Benoît, thank you for the journey and for giving hope to the genre...

Το 2002 ο Βέλγος comic artist και video game designer, Benoît Sokal, έδωσε την Kate Walker στον κόσμο των adventure games. Πρόκειται για μία φιλόδοξη δικηγόρο, που στάλθηκε για να επιβλέψει τη διαχείριση της περιουσίας της οικογενείας Voralberg. Στο κυνήγι του μυστηριώδους Hans Voralberg, η Kate μπήκε στον μελαγχολικό κόσμο της Syberia, μέσω του οποίου επισκέφθηκε πόλεις εμπνευσμένες από την κεντρική και ανατολική Ευρώπη που δείχνουν ξεχασμένες σε μια άλλη εποχή. Η πρωταγωνίστρια  βυθίστηκε στον κόσμο των automatons που είναι σήμα κατατεθέν του franchise και 5 χρόνια μετά το τρίτο κεφάλαιο έφτασε το The World Before, το οποίο έχει μπερδέψει πολύ την γραφή αυτού του review. Αιτία αυτού το ότι υπάρχουν στοιχειά σε αυτόν τον τίτλο που λάτρεψα και άλλα που με έκαναν να υποφέρω! Ας τα πάρουμε όμως με τη σειρά.

MELANCHOLY OF CENTRAL EUROPE FOR EYES AND EARS

Η αισθητική του παιχνιδιού είναι πολύ όμορφη, τα τοπία, τα χρώματα πραγματικά στολίζουν το παιχνίδι και κάνουν το ταξίδι γεμάτο. Για ένα καθαρόαιμο adventure game, όπως θα αναγνωριζόταν στα 90s’, το οπτικό κομμάτι είναι εξαιρετικό δεδομένου ότι δεν μιλάμε για έναν ΑΑΑ ή έστω ΑΑ τίτλο. Υπάρχουν βέβαια λεπτομέρειες του υποβάθρου που οι πιο παρατηρητικοί θα πουν “μα γιατί είναι άσχημο αυτό το κάγκελο”, αλλά δεν θέλω να είμαι ψείρας σε ένα τόσο narrative-driven παιχνίδι. Για να δώσω ένα μέτρο σύγκρισης στον εικαστικό τομέα, είναι πολύ κοντά στο Sherlock Holmes: The Devil’s Daughter, αλλά λίγο πιο όμορφο για τα γούστα μου. Εκεί που πάσχει το παιχνίδι τεχνικά είναι η απόδοση του, τουλάχιστον όσον αφορά την έκδοση PS5 που έπαιξα εγώ.

Στον ήχο τώρα, ένα σημείο που το παιχνίδι πραγματικά δίνει πόνο κατά κύριο λόγο. Η μουσική είναι καταπληκτική. Κλασσική μουσική από τον Inon Zur (Βραβευμένος με EMMY και εις τριπλούν υποψήφιος για BAFTA) και μια ηρωίδα μουσικός στο παιχνίδι, συνδυάστηκαν σε ένα μουσικό αποτέλεσμα που οι δημιουργοί σεβάστηκαν πλήρως. Η μελαγχολία της μουσικής είναι παντού και γεμίζει την ατμοσφαίρα, προκαλώντας συναισθήματα μόνο με ακούσματα και εικόνες, χωρίς να χρειάζεται διάλογος. Μεταδίδεται ο πόνος, η συγκίνηση, η ανησυχία από την υπόκρουση του soundtrack. Ειλικρινά, το score του Syberia από το 1 έως και το The World before είναι εξαιρετικό! Τα voice-overs από την άλλη είναι ένα περίεργο μείγμα. Η φωνή της Kate Walker έχει γεράσει στο άκουσμα, όμως η πρωταγωνίστρια όχι.

Αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα ότι ήταν κακή, αντιθέτως, η Sharon Mann είναι πολύ καλή και πειστική στον ρόλο της, όμως στα δικά μου αυτιά η ηχογράφηση μερικές φορές κάπου έχανε και δεν είχε πάντα το στάνταρ που θα έπρεπε να πληρεί για ένα τόσο γνωστό χαρακτήρα όπως η Kate Walker. Ήθελε παραπάνω δουλειά και φινίρισμα, συν ότι έχουμε μια νεαρή κοπέλα να ακούγεται σαν τη θεία μας. Ο Oscar από την άλλη δεν θυμίζει καθόλου τη φωνή από τα παλιά παιχνίδια και δυστυχώς είναι πιο κοντά στον Jarvis από τη Marvel, παρά στον Oscar του Syberia, τόσο σε ύφος όσο στον τόνο του. Το καλύτερο voice-over μακράν ανήκει στη Dana Roze. Άψογο ταίριασμα εμφάνισης-ηχοχρώματος από την Emilie Rault, χωρίς να άκουσα κάποιο μειονέκτημα στην ηχογράφηση της, πράγμα περίεργο αφού όλα έγιναν από το ίδιο στούντιο ήχου λογικά. Εκτός αν εγώ θέλω ωτορινολαρυγγολόγο..

Το σενάριο του παιχνιδιού είναι μια ανθρωπινή ιστορία αναζήτησης και αυτοκριτικής των επιλόγων της Kate Walker και για αυτό συνιστώ αν κάποιος θέλει να το ζήσει σωστά να κάνει ένα recap των προηγούμενων Syberia. Όταν τη συναντάμε έχει φυλακιστεί για αρκετό καιρό σε ένα ρωσικό αλατωρυχείο, αναγκασμένη να ψάχνει για ελεφαντόδοντο και χαμένα αντικείμενα μετά τα γεγονότα του προηγούμενου παιχνιδιού. Η αίγλη των προηγούμενων ιστοριών της έχει χαθεί προ πολλού, και έχει αντικατασταθεί μόνο από τη σκληρή πραγματικότητα της παρούσας κατάστασής της. Ήδη λιπόσαρκη και με βυθισμένα μάτια, στις πρώτες στιγμές λαμβάνει δυσάρεστα νέα που την γονατίζουν.

Όμως μια ανακάλυψη στην παγωμένη -και μέσα στην υγρασία- Ρωσία θα της δώσει έναυσμα για να ξεκινήσει μία νέα αναζήτηση που θα αλλάξει την Kate, γιατί θα αναλογιστεί τις επιλογές της έως τώρα και θα αντιμετωπίσει όλα αυτά που απέφευγε. Από την άλλη, η ιστορία της Dana ξεκινάει αισιόδοξα. Είναι ένα μουσικό wonder-kid που έχει την τιμή να παίξει πιάνο στην πλατεία της πόλης Vaghen και να εντυπωσιΆσει το κόσμο εν έτει 1937.  Η ευτυχία του ρεσιτάλ της όμως δεν κρατάει πολύ, καθώς στη συνέχεια η Dana επιστρέφει στο μαγαζί των γονιών της, όπου η Brown Shadow (οι Ναζί με άλλο όνομα) πετάει ένα τούβλο με ένα ξενοφοβικό μήνυμα και σπάει το παράθυρο του μαγαζιού. Η οικογένεια της Dana είναι Vagheran (οι Εβραίοι με άλλο όνομα) και η αντιμετώπιση της είναι ανάλογη για το 1937 από τους φασίστες της Brown Shadow.

SUCH A DEEP NARRATIVE AND SUCH A SHALLOW PERFORMANCE

Η θεματολογία του The World Before είναι μεγάλη και σχολιάζει πολλά θέματα της σημερινής εποχής. Το παιχνίδι βρίθει πολιτικού και μη σχολιασμού. Aπό αναφορές για την ακρίβεια των ενοικίων σε ιστορικά κέντρα που οι ντόπιοι αναγκάζονται να ζουν πολύ μακριά από τη δουλειά τους, μέχρι και τον θάνατο της μικρομεσαίας επιχείρησης από τα franchise μεγάλων εταιρειών. Η κριτική στον υπερτουρισμό, την οικονομία του σήμερα και τον φασισμό, τη ξενοφοβία της δεκαετίας του 40 συντελούν ένα σεναριακό μωσαϊκό που πραγματικά λείπει από την βιομηχανία του σήμερα. Η ιστορία του τίτλου είναι πάνω από όλα ανθρώπινη και δεν πλατειάζει με υπερβολές. Έχει τα μικρά κλισέ της αλλά αυτό που θέλει να δείξει μεταξύ εποχών το κάνει μεστά.

