Dragon Sonic Z Frontiers.

Όντας ένα πασίγνωστο πρόσωπο για μικρούς και μεγάλους, γνωστό και ως τη μασκότ της Sega από τη δεκαετία του '90, είναι μονάχα λογικό η επιτυχία του Sonic να οφείλεται σε όλα τα μέσα ψυχαγωγίας στα οποία κυκλοφόρησε και ιδίως στα ηλεκτρονικά παιχνίδια. Μέσα στα τελευταία τριάντα χρόνια, έχουμε δει τον μπλε σκατζόχοιρο σε κινούμενα σχέδια, live-action ταινίες, crossovers αλλά και σε βιντεοπαιχνίδια σε κονσόλες όλων των γενεών, με διαφορετικές ιδέες, κάθε φορά. Είδαμε το φαινόμενο της Sega σε 2D, σε 3D, σε αγώνες kart, μέχρι και λυκάνθρωπο τον είδαμε τον Sonic (αλλά δεν μιλάμε για αυτό). Ο λόγος ωστόσο που με τράβηξε το Sonic Frontiers, είναι ότι η Sonic Team αποφάσισε να διασχίσει "αχαρτογράφητα νερά" με το franchise, μετατρέποντάς το σε open world. Λειτούργησε λοιπόν, αυτή η νέα τολμηρή ιδέα με τον Sonic;

THE LORD OF THE RINGS

Ομολογώ πως δεν θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ ένα open world Sonic παιχνίδι το οποίο καταφέρνει να είναι "λειτουργικό" και διασκεδαστικό, συνάμα, καθ' όλη τη διάρκεια του. Εννοείται πως απέχει αρκετά από το να είναι ένα άριστο παιχνίδι, όμως πρέπει να συγχαρώ τη Sega και τη Sonic Team για τη προσπάθεια τους, που δοκίμασαν κάτι καινούργιο και έδωσαν μια νέα "ανάσα" στο franchise. Το Sonic Frontiers δεν χάνει χρόνο στα opening segments του και ρίχνει τον παίχτη σχεδόν άμεσα στον πρώτο από τους 4 (θεωρητικά 5) τεράστιους χάρτες/νησιά που θα κληθεί να εξερευνήσει. Ενώ η πλοκή αργεί να ξετυλιχθεί πλήρως, η βασική ιδέα είναι ότι ο Sonic πρέπει να σώσει (για άλλη μια φορά) τους φίλους του από ένα "κακό" πρόγραμμα του Doctor Eggman.

Καθώς αυτή είναι μια spoiler-free κριτική του παιχνιδιού και ενώ δεν σκοπεύω να αναφερθώ σε βασικά στοιχεία της ιστορίας, όπως συνεχίζετε την ανάγνωση θα αποκαλύπτονται βασικά κομμάτια του gameplay τα οποία συσχετίζονται αρκετά με το story. Αυτό ίσως είναι και το κακό της υπόθεσης για κάποιους, διότι η ιστορία ΕΙΝΑΙ κατά κύριο λόγο το gameplay. Αν περιμένετε AAA storytelling και φαντασμαγορικά cinematic cutscenes, δεν θα τα βρείτε εδώ. Εννοείται πως αυτό δεν καθιστά αυτομάτως τη πλοκή του παιχνιδιού άθλια, απλούστατα δεν έχει ιδιαίτερο "βάθος". Είναι απλοϊκή αλλά σε γενικές γραμμές ικανοποιητική, έχοντας στο μυαλό ότι είναι ένα Sonic παιχνίδι, του οποίου ένα μεγάλο ποσοστό του κοινού του είναι μικρότερης ηλικίας.

Εφόσον βγάλαμε αυτό από τη μέση, προχωράμε στα σημεία που το παιχνίδι "λάμπει" και κατάφερε να με κερδίσει. Συνεχίζοντας τα προαναφερόμενα παραπάνω, ξεκινώντας με τον πρώτο χάρτη από τους 4, ομολογώ πως οπτικά, ήμουν εντυπωσιασμένος. Το εκθαμβωτικό landscape σε 4Κ ανάλυση σε συνδυασμό με το πανέμορφο soundtrack είναι δύο βασικά πράγματα που με παρότρυναν να εξερευνήσω και να πάρω το χρόνο μου με το παιχνίδι. Μιλώντας για την εξερεύνηση, εκτιμώ τον τρόπο που λειτουργούν όλοι οι χάρτες που παρέχει το game, καθώς δεν αποκαλύπτονται πλήρως από την αρχή, αλλά πρέπει ο παίχτης να τον "ανοίγει" σιγά-σιγά ολοκληρώνοντας παζλ σε διάφορα σημεία του χάρτη, ενθαρρύνοντας συνεπώς, την εξερεύνηση αυτή καθαυτή.

