Δεν σε τσέχασα!

Η πλειοψηφία των παιχνιδιών που παίζω μέσα στη χρονιά απαρτίζεται από games με όπλα, έντονη δράση, γρήγορα αυτοκίνητα και μεγάλα αθλητικά γεγονότα. Αν και περνάω ευχάριστα με αυτού του είδους τα games, δεν είναι λίγες οι στιγμές που θέλω απλά να σαλπάρω σε πιο ήσυχα μέρη, εκεί όπου ο χρόνος κυλάει πιο αργά, με τους ήχους της φύσης να συνθέτουν το δικό τους soundtrack. Αυτή ακριβώς την ηρεμία βρήκα μέσω του Tchia, ενός παιχνιδιού εμπνευσμένο από τη Νέα Καληδονία, μιας συλλογικότητας της Γαλλίας, που αποτελείται από ένα σύμπλεγμα νησιών στον Ειρηνικό ωκεανό. Οι ιδρυτές της Awaceb, εταιρείας που ανέπτυξε το εν λόγω παιχνίδι, πέρασαν ένα μεγάλο μέρος της παιδικής τους ηλικίας στη Νέα Καληδονία. Τα ήθη και τα έθιμα των Kanak, ντόπιων ιθαγενών, αποτελούσαν μέρος της καθημερινότητας τους, ενώ μάλιστα έγιναν και η βασική πηγή έμπνευσης τους για τη δημιουργία του Tchia.

ΩΧ, ΜΙΑ ΚΑΡΕΚΛΑ ΤΡΕΧΕΙ!

Στο παιχνίδι συναντάμε την Tchia, ένα μικρό κοριτσάκι το οποίο μεγαλώνει φιλήσυχα μαζί με τον πατέρα της σε ένα από τα τροπικά νησιά της Νέας Καληδονίας. Με τη βοήθειά του δεν μαθαίνει μόνο την κουλτούρα και τη φιλοσοφία της φυλής της, αλλά ανακαλύπτει επίσης και τα όριά της. Είτε αυτά έχουν να κάνουν με μία βουτιά στη θάλασσα, είτε με το να σκαρφαλώνει πάνω σε ένα δέντρο, είτε με το να κατεβαίνει από έναν ψηλό λόφο με τη βοήθεια ενός glinder. Τα όρια της ορίζονται από το ποσοστό του stamina που διαθέτει, ένας μηχανισμός που έχουμε δει ξανά και που πάρθηκε αυτούσια από το Zelda: Breath of the Wild.

Μία απρόσμενη όμως επίσκεψη ταράζει την ήρεμη και γαλήνια ζωή της Tchia, αναγκάζοντάς την να ξεπεράσει αυτά τα όρια, ανακαλύπτοντας πως έχει ένα υπερφυσικό χάρισμα. Η πρωταγωνίστρια μας μπορεί να "μπει" μέσα σε κάθε άψυχο και έμψυχο αντικείμενο που συναντάει, όπως καρύδες, πέτρες, χελώνες, περιστέρια και πολλά άλλα, με εξαίρεση όμως τους ανθρώπους. Αυτός ο μηχανισμός χρησιμοποιείται για την επίτευξη πολλών και διάφορων σκοπών, όπως είναι η μετακίνηση από σημεία, η εκτέλεση των εχθρών που συναντάει κατά τη διάρκεια της εξερεύνησης, αλλά και οπουδήποτε αλλού χρειαστεί για να επιτευχθεί η κάθε αποστολή. Αυτή είναι και ολόκληρη η ουσία που ξεχωρίζει τόσο την Tchia ως πρωταγωνίστρια, όσο και το Tchia ως παιχνίδι, καθώς ο συγκεκριμένος μηχανισμός αποτελεί την ραχοκοκαλιά του gameplay.

ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΩ, ΑΛΛΑ Μ'ΑΡΕΣΕΙ

Παραπάνω αναφέρθηκα σε μία παραφυσική δύναμη, κάτι που στο σύμπλεγμα νησιών που βρισκόμαστε είναι κάτι απολύτως φυσιολογικό. Στο παιχνίδι συναντάμε πολλά και διάφορα γεγονότα που ξεπερνούν τη σφαίρα της λογικής, όπως για παράδειγμα οι εχθροί που πολεμάμε, αφού αποτελούνται από μία σύνθεση υφασμάτων και τοτέμ που αιωρούνται στον αέρα. Αν και σε πρώτη όψη το Tchia δείχνει αρκετά ρεαλιστικό, μην εκπλαγείτε αν δείτε αλλόκοτα σκηνικά να συμβαίνουν, με αποκορύφωμα μάλιστα το φινάλε. Η ιστορία που βίωσα ήταν αρκετά απλή, κατανοητή, με αρκετούς ενδιαφέροντες χαρακτήρες στο παρασκήνιο, αλλά και με πολλά σουρεαλιστικά γεγονότα που, καθώς εκτυλίσσονταν, δεν έβγαζαν απαραίτητα νόημα.

