RE φύγε RΕ Ethan RE bro από εδώ!

Οι κραυγές που γεμίζουν κάθε αποκάλυψη ενός τίτλου της σειράς Resident Evil λειτουργούν ως φάρμακο, σαν αδρεναλίνη, σαν τονωτικό διάλυμα για κάθε υποστηρικτή του survival-horror genre, συμπεριλαμβανομένου εμού και εκατομμυρίων άλλων ανθρώπων και δει gamers ανά τον κόσμο. Το αποτέλεσμα ήταν μία ατέλειωτη προσμονή για το -όπως έδειχνε- φρικιαστικό RE Village, αλλά και μία θηλιά στο λαιμό των developers στην Capcom, οι οποίοι είχαν μία κληρονομιά να τιμήσουν και ορισμένα standards να φτάσουν ή και να ξεπεράσουν.

Πολύ convenient και ειρωνικό το ότι φέτος το Πάσχα δεν μπορούσαμε να κάνουμε διακοπές στο χωριό, αλλά βρέθηκε μία ομάδα Ιαπώνων να μας δώσει μία δεύτερη ευκαιρία για επίσκεψη σε μία…διαφορετική επαρχεία. Και δεν είναι μόνο το αποπνικτικό περιβάλλον της Τρανσυλβανίας που απωθεί τον κάθε επισκέπτη από τα περίχωρά της, αλλά υπάρχει και το κακό ιστορικό της οικογένειας Winters που καθιστά δύσκολη την απόφαση να φορέσουμε τα παπούτσια του πρωταγωνιστή που γνωρίσαμε στο RE7: Biohazard προ 4ετίας. Ακόμα και αν οι lycans, τα βαμπίρια και οι υπερφυσικές οντότητες είχαν στήσει καρτέρι, εμείς υπήρξαμε πιστοί στο ραντεβού μας…

ΕΠΙΒΛΗΤΙΚΟ BLOODBORNESQUE SETTING

Αχ ρε Ethan, τι σου ‘μελλε να πάθεις… Λες και δεν ήταν αρκετή η ταλαιπώρια της Louisiana, τα αλλεπάλληλα σοκ που υπέστη η ψυχολογία σου και οι επίπονοι τραυματισμοί του σώματος και της ψυχής σου... Αυτή τη φορά ο απρόσωπος πρωταγωνιστής μας κλήθηκε να κλείσει τα μάτια στους νέους εφιάλτες που βρήκαν τη σύζυγο και την κόρη του και να ριχτεί σε ένα μυστήριο, τραγικό ταξίδι προς διάσωση αμφότερων. Αν εκείνος εξεπλάγη με τις απανωτές αναποδιές που του στέκονται συνεχώς εμπόδιο στο RE Village σε βαθμό κακουργήματος, που να δείτε την δική μου έκπληξη στο αντίκρισμα της συνολικής πλοκής του παιχνιδιού που -παραδόξως- ήταν εξαιρετικά υλοποιημένη και ενδιαφέρουσα, με πολύ μικρότερα ατοπήματα από ό,τι έχει προηγηθεί στη σειρά.

Αυτό οφείλεται κυρίως στο χωριό στο οποίο λαμβάνουν χώρα τα γεγονότα του RE Village, το οποίο στέκεται σαν αυτόνομος, ζωντανός και επικίνδυνος χαρακτήρας στο παιχνίδι. Οφείλω να το παραλληλίσω με μία διαβολική Disneyland, όπου το κεντρικό hub της είναι οι χιονισμένες πλαγιές και όλα τα τριγύρω attractions εναλλάσσονται μεταξύ horror και action sequences, αντί για τρενάκια και stores αντίστοιχα. Οι επισκέψεις σε τοποθεσίες όπως το κάστρο Dimitrescu ή το εργοστάσιο του Heisenberg προσφέρουν μία δυναμική εξέλιξη των γεγονότων, αλλά και του ύφους πάνω στο οποίο βασίζει την δομή του. Τα τέσσερα βασικά regions από τα οποία πρέπει να αποδράσετε έχουν κάτι το ξεχωριστό να προσφέρουν, αν και δεν σας κρύβω πως θα ήθελα περισσότερο screentime για τους antagonists που τα εκπροσωπούν, αλλά δεν βαριέσαι…

Είναι η πρώτη φορά που εγώ προσωπικά “δέθηκα” με τα όσα είχε να μου εξιστορήσει ένα Resident Evil game. Αυτό διότι η Capcom θέλησε να περιστρέψει κάθε τομέα του παιχνιδιού γύρω από το σενάριό του, παύοντας να σκέφτεται αποκλειστικά το πως θα το μετατρέψει στο ιδανικό κράμα μεταξύ τρόμου και δράσης. Και με τα νόθα παιδιά των zombies και των λυκανθρώπων να κρύβονται σε κάθε γωνιά του χάρτη, τα όσα πέρασα παρέα με τον Ethan Winters με έκαναν να νιώσω μία κάποια συμπάθεια προς έναν ήρωα που δεν γνωρίζω καν το πρόσωπό του. Τα WTF moments δεν απουσίασαν, ειδικά όταν μπαίνουν στην εξίσωση μεταφυσικοί όροι και νοήματα, όμως δεν ήταν αρκετά για να με αποσυντονίσουν.

