“Let’s speed, keed!”

Η απάντηση στην ερώτηση «Ποιος χαρακτήρας είναι το πρόσωπο του gaming;» δεν είναι και τόσο απλή πλέον. Από κλασσικούς χαρακτήρες όπως οι Snake και Master Chief, σε νέες μασκότ όπως η Aloy του Horizon, η βιομηχανία πλημμυρίζει από εμβληματικές φάτσες, με κάθε μία από αυτές να έχει και το δικό της κοινό που θα την έβαζε στο βάθρο του gaming. Προτού, όμως, γίνουν καν σκέψεις οι πρωταγωνιστές του 21^ου αιώνα, την κυριαρχία των βιντεοπαιχνιδιών είχαν στα χέρια τους δύο μονάχα εταιρίες, με τους δύο θρύλους να στέκονται στην πρώτη γραμμή. Mario και Sonic. Παρόλο που ο μικρούλης υδραυλικός συνέχισε να παράγει εξαιρετικούς τίτλους και μετά τη δεκαετία του '90, ο σκαντζόχοιρος δεν ήταν τόσο τυχερός. Ευτυχώς, μετά από χρόνια «μέτριων» κυκλοφοριών, ο Sonic επιστρέφει δυναμικά στη 2D platforming σκηνή, ξεκινώντας με το Sonic Mania του 2017 και, φυσικά, με το Sonic Superstars, το οποίο θα αναλύσω σήμερα.

Ας αρχίσουμε με το τι ακριβώς είναι ο εν λόγω τίτλος. Το Sonic Superstars κάνει πολλά βήματα πίσω όσον αφορά τον κορμό του παιχνιδιού, σκοπεύοντας κυρίως να επαναφέρει τo Sonic platforming που έβαλε το franchise στον χάρτη τις εποχές του Sega Genesis/Mega Drive. Όμως, αντί να αντιγράψει απλά τα κλασικά Sonic games, επιχειρεί ταυτόχρονα να εξελίξει την επιτυχημένη φόρμουλα, φέρνοντας νέους μηχανισμούς και φρέσκο οπτικό τομέα. Τώρα, αν ένας τίτλος μπορεί να υποστηρίξει τη τιμή των 60 ευρώ για 5 ώρες παιχνιδιού, θα το διαπιστώσουμε στο τέλος του review.

KACHOW

Ο πυρήνας του Sonic Superstars, όπως και κάθε άλλου Sonic game, είναι η ταχύτητα. Η ταχύτητα αυτή, αντίθετα με το τι θα πίστευε κανείς, παράγεται από τον παίκτη αλλά συντηρείται από τα επίπεδα. Η τοποθέτηση των εχθρών, των εμποδίων και των dash panels είναι ζωτικής σημασίας όσον αφορά την ολική ταχύτητα του gameplay. Και είναι ένα κομμάτι που το Sonic Superstars, ίσως και ηθελημένα, παραμελεί. Είτε μιλάμε για spike traps, για projectiles εχθρών ή για την ίδια την πίστα, ένιωθα πως η ροή της κίνησης αντιμετώπιζε συνεχείς διακοπές, περισσότερες από ό,τι έχουμε συνηθίσει στο παρελθόν. Σε καμία περίπτωση δεν καταστρέφει το gameplay, απλώς ορισμένα σημεία μπορούν να καταντήσουν ενοχλητικά. Ίσως αυτό να συνδέεται με το γεγονός πως έδωσαν περισσότερη έμφαση στην εξερεύνηση και τα collectables αυτή τη φορά. Χρυσά νομίσματα κρύβονται μέσα σε χρυσούς εχθρούς ή δύσκολα προσβάσιμες περιοχές και, φυσικά, τα chaos emeralds βρίσκονται διασκορπισμένα στα επίπεδα όπως πάντα.

Τα ίδια τα Chaos Emeralds δεν αποτελούν πλέον απλά τα κλειδιά του Super Sonic, αλλά όλα τους παρέχουν ξεχωριστές ικανότητες, κοινές για όλους τους χαρακτήρες. Οι προσωπικές αγαπημένες μου είναι η Bullet, η οποία σου επιτρέπει να εκτοξεύσεις πολλαπλές φορές τον χαρακτήρα σου προς την κατεύθυνση που επιθυμείς, και η Avatar, ιδανική για τα μεγάλα boss fights, καθώς δημιουργεί κλώνους του παίκτη που καλύπτουν όλη την οθόνη, χτυπώντας εχθρούς, ανοίγοντας κρυφά μονοπάτια και μαζεύοντας δαχτυλίδια. Ακόμη και τα abilities με τη λιγότερη χρησιμότητα δίνουν μία ευχάριστη ποικιλία στη gameplay λούπα. Αυτό που δεν είναι τόσο ευχάριστο είναι ο τρόπος που τα μαζεύεις. Τα items που βρίσκεις στις πίστες δεν είναι τα Emeralds, αλλά πύλες που σε μεταφέρουν σε ένα 3D περιβάλλον όπου καλείσαι να κάνεις grapple και swing για να φτάσεις το ιπτάμενο Chaos Emerald. Περιττό να πω πως το Sonic Superstars δεν θα αντικαταστήσει το Spider-Μan 2. Η κίνηση σε αυτά τα μικρά επίπεδα είναι περίεργη και αργή, ακριβώς το αντίθετο από ότι ψάχνουν οι λάτρεις του Sonic. Αν το αφήσουμε αυτό στην άκρη, τα νέα και ανανεωμένα Chaos Emeralds είναι μία προσθήκη με ξεκάθαρο θετικό πρόσημο.

