ξεχωρίσει για δύο σημαντικούς λόγους. Ο πρώτος αφορά τις αποστολές που διεκπεραιώνουμε κατά το πέρασμα μας στο παιχνίδι, ενώ ο δεύτερος αφορά την κακή σχεδίαση ολόκληρου σχεδόν του χάρτη, που καθιστά το traversal σε αυτόν βαρετό και χρονοβόρο.

Τα main missions αφενός δεν μας προκαλούν να βιώσουμε επιβλητικά σκηνικά και γεγονότα που θα μας αφήσουν με το στόμα ανοικτό, ενώ αφετέρου δεν μπορούν να διηγηθούν σωστά μία ήδη παρωχημένη ιστορία. Η έλλειψη φαντασίας παίζει πρωταρχικό ρόλο σε αυτό, με σκηνικά να επαναλαμβάνονται και με αποστολές που μοιάζουν με αγγαρείες. Υπάρχουν βέβαια και λιγοστές αποστολές που αλλάζουν τη δομή του παιχνιδιού σε γραμμική, μετατρέποντάς το οριακά σε άλλο παιχνίδι, αφήνοντας την κατά τα άλλα ενδιαφέρουσα ατμόσφαιρα να κάνει τη δουλεία της, ενώ ακόμα και το storytelling γίνεται πιο σοβαρό. Δυστυχώς αυτές οι αναλαμπές της παλιάς καλής Arkane ήταν ελάχιστες και όχι αρκετές για να σωθεί η κατάσταση. Στην ίδια μοίρα βρίσκονται και τα side quests, με την λέξη επαναληψιμότητα να τα χαρακτηρίζει στο 100%. Δεν θυμάμαι σε άλλο παιχνίδι να πραγματοποιώ δύο διαφορετικές αποστολές, που μοιράζονται όμως ακριβώς τον ίδιο σκοπό και ακριβώς το ίδιο όνομα.

Προσωπικά σπάνια χρησιμοποιώ το fast travel στα παιχνίδια, αφού θεωρώ πως το ταξίδι προς κάποια συγκεκριμένη κατεύθυνση ίσως κρύβει κάποιο ενδιαφέρον. Στο Redfall βέβαια η χρήση του fast travel ήταν παραπάνω από υποχρεωτική για να καταφέρω να ολοκληρώσω το παιχνίδι. Αυτό οφείλεται στον πολύ κακό σχεδιασμό του κόσμου του που από τη μία κρύβει εμπόδια παντού, τα οποία απλά δυσκολεύουν χωρίς λόγο το έργο μας με αποτέλεσμα τον άσκοπο χάσιμο χρόνου. Από την άλλη, οι μεγάλες αποστάσεις που υπάρχουν δεν συνοδεύονται από ευχάριστο traversal ή από έξυπνες διαδρομές, που θα βοηθούσαν κάπως στη μετακίνηση.

ΨΑΧΝΩΝΤΑΣ ΝΑ ΒΡΩ ΚΑΤΙ ΚΑΛΟ

Ως looter shooter, το Redfall διαθέτει ένα μεγάλο οπλοστάσιο, με αρκετά διαφορετικά είδη όπλων να συγκαταλέγονται σε αυτό. Ποικιλία που όμως δεν αποτυπώνεται και στο gameplay, με πολλά όπλα να μοιάζουν τόσο σε εμφάνιση όσο και στην αίσθηση, με το μόνο που τα διαφοροποιεί να είναι εν τέλει τα τεχνικά χαρακτηριστικά. Έχοντας παίξει παιχνίδια όπως Destiny και Borderlands που έχουν καθιερώσει ένα standard αναφορικά με την διαφοροποίηση του gunplay από όπλο σε όπλο, ομολογώ πως βρήκα αρκετά ρηχό το σύστημα που έχτισε η Arkane Austin. Κάτι που συμβαίνει και με το gameplay κατ’ επέκταση, καθώς υπάρχει μία πολύ τυπική δομή, που δεν καταφέρνει να ξεχωρίσει ή να παρουσιάσει κάποια αρετή. Κουλά και unbalanced abilities, ασταμάτητο και άσκοπο looting και ένα skill tree που προσφέρει ελάχιστες ουσιαστικές αναβαθμίσεις. Προβληματική παρουσιάζεται και η A.I. η οποία στην καλύτερη απλά έχει μυωπία, με όλα τα οπτικά καταστήματα να έχουν κλείσει, αφήνοντας τους NPC’s να μην βλέπουν μπροστά τους. Φυσικά αστειεύομαι για τη μυωπία, δεν αστειεύομαι όμως και τους εχθρούς που συνάντησα. Ένα απλό crouch αρκεί για με κάνει αόρατο, ενώ ακόμα και όταν γίνομαι αντιληπτός μπορώ να εξαφανιστώ εύκολα. Όλοι έρχονται προς μία κατεύθυνση, ακολουθώντας ένα συγκεκριμένο μοτίβο, μη δυσκολεύοντας με. Ακόμη θυμάμαι τις ενέδρες που μου έστηναν στο Red Dead Redemption 2, αναπολώντας τις στιγμές που τρώω αγνό και μπόλικο ξύλο.

