The boys and the shark and the crazy lady are back in town!

532Το11έτος09είναι2024και34άλλο51ένα235live1253532service234gameβγήκε3223στο55235φως,
παρά44την123αρνητική423προδιάθεση44του999κόσμου.55Εγώ44όμως332μπορώ239να23421
πω934πως9234ανυπομονούσα239.5125Ναι,4388έχετε823δίκιο.394Ούτε234εγώ324καταλαβαίνω
34τι390βλέπω.93249Μισό...93294

Settings ➡️ Interface ➡️ Disable Damage Numbers. 

Αχ… Αχ ναι. Μπορώ επιτέλους να αναπνεύσω. Τώρα που έφυγε ο εμετός αριθμών από την οθόνη, μπορώ να απολαύσω το game… εεε εννοώ το review. Τι μπορεί άραγε να καταφέρει η Rocksteady με τους γνωστούς πλέον αταίριαστους; Χρειαζόταν το game να είναι live service; Το γράψιμο τον χαρακτήρων είναι ώριμο ή μήπως κάθε στιγμή ευαλωτότητας θα θάβεται από ανούσια αστεία; Ας μπούμε στο Squad για να μάθουμε!

«Μήπως είστε ισοβίτες στην Arkham; Έχετε βαρεθεί τον Batman να σπάει κάθε κόκαλο στο σώμα σας και να λέτε και ευχαριστώ που σας άφησε ζωντανούς; Θέλετε ένα καινούριο νόημα στη ζωή; Μπείτε στο Suicide Squad!». Κάπως έτσι οι πρωταγωνιστές μας γίνονται αναλώσιμοι και αναγκάζονται να μπουν στη μυστική ομάδα της αυστηρής Amanda Waller, και να κάνουν ΑΚΡΙΒΩΣ ότι τους αυτή τους διατάξει. Αλλιώς… ε να μωρέ... απλά θα ανατιναχτεί μία βόμβα που έχουν πλέον όλοι φυτεμένη στο λαιμό τους. Η Harley Quinn, ο Deadshot, o King shark και ο Boomerang αποτελούν το Suicide Squad (ή αλλιώς TASK FORCE X) αυτής της ιστορίας και είναι όλοι… πάρ’ τον έναν, χτύπα τον άλλον!

ΜΕ ΤΟ ΕΝΑ ΠΟΔΙ ΣΤΟΝ ΤΑΦΟ

Μην μου ανησυχείτε, με την καλή έννοια το λέω! Όλοι τους έχουν μια πολύ ξεκάθαρη προσωπικότητα που συγκρούεται με τις άλλες και οι ερμηνείες όλων των ηθοποιών είναι εξαιρετικές. Είναι όλοι τόσο ωραίοι στον χειρισμό, στην κίνηση και σαν χαρακτήρες γενικότερα, που μπορείτε εύκολα να τους ερωτευτείτε όλους. Μπορείτε να τους δοκιμάσετε και όλους, μιας και είναι όλοι πάντα παρόντες εντός του παιχνιδιού, μπορείτε μάλιστα από να αλλάξετε τον πρωταγωνιστή που ελέγχετε κατά βούληση.

Ξεκινάνε ως αταίριαστοι και ατομιστές και σιγά-σιγά, αναποδιά με την αναποδιά, παρανομία με την παρανομία, ξεδιπλώνονται ο ένας στον άλλον και γίνονται όλο και πιο ευάλωτοι συναισθηματικά. Έρχονται όλο και πιο κοντά και συμπαθούν ο ένας τον άλλον όλο και περισσότερο. Ακόμα, τα αστειάκια τους γίνονται πάντα τον σωστό χρόνο, χωρίς να προσπαθούν να βάλουν κάτω από το χαλί το συναισθηματικό βάρος της εκάστοτε σκηνής. Πραγματικά, σαν χαρακτήρες, λάμπουν! Έτσι οι πρωταγωνιστές μας, παρόλο που βρίσκουν τους εαυτούς τους να γίνονται στρατιωτάκια της Waller, τουλάχιστον είναι στρατιωτάκια κουνιστά, ομιλητικά και γελαστά.

