Retro Cowabunga.

Παρ’ ότι τα Χελωνονιντζάκια ανήκουν μισή γενιά πριν τη δική μου, η κάλυψη του Alter (press “F” to pay respect) φρόντισε να ενημερώσει και εμάς, τα παιδιά των late 90’s, για την επιρροή και την αξία του μεταλλαγμένου αυτού animated κουαρτέτου. Ίσως ο αγαπητός φίλος και συνιδρυτής του SAVE THE GAME, Μάρκος, να είναι πιο κατάλληλος να σας μιλήσει για το πώς τα TMNT άφησαν εποχή, όμως έχει ένα παιδί να μεγαλώσει, οπότε the joke’s on you, ξεμείνατε με μένα. Ας μην αδικώ όμως τον εαυτό μου, έχω μεγάλη εμπειρία με το franchise, ξεκινώντας από τον καιρό που έσταζα σαλάκι χαζεύοντας το τηλεοπτικό show, μέχρι και τις αμέτρητες gaming εξορμήσεις τους, όπως η guest εμφάνισή τους στο Injustice 2 (ας μην μιλήσουμε για αυτό).

Στη συγκεκριμένη περίπτωση υπάρχουν δύο πολύ ξεκάθαρες λεπτομέρειες που αφορούν το προϊόν του Teenage Mutant Ninja Turtles: Shredder’s Revenge. Πρώτον, στοχεύει να συγκινήσει, να δακρύσει, να νοσταλγήσει, να ταξιδέψει, να αγγίξει άτομα του δικού μας era και ακόμα προγενέστερου, όχι μόνο επειδή τότε γεννήθηκαν οι ninja χελώνες, αλλά κυρίως επειδή θέλει να αναβιώσει τις retro arcade εμπειρίες, με την κλασικότατη beat ‘em up δομή του. Δεύτερον, αυτή ήταν η πρώτη και η τελευταία φορά που γράφω το πλήρες όνομα του παιχνιδιού για το υπόλοιπο review (gimme a break). Για να μπούμε σιγά-σιγά στα του παιχνιδιού, παραδέχομαι πως ενώ εγκυμονώ ένα υποτυπώδες beefάκι με την Nickelodeon για την κατεύθυνση που έχει πάρει, εδώ οφείλω να της βγάλω το καπέλο που έδωσε το license για κάτι νοσταλγικά ποιοτικό.

Οι developers της Tribute Games, που μέχρι σήμερα φημίζονταν κυρίως για τα αναπτυξιακά collabs τους, φαίνεται να δέχθηκαν ένα χαστούκι από τα παιδικά τους χρόνια κατά τον σχεδιασμό του δικού τους TMNT game. Αυτό διότι το TMNT: Shredder’s Revenge έχει καθαρόαιμη 80’s φλέβα (pun not intended), σε βαθμό που μοιάζει ακριβώς με το πώς θα κυκλοφορούσε ένα video game εκείνης της εποχής. Εν γένει, έχουμε ένα side-scrolling beat ‘em up με pixel art γραφικά, που παίζεται, σκέφτεται και λειτουργεί όπως τα action brawlers στα οποία κάποιοι θα σπαταλούσαν άφθονες δραχμές, όντας κλειδωμένα μέσα σε arcade cabinets. Όσοι έχουν παίξει Dragon’s Crown ή Streets of Rage γνωρίζουν ακριβώς σε τι αναφέρομαι και θα σας ξαφνιάσω αναφέροντας πως το παρόν video game είναι σε πολλά σημεία καλύτερό τους.

