Συγχωρήστε μου το λεξιλόγιο…

Δεν θα προσποιηθώ ότι η σχέση μου με το South Park είναι στενή. Ενίοτε πιάνω των εαυτό μου να σκοτώνει λεπτά του ελεύθερου χρόνου του χαζεύοντας μερικά compilations των πιο αυθαδειών στιγμών του, αλλά μέχρι εκεί. Τα βασικά που έχω δει και γνωρίζω, όμως, για το αμερικανικό TV show είναι αρκετά ώστε να αντιλαμβάνομαι πως το ρεσιτάλ βωμολοχίας, οι άνευ ορίων επιθέσεις σε μειονότητες και οι αψυχολόγητες αναφορές στους ναζί είναι πολύ φυσιολογικά για τα όσα συμβαίνουν σε αυτή την τραγελαφική εκδοχή του Κολοράντο. Όλα αυτά εννοείται πως αποτελούν τμήμα και των gaming μεταφορών του IP, αφού ούτε από το South Park: Snow Day δεν εκλείπουν ποσώς οι βλασφημίες ή οι σκοτεινοί αστεϊσμοί.

Ενδεχομένως το μοναδικό κομμάτι στο οποίο το συγκεκριμένο video game ανταποκρίνεται των προσδοκιών είναι στο πώς καταφέρνει να προσβάλει κάθε ανθρώπινη ευαισθησία με την καφρίλα του. Όντας απορροή μίας πνευματικής ιδιοκτησίας που είναι αντώνυμη κάθε λογοκρισίας, το South Park: Snow Day φροντίζει να είναι πλούσιο σε βρισιές και αναφορές στις δράσεις του ανθρώπινου εντέρου με την παραμικρή ευκαιρία που του δίνεται ή που αυτοδημιουργεί. Κι όλο αυτό το ενήλικο+ χιούμορ αποτυπώνεται στην – ο θεός να την κάνει – ιστορία του παιχνιδιού, στα τύπου RPG μενού του, στην ανόητη ροή του gameplay του και στις ηθικά ασυγχώρητες εικόνες του.

Καλώς ή κακώς εκεί σταματούν για μένα τα πραγματικά θετικά στοιχεία του παιχνιδιού. Δεν είναι ότι δεν γέλασα μαζί του, αλίμονο, το παιχνίδι προσπαθεί επιτηδευμένα και κατ’ επανάληψη να διαπεράσει κάθε λεπτότητα με τους σουρεάλ διαλόγους μεταξύ των συνήθεις υπόπτων. Άρα, του κερατά, όλοι θα υποκύψουν αργά ή γρήγορα στην όλη χυδαιότητα. Όμως λύγισα και διασκέδασα πράγματι μονάχα στις animated σκηνές που με απομάκρυναν από τον έλεγχο του χαρακτήρα μου, κάτι που λέει πολλά για την κριτική του βιντεοπαιχνιδιού ως βιντεοπαιχνίδι.

Κοινώς, μετά την πιστότητα όλων των πτυχών του South Park: Snow Day σε γελοιότητες, οι φάσεις όπου το gameplay διακόπτεται και βρισκόμαστε στην ουσία να… παρακολουθούμε South Park (αντί να παίζουμε) είναι οι αμέσως πιο πετυχημένες. Και πώς να μην είναι, όταν η πλοκή και τα κινηματογραφικά του λεπτά φέρνουν τους Cartman, Stan, Kyle και Kenny ετοιμοπόλεμους για ένα ακόμη σπυριάρικο LARP.