Έχει δοθεί μεγάλη προσοχή στον τρόπο αφήγησης της ιστορίας, καθώς όπως είναι φανερό η έκβαση των γεγονότων κρύβει μεγάλο μέρος του τρόπου ζωής των Kanak. Οι voice actors που επιλέχθηκαν είναι κάτοικοι της Νέας Καληδονίας και είναι οι μόνοι που θα μπορούσαν να αποτυπώσουν με τόση ακρίβεια τόσο τη γλώσσα όσο και την προφορά των κατοίκων της περιοχής. Μία επιλογή που αν και μου στέρησε το άκουσμα της συνηθισμένης αγγλικής γλώσσας, εν τέλει απέδωσε τα μέγιστα στο ύφος του παιχνιδιού. Με την ίδια στωικότητα η Awaceb μετέφερε και τα ακούσματα της περιοχής, με τα παραδοσιακά γιουκαλίλι να εμφανίζονται ανά τακτά χρονικά διαστήματα ύστερα από κάποιο cinematic, με την Tchia να τα χειρίζεται ακριβώς όπως η Ellie χειριζόταν στο TLoU2 την κιθάρα. Το soundtrack αποπνέει έναν διαφορετικό πολιτισμό μίας άλλης εποχής, με τις τροπικές νότες να γεμίζουν κάθε σημείο του παιχνιδιού, και με τους -ακαταλαβίστικους- στίχους να δένουν αρμονικά. Η μουσική ενώνει τους ανθρώπους όσο και αν απέχουν οι πολιτισμοί τους, με την εταιρεία ανάπτυξης να το γνωρίζει καλά, δίνοντας την κατάλληλη προσοχή και έμφαση σε αυτόν το σημαντικό τομέα.

ΚΟΙΝΟΤΥΠΗ ΚΑΙΝΟΤΟΜΙΑ

Τα νησιά της Νέας Καληδονίας προσφέρονται ως μία sandbox εμπειρία, με την εξερεύνηση να παίζει πρωταρχικό ρόλο. Από τη μία υπάρχουν τα main missions που εξελίσσουν την ιστορία, ενώ από την άλλη έχουμε τα side quests, που βρίσκονται εκεί είτε για να επεκτείνουν την εμπειρία της εξερεύνησης, είτε για να μας χαλαρώσουν πλήρως παίζοντας κάποιο mini game, είτε για να μας βοηθήσουν να αναπτύξουμε τις δυνάμεις μας. Κάτι πολύ σημαντικό είναι πως δεν υπάρχει πουθενά η κουκίδα της Tchia μέσα στον χάρτη, αλλά μας δίνεται ένα πλαίσιο στο οποίο γνωρίζουμε πως βρίσκεται μέσα. Αυτό φαντάζομαι πως γίνεται για να επιτευχθεί μία λίγο πιο ρεαλιστική προσέγγιση, δίνοντας αξία σε μηχανισμούς όπως η πυξίδα. Παρόλα αυτά δεν με βρίσκει απόλυτα σύμφωνο, καθώς αυτή η λογική δεν υποστηρίζεται από τις υπόλοιπες επιμέρους κατηγορίες, όπως για παράδειγμα οι κουκίδες των αποστολών ή των σημείων ενδιαφέροντος που βρίσκονται διάσπαρτες στον χάρτη. Αν και προσπάθησε να καινοτομήσει, το open-world κομμάτι του Tchia δεν καταφέρει να προσφέρει κάτι διαφορετικό από το συνηθισμένο.

Από τη μία έχουμε την ενδιαφέρουσα και ασυνήθιστη χλωρίδα και πανίδα που προσφέρεται για εξερεύνηση, και που σε σημεία δείχνει πραγματικά την ιδιαιτερότητά της, από την άλλη όμως το traversal system που θέλει την Tchia να μεταφορτώνεται σε διάφορα αντικείμενα με στόχο την πιο εύκολη περιήγηση δεν λειτουργεί τόσο σωστά. Η ενασχόληση με δευτερεύουσες αποστολές για την αύξηση του stamina καθίστανται υποχρεωτική, καθώς ο χρόνος διάρκειας μεταμόρφωσης είναι μικρός, με την εναλλαγή από Tchia σε κάποιο αντικείμενο και το ανάποδο να γίνεται συχνά, μετατρέποντας τις αποστάσεις σε τεράστιες και κουραστικές. Βέβαια αξίζει και πρέπει να αναφέρουμε πως έχει αποδοθεί πιστά η αίσθηση του αντικειμένου στο οποίο μεταμορφώνεται η πρωταγωνίστρια μας κάθε φορά, είτε αυτό είναι κάποιο ζώο όπως ψάρι, κάβουρας, περιστέρι είτε είναι κάποιο τυχαίο αντικείμενο όπως καρέκλα, πέτρα ή οτιδήποτε άλλο συναντήσουμε. Η φυσική έχει αποδοθεί άψογα, με το βάρος, το είδος, τη μορφή και όλους τους υπόλοιπους παράγοντες να παίζουν ρόλο στην κίνηση, την ευελιξία και την ταχύτητα μας.

