RE τι 'φτιάξαν οι άτιμοι;

Η απόπειρα επιστροφής του, κατά πολλούς, κορυφαίου βιντεοπαιχνιδιού στον ενδοοικογενειακό συναγωνισμό της Capcom κατέστη φυσική και επόμενη, ειδικά όσο παρατηρούσαμε τον ραγδαίο πολλαπλασιασμό των πωλήσεων των ενισχυμένων αναβιώσεων που είδαν τα δύο Resident Evil παιχνίδια που προηγούνται αριθμητικά. Τοποθετώντας αντικριστά στο μυαλό μου τα remakes των RE2 και RE3 βλέπω το yin και το yang στο έμβλημα αυτού που οι περισσότεροι θεωρούμε «επανέκδοση». Δεδομένης της επιχρυσωμένης θέσης που το Resident Evil 4 διατηρεί ως σήμερα στην ιστορία της διαδραστικής ψυχαγωγίας, η διαδικασία εκσυγχρονισμού του έφερε εξαρχής μεγαλύτερη επικινδυνότητα, μπροστά στο ενδεχόμενο να βλάψει την αψεγάδιαστη εικόνα του. Η δημοφιλία του ανάμεσα στους ακολούθους της σειράς είναι αδιαμφισβήτητη, πράγμα που αποδεικνύεται και από το γεγονός πως το συζητηθέν remake θα αποτελέσει την – αν μετρώ σωστά – 13^η διαφορετική έκδοση με την οποία έχει επανεμφανιστεί στην αγορά.

Μερικοί βέβαια χαρακτηρίζουν το original Resident Evil 4 ως «αρχή του κακού», λόγω του επηρεασμένου τριτπύχου κατρακύλας που επακολούθησε (RE5, RE6, RE: Operation Raccoon City), προτού δούμε το franchise να ανακτά την ισορροπία του με το πολύ πιο σύγχρονο Biohazard. Εμένα από την άλλη, το RE4 Remake μου υπενθύμισε την εκ διαμέτρου διαφορετική γνώμη που έχω σχηματίσει, κρίνοντάς το ως «το τέλος του καλού». Ανεξάρτητα από το αν ξεχωρίζει μέσα μου ως νούμερο-ένα πόνημα σε εκτίμηση ή όχι, δεν θα δεχόμουν σε καμία περίπτωση να δω την Capcom να προβαίνει σε μία διεκπεραιωτική επαναφορά του παιχνιδιού, όπως όταν το RE3 έπαθε… κορωνοϊό. Δεν υπήρχε και δικαιολογία, όταν η απόσταση του RE4 με την ήβη της αυθεντικής του κατάστασης είναι πολύ μικρότερη σε σχέση με τις έτερες remake προσπάθειες.

Στην καρδιά μου, αλλά και εκ των πραγμάτων, το Resident Evil 4 έχει χαραχθεί ως επαναστατική άφιξη της over-the-shoulder οπτικής και ως ξεκίνημα της ανυπολόγιστης δράσης στα video games. Παίζοντας το remake με διαπέρασαν νοσταλγικά συναισθήματα και σκέψεις του πώς η αυθεντική εμπειρία με προκαλούσε να είμαι ήρωας μέσα στον φόβο μου ή ακόμα και αισιόδοξος μέσα στις αποτυχίες μου. Έχοντας ολοκληρώσει πια το RE4 ‘μοντέλο 2023’ και βρισκόμενος στα μισά ενός νέου playthrough σας γράφω καθησυχασμένος και ήρεμος, βλέποντας τον ιαπωνικό κολοσσό να αποφεύγει κάθε αυθάδεια στο όνομα του θρυλικού RE4. Το Resident Evil 4 Remake στριμώχνεται εύκολα μεταξύ των τωρινών κορυφαίων action games, ασχέτως που η ταυτότητά του αναγράφει «survival-horror». Το κέρδος της συγκεκριμένης εκδοχής είναι πως μοιράζει ισόποσα τις αρετές του και στις τρεις αυτές υποκατηγορίες του, επιτρέποντάς μου να σας εξηγήσω στην πορεία γιατί το παρόν remake είναι υποδειγματικό.