NEW WANKER ON THE BLOCK

Αυτό που πυροδοτεί ακόμα μία fantasy εξόρμησή τους είναι η κακοκαιρία στην πόλη τους και ο ακραίος χιονιάς. Το σχολείο τους έμεινε αναγκαστικά κλειστό και οι τέσσερις τους ντύθηκαν ξανά στις αμφιέσεις που τους έχουμε δει στα The Stick of Truth και The Fractured But Whole, προετοιμαζόμενοι για μία χιονισμένη περιπέτεια στην οποία κάθε αυνάνας του κόσμου τους θα ονειρευόταν να συμμετάσχει. Εκεί τρυπώνει και ο δικός μας χαρακτήρας, το «νέο παιδί» της γειτονιάς, του οποίου το παρουσιαστικό και η αποδοτικότητα στο όλο role-play διαμορφώνονται εξ ολοκλήρου από εμάς. Όλο αυτό το cast από no-lifers βρίσκεται στο επίκεντρο του South Park: Snow Day, ψάχνοντας από κοινού το τι πήγε στραβά και η χιονοθύελλα ξέφυγε.

Εφόσον ο πρωταγωνιστής μας είναι νεούδι στις δράσεις της παραπάνω παρέας χρειάζεται να περάσει έναν tutorial-βαπτισμό στους «τρόπους» της, ώστε να μην γίνει και αυτός καρα-OP και χαλάσει όλα όσα ημι-φαντάζονται οι υπόλοιποι για τη συνέχεια αυτής της interactive αφήγησης. Αφού υπογραμμιστεί πολλαπλώς ότι το κωλόχαρτο είναι η σημαντικότερη προμήθεια της περίστασης, τόσο για τις αναβαθμίσεις του χαρακτήρα μας όσο και για την εκτός παιχνιδιού πόλη που πεθαίνει απ’ το ψύχος, ξεκινά το μακελειό.

Το South Park: Snow Day δεν ακολουθεί το turn-based RPG στιλ των τίτλων της Ubisoft, είναι αντιθέτως ένα co-op hack-and-slash roguelike βιντεοπαιχνίδι. Τρία στα τρία μωρή THQ... 🤡. Είναι απορίας άξιο το πώς και οι τρεις αυτές πλευρές του παιχνιδιού σε multiplayer συμβατότητα, σύστημα μάχης και δομή αντίστοιχα καταρρέουν μπροστά στα μάτια μας.

I CUNT PLAY THIS ANYMORE

Ανάμεσά τους θεωρώ πως το combat system είναι το πιο κραυγαλέα άστοχο. Με το «New Kid» καλούμαστε να βαδίσουμε στα χιονο-σκεπασμένα δρομάκια του South Park και να πλακώσουμε όλα τα πιτσιρίκια της γειτονιάς που μετέχουν στο LARP. Διαλέγοντας ένα από τα τρία melee όπλα (π.χ. μαχαιράκια ή ρόπαλο), ένα εκ των τριών ranged όπλων (π.χ. μαγικό ραβδί ή τόξο) και δύο σούπερ ικανότητες (π.χ. τοτέμ αναπλήρωσης ζωής ή υπερτοξική κλανιά), ο χαρακτήρας μας πρέπει να κατατροπώσει όλα τα κύματα εχθρών που συνεχώς μουρμουράνε ότι ήρθαν απλά για να παίξουν και όχι για να τους λούσουμε με κάτουρα γάτας. Το μεγάλο πρόβλημα εδώ είναι η over-the-shoulder κάμερα στόχευσης που για κάποιον λόγο δεν ακολουθεί τη σωματική κατεύθυνση του χαρακτήρα και έτσι η μάχη γίνεται ασύμφορη. Οπότε, όσο κωμικές και αν είναι αυτές οι συμπεριφορές ζωολογικού κήπου, το 3D action κομμάτι του South Park: Snow Day είναι καθυστερημένο, είτε το δούμε λειτουργικά είτε από άποψη απόκρισης. Η κάμερα ευθύνεται και για την ατσαλότητα του υπάρχοντος platforming, αφού οι άμυαλες μονάδες που το βάζουν στα πόδια κρύβονται και σκαρφαλώνουν σε διάφορα σημεία που πολλές φορές ταλαιπωρήθηκα να ακολουθήσω.