Σαν concept μπορεί να θυμίζει κάτι από παλαιότερους τίτλους Far Cry, όμως εδώ τα παζλ ήταν αρκετά διασκεδαστικά και απλοϊκά, συνεπώς δεν χρειάζεται πολύς χρόνος για την ολοκλήρωσή τους. Παράλληλα με την εξερεύνηση, εισάγεται και το σύστημα μάχης και οι νέες διαφορετικές ικανότητες που χρησιμοποιεί ο Sonic, καθώς ο παίχτης μαζεύει skill points για να τις ξεκλειδώσει, στοιχείο παρμένο από RPG (δίχως όμως ένα αντίστοιχο βάθος συστήματος, αλλά θα επιστρέψουμε αργότερα ξανά σε αυτό). Ωστόσο, ενώ τα skills που ξεκλειδώνει ο Sonic είναι άκρως διασκεδαστικά, μετατρέπουν το combat σε ένα repetitive piece of cake, ακόμα και στο δυσκολότερο επίπεδο δυσκολίας. Ενώ στην αρχή βρήκα τη δυσκολία και τη χρησιμότητα στρατηγικής στη μάχη, σύντομα αρκούσε το πάτημα ενός κουμπιού για να εξουδετερώσω τους αντιπάλους. Ευτυχώς, τα ξεχωριστά και ενδιαφέροντα mini boss fights κάθε περιοχής πρόσθεσαν ένα variety στη μονοτονία του combat, συνεπώς το μόνο που προσωπικά απέφευγα ήταν τα ανούσια encounters, τα οποία βρίσκονταν διασκορπισμένα στους χάρτες. Εφόσον έχουμε, λοιπόν, ένα open world παιχνίδι με εξερεύνηση, παζλ και mini boss fights, τι λείπει; ΤΟ ΨΆΡΕΜΑ! Οκ, jokes aside, ναι είναι μια πολύ έξτρα προσθήκη, αλλά μόνο στο τέλος συνειδητοποίησα τη χρησιμότητα της.

Ο σκοπός στο Sonic Frontiers είναι ουσιαστικά σε κάθε χάρτη να συλλέγεις αντικείμενα, τα οποία ξεκλειδώνουν άλλα αντικείμενα, τα οποία οδηγούν στα 7 Chaos Emeralds. Όσοι γνωρίζουν τι είναι, κάντε λίγη υπομονή και θα μιλήσω και για αυτά προσεχώς. Γυρίζοντας πίσω στο ψάρεμα, λοιπόν, εάν κάποιος παίχτης θέλει απλούστατα να κάνει speedrun το παιχνίδι και να απολαύσει την ιστορία του (όσο απλοϊκή και αν είναι) μπορεί απλά να ξεκλειδώνει tokens μέσω του ψαρέματος και να φτάσει στα Chaos Emeralds πολύ γρηγορότερα. Αν γνώριζα για αυτό το σύστημα νωρίτερα, θα είχα γλυτώσει μερικές ώρες εξερεύνησης στις οποίες δεν ήμουν σίγουρος τι πρέπει να κάνω, καθώς δεν είναι 100% ξεκάθαρο το guidance του παιχνιδιού.

Φυσικά δεν μετανιώνω το πώς έγιναν τα πράγματα, διότι μόνο σε στιγμές που είχα "κολλήσει" θα μου φαινόταν χρήσιμη αυτή η προσθήκη, το game εννοείται μπορεί να σταθεί κάλλιστα όπως είναι και χωρίς αυτή. Παραπάνω, πρωτού καταλήξω σε αυτό που όλοι περιμένουμε, θέλω να ευχαριστήσω τους developers για μια μικρή αλλά σημαντική προσθήκη που έβαλαν επιπλέον μέσα σε όλο αυτό το χάος του τρισδιάστατου κόσμου του Sonic Frontiers, τα Cyberspace Levels, τα οποία εξυπηρετούν ιδιαίτερα τους old-school φανς του Sonic, με πίστες μεγάλης ταχύτητας και platforming σε 2D πλάνα σε τρισδιάστατους χώρους. Can't ever forget your roots! Εννοείται πως δεν θα ήταν ένα Sonic παιχνίδι χωρίς αυτές τις πίστες, αφού ο ίδιος μέχρι που έπαιξα τη πρώτη Cyberspace πίστα, ένιωθα πως κάτι έλλειπε.

ORE WA SUPA SAIYAJIN SONIC

Αφότου ο Sonic έχει συλλέξει όσα πρέπει να συλλέξει, έχοντας ολοκληρώσει το σετ των Chaos Emeralds σε κάθε χάρτη, μεταμορφώνεται σε Super Saiy- εννοώ Super Sonic για να πολεμήσει τους Τιτάνες, aka τα τελικά boss battles κάθε νησιού. Οι τελικές αναμετρήσεις με τους Τιτάνες δυστυχώς, μου προκάλεσαν ανάμεικτα συναισθήματα, καθώς δεν αξιοποιούν τίποτα από όσα μου έμαθε το παιχνίδι έως ότου τους πολεμήσω. Βασίζονται απλούστατα στο badassity του Super Sonic και το killer japanese power metal soundrack, που παίζει κάθε φορά στο background. Καμία απολύτως δυσκολία, αφού ούτε damage δεν δέχεται ο Sonic κατά τη διάρκεια της μάχης, απλώς χάνει "χρόνο" αν δεχτεί κάποιο χτύπημα.

