Λίγο απ' όλα.

Τα Sekiro: Shadows Die Twice και Ghost of Tsushima βρίσκονται σταθερά στη δεκάδα μου από τη μέρα που κυκλοφόρησαν, οπότε το ενδιαφέρον μου για παιχνίδια βασισμένα στη φεουδαρχική Ιαπωνία δεν είναι κρυφό. Συνδυάζοντας την εμφανή μου προκατάληψη με το glider που είδαμε σε ένα από τα πρώτα trailers του Rise of the Ronin, ήξερα πως θα είναι μία πολύ εύκολη και γρήγορη αγορά για μένα. Ευτυχώς για το πορτοφόλι μου, η Sony μας έστειλε ένα review copy του τίτλου εβδομάδες πριν τη κυκλοφορία του και είμαι πολύ χαρούμενος να αναφέρω πως πλέον έχω τερματίσει το παιχνίδι και μπορώ να σας μιλήσω ελεύθερα για αυτό.

Τα περισσότερα games - και media γενικότερα – συνηθίζουν να επιλέγουν τη φεουδαρχική περίοδο της Ιαπωνίας για το setting τους, και με το δίκιο τους βέβαια. Είναι μία από τις πιο ενδιαφέρουσες περιόδους στην ιστορία της ανθρωπότητας και ακόμα περισσότερο αυτού του πολιτισμού. Παρόλα αυτά, όταν μία δημιουργική ομάδα επιλέγει να πρωτοτυπήσει χρονολογικά, δεν μπορώ παρά να ενθουσιαστώ. Το Rise of the Ronin τοποθετείται στην αρχή της μοντέρνας περιόδου του έθνους, με τα γεγονότα του παιχνιδιού να διαδραματίζονται στα μέσα του 19^ου αιώνα. Οι ξένοι κάνουν ξανά την εμφάνισή τους στις ακτές τις Ιαπωνίας, με τα μαύρα πλοία των Αμερικάνων να κρατούν τη σκυτάλη. Με τον ένα ή με τον άλλον τρόπο, θα υπάρξει μία μεταβατική περίοδος για τη χώρα του ανατέλλοντος ηλίου και εσύ θα είσαι εκεί για να τη καθοδηγήσεις.

GHOST OF NIOH: SHADOWS DIE TWICE!

Αυτό που όλοι μας περιμένουμε να τεστάρουμε πρώτα σε ένα νέο Team Ninja game είναι αδιαμφισβήτητα το combat. Προς έκπληξη κανενός, το Rise of the Ronin προσφέρει ένα νέο πολυδιάστατο και διασκεδαστικό σύστημα μάχης. Θυμίζει αρκετά Nioh. Βασίζεται πάνω σε τέσσερα stats, το καθένα από αυτά με τη δική του συλλογή όπλων που υποστηρίζει. Τα ίδια τα όπλα διαθέτουν movesets που διακλαδώνονται με βάση το stance που χρησιμοποιείς τη δεδομένη στιγμή. Κάθε stance με τη σειρά του αποδίδει διαφορετικά ανάλογα με τον εχθρό που πολεμάς, και σου παρέχει μία μικρή συλλογή από martial skills, ειδικές δηλαδή κινήσεις που συνδέονται με τις βασικές σου επιθέσεις ομαλά και αβίαστα. Δεν θα κερδίσεις καμία μάχη μονάχα με τη δύναμη των martial skills ενός όπλου, όμως συμβάλλουν τρομερά στην ταχύτητα και ροή του combat. 

Οτιδήποτε επιλέξεις να κάνεις κατά τη διάρκεια της μάχης, είτε είναι επίθεση είτε block είτε απλά να τρέξεις, καταναλώνει ki – stamina για τους souls βετεράνους. Η διαχείριση του αποτελεί το πιο ζωτικό μέρος του combat, καθώς αν μηδενιστεί στέκεσαι αβοήθητος μπροστά στη λεπίδα του εχθρού. Κάπου εδώ ξεκινά να συνεισφέρει το blade flash, το οποίο γεμίζει καθώς επιτίθεσαι, και σου επιτρέπει να ανακτήσεις ki απλά πατώντας R1, κρατώντας έτσι το flow της μάχης – και εσένα - ζωντανό.

Πέρα από τους βασικούς μηχανισμούς, η πιο σημαντική λεπτομέρεια του συστήματος μάχης είναι το parry. Παρόμοια με το Sekiro, στο Rise of the Ronin το parry δεν σταματά απαραίτητα όλες τις επιθέσεις με την πρώτη, αλλά απαιτεί να κάνεις deflect ολόκληρο το combo που εξαπολύει ο εχθρός. Εάν τα καταφέρεις, ο εχθρός σου χάνει την ισορροπία του και παραμένει ανοιχτός σε επιθέσεις. Τον φιόγκο στο κουτί του combat βάζει το critical hit, που σου επιτρέπει να διαλύσεις το health bar του εχθρού σου στη περίπτωση που του μηδένισες το ki. Με στοιχεία soulslike, αλλά και hack and slash, το combat system του Rise of the Ronin υπόσχεται μία γρήγορη, ρευστή και προσωποποιημένη εμπειρία μάχης, και χωρίς αμφιβολία «κουβαλάει» τις όποιες αστοχίες του τίτλου στις πλάτες του.

