Διασκέδαση που δεν ξεβάφει.

Επιτρέψτε μου να το αποκαλώ “Splatboom”. Με αριθμό πωλήσεων που ξεπερνά τα 13 εκατομμύρια αντίτυπα για το δεύτερο παιχνίδι της σειράς, εκτιμώ ότι το παρόν sequel κέρδισε με το σπαθί πινέλο του μία πιο εκρηκτική ονομασία. Και ενώ κανείς δεν θα ενοχλούταν από τη διαφοροποίηση του ονόματος που πρότεινα, μερικοί θα ενοχληθούν παραδόξως από τη χρήση του όρου “sequel”. Η Nintendo δεν συνηθίζει να στριμώχνει τις λογικές συνέχειες των μεγάλων IPs της στην ίδια τρεχούμενη γενιά, κάτι που προβλημάτισε τους fans περί βεβιασμένου αποτελέσματος. Κατά τη σύνταξη αυτού του review, έχω μετρήσει γύρω στις 40 ώρες παρέα με το Splatoon 3, χρόνος που μου πρόσφερε αρκετά πορίσματα ώστε να διαφωνήσω με το πόσο “καινούριο” μπορεί να θεωρηθεί, αλλά και να καθησυχάσω τους πάντες για το πόσο διασκεδαστικό εξακολουθεί να παραμένει.

Από το πρωτεύον στάδιο της δημιουργίας χαρακτήρα και τα πρώτα βήματά μας στο κεντρικό hub του παιχνιδιού, την πελώρια Splatsville, παρατηρείται μία σημαντική αύξηση μεγέθους για τον, ουσιαστικά, κεντρικό θάλαμο του παιχνιδιού. Σε αυτόν μας επιτρέπεται μία σειρά αλληλεπιδράσεων με τους υπόλοιπους online επισκέπτες του server μας, καθιστώντας το τυπικό αυτό περιβάλλον πιο ζωντανό από το αντίστοιχο πλοηγούμενο μενού του Splatoon 2 (Inkopolis). Ήταν πολύ ζωντανό και επίκαιρο να συναντώ άτομα με αισιόδοξα μηνύματα χαραγμένα στα banners τους, όπως “RIP Queen” και “Go away fgt”. Αυτή η ελευθερία έκφρασης των online συγκατοίκων τυγχάνει να είναι το ανεπίσημο τέχνασμα των δημιουργών του για να σου προτείνουν να οδεύσεις προς το mode-πεμπτουσία της σειράς Splatoon: τα Turf War Battles.

Προφανώς και κανένα από τα τρία games του franchise δεν περιορίζει τις επιλογές του σε αυτό το mode αποκλειστικά, ίσα-ίσα που όσο το νούμερο ανεβαίνει στον τίτλο τους τόσο πληθαίνουν και οι εκτός Turf War δυνατότητες. Νομίζω όμως ότι ο καθένας θα συμφωνούσε στο ότι λειτουργεί και διαφημίζεται ως κατ’ εξοχήν παράγοντας απόκτησης του Splatoon 3, όπως συνέβαινε και με τους δύο προγόνους του. Γνωρίζοντας αυτό, περίμενα πως η Nintendo θα εστιάσει στη δική του περιποίηση έναντι των άλλων modes που επανήλθαν ή προστέθηκαν, αλλά μάλλον της τελείωσαν οι… τέμπερες. Παρά τις όποιες μετατροπές ή τα καλωσορίσματα του gameplay που θα απαριθμήσουμε παρακάτω, τα Turf War Battles είναι το ίσως λιγότερο παραλλαγμένο mode, αντί να υποδεχθεί την μεγαλύτερη ποσότητα καινοτομίας.