Εκεί όμως που το παιχνίδι παρουσιάζει πραγματικό πρόβλημα είναι στο performance και στον χειρισμό του. Όσο καλό είναι στα παραπάνω τόσο κακό είναι σε αυτά. Δυσκολεύεται πάρα πολύ να κρατήσει ένα σταθερό frame-rate. Είναι απαράδεκτο για ένα παιχνίδι του 2022, με αυτά τα γραφικά, να μην μπορεί να έχει σταθερά 60FPS,  πόσο μάλλον να πέφτει κάτω από τα 30! Όπως είπα και παραπάνω, ο οπτικός σχεδιασμός του είναι πολύ όμορφος σαν ενός PS4, τίτλου άλλα PS4 όχι 5! Κάποιες φορές οι χαρακτήρες έχουν τρεμοπαίξιμο, κάτι που χαλάει λίγο το playability. Θέλω να πιστεύω ότι με κάποιο update στο μέλλον η απόδοση θα γίνει καλύτερη. Ο χειρισμός επίσης δεν είναι μελετημένος και γίνεται εκνευριστικός στους γρίφους που πρέπει να λύσουμε για να προχωρήσουμε που, αν και τιμιότατοι, χάνουν πάρα πολύ από τον χειρισμό. Ειδικά στο endgame που είναι πιο περίπλοκοι έσπασαν τα νευρά μου, γιατί δεν μπορούσα να κάνω αυτό που ήθελα! Δεν ξέρω αν μπορεί η Microids να το φτιάξει με κάποια ενημέρωση, αλλά οφείλει έστω να προσπαθήσει. Άλλο ένα παράπονο μου είναι η απουσία chapter selection & η δυνατότητα να κάνω save όποτε και όπου θέλω. Το autosave μας έκαψε και δεν πρέπει με τίποτα να λειτουργεί έτσι σε ένα point-and-click adventure.

BRING POINT & CLICKS BACK

Εν κατακλείδι, το Syberia: The World Before είναι ένα συναισθηματικό ταξίδι για τις δύο ηρωίδες του. Διερευνά κυρίως το ποια είναι η Kate ως άτομο, αλλά και τον δεσμό μεταξύ των δύο γυναικών, που ζουν σε άλλες εποχές. Όπως και με το πρώτο Syberia, έτσι και αυτό τελειώνει με μια στιγμή που μοιάζει τόσο με κατάλληλο τέλος όσο και με ένα εξαιρετικό σημείο εκκίνησης για ένα νέο παιχνίδι. Όμως, χωρίς την επίβλεψη του Benoît Sokal (ο οποίος απεβίωσε πριν ολοκληρωθεί αυτό το παιχνίδι) δεν ξέρω κατά πόσο είναι εφικτό να γίνει όσον αφορά στο σεναριακό του κομμάτι τουλάχιστον. Εγώ σαν λάτρης των point-and-click adventures θέλω να δω το genre να επιστρέφει δυναμικά, γιατί έχουμε ανάγκη ιστορίες με βάθος και όχι άρπα-κόλλα ή κονσέρβες σενάρια.

Έχοντας παίξει όλο το saga του Sokal μπορώ να πω ότι το The World Before ήταν το καλύτερο Syberia από όλα, το πιο πλήρες, το πιο συγκινητικό και το δεύτερο πιο ψεγαδιασμένο (το 3 ήταν το χειρότερο μακράν σε αυτόν τον τομέα). Ξέρω ότι πολλοί θα σνομπάρετε τέτοιους τίτλους γιατί δεν έχουν δράση στο gameplay, όμως συνιστώ να δώσετε μια ευκαιρία εάν θέλετε να δείτε κάτι καινούργιο, χωρίς να υπάρχει η ένταση της δράσης και να βάλετε λίγο τους νευρώνες σας σε χρήση με τους γρίφους που διαθέτουν οι τίτλοι σε αυτό το genre.

Ευχαριστούμε πολύ την Enarxis Dynamic Media για την παροχή του review copy!