Η ΔΡΑΣΗ ΘΑ ΦΕΡΕΙ ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ

Κάτι που με προβλημάτιζε στην πολύμηνη αναμονή μου προς το RE Village και με βάση τα όσα είχαμε δει στις παρουσιάσεις ήταν το ποσοστό συνύπαρξης ανάμεσα στα δύο σκέλη που χαρακτηρίζουν το Resident Evil: Η horror νοοτροπία και το action gameplay. Όπως είχα προβλέψει, ο ζυγός του RE Village γέρνει ξεκάθαρα προς το δεύτερο, αφού μόλις ένα μικρό ποσοστό το παιχνιδιού και συγκεκριμένα το 1/3 αποπειράται να τρομάξει τον παίκτη ή να τον φέρει σε άβολες, επίφοβες καταστάσεις. Με συγκεκριμένα sequences ως εξαίρεση, στέκεται ως κάτι πιο ανάλαφρο, προσιτό για το μέσο gamer που -κακά τα ψέματα- δεν θα αγοράσει ένα πλήρως σκοτεινό video game με άκρως τρομακτική ατμόσφαιρα και πιστέψτε με, το γνωρίζουν καλά αυτό στην Capcom και σε κάθε εταιρεία.

Αυτό ίσως εξοργίσει όσους βρήκαν μία παραπάνω γλύκα στην σαφέστατα πιο jumpscary μορφή του Biohazrd, όχι όμως και εμένα, αφού το direction που επέλεξαν οι δημιουργοί με βρήκε εν τέλει πολύ σύμφωνο, παρά την εμφανή αστάθεια που παρατηρείται όταν τα genres αλλάζουν τη σκυτάλη. Από το ξεκίνημα του παιχνιδιού μέχρι και το κλείσιμο του House Beneviento, ήμουν μονίμως στην τσίτα, μέχρι που το rollercoaster έφτασε στο peak του… Ύστερα το τρενάκι έπαψε να είναι “τρόμου” και βυθίστηκε με άφθονη ταχύτητα στα action rails που περιέχει όλο το υπόλοιπο παιχνίδι, δίχως σταματημό, αλλά με εκθετική αύξηση της έντασης. Όσο περίεργο και αν ακούγεται στη θεωρία, στην πράξη θα λειτουργήσει για πολλούς, εφόσον όλα τα μετέπειτα κομμάτια δράσης, νέων όπλων, νέων τύπων εχθρών και boss fights έχουν μία πιο επική υπόσταση, τουλάχιστον στο περιτύλιγμα.

Έχει κάτι για όλους το RE Village και αναπόφευκτα θα ευχαριστήσει ή και δυσαρεστήσει κάθε είδους κοινό. Στηρίζει τον πυρήνα του στις αλλαγές που έφερε το RE7, ενισχύοντάς τες και ρισκάροντας με αυτές, ρίχνοντας λίγο την horror κλίμακα προς βελτίωση της περιπέτειας, στα πρότυπα του θρυλικού Resident Evil 4. Τα vibes που περιβάλλουν το RE Village ξεκαθαρίζουν τη σαφέστατη επιρροή γύρω από το προαναφερθέν πιο ported video game της ιστορίας και οι επιλογές της Capcom όσον αφορά στο inventory ή το setting λειτούργησαν σε μεγάλο βαθμό. Ειδικό shoutout για τον Duke, τον merchant του RE Village που, πέραν από φανταστικός χαρακτήρας, δίνει πνοή και νόημα σε όσους εξερευνήσουν λίγο παραπάνω τις αφιλόξενες γωνιές του παιχνιδιού.

Το gameplay εξωτερικά φαίνεται πως δεν ξεφεύγει, αντιθέτως παίζει πολύ safe με τους μηχανισμούς και τις επιλογές που μας προσφέρει και θα συμβούλευα όσους ξεκινήσουν το για πρώτη φορά να πάνε κατευθείαν στο hardcore difficulty, εφόσον το παιχνίδι μου φάνηκε απροσδόκητα εύκολο. Και δεν είναι ότι η πρόοδος και τα μονοπάτια βρίσκονται μπροστά στα μάτια μας, αλλά υπάρχει τόση άνεση σε θέμα ammunition και επιλογών κατά τη διάρκεια της μάχης που πιστεύω θα δυσκολέψει απειροελάχιστο κοινό στα πρώτα δύο επίπεδα, σε ένα video game όπου ο βασικός εχθρός είναι συντριπτικά πιο ευκίνητος από το 95% των καθιερωμένων Resident Evil mobs. Με αυτά και με αυτά γίνεται εμφανής η πρόθεση των developers να διευρύνουν το κοινό στο οποίο θα κλείσει το μάτι η σειρά από εδώ και στο εξής, δίχως να είναι απαραίτητα κακό για υποψήφιους ενδιαφερόμενους.