Πιο απλοϊκά, ουσιαστικά το σύστημα που έχει κάθε boss battle με Τιτάνα, είναι ότι ο Sonic μετατρέπεται σε Super Sonic και ενώ μας κάνει να νιώθουμε badass με τη δύναμη του καθώς πετάει και είναι πιο γρήγορος από ποτέ, πρέπει να τελειώσουμε τη μάχη γρήγορα, απλούστατα επαναλαμβάνοντας combos ή κάνοντας parry τις επιθέσεις του Τιτάνα, μέχρι το τέλος της ζωής του που ξεκινάει το quick-time event. Ενώ όλα αυτά οπτικά είναι πολύ επικά, με απογοήτευσαν αρκετά, διότι περίμενα περισσότερα. Θεωρώ απαράδεκτο να είναι μακράν πιο ενδιαφέρουσες και πιο δημιουργικές ορισμένες μάχες που είχα με mini boss battles, τις οποίες θεωρητικά θα μπορούσα να είχα προσπεράσει, σε αντίθεση με τις μάχες με τους Τιτάνες που κρατάνε κάθε φορά γύρω στα 5 λεπτά και είναι υποχρεωτικές. "Ρε παιδιά, τουλάχιστον κάντε με να νιώσω λίγο καλύτερα, δώστε μου το transformation σαν ability στο open world!" είναι σίγουρα μια πρόταση που δεν έχω πει μόνο εγώ, να προσθέσω. Αλλά εννοείται πως όχι, αφού το gameplay με τον Super Sonic διαρκεί συνολικά γύρω στα 20 λεπτά. Γενικότερα ενώ από αρκετές πλευρές είναι διακριτή η καινοτομία του Sonic Frontiers, δυστυχώς δεν κρύβει καλά το πόσο πολύ επαναλαμβάνεται σε ορισμένα σημεία. Ιδίως με το σύστημα μάχης, δεν άργησα να συνειδητοποιήσω ότι ενώ μπορεί να δείχνει ότι έχει φέρει στοιχεία RPG το παιχνίδι, όπως ανέφερα παραπάνω, είναι όλα περιττά, στην ουσία.

Πρακτικά δεν είναι απαραίτητη καμία αναβάθμιση του Sonic, πέρα από τα skills του, τα οποία βοηθάνε να τελειώσει μια μάχη πολύ πιο γρήγορα, πατώντας 2-3 κουμπιά. Παρ' όλα αυτά, το Frontiers με έκανε να περάσω ευχάριστα τον χρόνο μου, άλλα δεν γίνεται να παραλείψω κλείνοντας, τον "ελέφαντα στο δωμάτιο". Ενώ οπτικά ο κόσμος που έχει χτίσει η Sonic Team είναι όμορφος, δεν μπορώ να πω αντίστοιχα καλά λόγια για το performance καθώς είχα ασταμάτητα προβλήματα με το rendering, αφού το ίδιο το παιχνίδι δεν άντεχε τη ταχύτητα του μπλε σκαντζόχοιρου. Όσο πιο γρήγορα πήγαινε ο Sonic, άλλο τόσο αργούσαν να εμφανιστούν οι πλατφόρμες και τα rails τα οποία χρησιμοποιεί. Εφόσον, λοιπόν, υπάρχει ήδη ένα τέτοιο πρόβλημα, δεν συνιστώ να παίξετε το game σε κονσόλες προηγούμενων γενεών, καθώς σε 30FPS, ακόμη και στο PS5 υπήρξαν... επιπλοκές.

Δεν γνωρίζω την πηγή του προβλήματος, εάν ήταν το μπάτζετ ή η πίεση χρόνου, αλλά εάν η Sega και η Sonic Team είχε δώσει λίγη περισσότερη αγάπη στο Sonic Frontiers και το άφηναν λίγο ακόμη στον "φούρνο", κατά τη γνώμη μου θα μπορούσε να είχε τελειοποιηθεί το τελικό προϊόν, ενώ θα είχαν αποφευχθεί ορισμένα από τα προβλήματα που ανέφερα. Η ιδέα ενός open world Sonic παιχνιδιού υλοποιήθηκε εξαιρετικά για πρώτη φορά μολαταύτα και ευελπιστώ να χτίσουν πάνω σε αυτή σε μελλοντικούς τίτλους, συνεπώς να δούμε προσθήκες και ιδέες που δεν είδαμε στον αρχικό τίτλο.

Ευχαριστούμε πολύ τη Zegetron για την παροχή του review copy!