Ξεκινώντας, νιώθω πως οφείλω να παραθέσω μία ταχεία σύνοψη των γεγονότων του για τους αμύητους: Μία εξαετία μετά τη συντριβή της Raccoon City και των όσων είδαμε στο RE2 Remake, αναλαμβάνουμε ξανά τον έλεγχο του Leon S. Kennedy, ο οποίος έχει δικαίως αναβαθμιστεί από μπάτσος σε ειδικό πράκτορα. Ο διορισμός του ως υπεύθυνος για τη διάσωση της Ashley Graham, κόρης του in-game Πλανητάρχη, τον φέρνει σε μία απομονωμένη περιοχή της αγροτικής Ισπανίας, όπου τα πράγματα φαίνονται χειρότερα και από την τραυματική πρώτη μέρα στο καθήκον του αστυνομικού σώματος. Γρήγορα συνειδητοποιούμε πως η απαγωγή της νεαρής έχει πραγματοποιηθεί από ένα κακόβουλο αιρετικό γκρουπ, το οποίο έχει μετατρέψει τους χωρικούς γύρω από τη βάση του σε πειραματόζωα, μολύνοντάς τους με ένα παράσιτο που διαστρεβλώνει τη νόησή τους και τους μετατρέπει σε τερατουργήματα.

ΔΕΝ ΕΧΕΙΣ ΠΑΡΑΣΙΤΑ, ΕΙΝΑΙ ΟΛΑ ΣΤΟ ΜΥΑΛΟ ΣΟΥ

Σταματώ εδώ, θέλοντας να προστατέψω τόσο νέους παίκτες όσο και βετεράνους, σχολιάζοντας μόνο ότι συγκριτικά με τo σεναριακό σχεδιάγραμμα του original παιχνιδιού είδα μία πλοκή με κοινό βασικό κορμό. Στιγμές και η στοίχιση αυτών έχουν πειραχτεί ή αλλάξει σειρά, αλλά προσαρμόστηκαν με τόση προσοχή, ώστε το σύνολο αρχής-μέσης-τέλους να μοιάζει απαραποίητο στους γνώστες του αυθεντικού RE4. Η νέα κατεύθυνση με βρήκε παραπάνω από σύμφωνο, εφόσον η Capcom επέλεξε να διατηρήσει ατόφια μερικά key moments, όπως τα πρώτα βήματα του Leon στην πλατεία συγκέντρωσης των Ganados, δίνοντας συγχρόνως μία ενδιαφέρουσα τροπή στην ενδιάμεση γραφή, χωρίς απερισκεψία ή αμετροέπεια. Αντ’ αυτού, κράτησε όλα τα φρενήρη χαρακτηριστικά του σεναρίου, τα «ζύμωσε» και μας τα επέστρεψε μία ένα κλικ σοβαρότερης απεικόνισης και με πιο σκηνοθετημένη λογική. Το remake του RE4 κατάφερε, όπως τότε, να με παγιδεύσει συναισθηματικά, ακόμα και αν έφερε μαζί του τις εκτός κλίματος B-mov-ιές του, εφόσον ο Leon συνεχίζει να ρίχνει γυριστές κλοτσιές σαν να βάζει ένα ποτήρι νερό.

Ολόκληρη η remade έκδοση - και εκτός γραφής - αφήνει την αίσθηση πως η Capcom στοχάστηκε τους πυλώνες στήριξης της current-gen μεταμόρφωσης του παιχνιδιού, με άνευ προηγουμένου αποτελεσματικότητα. Ανάλογες σημερινές προσπάθειες, ακόμα και AAA ομάδων, αποτυγχάνουν να κρύψουν πως ταλαιπωρήθηκαν από σχεδιαστικά α-μπε-μπα-πλόμ, ως προς το τι πρέπει να αλλαχθεί και τι να παραμείνει ως έχει. Ακόμα και εν απουσία του αρχικού οραματιστή, Shinji Mikami, οι δημιουργοί του remake απέδειξαν πως γνώριζαν τα άνθη αλλά και τα μικρά αγκαθάκια της αρχικής έκδοσης, στοχεύοντας στην αντικατάσταση των τελευταίων με λειτουργίες και ιδέες που ανταποκρίνονται περισσότερο στο σημερινό gaming. Το remake άρπαξε το επιθυμητό essence, που ήθελε την υπερβολικά action φύση του RE4 να φέρνει τους εχθρούς στο έλεός μας, όταν στα προηγούμενα τρία κύρια installments εμείς ήμασταν αυτοί που βρισκόμασταν στο έλεός τους. Έχοντας πια πλήρη εικόνα όλων των ευδιάκριτων αλλαγών, κυρίως στο gameplay, καταλαβαίνω πως η Capcom προχώρησε σε μετατροπές ουσίας, όπως και έδωσε όλο της το είναι στην τελειοποίηση αυτών και έτσι δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να κατηγορηθεί ότι διοχέτευσε μόνο ψήγματα δημιουργικότητας στο πρότζεκτ.