ΑΡΤΙΑ TRIPLE-A ΦΡΙΚΗ

Δεν είναι καθόλου τυχαίο το ότι η Capcom έχει ρίξει το βάρος όλων των μεγάλων IPs της στην ισχυρότατη RE Engine. Αναπόφευκτα, δεν υπάρχει ιδανικότερη περίπτωση να flexάρει της δυνατότητες ενός κολοσσού των game engines, από το παιχνίδι από το οποίο πήρε την ονομασία της. Από πού να πρωτοξεκινήσουμε…από τις εκπληκτικές λεπτομέρειες στα μοντέλα των χαρακτήρων και τις εκφράσεις τους; Το απέραντο draw distance που ενεργοποιήθηκε με τη δύναμη των νέων κονσολών; Τις ρεαλιστικές λάμψεις σε κάθε σταγόνα νερού και αίματος; Ή μήπως στο γεγονός το ότι όλα τα παραπάνω συνέβησαν ταυτόχρονα στην οθόνη μου και το RE Village εξακολουθούσε να τρέχει σε 4K-60FPS ακατέβατο; Οπτικά το παιχνίδι είναι αλλού και δίνει αίσθηση νέας γενιάς, ίσως περισσότερο από κάθε άλλη multiplatform κυκλοφορία μέχρι στιγμής.

Και αν αυτό που βλέπετε δεν σας ενθουσιάσει, αυτό που θα ακούσετε θα σας καθηλώσει, χάρις στο 3D Audio και τα πολύ καλοδουλεμένα sound effects στην πλειονότητα των περιπτώσεων. Υπάρχουν κάποιες ατασθαλίες στο voice acting και αφορούν τον Ethan αυτό καθαυτό κατά κύριο λόγο, όμως είναι η συνολική εικόνα του ηχητικού τομέα που μαρτυρά για ακόμα μία φορά το “ξεψείρισμα” της Capcom σε πολύ μικρές, αλλά θαυματουργές λεπτομέρειες που έκαναν τη διαφορά. Ο συνδυασμός της ποιότητας στις επιμέρους κατηγορίες του ηχητικού τομέα ίσως να είναι το μεγαλύτερο άλμα που πραγματοποιήθηκε με τον ερχομό του RE Village, συνυπολογίζοντας πάντα πως βρισκόμαστε μόλις στο ξεκίνημα των next-gen κυκλοφοριών.

ΔΕΝ ΘΑ ΑΡΓΗΣΕΙ ΤΟ RE9

Η Capcom έχει ανοιχτά τα αυτιά της και προσπαθεί -όσο αυτό είναι εφικτό- να εξυπηρετεί κάθε δυνατή μερίδα κοινού που αρέσκεται σε διαφορετικά χαρακτηριστικά του τιτάνα που ακούει στο όνομα “Resident Evil”. Με το Village γίνονται πολλές ρίψεις νομισμάτων εκ των οποίων -στα δικά μου γούστα- οι περισσότερες προσγειώθηκαν στην πλευρά που επιθυμούσα, προσφέροντάς μου ένα 10ωρο έντονης διασκέδασης. Η αλήθεια είναι πως δεν φαίνεται να έχουν κατασταλάξει στο ποια κατεύθυνση ακριβώς επιθυμούν να βάλουν το franchise, όμως φαίνεται η διάθεσή τους να πειραματιστούν και να φέρουν την τελική συνταγή σε πιο ενδιάμεσα πρότυπα.

Στο RE Village υπάρχει ξεκάθαρη διαφοροποίηση στην ατμόσφαιρα και τη ροή του παιχνιδιού, ανάλογα με τα συναισθήματα που θέλει να δημιουργήσει ή να εστιάσει. Μπορώ να το κατατάξω εύκολα στα αγαπημένα μου games ολόκληρης της σειράς, δίχως να σημαίνει πως είναι τέλειο ή πως δεν έχει να ζηλέψει στοιχεία ακόμα και από χειρότερα Resident Evil, κάθε άλλο... Είναι όμως η συνολική του εικόνα που το υψώνει σε ένα βεληνεκές που μόνο τα μεγάλα AAA games μπορούν να προσεγγίσουν και το μέλλον αναμένεται λαμπρό, ιδίως στην περίπτωση όπου βγει κάποιος εκεί στην Capcom και οριστικοποιήσει το τελικό direction. Και θα υπάρξει συνέχεια, να είστε βέβαιοι…

Ευχαριστούμε πολύ τη CD Media για την παροχή του review copy!