Τα τελευταία χρόνια είχε κορεστεί τo ενδιαφέρον μου να βλέπω τους Leonardo, Donatello, Raphael και Michelangelo σε πιο hack-n-slashy περιπέτειες, οπότε το TMNT: Shredder’s Revenge ήταν το blast from the past που αναζητούσα. Πατροπαράδοτο game που αξιοποιεί στο έπακρο τους άξονες XYZ, κάτι πολύ σημαντικό στα games αυτού του genre. Και επειδή οι πιο σύγχρονοι σίγουρα δεν έχετε τέτοια ερεθίσματα θα εξηγήσω: καλείτε την παρέα σας, αναλαμβάνετε από ένα Χελωνονιντζάκι έκαστος (ή κάποιον εκ των Master Splinter και April O’Neil), βουτάτε στους δρόμους της Νέας Υόρκης και πλακώνετε με κάθε πιθανό τρόπο και TMNT certified συνεργασία τα εκατοντάδες τσιράκια του Shredder. Όσο μοιράζετε πόνο, τόσο και ανοίγει η δεξιά μεριά του level, έως ότου τερματίσετε. Ακούγεται απλό στη βασική του μορφή, είναι όμως άκρως απαιτητικό στην εκτέλεσή του.

COWA-BAM ΚΑΙ ΚΑΤΩ

Η τελευταία πρόταση είναι διφορούμενη, εφόσον δεν αναφέρομαι μόνο στο πόσο επιτεύξιμο είναι από την πλευρά των παικτών, αλλά και στο πόσο δύσκολο είναι από πλευράς δημιουργών να τελειοποιήσουν ή έστω να κάνουν διασκεδαστικό ένα, κατά τα άλλα, μίνιμαλ concept. Η εμπειρία της Tribute με το ανάλογης προσέγγισης Scott Pilgrim vs. the World: The Game φαίνεται να της έδωσε σημαντικά μαθήματα για την κατάκτηση του ορθού beat ‘em up essence, δίνοντας έμφαση αφενός στο βάθος των διαθέσιμων κινήσεων/inputs ανά χαρακτήρα και αφετέρου στο balancing της εμπειρίας ανάλογα με το αν παίζουμε solo ή co-op. Δυσάρεστο αντιπαράδειγμα του πρώτου, το αρκετά πρόσφατο Asterix & Obelix: Slap ‘em All! που, καλώς ή κακώς, μοιάζει “φτωχό” μπροστά στις επιλογές που προσφέρει για κάθε παίκτη το TMNT: Shredder’s Revenge.

Μεγάλη επιτυχία τους το ότι όποιον από τους playable characters κι αν επιλέξετε, το παιχνίδι είναι εξίσου fun-to-play κι ας έχει ο καθένας τα δικά του attributes. Τα Χελωνονιντζάκια πραγματικά γεννήθηκαν για να συμμετέχουν σε τέτοιου είδους games, εφόσον αποτελούν πιστή μεταφορά της μαχητικής συμπεριφοράς τους. Συνεργασία, γέλιο και mayhem, μία άσπαστη αλυσίδα που παρίσταται και στο TMNT: Shredder’s Revenge, δίνοντας στους ήρωές μας κάθε δικαίωμα να φωνάξουν “COWABUNGA” κατά την ολοκλήρωση κάθε επιπέδου. Είναι πασιφανές το ότι μερικοί, αν όχι όλοι, εξ αυτών που έβαλαν το λιθαράκι τους στην ανάπτυξη αυτού του παιχνιδιού γνωρίζουν τι εστί TMNT. Το αποδεικνύουν δίνοντας gameplay αξία στα iconic όπλα τους, στη μετάφραση του healing mechanic με τάισμα πίτσας και στις ατάκες που πάνε κι έρχονται κάθε φορά που ένας εχθρός εκτοξεύεται μακριά από την οθόνη.

Το story mode δεν έχει να πει πολλά και προδίδεται από την arcade φύση του παιχνιδιού. Εκείνες τις εποχές, για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι καινούριοι, δεν υπήρχαν hardware δυνατότητες για φιλόδοξα cutscenes, πολύωρα Kojima cinematics και γενικότερα χρόνο που δεν είχαμε τον έλεγχο του joystick. Όχι πως οι ιστορίες των Χελωνονιντζακίων διακρίνονταν ποτέ για την καινοτομία τους. Το TMNT: Shredder’s Revenge, όπως δηλώνει, ακολουθεί το trope του “Είμαι ο Shredder και είμαι κακός”, μία δυσφορία που τον οδηγεί στο να απλώσει τα minions του στην πόλη και να προκαλέσει τις εκπαιδευμένες χελώνες να βγουν από τους υπονόμους τους. Ακολουθώντας τα main missions θα συναντήσετε φίλους των TMNT και θα αντιμετωπίσετε και γνώριμους εχθρούς, όπως οι Bebop και Rocksteady (για τους OGs, Σπίθας και Ατσίδας, lul) ή τον Krang, που συνεχίζει σχεδόν 40 χρόνια αργότερα να βάζει τον εγκέφαλό του στο στομάχι του.