Πιο αποδεκτή αλλά επίσης προχειροδοσμένη είναι η roguelike φύση του. Στις μόλις 5 βασικές αποστολές προόδου του South Park: Snow Day η διεκπεραίωσή τους γίνεται τμηματικά. Κάθε δοκιμασία ξεκινά και (ενδιάμεσα) εξελίσσεται διαφορετικά, εξαιτίας της χρήσης τυχαίων D&D καρτών με στατιστικά και ability boosts. Μπορεί δηλαδή στο ένα run να «αγοράσουμε» ένα perk από τον Jimmy που ενισχύει τις πισώπλατες επιθέσεις μας ή που πολλαπλασιάζει τη βρώμα και την ευφλεκτότητα των αερίων που αμολήσαμε. Έτσι, τα bonuses stack-άρουν και οι πιθανότητες να εξοντωθούμε και να ξεκινήσουμε από την αρχή όλο και λιγοστεύουν. Κρίμα που, ακόμα και δοκιμάζοντας όλα τα όπλα, ήμουν καταδικασμένος να συναντώ μονίμως τα ίδια upgrades και που τα μόνιμα κέρδη (Dark Matter) δεν άξιζαν τον κόπο. Ο μόνος πραγματικός λόγος που ασχολήθηκα με τις κάρτες ήταν για να γελάω με το εικαστικό και την ονοματοδοσία τους, αφού στις «Bullshit Cards» για παράδειγμα τα εφέ ήταν ολίγον τι ξεκαρδιστικά, παρά τα άνισα αβαντάζ που προσφέρουν εκατέρωθεν.

Αυτή η διάρροια ιδεών λερώνει όλο και περισσότερο τη gameplay λεκάνη του South Park: Snow Day όταν προσπαθεί να απλωθεί στην PvE προσέγγισή του. Ντε και καλά πρέπει να μας ακολουθούν 3 CPU χαρακτήρες ή να αρκεστούμε στο τυχαίο matchmaking για να συμπληρώσουμε τετράδα. Θεωρώ πως αν ρωτήσουμε ευθέως την Question (ironically, η εταιρεία ανάπτυξής του) προς τι αυτό το αναγκαστικό co-op, ούτε η ίδια δεν θα ξέρει πώς προέκυψε. Και local multiplayer να υπήρχε – που εννοείται πως προσπεράστηκε – δεν φαντάζομαι να βελτιωνόταν η κατάσταση φανταζόμενος τέσσερα άτομα να χαροπαλεύουν με την αναγούλα που προκαλεί η τοποθέτηση αυτής της κάμερας σε split-screen. Άρα είτε θα έχουμε τρία άχρηστα botάκια στο team να μπερδεύουν ακόμα περισσότερο την αναμπουμπούλα, είτε θα πρέπει να καλέσουμε online φίλους που στην τελική δεν χρειαζόμαστε.

Όπως καταλαβαίνετε, δεν βγαίνω καθόλου ευχαριστημένος από το South Park: Snow Day. Από αυτό εκτίμησα μονάχα την αφιλτράριστη θεματική του. Έχει τον τρόπο του να σε κάνει να μελανιάζεις από facepalms μπροστά στις ύβρεις του και στο πόσο άνετα βάζει τον Ιησού και μία σούφρα στην ίδια πρόταση. Όταν, όμως, όλα όσα περιστρέφονται γύρω από το gameplay χωλαίνουν και μοιάζουν μισοφτιαγμένα είναι πολύ δύσκολο να εκτιμήσω τις 5-6 ώρες που απαίτησε από μένα για να δω τι σκατά (pun intended) παίχτηκε και οι κάτοικοι του South Park αποκλείστηκαν. Καλό θα ήταν το όποιο μελλοντικό South Park παιχνίδι να επιστρέψει στην παλιά συνταγή, αλλιώς ας μην υπάρξει επόμενο.

Ευχαριστούμε πολύ την Enarxis Dynamic Media για την παροχή του review copy!