IT'S A BIRD! IT'S A PLANET! IT’S… AN ALIEN INVASION!

Σαν να μην έφτανε το μπάχαλο που δημιουργούν οι 4 τους με το απλά να συνυπάρχουν στο ίδιο δωμάτιο, υπάρχει και μια εξωγήινη εισβολή που πρέπει να σταματήσουν! Ο ιδιοφυής Brainiac έχει έρθει στη Γη, έχει παρκάρει το τεράστιο, επιβλητικό, κρανιο-σκάφος του στη Metropolis και μέσα σε μια βδομάδα έχει μετατρέψει το 99% του πληθυσμού της πόλης σε στρατιώτες του. Δυστυχώς για το ακόμα ζωντανό 1% του πλανήτη, μέσα στο μεταλλαγμένο 99% συγκαταλέγεται και το Justice league.

O Batman, o Flash, o Superman, o Green Lantern και η Wonder Woman έχουν γίνει και αυτοί πιόνια του και πλέον δρουν χωρίς ηθικούς φραγμούς. Το παιχνίδι παρουσιάζει με πολύ ωραίο τρόπο τους ανταγωνιστές που έχει να αντιμετωπίσει το Squad ως άπιαστους και πανίσχυρους και το πιο όμορφο πράγμα είναι ότι θα το βιώσετε και μη-διαδραστικά, μέσω cutscenes, και διαδραστικά, μέσω gameplay, με ωραίες αποστολές και καταστάσεις που θα σας κάνουν να συνειδητοποιήσετε ότι δεν μπορείτε να τους αφήσετε ούτε γρατζουνιά.

Ακόμα, βρήκα πολύ απολαυστική την κριτική που κάνει το παιχνίδι στους υπερήρωες αυτούς. Δείχνει όλες τους τις αδυναμίες, όλες τις διαφωνίες που έχουν μεταξύ τους και όλους τους λόγους που, μάλλον, δεν είναι πολύ καλό να περιμένουμε τον λαό να σωθεί από μια χούφτα “εκλεκτών” πανίσχυρων ανθρώπων, αν από στιγμή σε στιγμή μπορούν να αλλάξουν γνώμη για το αν πρέπει να είμαστε εν ζωή ή πολτοποιημένοι, 2 μέτρα κάτω από το χώμα. Γενικότερα το παιχνίδι είναι πάρα πολύ καλά γραμμένο και λάτρεψα όλους τους διαλόγους, όλους τους χαρακτήρες, την εξέλιξη της πλοκής, του κόσμου και γενικότερα τη συνεχή σύγκριση ανάμεσα στη δυσλειτουργική ομάδα του Brainiac και την δυσλειτουργική ομάδα της Waller.

Ακόμα και οι ατελείωτοι μωβ εξωγήινοι του Brainiac που θα πολεμήσετε, ενώ μοιάζουν με πρώτη ματιά με αδιάφοροι, δεν είναι! Μετά από λίγο καιρό, ακούτε από το ράδιο σας τις φωνές τους και αυτοί, μαζί με τα μέλη του Justice League, θα βρουν χιλιάδες τρόπους να σας βρίσουν και να σας μειώσουν (εξειδικευμένα μάλιστα, αναλόγως τον χαρακτήρα που παίζετε)! Αντιδρούν στις κινήσεις σας εν ώρα μάχης και είναι πολύ ευχάριστοι αντίπαλοι στη μάχη. Bayonetta 3, δες πως γίνεται!