Πρώτη και κυριότερη μεταβολή για το πώς παίζεται το RE4 Remake είναι η ικανότητα του Leon να στοχεύει και να οπλίζει όσο κινείται. Θα μου πείτε, είναι δυνατόν να εκθειάζουμε εν έτει 2023 την συνύπαρξη κίνησης και αναλογικής ευαισθησίας στο shooting; Ναι απαντώ, όταν για το original game αυτά ήταν ψιλά γράμματα. Η GameCube λογική αδικούσε ως ένα βαθμό το οπλοστάσιο του Leon και μας εγκλώβιζε σε μία μονοδιάστατη στρατηγική στο πεδίο της μάχης. Κρίνεται έτσι διότι μας υποχρέωνε να βάζουμε συνεχώς την ουρά στα σκέλια, έως ότου σχηματίσουμε μία απόσταση που θα μας επέτρεπε να πολεμήσουμε στατικά. Λόγω των τότε standards δεν μας ενοχλούσε ιδιαίτερα – οριακά μας περνούσε απαρατήρητο – πλέον όμως έχουμε κακομάθει από τα σύγχρονα shooters και δύσκολα θα ήταν τόσο ευχάριστη. Η κατακεραύνωση και η εξάλειψη αυτής της παραξενιάς τέντωσε το βεληνεκές της δραστικής απόλαυσης που ήταν ήδη ικανό να προσφέρει το RE4, αφήνοντας το σκεπτικό μας να ξεφύγει κάθε φορά που ο ώμος του Leon ευθυγραμμιζόταν με τα κεφάλια των Ganados.

Επίσης, το κενό σχεδόν 20 χρόνων από την αρχική κυκλοφορία έδωσε καιρό στον Leon να διδαχθεί το σκύψιμο. Ξανά, δεν τίθεται κανένα θέμα καινοτομίας, όμως το crouching αποδείχθηκε ακόμα ένα μικρό αλλά θαυματουργό νέο feature για τη δομή του RE4. Η ικανότητα του πρωταγωνιστή μας να εξοντώνει τις εχθρικές μονάδες πισώπλατα, η σιωπηλή προσέγγισή τους, ακόμα και η επιλογή αποφυγής τους άνοιξαν χώρο για ένα διαφορετικό παρακλάδι διασκέδασης, που έλειπε από το παιχνίδι όπως το γνωρίζαμε. Το νεόφερτο stealth gameplay ανταποκρίνεται και τιμά περισσότερο και το survival DNA του παιχνιδιού, εφόσον αυτή η παρέμβαση της Capcom στη βιοχημεία του RE4 είναι ευπρόσδεκτα καθοριστική. Μάλιστα, είναι έτσι δοσμένο που δεν προσβάλλει, ούτε γκρεμίζει ποσώς την αυθεντική εμπειρία, απλά αφήνει όποιον το επιθυμεί να μάχεται με τακτική, χωρίς βέβαια να τον ενθαρρύνει να κωλυσιεργεί. Αυτό ήταν για εμένα – και πιστεύω θα είναι για κάθε fan του original – το στοιχείο που άναψε αρχικά το φυτίλι να ξαναζήσω με ενθουσιασμό το RE4 και στη συνέχεια εξελίχθηκε σε ψυχαγωγική πυρκαγιά.