Εν πάση περιπτώσει, στα Turf War Battles θα συναντήσετε αυτό που -κατά πάσα πιθανότητα-αγαπήσατε στα προηγούμενα δύο games. Χαλαρά, τρίλεπτα online ματσάκια επεκτατικού μπογιατίσματος, νικητές των οποίων αναδεικνύονται αυτοί που θα απλώσουν τη μπογιά τους σε μεγαλύτερο εμβαδό. Συνεχίζουν να απαιτούν άψογη συνεργασία με τα υπόλοιπα τρία μέλη του εκάστοτε team, εξακολουθούν να έχουν τάχιστο ρυθμό και διατηρούν το competitive ύφος τους σε κάθε χρήσιμο δευτερόλεπτο που ενδέχεται να γείρει καθοριστικά το ποσοστό υπεροχής έναντι των αντιπάλων σας. Σε κάθε γύρο, εκτοξεύεστε σε ένα map που λειτουργεί ως καθαρός καμβάς και αναμένει να οργιάσετε με τα όπλα ζωγραφικής σας με αποτελεσματικότερο τρόπο από τους ανταγωνιστές σας. Όντας στο μεγαλύτερο ποσοστό τους ίδια με τα Turf War Battles του Splatoon 2, παρίστανται τουλάχιστον το ίδιο απολαυστικά, δεν κουράζουν, αντ' αυτού μας μοιράζουν την ιδανική αναλογία ανταγωνισμού και αναζωογόνησης.

ΤΟ ΠΙΟ ΧΑΡΙΤΩΜΕΝΟ SPLATTER

Συνεχίζοντας την παράδοση, το Splatoon 3 αρνείται να χρησιμοποιήσει “όπλα” με την επιθετική έννοια του όρου, αντιθέτως βασίζεται σε toys και εργαλεία που δεν εκτοξεύουν βλήματα, αλλά μπογιά σε βλήματα. Κι όμως, η αυτή ειδοποιός διαφοροποίησή του δεν το εμποδίζει από το να θεωρείται και να έχει την αίσθηση ενός εκ των κορυφαίων shooters της γενιάς που διανύουμε, πόσο μάλλον της σαφώς πιο συμπυκνωμένης συλλογής του Switch. Εκεί εντόπισα και εγώ για ακόμα μία φορά την αξία του, στη διασκεδαστική ροή ενός TFB. Για μένα που είμαι αδέξιος καλλιτεχνικά, ο τρόπος που παίζεται το Splatoon 3 στο κύριο mode του είναι οριακά θεραπευτικός. Αυτό το άνευ ορίων μπογιάτισμα είναι ιδιαίτερα εκτονωτικό, πόσο μάλλον όταν χρησιμοποιείται εις βάρος άλλων παικτών. Η ποιοτική απλότητα που το χαρακτηρίζει επιτυγχάνεται χωρίς τη χρήση ωμής βίας ή λεπτομερών death animations, αντ’ αυτού το παιχνίδι επιλέγει λιτά να δίνει εικόνα και ήχο στον όρο “ΣΠΛΑΤΣ”.

Οι απαραίτητοι μηχανισμοί μετάλλαξης σε καλαμάρια (Squid Surge και Squid Roll) επιστρέφουν αναπόφευκτα και προσφέρουν ευκινησία μέσα από τα βαμμένα εδάφη και περαιτέρω στρατηγικές για διεκδικήσετε το high ground σε αγώνες που ενδεχομένως θα κριθούν σε μία σταγόνα χρώματος. Η πολυσυζητημένη εφαρμογή ενός νέου landing system στο Splatoon 3 έγινε γεγονός, γυρνώντας την πλάτη σε spawn campers και abusers των μικρών respawn χρόνων. Μολονότι επιζητούσα την προσθήκη κάποιου στοιχείου που θα έδινε λίγο μεγαλύτερο outplay potential ή που θα επέτρεπε σε κάποιον ικανό Inkling  να πάρει το ματς στις πλάτες του, δεν χρειάζεται να είστε και τρελοί shooters για να δείτε το victory screen. Εγώ που δεν πετυχαίνω μία για παράδειγμα -σε καμία online υλοποίηση του genre- βρήκα ξανά τη χρησιμότητά μου στη στρατηγική μοιρασιά της μπογιάς στον χάρτη. Υπάρχει ικανοποιητική ισορροπία των απαιτούμενων playstyles, ώστε όλοι να νιώθουν σημαντικοί από την αρχή μέχρι και τη λήξη ενός Turf War.