ΜΙΑ ΠΟΛΥ ΖΩΝΤΑΝΗ ΝΕΚΡΗ METROPOLIS

Η Metropolis παίζει εξίσου πρωταγωνιστικό ρόλο με το Justice League και το TASKFORCE X στην εμπειρία του παιχνιδιού. Είναι τεράστια, εντυπωσιακή και πανέμορφη. Η αίσθηση του μεγέθους με τα πανύψηλα κτήρια και τα πλοκάμια του Brainiac δημιουργούν ένα απίστευτο δέος, και βρέθηκα αρκετές φορές απλά να χαζεύω τη θέα που έχω μπροστά μου, παρόλο που την είχα ξαναδεί μισή ώρα πριν. Ακόμα και αν κάπως καταφέρετε να τη βαρεθείτε τη μέρα, το βράδυ τα φώτα της θα σας μαγέψουν.

To μεγάλο κατόρθωμα της πόλης όμως είναι το εξής: ενώ δεν υπάρχει ίχνος ανθρώπινης ζωής, η πόλη νιώθει πολύ ζωντανή. Κάθε στενό μοιάζει διαφορετικό, όλα τα κτήρια είναι ποικιλόμορφα σε ύψος και σε σχήμα, και οι άπειρες πινακίδες εστιατορίων και μαγαζιών δίνουν νόημα σε κάθε κτήριο, και δρουν ως αναμνηστικά μιας πόλης της οποίας ο πληθυσμός, σίγουρα, πριν μια βδομάδα, ήταν μεγαλύτερος του μηδενός. Ακόμα, η πόλη και οι εξωγήινοι πολίτες τις αλλάζουν με βάση τα γεγονότα της πλοκής, κάτι που τη κρατάει φρέσκια κατά όλη τη διάρκεια του παιχνιδιού. Συνεπώς, αυτός ο τρομερός χώρος δρα ως ένα γερό θεμέλιο για ένα πολύ διασκεδαστικό traversal.

THE FLOOR IS LAVA

Είτε διέσχιζα τη Metropolis πηγαίνοντας από το σημείο «Α» στο σημείο «Β», είτε την ώρα του combat, έβρισκα τον εαυτό μου σε μια συνεχή διασκεδαστικότατη ροή. Όλοι οι χαρακτήρες έχουν 2 ξεχωριστές σε αυτούς ικανότητες movement, που πρέπει να τις συνδυάσετε σωστά για να διανύσετε τον χώρο αποτελεσματικά. Κάποια στιγμή από την υπερβολική χρήση υπερφορτώνονται και δεν μπορείτε να τις χρησιμοποιήσετε άλλο, αλλά εδώ είναι το εθιστικό κομμάτι του movement: αν ακουμπήσετε στο πάτωμα και κάνετε slide αμέσως, οι κινήσεις σας επαναφορτίζονται. Και φτου και απ’ την αρχή.

Ήθελα να μένω όση περισσότερη ώρα γίνεται στον αέρα, κάνοντας όσα περισσότερα κόλπα και πιρουέτες μπορούσα. Οι ταράτσες έγιναν οι καλύτερες μου φίλες, μιας και σπανίως πάταγα στο έδαφος του δρόμου. Η κινησιολογία των χαρακτήρων είναι άκρως απολαυστική και είναι το πραγματικό διαμάντι στα mechanics του παιχνιδιού. Είναι απλά πολύ διασκεδαστικό το να κάνετε βόλτες, να σκαρφαλώνετε κτήρια και να σκοτώνετε ό,τι εχθρό μπορεί να προσπερνάτε, χωρίς ποτέ να σταματήσετε για να πάρετε ανάσα. Ακόμα και οι γρίφοι του Riddler είναι φτιαγμένοι για να σας κρατάνε εν κινήσει και να σας ενθαρρύνουν να εξερευνήσετε τη πόλη!