Ελπίζουμε όλα τα παραπάνω να προλάβουν να εκστασιάσουν τους πιστούς TMNT fans, γιατί η διάρκεια του παιχνιδιού είναι απογοητευτικά μικρή. Η ιστορία τερματίζεται άνετα σε ένα δίωρο, τα side missions είναι ελάχιστα και το παιχνίδι αναζητά διαφυγή στο replayability που προσφέρει το arcade mode. Εκεί δεν υπάρχει όριο, αντιθέτως, προχωράτε όπως και όσο θα σας επέτρεπαν κάποτε οι μάρκες σας. Τα levels αυτά καθαυτά κρύβουν στο εσωτερικό τους μικρές εκπλήξεις/collectibles, αλλά δεν είναι αρκετά για να μας τραβήξουν ξανά στο story section. Το ξεκλείδωμα του Casey Jones στο τέλος του παιχνιδιού με έβαλε στο τρυπάκι να καταγράψω λίγο περισσότερο playtime, αλλά όχι σε καταπληκτικό βαθμό. By the way, δεν γνωρίζω γιατί η Dotemu spoilαρε τη συμμετοχή του, όταν επρόκειτο για late game επιβράβευση, αλλά who knows.

ΦΕΡΤΕ ΜΟΥ PIXELS

Ένα στοιχείο του παιχνιδιού που δικαιούται όμως να χαρακτηριστεί “καταπληκτικό” είναι η αισθητική του. Ανυπομονώ να δω κόσμο να παραπονιέται για τα pixels που θα αντικρίσει και τα “παλιά γραφικά”. Ξέρετε ποιοι είστε και σας αξίζει να κάτσετε στο staff του Donatello. Το παιχνίδι έχει εσκεμμένα αυτό το όμορφο pixel art παρουσιαστικό, κλείνοντας ακόμα περισσότερο το μάτι σε εμάς που ζήσαμε τη γέννηση της σειράς και των τότε games. Αγκαζέ με τα visual aesthetics πιάνεται και το soundtrack, τομέας για τον οποίο φημίζονται τα Χελωνονιντζάκια και εδώ, ΕΥΤΥΧΩΣ, δεν απογοητεύει. Levels, menus και winner screens στολίζονται από τη μουσική του αγαπημένου μας καρτούν και τις φωνές των original voice actors. Στυλιστικά, δανείζεται στοιχεία του TMNT: Turtles In Time και γκουχ-γκουχ… λίγο low performan-γκουχ.

Όσο καλοζυγισμένο και αν είναι το single player experience, η αλήθεια είναι πως ένιωσα μία μοναξιά όταν χρειάστηκε να προχωρήσω το review μόνος. Τα TMNT δεν σημαίνουν τίποτα όταν βρίσκονται μόνα τους, κάτι που μου επιβεβαιώθηκε όταν οι 3 φίλοι μου αποσυνδέθηκαν. Για την maximum απόλαυση λοιπόν, σας συνιστώ να παίξετε το μεγαλύτερο μέρος του παιχνιδιού είτε σε couch co-op, είτε αξιοποιώντας τα λειτουργικότατα online lobbies, κάτι ιδιαίτερα θαυμάσιο για το pre-launch διάστημα που διανύσαμε. Όσο οι players πληθαίνουν στην πίστα, το παιχνίδι μεταμορφώνεται ευχάριστα, με τους όρους που έχει θέσει η Tribute Games. Και μπράβο της, γιατί το παιχνίδι -πάνω από όλα- σέβεται το όνομα των TMNT, τσεκάρει πολλά απαραίτητα κουτιά όπως η retro αίσθηση και η επιθυμητή νοσταλγία και αστοχεί μόνο σε κομμάτια που μπλοκάρονται από το είδος του.

Many thanks to Dotemu for providing us with the review copy!