Μετά από 20 ώρες ενασχόλησης με το Redfall δυσκολεύτηκα να βρω κάτι που θεωρώ πως κάνει σωστά. Τα κατάφερα όμως και πρέπει να αναφερθώ λιγάκι στη μουσική υπόκρουση, που τόνιζε ευχάριστα τις όχι και τόσο ευχάριστες ώρες μου. Το soundtrack είναι αρκετά συμπαθητικό, μοντέρνο και ταυτόχρονα αρκετά μυστήριο. Επίσης, σε μερικά σημεία - που δυστυχώς ήταν ελάχιστα - η ατμόσφαιρα του παιχνιδιού διαμόρφωνε ολόκληρο το ύφος του σε ολοένα και πιο σκοτεινό, κάνοντας μερικά σκηνικά να δείχνουν αρκετά horror. Τέλος, όπως ανέφερα και παραπάνω, η αλλαγή του παιχνιδιού σε ορισμένα σημεία που από open world γινόταν γραμμικό το βοήθησε υπερβολικά να κρύψει αρκετές αδυναμίες. Έπαιξα το παιχνίδι τόσο μόνος μου όσο και με παρέα, με το παράδοξο να είναι πως πέρασα καλύτερα μόνος μου. Δεν μπορώ να αποτυπώσω ακριβώς τους λόγους που αισθάνθηκα έτσι, αλλά το co-op δεν είχε την αίσθηση που συνήθως έχουν τέτοιου είδους παιχνίδια.

ΤΟ ΧΡΥΣΟ ΒΑΤΟΜΟΥΡΟ

Όπως είχα δηλώσει στην αρχή της χρονιάς, το Redfall βρισκόταν στην κορυφή της λίστας μου με τα παιχνίδια που ανυπομονούσα να παίξω. Η εμπιστοσύνη που είχα στην εταιρεία ανάπτυξης, αλλά και το ενδιαφέρον κόνσεπτ που πίστευα πως έκρυβε, με είχαν κάνει να περιμένω την ημερομηνία κυκλοφορίας του με προσμονή. Δυστυχώς όμως από τα πρώτα κιόλας λεπτά το ενδιαφέρον μου μειώθηκε κατακόρυφα, διαπιστώνοντας πως υπάρχουν σοβαρά προβλήματα στη δομή, στη φιλοσοφία και στην εκτέλεση, ενώ σε συνδυασμό με τα άπειρα τεχνικά προβλήματα, το Redfall ανέβηκε στην κορυφή με τις απογοητεύσεις της χρονιάς. Υστερώντας σε πολλές κατηγορίες, αλλά κυρίως έχοντας ελλιπή κατεύθυνση και αίσθηση της πραγματικότητας, η Arkane Austin πραγματοποίησε με αποτυχία το μεγαλύτερο ίσως πείραμά της. Αφήνοντας τους τομείς που κατέχει όλες τις γνώσεις της, όπως η δημιουργία ενός immersive sim γραμμικού παιχνιδιού, με δυνατό στοιχείο το level design και τις αμέτρητες gameplay-ακές επιλογές, αποφάσισε να επιλέξει το δρόμο ενός open world looter shooter, μη επενδύοντας χρόνο στο να δημιουργήσει γερές βάσεις και ενδιαφέρουσες καινοτομίες.

Το Redfall, λοιπόν, κρίνεται ως ένα παιχνίδι κάτω του μετρίου, που αν και περιλαμβάνεται στο Xbox Game Pass δεν συνίσταται. Εκτιμώ πως και να διορθωθούν τα σημαντικά τεχνικά του προβλήματα δεν θα μπορέσει να πείσει περισσότερους gamers να ενταχθούν στον κόσμο του, απλώς θα καταστήσει το playthrough μερικών ηρώων πιο playable. Μία πολύ κακή παρένθεση κλείνει για την Arkane Austin, ευελπιστώντας πως στο μέλλον θα θυμηθεί ποια είναι. Μην ξεχνάμε πως όλοι έχουμε δικαίωμα στο λάθος και όλοι αξίζουμε δεύτερες ευκαιρίες.

Ευχαριστούμε πολύ την AVE Tech για την παροχή του review copy!