Το να κρατάς τον μετρητή combo ψηλά, ενώ αιωρείσαι με το jetpack του Deadshot, ενώ ταυτόχρονα σκοτώνεις με sniper εχθρούς που βρίσκονται 3 κτήρια μακριά σου, είναι μια στιγμή ηδονής που λίγα παιχνίδια φτάνουν. Μόνο και μόνο για αυτό το “high” της ασταμάτητης δράσης και εγρήγορσης, αξίζει να βιώσει κανείς το Suicide Squad: KTJL. Να σημειωθεί εδώ ότι και η μουσική - την οποία λάτρεψα - είναι επίσης πολύ καλή στο να κρατάει ψηλά την αδρεναλίνη σας. To movement είναι τόσο καλό, που όταν σταμάτησα να παίζω το παιχνίδι μετά από ένα εκτενές session, έπρεπε να πάω μέχρι το super market με τα πόδια και στην διαδρομή βρήκα τον εαυτό μου να σκέφτεται: «Πω ρε γαμώτο, δεν έχω το jetpack του Deadshot. Πρέπει όντως να περπατήσω τώρα»;

ΝΙΩΘΩ ΠΕΙΡΑΜΑΤΟΖΩΟ ΣΤΗΝ ΤΟΠΟΘΕΣΙΑ METROPOLIS

Για να εξοντώσετε, λοιπόν, όλους τους νεοσύλλεκτους εξωγήινους στρατιώτες, θα χρησιμοποιήσετε πολλά διαφορετικά όπλα. Πιστόλια, shotguns, snipers, assault rifles, mini guns και grenades θα είναι τα βασικά σας εργαλεία. Το πιστολίδι είναι ικανοποιητικό και έχει και αυτό τις μικρές τσαχπινιές του, που το κάνουν λίγο διαφορετικό από το συνηθισμένο. Κυρίως, το πολύ γρήγορο counter shot που το εκτελείτε την κατάλληλη στιγμή για να σταματήσετε έναν εχθρό. Υπάρχει και το tactical reload που σας δίνει ένα boost όταν κάνετε reload τη σωστή στιγμή, αλλά αυτό δεν είναι πρώτη φορά που το βλέπουμε. Ανεξαρτήτως, η προσθήκη του είναι ευπρόσδεκτη στη ροή του combat. Το μόνο παράπονο μου είναι ότι θα ήθελα να χρησιμοποιείται ακόμα περισσότερο το movement ως εργαλείο στο combat. Μακάρι το πιστολίδι να μην ήταν η μόνη λύση και το movement να είχε και επιθετικό ρόλο.

Αυτό που δεν είναι ευπρόσδεκτο στο combat, είναι το looter-shooter κομμάτι. Δυστυχώς, παρόλο που έκλεισα τα damage numbers από τις ρυθμίσεις με το που το ξεκίνησα τη περιπέτεια μου, το παιχνίδι συνέχιζε να με βομβαρδίζει με νούμερα και προσπάθησα να κάνω τα στραβά μάτια. Stats για όπλα, stats για ασπίδες, stats για χειροβομβίδες stats για… ναι… Εντάξει…Το καταλάβαμε! Θες να μας κάνεις να συνεχίσουμε να παίζουμε. Να κυνηγάμε το επόμενο loot. ΔΕΝ ΘΕΛΩ. ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ. ΠΕΡΝΑΩ ΗΔΗ ΚΑΛΑ! Ποτέ δεν κοίταξα να δω τι όπλο σήκωσα, γιατί όλα είχαν την ίδια χρήση: αριστερό κλικ = πίου-πίου. Πέρα από την κατηγορία όπλου που άνηκε το καθετί, δεν ασχολήθηκα παραπάνω με το loot, γιατί δεν ένιωθα ότι έκανε κάποια ουσιαστική διαφορά. Απλά έπαιρνα όποιο όπλο έκανε περισσότερη ζημιά, πάταγα skip στα mission rewards και επέστρεφα στις εναέριες πιρουέτες μου, μιας και αυτό ήταν πιο διασκεδαστικό κομμάτι του παιχνιδιού. Μιλώντας για πράγματα που δεν κάνουν ουσιαστική διαφορά...