ΕΝΑ ΕΡΓΟ ΤΕΧΝΗΣ ΑΠΟ ΚΗΡΟΜΠΟΓΙΕΣ

Όντας indie, το Tchia δεν εμβάθυνε στον τομέα των γραφικών, μην προσφέροντας ένα άψογο τεχνικό αποτέλεσμα,  με αρκετά textures να μην είναι και τόσο καλαίσθητα. Παρόλα αυτά, αυτό που σώζει το τελικό αποτέλεσμα είναι η βάση και η προσοχή που έχει δοθεί στο art direction. Υπάρχουν στιγμές που τραβούν και μαγνητίζουν την προσοχή μας, όταν για παράδειγμα η δύση του ηλίου πλησιάζει, ενώ απολαμβάνουμε μία βόλτα σε ένα από τα πολλά τροπικά δάση.

Παραπάνω αναφερθήκαμε σε κακή εκτέλεση traversal, τουλάχιστον όμως οι αποστολές είναι ενδιαφέρουσες ως μία επιβράβευση ύστερα από ένα κουραστικό ταξίδι, σωστά; Μμμμμ όχι ακριβώς… Το Tchia, όση φαντασία αν έχει στα γεγονότα που εκτυλίσσονται κατά τη διάρκεια της ιστορίας, άλλη τόση φαντασία του λείπει στον τρόπο που διεκπεραιώνονται οι βασικές αποστολές. Ειδικά στην αρχή, μέχρι να αρχίσουν να συμβαίνουν και μερικά ενδιαφέροντα γεγονότα, το παιχνίδι φανέρωσε κάθε αδυναμία που το διακατέχει. Τα main missions πάσχουν από μπατηρημένη πρωτοτυπία, με εξαίρεση όμως την τελευταία ώρα του παιχνιδιού, που η έντονη δράση παίρνει να ηνία, αλλάζοντας προς το καλύτερο τον ρυθμό. Αντίθετα πάντως, από έλλειψη φαντασίας δεν πάσχουν οι δευτερεύουσες αποστολές, με πολλές από αυτές να με ξεκουράζουν και να με ηρεμούν όσο τίποτε άλλο. Το στακάρισμα των πετρών, το σκάλισμα των τοτέμ και οι αγώνες κυνηγώντας checkpoints ως περιστέρι, είναι μερικές από αυτές που καταφέρνουν συνολικά να δώσουν επιπρόσθετη αξία στο ταξίδι της Tchia.

ΑΞΙΖΕ ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ή Ο ΠΡΟΟΡΙΣΜΟΣ;

Η Awaceb με το Tchia κατάφερε να μεταφέρει ένα μέρος της κουλτούρας και της φιλοσοφίας των ανθρώπων που ζουν απομακρυσμένοι από τον πολιτισμό, διατηρώντας με αγάπη τα δικά τους ήθη και έθιμα. Κατάφερε επίσης να αποτυπώσει την ομορφιά και τη μοναδικότητα που κρύβουν τα συγκεκριμένα νησιά. Εκεί όμως που το Tchia πάσχει από σοβαρά θέματα είναι η κλιμάκωση του ρυθμού. Οι κεντρικές αποστολές στην πλειοψηφία είναι ένα ταξίδι από το σημείο Α στο σημείο Β, ενώ ακόμα και το ταξίδι ως έννοια ύστερα από ένα σημείο γίνεται κουραστικό. Η ιστορία με τα μυστηριώδη συμβάντα και την ανάγκη για ανακάλυψη της αλήθειας, είναι αυτή που προσπαθεί με νύχια και με δόντια να κρατήσει το ενδιαφέρον μας, δίνοντας μας κίνητρο να συνεχίσουμε.

Η εξερεύνηση του συμπλέγματος των νησιών θεωρώ πως διήρκησε παραπάνω χρόνο από ότι θα έπρεπε, καθώς οι μεγάλες αποστάσεις δημιουργούσαν και μεγάλες κοιλιές, δίνοντας μας την αίσθηση πως έχει περάσει περισσότερη ώρα από ότι στην πραγματικότητα. Κατά την ολοκλήρωση πάντως του παιχνιδιού, γνωρίζοντας πως το ταξίδι τελείωσε, όλες οι ωραίες αναμνήσεις μου χτύπησαν την πόρτα. Η μοναδική μουσική, τα πανέμορφα τοπία και η καινοτομία των mini games, ήταν εν τέλει όλα αυτά που με βοήθησαν και μου έδιναν κίνητρο να συνεχίσω την περιπέτεια της Tchia. Η προσπάθεια της Awaceb κρίνεται ως τίμια, ενώ η διάθεση του παιχνιδιού στο PS Plus Extra το καθιστά ως μία καλή περίπτωση, για όσους επιθυμούν να ξεφύγουν από το άγχος του σύγχρονου πολιτισμού, με τις όποιες θυσίες φυσικά.

Ευχαριστούμε πολύ την Kepler Interactive για την παροχή του review copy!