Προσωπικό μου αγαπημένο κομμάτι του combat είναι το stealth. Δεν είναι τίποτα φανταχτερό, δεν υπάρχει κανένας μοναδικός ευφάνταστος μηχανισμός. Απλά έχει πλάκα. Πολλή πλάκα. Τα animations είναι γρήγορα και καλοφτιαγμένα, ενώ απαιτούνται ελάχιστα upgrades για να ξεκλειδώσεις το 99% της δύναμης του stealth. Να εξολοθρεύεις πολλαπλούς εχθρούς σε 2 δευτερόλεπτα ήταν υπέροχο στο Arkham Knight και εξακολουθεί να είναι υπέροχο στο Rise of the Ronin.

GIT GUD

Η πρώτη λέξη που έρχεται στο μυαλό μας όταν ακούμε soulslike είναι η "δυσκολία". Οπότε, για να αποφύγουμε ενδεχόμενες παρεξηγήσεις που μπορεί να προκύψουν για το Rise of the Ronin, πρέπει να ξεκαθαρίσω δύο πράγματα. Για αρχή, το Rise of the Ronin δεν είναι soulslike. Δανείζεται, παρόλα αυτά, ορισμένους μηχανισμούς, όπως τα bonfires, και τους προσαρμόζει στον ανοιχτό του κόσμο. Επιπλέον, σε καμία περίπτωση δεν θα αποκαλούσα το συγκεκριμένο παιχνίδι «δύσκολο», με την ίδιο τρόπο που αποκαλούμε τα soulslikes «δύσκολα». Το Rise of the Ronin διαθέτει επιλογές δυσκολίας, και ακόμη και στο πιο δύσκολο επίπεδο, δεν βρέθηκε το χειριστήριο μου καρφωμένο στον τοίχο. Η ποικιλία τον εχθρών δεν ενθουσιάζει, με αποτέλεσμα να έχεις ήδη μάθει να αντιμετωπίζεις τα πάντα κάπου στη μέση του playthrough. Οφείλω να αναφέρω πως ορισμένα bosses ένιωθαν άδικα να τα πολεμάς, αλλά αυτό ήταν περισσότερο πρόβλημα της σχεδίασης τους παρά δείκτης δυσκολίας του παιχνιδιού.

Και η πλοκή του Rise of the Ronin είναι αρκετά ξεκάθαρη. Με την άφιξη των ξένων, τα διάφορα factions της Ιαπωνίας μάχονται για τον έλεγχο της χώρας και ο πρωταγωνιστής μας βρίσκεται στη μέση των πυρών. Η Team Ninja διαφημίζει σημαντικές επιλογές διαλόγων και δεν απογοητεύει. Σχεδόν σε κάθε στιγμή, ιδιαίτερα από τη μέση του παιχνιδιού και μετά, μπορείς να επιλέξεις ποιον θα βοηθήσεις, ανεβάζοντας τη σχέση σου μαζί του και με το εκάστοτε faction. Όσο περισσότερο το σκέφτομαι, ίσως να το έχει παρακάνει κιόλας. Πολλές φορές έπιασα τον εαυτό μου να σκέφτεται «γιατί μπορώ να μιλήσω ακόμη με αυτόν τον χαρακτήρα;», καθώς στο προηγούμενο mission είχα ξεκάθαρα επιλέξει να βρίσκομαι απέναντι του. Φτάνοντας στο τέλος, το να βρίσκεται ο χαρακτήρας μας στη θέση του μπαλαντέρ γίνεται κάπως κατανοητό, όμως δεν παύει να περιπλέκει αρκετά τη πλοκή κατά τη διάρκεια του mid και endgame. 

ΕΙΝΑΙ Η ΟΜΟΡΦΙΑ ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΙΚΗ;

Οι σκέψεις μου για τον οπτικό τομέα έχουν αλλάξει αρκετά από το preview. Στις πρώτες ώρες του παιχνιδιού ήμουν κάπως διχασμένος. Όπως είπα και τότε, σε καμία περίπτωση δεν μπορείς να αποκαλέσεις το Rise of the Ronin «next gen». Ακόμη και το quality mode με τα 30FPS δεν ανταποκρίνεται στα standards που έχουν θέσει τα τελευταία PlayStation exclusives. Αυτό που αλλάζει, και αλλάζει σημαντικά, παίζοντας το παιχνίδι είναι το art direction. Το Rise of the Ronin είναι ένα μεγάλο παιχνίδι, με πολλαπλούς χάρτες/ανοιχτούς κόσμους να ξεκλειδώσεις, και κάθε ένας από αυτούς διαθέτει τη δική του αισθητική. Το συγκεκριμένο φαινόμενο είναι ιδιαίτερα εμφανές στις πόλεις, με τους ξεχωριστούς σχεδιασμούς και παλέτες να αφήνουν το στίγμα τους στην εκάστοτε περιοχή.

Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να σταθώ στο level design. Ναι, το Rise of the Ronin είναι ένα open-world action-RPG με όλα τα αυθεντικά χαρακτηριστικά του genre, όμως οι βασικές αποστολές εκτελούνται πατώντας “start mission” σε ένα μενού και φορτώνοντας ένα ξεχωριστό επίπεδο. Αυτό σημαίνει πως, όσο και να θέλω, δεν μπορώ να το παίξω αλεξιπτωτιστής και να φτάσω στο boss πετώντας με το glider ή απλά τρέχοντας με το άλογο. Αντί αυτού, γυρνάμε πίσω στις ρίζες του gaming και στη μορφή των κλασικών πιστών. Και χαίρομαι πάρα πολύ για αυτό, κυρίως επειδή η Team Ninja έκανε εξαιρετική δουλειά στον σχεδιασμό των επιπέδων. Κανένα από τα επίπεδα δεν επιβάλλει το stealth ή το brute force, αλλά όλα παροτρύνουν τον παίκτη να τα αναμείξει για το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα, εφαρμόζοντας υπολογισμένες και σωστά τοποθετημένες θέσεις εχθρών και grappling points. Κάθε οροφή κτηρίου μπορεί να μετατραπεί σε έδαφος για τον ronin σου, ανοίγοντας πολλαπλές διαδρομές για να φτάσεις στο επόμενο objective. Με λίγα λόγια, η φιλοσοφία του level design στο Rise of the Ronin θα μπορούσε να γραφτεί ως «ελεγχόμενη ελευθερία».

Γυρίζοντας το στόχαστρό μου στο open world, τα πράγματα δεν είναι και τόσο ανθηρά. Το περιεχόμενο του κόσμου δεν με ενόχλησε τόσο όσο με κούρασε. Υπάρχουν «πολλά» είδη περιεχομένου που μπορείς να αντικρίσεις στο Rise of the Ronin. Δυστυχώς, είτε αυτά είναι side quests, είτε τυχαία θαυμαστικά πάνω από NPCs, είτε κόκκινα σηματάκια στον χάρτη, όλα καταλήγουν στο να καθαρίσεις ένα camp από εχθρούς. Τα υπόλοιπα σημεία ενδιαφέροντος στον χάρτη σου είναι κάποιου είδους collectible που μπορείς να ανταλλάξεις σε vendors για αντικείμενα. Δεν το μίσησα το έξτρα περιεχόμενο σε καμία περίπτωση, όμως θα μπορούσε να είναι πολλά παραπάνω.

ΟΙ SAMURAI ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ TECH SUPPORT

Είναι πολύ όμορφο και καλλιτεχνικό να μιλάμε για τον σχεδιασμό, τη γραφή και την εμφάνιση ενός τίτλου, όμως τα τελευταία χρόνια έχουν χαράξει ένα νέο φόβο στις ψυχές όλων μας που κάποια στιγμή πρέπει να αντιμετωπίσουμε. Το παιχνίδι «τρέχει»; Μπορώ να το αγοράσω την ημέρα της κυκλοφορίας και να παίξω χωρίς να «σπάσουν» τα πάντα; Η απάντηση για το Rise of the Ronin είναι ένα τεράστιο ΝΑΙ. Έχω πάρα πολλές ώρες καταγεγραμμένες, σε κάθε πιθανό σημείο του χάρτη και μπορώ με απόλυτη σιγουριά να πω πως μου παρουσιάστηκαν ακριβώς μηδέν προβλήματα. Μηδέν. Το παιχνίδι τρέχει αβίαστα στο PS5, με σταθερότατο framerate στο Performance Mode και πρακτικά κανένα bug. Και όλα αυτά πριν γίνει διαθέσιμο το Day 1 Patch, το οποίο βελτιώνει την απόδοση του παιχνιδιού και διορθώνει ότι μικρά προβλήματα μπορεί να αντιμετώπισαν οι testers. Team Ninja, σου βγάζω το καπέλο.

Στο τέλος της ημέρας, το Rise of the Ronin είναι ένα καλό παιχνίδι. Και αυτό είναι που μετράει. Δεν χρειάζεται κάθε τίτλος που κυκλοφορεί να έχει εννιαψήφιο budget και να σπάει τα όρια του μέσου. Ακόμη και αν δεν σκοράρει 100 στην καινοτομία, το στιβαρό combat, τίμιο art direction και σωστό performance δημιουργούν μία πολύ αξιόλογη εμπειρία. Εάν επιθυμείς να σου πέσει το σαγόνι με το που φορτώσεις το παιχνίδι, μην ασχοληθείς με το Rise of the Ronin. Στη περίπτωση, όμως, που ψάχνεις ένα διαφορετικό αλλά καλοφτιαγμένο παιχνίδι και γουστάρεις την ιστορία της Ιαπωνίας, το νέο παιχνίδι της Team Ninja είναι για σένα.

Ευχαριστούμε πολύ το PlayStation Greece για την παροχή του review copy!