ΦΑΕ ΤΟ PARRY ΣΟΥ ΙΧΟ ΝΤΕ ΠΟΥΤΑ

Ο οψιόν της απόκρυψης βέβαια δεν θα έκανε καθόλου αισθητή την επιρροή της άπαξ και δεν συνοδευόταν από τον μηχανικό επαναπροσδιορισμό των μαχαιριών. Στο RE4 Remake τόσο το combat knife-προεπιλογή όσο και όλες οι λεπίδες που θα βρείτε στον διάβα σας, είναι κάτι παραπάνω από αναλώσιμα melee εργαλεία έκτακτης ανάγκης και ξελασπώματος σε ενδεχόμενο μηδενικών πολεμοφοδίων. Πλέον είναι οι προεκτάσεις του χεριού του Leon, εφόσον χρησιμοποιούνται για τις προ-αναφερθείσες κρυφές δολοφονίες και για κάθε λογής απόκρουση σε σώμα με σώμα απειλές. Η παρουσία και μόνο του parry ξεκλειδώνει μία μορφή αντιμετώπισης των μολυσμένων αντιπάλων που δεν προϋπήρχε, αφού η μοναδική άμυνα στο κανονικό RE4 προερχόταν από τον εναέριο πυροβολισμό των εισερχόμενων projectiles, γιατί… 2005. Η ευχρηστία αυτού του διαδεδομένου πια μηχανισμού αποτυπώνεται ακόμα περισσότερο και στο πόσο αυξάνει τις στάθμες της δράσης και της επιβίωσης στο ανατομικό ραβδόγραμμα του Resident Evil 4 Remake, συνεισφέροντας στην ομαλότερη διασφάλιση της ακεραιότητας του Leon και στη αυθόρμητη δημιουργία επικών στιγμών (π.χ. μπλοκάρισμα αλυσοπρίονων) αντίστοιχα. Το τελευταίο ευθύνεται και για την αφαίρεση των ημι-κινηματογραφικών QTE’s, απόφαση που όντως έπρεπε να παρθεί έχοντας φύγει καιρό τώρα από την εποχή που υποδεχόμασταν αφιλτράριστα κάθε over the top ενέργεια.

Λέγοντας όλα αυτά, να υπενθυμίσουμε πως, όπως συνέβαινε στο παλιό παιχνίδι αλλά και σε κάθε Resident Evil, η οικονομία του RE4 Remake είναι ένας παράγοντας που δεν μπορεί να αγνοηθεί. Το ammunition δεν είναι άπειρο, τα knives έχουν durability bar και τα βότανα είναι σποραδικά μοιρασμένα σε συρτάρια, βαρέλια και βάζα. Αναπόφευκτα θα συμμετάσχετε σε εκατοντάδες context-sensitive σενάρια για τη συλλογή τους, πράγμα που ίσως κουράσει μερικούς στο κομμάτι της εξερεύνησης ή των – ο θεός να τα κάνει – side quests. Να πούμε όμως και ότι η διαχείριση της inventor-ικής βαλίτσας είναι ένα mini game από μόνης της, ιδίως τώρα που η αναδιαμόρφωσή της την καθιστά σαφώς πιο φιλική προς τον χρήστη. Σύμμαχός σας στη διαχείριση πόρων ο merchant. Αμφότερα είναι στοιχεία που πρωτο-εισήγαγε στη σειρά το original RE4 και στο remake του είχαν την τιμητική τους, εφόσον εμφανίζονται πολύ πιο προαισθηματικά από το πώς τα θυμόμαστε. Χρειάζονταν, ομολογουμένως, μία απλούστευση για να μας αφαιρούν όσο λιγότερο χρόνο γίνεται από τη ροή του παιχνιδιού, ενώ αυτά που διατήρησαν την πολυπλοκότητά τους είναι τα levels και οι γρίφοι του.

Οι αλλαγές του remake δεν περιορίζονται όμως μόνο στα παραπάνω. Υπάρχουν λιγότερο εμφανείς τροποποιήσεις, αποδοτικότερη εκ των οποίων βρήκα τη δυναμική προσαρμογή της κάμερας. Η συγκεκριμένη επανακυκλοφορία νοιάζεται πολύ για τα απρόσμενα πλάνα στα οποία ο Leon περικυκλώνεται από εχθρούς ή για στιγμές στις οποίες η πλάτη του ακουμπά σε τοίχους, όντας έτοιμο να αλλάξει αυτόματα την οπτική με τον καλύτερο εφικτό τρόπο και αποφεύγοντας κάθε τυχόν screen tearing. Μπορεί να μην το αντιλαμβάνεστε ως λειτουργία του υποβάθρου, όμως αυτή είναι η ίσως μεγαλύτερη τροχοπέδη στην εν καιρώ εκτίμηση των τελευταίων HD εκδόσεων σε PC και κονσόλες ή και πιο πρόσφατων Resident Evil games, όπως το Village.