Από την άλλη, πάλι καλά που δεν είναι τόσο εύκολο για τους Pro παίκτες να λάμψουν αυτόνομα, γιατί ο κανόνας των online games λέει πως πάντα υπάρχει κάποιος καλύτερος από σένα και σίγουρα δεκάδες χιλιάδες καλύτεροι από μένα. Αν εξαιρέσουμε ορισμένες διακριτικές quality of life αλλαγές σε αυτή την κατηγορία αγώνων, όλη η υπόλοιπη δομή των Turf War Battles είναι κοινή με αυτή του Splatoon 2, εφόσον τις δύο εκδόσεις χωρίζει το κατά τόπους λιγότερο ή περισσότερο polishing. Όλοι περιμέναμε πως θα βλέπαμε κάποιο νέο χαρακτηριστικό να εισβάλλει εμβόλιμα και απογοητεύτηκα στην όψη κάποιου υποκατάστατου skirmish lobby ως μοναδική εμφανή διαφορά. Οι όποιες προσθήκες για τα Turf War Battles περιορίστηκαν σε νέα χρωματο-όπλα ή στα 5 καινούρια maps, που όλα τους είναι ευπρόσδεκτα -δε λέω- αλλά δεν προσφέρουν κάτι το καινοτόμο για να δικαιολογήσουν το νέο installment, την στιγμή που χωρούσαν κάλλιστα σε DLC.

Προτού κλείσουμε με το PvP της υπόθεσης να αναφέρω πως επιστρέφουν τα Anarchy Battles για τους ψυχανάγκες των ranked υποδομών, όπως και τα fan-favorite Splatfests, τα οποία παραδέχομαι πως μεταμορφώθηκαν. Τα in-game αυτά events δίνουν πια και οψιόν τρίτης ομάδας για τα τουρνουά που διοργανώνονται στην Splatsville και μπορούν άνετα να δώσουν διαχρονικό ενδιαφέρον στους fans του παιχνιδιού, μολονότι θεωρώ πως θα ενθουσιάσουν μόνο το πολύ hardcore κοινό. Ανάμεσα σε αυτά και στο καθαρόαμαιο single player experience βρίσκεται η PvE επιστροφή του Salmon Run, που επίσης μπορεί να είναι χορταστικό για όποιους αρέσκονται σε μία online based μεν, τοπικά υλοποιήσιμη δε πρόοδο, χρησιμοποιώντας τυχαία όπλα και αντιμετωπίζοντας κατά κόρον την AI. Τικάροντας την αναφορά σε όλα τα παραπάνω, ας μεταφερθούμε στην offline εμπειρία, το κομμάτι πάνω από το οποίο φάνηκε να ξοδεύει περισσότερους πόρους και τσαλακωμένα χαρτάκια η Nintendo.

“ΖΩΓΡΑΦΙΣΕ ΤΟ” TOXIC PvP EDITION

Τη σήμερον ημέρα, θεωρώ τρομακτικό να κυκλοφορεί ένα video game χωρίς τη συνοδεία  επιλογών εκτός σύνδεσης. Οι λόγοι είναι απλοί, καθημερινοί και ακούν στο όνομα του online maintenance, που εμποδίζει την πρόσβαση σε τέτοιου είδους games, ή στο κλείσιμο των servers, που καθιστούν unplayable προϊόντα για τα οποία δώσαμε 50-60€ for God’s sake. Θέλετε και τρίτο λόγο; Το Splatoon 3 μου φάνηκε υποδεέστερο στο κομμάτι των online lobbies από το δεύτερο παιχνίδι, εφόσον συνάντησα κάμποσα connection issues ακόμα και τις ημέρες του launch, όπου το παιχνίδι σίγουρα βρισκόταν στο peak επισκεψιμότητάς του. Εδώ οι κάτοχοι του OLED μοντέλου ίσως να στάθηκαν πιο τυχεροί, εφόσον το ενσύρματο LAN dock τους θα προσφέρει καλύτερες ταχύτητες Ίντερνετ, αλλά καταλαβαίνετε που το πάω. Συνεπώς, αντιλαμβάνεστε πόσο μεγάλη σημασία διαθέτει η ύπαρξη του ιντερνετικά ανεπηρέαστου Hero mode.