ΚΟΨΕ ΚΑΤΙ ΑΦΕΝΤΙΚΟ

Ακόμα και πέρα από τα stats combat, τα live service στοιχεία ένιωθα ότι είχαν εξαπλωθεί παντού σαν μια επικίνδυνη αρρώστια στο, κατά τα άλλα, υγιέστατο σώμα του παιχνιδιού. Δυστυχώς απ’ ό,τι φαίνεται, παρά τα delays και παρά τις προσπάθειες της Rocksteady να τα ελαττώσει, το παιχνίδι ακόμα έχει στοιχεία που “βρωμάνε” live service. Καθένα από αυτά τα δρουν ως βαρίδια, που αποτρέπουν το παιχνίδι από το να εκτοξευτεί με το υπέροχο movement και story του.

Aρχικά, το παιχνίδι έχει 6 (ολογράφως: Ε Ξ Ι) currencies. Ναι, ναι, καλά διαβάσατε. Για να αναβαθμίσετε τα αντικείμενα σας οι NPC μαγαζάτορες σας ζητάνε έναν συνδυασμό από αυτά τα Ε Ξ Ι νομίσματα. Γιατί δεν αρκούσαν… δύο; Άντε τρία; Και σαν να μην είναι αυτό αρκετά τραγικό από μόνο του, δεν πρόκειται να τα ξοδέψετε και ποτέ. Αφενός, επειδή τα upgrades των αντικειμένων είναι αδιάφορα (το κλασσικό πλέον +5% damage τις Παρασκευές μετά τις 3 μ.μ. αν η υγρασία είναι κάτω από 74%) και αφετέρου η δυσκολία του παιχνιδιού είναι βατή ακόμα και χωρίς να ασχοληθείτε με τους μαγαζάτορες. Δεν χρειάστηκα ούτε τα ειδικά elemental effects, ούτε weapon upgrades, ούτε armor upgrades. Τα κατάφερα μια χαρά και χωρίς τη βοήθειά τους.

Ούτε τα skill trees είναι κάτι ιδιαίτερο. Είναι τεράστια, φλύαρα και έχουν την ίδια μοίρα με τα upgrades των όπλων. Κάνε 3 πιρουέτες για να έχεις 20% γρηγορότερο reload για τα επόμενα 3 δευτερόλεπτα. Α και φυσικά αυτό πάει σε cooldown για 20 δευτερόλεπτα. Είναι τόσο ριζοσπαστικό το skill που δεν μπορείς να το έχεις για πάντα. We just can’t have nice things.

Το live service αφήνει τον λεκέ του και στο UI, ακόμα και αφού σβήσετε να νούμερα ζημιάς από τις ρυθμίσεις. Δεν μπορείτε να ξεφύγετε. Daily Challenges, pop-ups, κτλ συνεχίζουν να βρωμίζουν την οθόνη, κρύβοντας την όμορφη θέα της Metropolis και κάνοντας το combat πιο δυσανάγνωστο. Κρίμα που πρέπει να σβήσω το μισό game για να απολαύσω στο έπακρον το άλλο μισό που είναι πραγματικά ωραίο.

ΩΠΑ, ΔΕΝ ΕΝΝΟΟΥΣΑ ΝΑ ΚΟΨΕΙΣ ΑΠΟ ΕΚΕΙ ΡΕ!

Και πάνω που το game κλιμακωνόταν και ένιωθα ότι θα κλείσει ωραία… έκλεισε… με μια πορδή. Μία μικρή, καθόλου φωναχτή, άοσμη πορδή. Περίμενα το τελευταίο boss να έχει να δείξει κάτι καινούριο, κάτι εξίσου δυνατό με όλα τα προηγούμενα, αλλά όχι. Τα mechanics του ήταν ανακυκλωμένα και όσο για το κλείσιμο της ιστορίας, ήταν εξίσου απογοητευτικό. Δεν τακτοποίησε κανένα από τα arc των χαρακτήρων και με άφησε πολύ ανικανοποίητο. Το ένιωσα ακραία βιαστικό και έκανε όλες τις δυσκολίες των πρωταγωνιστών να φαίνονται αναδρομικά, ασήμαντες. Και είναι κρίμα, γιατί σε όλες τις υπόλοιπες αναμετρήσεις με villains, το παιχνίδι είχε μια ξεκάθαρη συναισθηματική φόρτιση και οι χαρακτήρες νοιαζόντουσαν για το τι συμβαίνει και δεν το έπαιρναν ποσώς στην πλάκα.