Βγάζοντας και αυτή την παρατήρηση από τη μέση, οδεύουμε σιγά-σιγά στα των προφανών μεταρρυθμίσεων του RE4 Remake, φτάνοντας στην τεχνική του ανάλυση. Ήδη από τις πρώτες εμφανίσεις του παιχνιδιού είχαμε διακρίνει τη θέληση της Capcom να σοβαρέψει το ύφος του, να σκιάσει τα φίλτρα του και να περάσει όλα τα σχέδιά του μέσα από το κόσκινο ενός πιο σκοτεινού, ατμοσφαιρικού εφέ. Με τον ίδιο τρόπο που τα νέα characteristics όξυναν την επίδραση των action/survival κομματιών, το νέο art direction του έδωσε ένα δικαίωμα παραπάνω να κατατάσσεται στο horror genre. Δεν βυθίστηκε κιόλας σε βαθμό παρενέργειας στην κατηγορία του τρόμου (βλέπε RE7), αλλά υπέστη μία τίμια, «τόσο-όσο» εκφοβιστική εκπαίδευση, ώστε να μην επιτρέπει στον παίκτη να έρχεται σε κατάσταση αταραξίας σε κανένα σημείο του παιχνιδιού. Έτσι, αυτό το πάρε-δώσε ανάμεσα σε δράση και τρόμο δεν γνωρίζει καμία ύφεση, ούτε κατά την απουσία των ισπανόφωνων τεράτων, εξαιτίας των κλειστοφοβικών και ομιχλωδών περιβαλλόντων.

Έχοντας γνωρίσει τόσες οπτικές αναπλάσεις μεταξύ των διαφόρων εκδόσεών του, το αυθεντικό RE4 δεν προκαλεί καμία αισθητική αναγούλα, στέκεται έστω ικανοποιητικά. Κάθε φορά που αναλαμβάνω να ασχοληθώ με ένα remake όμως, μπαίνω στο τρυπάκι να συγκρίνω side-by-side τα δύο αποτελέσματα, ώστε να εξηγήσω εμπειρικά τις ιδίοις όμμασι διαπιστώσεις μου και να μην κάθομαι να σας πλημμυρίζω με νούμερα και πίνακες. Having said that, θα προτιμούσα να βρω τον εαυτό μου σταυρωμένο και φλεγόμενο στο αξιομνημόνευτο intro του RE4 Remake, από το να προσποιηθώ πως οι εμφανισιακές του βελτιώσεις είναι κάτι λιγότερο από απίστευτες. Το remake τροφοδοτείται με κάθε προγραμματιστική άνεση από την οποία ξεχειλίζουν τα νέα hardwares και αφήνει πίσω του το θολό, θορυβώδες design του. Αναφέρομαι σε εκείνες τις τότε δυσδιάκριτες γραμμές που χάνονταν στο ανοιχτό σέπια, τη στιγμή που τα πάντα στη σύγχρονη εκδοχή του είναι πεντακάθαρα σε κάθε εικονοκύτταρο. Τα υψίστου διαμετρήματος γραφικά που εξήχθησαν της RE Engine επιστρέφουν μία υπερσύγχρονη εικόνα του RE4, που ακόμα και οι developers θα δυσκολεύονταν να φανταστούν κατά την ανάπτυξη του αυθεντικού. Γνωστές τοποθεσίες όπως τα δάση της εισαγωγής, τα ενδότερα του κάστρου Salazar, η λίμνη στα παράκτια του χωριού είναι πανέμορφα ανασχεδιασμένες και σαφώς πιο λεπτομερείς.