Τα γεγονότα αυτής της offline εξόρμησης πραγματεύονται τον προβληματισμό του γένους των Inklings και των Octolings, οι οποίοι έχουν συσχετίσει -εσφαλμένα- τον λαό των Octarians με τις ελλείψεις της πόλης τους σε ενεργειακά αποθέματα. Κάπως έτσι, καλούμαστε να εξερευνήσουμε τα μολυσμένα τοπία της Alterna, με τρόπο τέτοιο που σκεπάζει την πραγματική ουσία αυτό του mode, που δεν είναι άλλη από την εκμάθηση και την εξοικείωση μας με τους gameplay μηχανισμούς ή τα διαθέσιμα όπλα των λοιπών modes. Στο σύνολο κλήθηκα να ολοκληρώσω καμιά 70αριά challenges, που είχαν ως στόχο να μου διδάξουν να είμαι αποτελεσματικός στη στόχευση, γρήγορος στη σκέψη και να αξιοποιώ στο μέγιστο τη μεταμόρφωσή μου σε μαλάκιο, που είναι και το κεντρικό theme του παιχνιδιού. Ως άτομο που εκτιμά οτιδήποτε σε single player μπορεί να δώσει ένας εν γενεί PvP τίτλος, βρήκα αρκετή ευχαρίστηση στις δοκιμασίες αυτές, ειδικά όταν έγιναν πιο απαιτητικές ή όταν έσπαγαν το, κατά τα άλλα, κοινό pattern τους.

Παραπέμποντας εγκεφαλικά τον εαυτό μου στις αντίστοιχες εμπειρίες των Splatoon και Splatoon 2, δεν δυσκολεύτηκα να αναγνωρίσω την βελτίωση του Hero mode στο Splatoon 3, εφόσον είναι αισθητά επηρεασμένο από τη σοβαρότητα και την πληρότητα -αν θέλετε- του Octo Expansion. Ολοκληρώνοντας τις δοκιμασίες του σίγουρα θα μπείτε πιο έτοιμοι στα Turf War Battles, εφόσον θα σας φυτευθούν ενδόμυχα στρατηγικές και κινήσεις που θα φανούν πολύ χρήσιμες ακόμα και με πραγματικούς παίκτες στην άλλη μεριά. Αν βέβαια μου ξεκαθάρισε κάτι το Hero mode είναι το πόσο προβληματικά είναι -στα μάτια μου τουλάχιστον- τα motion controls και στο Splatoon 3, που είναι και προεπιλογή τρομάρα τους. Δεν θεωρώ πως είναι λειτουργικά, κάθε άλλο δηλαδή, αφού και μετά το πείραγμα της ευαισθησίας των Joy-Cons εξακολουθούσε να υπάρχει ανακρίβεια, φέρνοντας τα κακόμοιρα περιφερειακά του Switch ένα βήμα πριν την εκτόξευση. Αντί να ποντάρετε στο gyro aiming, σας προτείνω να απενεργοποιήσετε αυτή την επιλογή και να επενδύσετε καλύτερα σε άλλο… γύρο (Gotcha!).