Αν ο στόχος σου είναι, λοιπόν, να μην σου ξεφύγει κανένα από τα παραπάνω collectibles, θα συνιστούσα να αποχαιρετήσεις τον Sonic και να διαλέξεις έναν από τους υπόλοιπους τρεις playable characters. Το Sonic Superstars μας χαρίζει την επιστροφή των πολυαγαπημένων χαρακτήρων Tails, Knuckles, και Amy, και όλοι τους έρχονται εξοπλισμένοι με τα δικά στους μοναδικά abilities. Ο Tails μπορεί χαρακτηριστικά να πετάξει για μικρό χρονικό διάστημα, ο Knuckles κάνει glide και σκαρφαλώνει τοίχους ενώ η Amy φέρνει ένα double jump με μεγαλύτερο attack radius από το συνηθισμένο jump. Για τον ίδιο τον Sonic επιστρέφει το Drop Dash από το Sonic Mania, μία εξαιρετική κίνηση για να αναπτύξεις ταχύτητα, όχι όμως ιδιαίτερα χρήσιμη στην εξερεύνηση όσο τα abilities των υπολοίπων που προσφέρουν κίνηση και στον άξονα του ύψους. Ακόμη και έτσι, ο κάθε playable χαρακτήρας έχει τη δική του προσωπικότητα και στυλ όσον αφορά το gameplay, και εύχομαι να τους είχα δοκιμάσει έστω και λίγο πριν επιλέξω αυτόματα τον Sonic. Από την άλλη, όλοι τον Sonic διαλέγουμε, οπότε ποιος νοιάζεται;

MULTI-FAILURE

Η ύπαρξη πολλαπλών playable χαρακτήρων ανοίγει τον δρόμο για το παλιό καλό couch co-op που αγαπούσαμε όλοι όταν είμασταν μικροί. Το πρόβλημα με αυτό είναι πως το κλασικό 2D Sonic format δεν είναι σχεδιασμένο με το multiplayer κατά νου, τουλάχιστον όχι με μία οθόνη για όλη τη παρέα. Το co-op υποστηρίζει μέχρι και τέσσερεις παίκτες, όμως το να παίζεις ακόμη και με ένα άτομο παραπάνω είναι περίπλοκο. Το παιχνίδι τείνει να κρατά την κάμερα στον «Παίκτη 1», αναγκάζοντας τους υπόλοιπους να ακολουθήσουν την ταχύτητα και τον ρυθμό του. Το ίδιο ισχύει και για τους θανάτους, με τους παίκτες 2,3 και 4 να κάνουν απεριόριστα respawn ενώ ο θάνατος του παίκτη 1 είναι οριστικός. Η άκομψη αυτή υλοποίηση του multiplayer φαίνεται ακόμη περισσότερο σε zones με ιδιαιτερότητες, όπως στη σκοτεινή ζώνη που κολλάει μία λάμπα στο μέτωπο του παίκτη 1 και οι 2,3,4 τρέχουν τυχαία γύρω γύρω στο σκοτάδι, εκτός φυσικά αν κολλήσουν και αυτοί δίπλα στον πρώτο παίκτη. Σε γενικές γραμμές, η εμπειρία του co-op γέρνει περισσότερο προς το να προσπαθείς να μείνεις μαζί με τον συμπαίκτη σου παρά να συνεργάζεστε. Είναι αστείο άθελα του σε ορισμένες χαοτικές στιγμές, αλλά σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να χαρακτηριστεί «καλό».

Συνοψίζοντας τα παραπάνω, το Sonic Superstars για μένα είναι ένα αξιόλογο, πραγματικά καλό 2D platformer. Δεν θα αλλάξει τη βιομηχανία, ούτε θα εκθρονίσει τον Ιταλό, όμως πατάει γερά στα θεμέλια του franchise και προσπαθεί να χτίσει πάνω σε αυτά. Υπάρχουν αστοχίες φυσικά, αλλά καμία από αυτές δεν γκρεμίζει τους βασικούς πυλώνες του παιχνιδιού. Είναι μία πανεύκολη αγορά για όσους λατρεύουν τον Sonic, και ένα «περιμένω να βγει σε έκπτωση» για τους υπόλοιπους.

Ευχαριστούμε πολύ τη Zegetron για την παροχή του review copy!