Και για να μην ξεχάσουμε ποτέ την πικρίλα του live service, η ιστορία μας αφήνει με ένα “Άντε και του χρόνου!” αφήνοντας προσδοκίες για επόμενα seasons, αποστολές, battle pass κτλ. Άλλη μια μισοτελειωμένη ιστορία στον βωμό του “ατελείωτου”, που μάλλον δεν θα ολοκληρωθεί και ποτέ. Όχι ευχαριστώ. Δεν θέλω. Ξενέρωσα. Εγώ και το jetpack μου πάμε να φύγουμε.

ΒΑΣΙΚΑ, ΠΡΙΝ ΦΥΓΩ…

Να αναφέρω και κάποια τεχνικά προβληματάκια που προέκυψαν. Το game πάγωσε αρκετές φορές (PC έκδοση) και παρόλο που δεν crash-αρε σε καμία από αυτές ήταν πολύ τρομακτικό να είναι όλα κολλημένα για τουλάχιστον 5 δευτερόλεπτα. Στον ακουστικό τομέα, αρκετές φορές ο ήχος δεν ακουγόταν ή ακουγόταν άλλα όχι σωστά. Άλλες, πάνω στην ώρα που μίλαγε το Squad, ξεκίναγε μία ομιλία η Lois Lane από τις τηλεοράσεις της πόλης και ενώ τεχνικά δεν γινόταν κάτι λάθος, ο αρχικός διάλογος ουσιαστικά “χανόταν”. Σε οποιοδήποτε άλλο game με αδιάφορους διαλόγους δεν θα ήταν θέμα, αλλά επειδή δεν ήθελα να χάσω ούτε λέξη ήταν κρίμα που δεν μπορούσα να ακούσω και τους 2 διαλόγους ανεξάρτητα. Κάπου εδώ άρχισα να λαχταράω αυτό το feature που έχει το God of War, που άμα διακόπτονται οι διάλογοι μετά την διακοπή συνεχίζουν από εκεί που σταμάτησαν.

Ακόμα, ρίχνοντας μια αναδρομική ματιά πίσω στο πρώτο μισάωρο του παιχνιδιού, μπορώ να πω ότι δεν χρειαζόταν να με στουμπώσει με τόσα πολλά mechanics και τόσα πολλά tutorials, μιας και ξαναπαρουσιάζονται όλα αυτά αργότερα, με το πάσο τους. Τέλος, στο λίγο multiplayer που καταφέραμε να παίξουμε, ενώ δεν είχαμε κανένα θέμα στη σύνδεση η στο lag, η πρόοδος του campaign μας κόλλησε σε ένα συγκεκριμένο mission. Έπρεπε να το κάνουμε 3-4 φορές, να βγούμε, να ξαναμπούμε και να το ξανακάνουμε για να ξεκολλήσει. Ελπίζω να μην σας τύχει.

To Suicide Squad: Kill the Justice League καταφέρνει - παρά τα πολύ εμφανή βαρίδια του live service μοντέλου που κουβαλά – να είναι πάρα πολύ διασκεδαστικό και ευχάριστο. Νομίζει ότι είναι «looter-shooter», αλλά στην πραγματικότητα είναι «movement shooter». Το εξαιρετικό traversal, συνδυασμένο με το πιστολίδι του και την υπέροχη Metropolis, το καθιστά άκρως εθιστικό. Είναι αστείο, η πλοκή του κρύβει συνεχόμενες εκπλήξεις, σέβεται τους χαρακτήρες του και είναι γεμάτο ωραίες στιγμές. Όλα αυτά, βέβαια, υπό τρεις προϋποθέσεις: Μην αναλωθείτε στα live-service στοιχεία του! Μην κοιτάζετε τα νούμερα! Απενεργοποιήστε τα damage numbers στα settings!

Ευχαριστούμε πολύ τη CD Media για την παροχή του review copy!