Όπως είπα και στην αρχή όμως, ούτε οι παροχές του Hero mode, ούτε οι διαφορετικού τύπου μάχες (Tower Control, Claim Blitz, κλπ.) θα μπορέσουν να σας αποσπάσουν για πολλές ώρες από τα Turf War Battles, κάτι που πρέπει οπωσδήποτε να έχετε στα υπόψιν όταν σταθείτε μπροστά από το ταμείο. Το Splatoon 3 παραμένει στα σαλόνια των online multiplayer τίτλων, για αυτό και επιλέγει να επιβραβεύει περισσότερο τον παίκτη μετά από διαδικτυακά matches. Για αυτόν τον λόγο επεκτάθηκε και το customization, αφενός για να μπορείτε να δημιουργήσετε ένα πιο αντιπροσωπευτικό των γούστων σας avatar για τον interactive κόσμο του και αφετέρου για να τους αφιερώσετε περισσότερες ώρες, δίχως να κλειδώνει τα rewards του πίσω από battle passes.

ΟΛΟΙ ΟΙ ΔΡΟΜΟΙ ΟΔΗΓΟΥΝ ΣΤΑ TURF WARS

Θα κλείσω, όπως συνηθίζω με τα τεχνικά του πράγματος, ένας τομέας στον οποίο το Splatoon 3 δεν στεναχωρεί, τηρουμένων των αναλογιών και του hardware που είναι κρυμμένο στο μικροσκοπικό Switch. Αισθητικά, το παιχνίδι διατηρεί την καρικατούρ-ish μορφή που θα προσελκύσει εκατομμύρια άτομα μικρότερων ηλικιών. Υπάρχουν φραγμοί στο ταβάνι που έχει το Switch για output, όμως δεν αποτρέπουν το Splatoon 3 από το να φαίνεται όμορφο, χρωματιστό όσο δεν πάει, ούτε από το να μεταφράζει οπτικά το ύφος του με τσαχπινιά και στυλ. Ειδικά για τα όσα είναι πιθανό να συμβαίνουν ταυτόχρονα στην οθόνη σε κάποιο χαοτικό Tricolor Turf War Battle, η δική μου κονσόλα (Switch 2019) στάθηκε στο ύψος της performance-wise, μη επιτρέποντάς μου να γκρινιάξω για τους ίδιους λόγους που θα γκρίνιαζα στο προηγούμενο παιχνίδι προ πενταετίας.

Συμπερασματικά, απόλαυσα αρκετά τα όσα είχε και έχει να μου μοιράσει το Splatoon 3, είτε αυτά αφορούν την εύκολη εισχώρησή μου σε κάποιον online αγώνα, είτε στις προσωπικές μας στιγμές. Δεν θα παραπονιόταν κανείς προς τη Nintendo αν έπαιρνε τον χρόνο της ή αν περνούσε καιρός προ της κυκλοφορίας του, αν φυσικά στόχευε σε ένα πιο καινοτόμο sequel. Οι μεγαλύτερες αλλαγές του παιχνιδιού παρατηρήθηκαν στο singe player κομμάτι, με το οποίο θα ασχοληθούν αντικειμενικά πολύ λιγότεροι παίκτες και υποψήφιοι αγοραστές του.

Η γενική μου γνώμη είναι πως, αν και το Splatoon 3 διπλοπατά με ανεξίτηλη βαφή πάνω στα design πρότυπα που είχαν σχεδιάσει με μολύβι οι 2 προγενέστεροι τίτλοι και στέκεται αυτόνομα ως πολύ fun-to-play εμπειρία, δεν επιτυγχάνει στο να δώσει θριαμβικές αναβαθμίσεις ως κεφαλή της τριλογίας. Το «8» που του βάζω -το οποίο θα έβαζα και στο Splatoon 2- αντικατοπτρίζει την ποιοτική στάση του παιχνιδιού το 2022, όταν δεν φέρει ριζικές αλλαγές συγκριτικά με το παιχνίδι του 2017. Για σένα που δεν αντιλαμβάνεσαι πώς ακριβώς το βελτιωμένο Splatoon 3 παίρνει τον ίδιο βαθμό στην καρδιά μου με το Splatoon 2, εκτιμώ το ότι διάβασες μέχρι εδώ το κείμενό μου, αλλά σου βάζω και σένα 8.

Ευχαριστούμε πολύ τη CD Media για την παροχή του review copy!