Όταν δε ο φακός εστιάζει στους χαρακτήρες και τα μοντέλα αυτών, μας γίνεται ακόμα πιο ξεκάθαρο ότι η Capcom είχε πολλές τεχνικές φιλοδοξίες να εκπληρώσει. Κοιτώντας τον Leon Scott (πόσοι ξέρατε το middle-name του?) Kennedy από κοντά βλέπουμε μία ανθρωπορεαλιστική απεικόνιση των γωνιών του προσώπου του και του ανεμίσματος της κόμης του. Κινησεολογικά, αποστασιοποιείται της «μαριονέτας σε κουκλοθέατρο» (όπως φερόταν στην εποχή των GameCube, PS2, κλπ) και αυτή τη φορά είναι ένας άνθρωπος σε ένα υπαρκτό, οριοθετημένο περιβάλλον. Δεν είναι μόνος του στο παιχνίδι όμως, κάθε άλλο δηλαδή, εφόσον μονίμως κυνηγιέται από τους Ganados, μονάδες που υπέστησαν εξίσου θελκτικά προσεγμένο re-design. Ακόμα και η αηδία του διαμελισμού τους ή και όψη τους να σπαρταράνε από την εξάπλωση της Las Plagas μέσα τους με εντυπωσίασε και με βοήθησε να εκτιμώ τις φρικαλέες αναπαραστάσεις που αντίκριζα βλέποντάς τους να πλέουν τα λοίσθια.

WHY IS EVERYTHING SO BEAUTIFUL? BINGO?

Πριν μπω στον επίλογο, θέλω να κάνω μία γρήγορη αναφορά και στο sound design που, ειδικά σε τέτοιου είδους games, είναι προτεραιότητα για εμένα. Η Capcom πήρε την οχλαγωγία των θρησκευτικών ψαλμών που βούιζαν στο υπόβαθρο του μεγαλύτερου μέρους του original RE4 και τη μετέτρεψε σε ένα ψυχοδιαταρακτικό ξεκαθάρισμα. Ο τρισδιάστατος ήχος συνδυάστηκε άψογα με τα νέα audio cues, καθιστώντας κάθε κλαρί που σπάει από τα βήματα του Leon ανατριχιαστικό και κάθε κραυγή των αντιπάλων αγχωτική. Ήδη από το RE Village είχε ξεκινήσει να εκτιμάται περισσότερο ο ηχητικός τομέας από δημιουργούς και παίκτες και αν μη τι άλλο, το Resident Evil 4 Remake «ακούγεται» πιο αποκαρδιωτικά ζωντανό από κάθε άλλο παιχνίδι στην ιστορία της Capcom, ασχέτως που η κανονική του μορφή είχε ήδη πολύ ανεβασμένο τον πήχη. Για εμένα, αν θέλετε να το ζήσετε στο έπακρο, επιβάλλεται να παιχτεί με 3D ακουστικά.

Ξαναδιαβάζοντας τις ανώτερες παραγράφους της ίδιας μου της κριτικής διαπιστώνω πως το remake του Resident Evil 4 οφείλει να κατέχει την ίδια θέση στη gaming βιομηχανία με το πολύ προγενέστερο ντεμπούτο του. Παραμένει μέχρι σήμερα μία αλύγιστη ροκ νότα δράσης σε ένα, κατά τα άλλα, καταθλιπτικό μέταλ πεντάγραμμο φοβέρας, πετυχαίνοντας μία ιδανική survival-horror συνταγή. Οι όποιες αλλαγές/προσθήκες εφαρμόστηκαν πάνω του μου άφησαν θετικό απόηχο και - ειδικά σε τεχνικό επίπεδο - το παιχνίδι αναβαθμίστηκε με τέτοιον τρόπο που θα λατρευτεί από το καινούριο κοινό και θα υπερ-λατρευτεί από τους ήδη ενδιαφερόμενους και fans. Κάθε remake αξίζει να νείρεται μίας τέτοιας περιποίησης και η Capcom έδειξε για ακόμα μια φορά τις διακρίσεις που – με το δίκιο της – κάνει στο πρόσωπο του πιο αναγνωρισμένου τίτλου της. Το «νέο» Resident Evil 4 επανέρχεται ως διδαχή του gaming πολιτισμού και ως ορισμός μίας remake διαδικασίας.

Ευχαριστούμε πολύ τη CD Media για την παροχή του review copy!