Wish you were better, not easy.

Όπως πολλοί από εσάς, έτσι και εγώ όταν πρωτοείδα τα gameplay trailers του Callisto μου σηκώθηκε... η τρίχα από το gore και το horrorness και είπα "εδώ είμαστε". Ήμουν και επίσημα συνεπιβάτης του hype train που είχε ως οδηγό την Striking Distance Studios και τον Glen Schofield και μιας και δεν είχα παίξει ποτέ τη σειρά Dead Space ο πήχης είχε τοποθετηθεί αρκετά ψηλά. Πρακτικά και θεωρητικά, άσκησα βέτο στην ομαδική του SAVE THE GAME έτσι ώστε να φτάσει στα χέρια μου το review code. Έτσι και έγινε, με τον Γιάννη να μου παραχωρεί τελικά τον κωδικό, μολονότι είχα μερικές περιπέτειες τον Δεκέμβριο που με κράτησαν μακριά από τα πληκτρολόγια και τα χειριστήρια. Αφού εξέφρασα και δημόσια την αγάπη μου προς τον εργοδότη μου (no homo Boss), νομίζω πως δεν έχω υπάρξει ξανά σε ένα τόσο αμφιλεγόμενο μονοπάτι, ώστε να χρειαστεί να εκφράσω την γνώμη μου, πόσο μάλλον για ένα τόσο μεγάλο τίτλο. Πιστέψτε με, το αργοπορημένο μου review άξιζε και σας συνιστώ να μασαμπουκώσετε κανά κουβά με ποπ-κορν ή καμιά Κόλα όσο καταναλώνετε τα λόγια μου. If it’s not your cup of tea, υπάρχει και το νερό.

ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΣΕ ΘΕΛΕΙ

Jacob Lee. Έτος 2320. Διαστημόπλοιο Charon με προορισμό την Ευρώπη, ένα φεγγάρι του Δία, ξεκινώντας από την Black Iron Prison της Καλλιστώ, δορυφόρου του Δία. Τίποτα δεν έμοιαζε διαφορετικό καθώς ο Jacob θα έκανε ακόμα ένα δρομολόγιο ρουτίνας μεταξύ των δύο αυτών τοποθεσιών μαζί με τον συνεπιβάτη του, Max Barrow, όπου μεταφέρουν προμήθειες και αγαθά για το κατάλληλο αντίτιμο. Όπως καταλαβαίνετε, ζούμε σε ένα κόσμο που η ανθρωπότητα έχει εξελιχθεί τόσο ώστε να κατοικεί σε άλλους πλανήτες και το δια-γαλαξιακό ταξίδι είναι η νόρμα. Η τελευταία προσφορά όμως που «έφτασε» στον Jacob και τον Max ήταν τόσο καλή για να βγάλουν αρκετά χρήματα και να αποσυρθούν στον αγαπημένο τους προορισμό. Money can’t buy happiness but it can heal the wounds. Με αυτό το mentality πήγε ο Jacob και πλήρωσε ακριβά το τίμημα. Και εγώ στη θέση του μάλλον έτσι θα έπραττα.

Παρ' ότι εντυπώνομαι ως ένα βαθμό με την τραγικότητα του Jacob σαν χαρακτήρα, δεν μπορώ να πω πως αντίκρισα και κάνα σεναριακό αριστούργημα. Κάθε άλλο βασικά. Plain and simple, αλλά όχι αυτό το καλό που εκτιμάται η λιτότητα, αλλά αυτό της βιασύνης και της έλλειψης φαντασίας. Πραγματικά θα αναφερθώ αντιστοίχως και σε όλους τους άλλους τομείς που ξεχειλίζει η φαντασία των δημιουργών, αλλά στο σενάριο και την πλοκή με έχασαν. Το μοτίβο ήταν το εξής: να αυτός είναι ο καλός, αυτός είναι ο κακός, πήγαινε να σωθείς μόνος σου σε ένα περιβάλλον που δεν είχες ιδέα τι γίνεται μέχρι εχθές, ωχ ας ρίξουμε και το PTSD μέσα στο τσουβάλι για να τους δείξουμε ότι είμαστε "WokE" και εν τέλει να κάνουμε μια τρύπα στο νερό με τα πιο basic plot twists που μπορούσαμε να σκεφτούμε. Ε σε ένα παιχνίδι που προμοτάρεται ως μια single-player εμπειρία και έχοντας το legacy του Dead Space να περιτριγυρίζει την αύρα του και εν τέλει να είναι τόσο dull, είναι απογοητευτικό. I have failed u Dead Space (σε φωνή Obi-Wan Kenobi). Και όχι δεν κάνω underestimate τη δύναμή του.

ΜΑ ΓΙΑΤΙ ΤΟΣΟ 2008

Πολύ θα ήθελα να έρθω σε επαφή με το τμήμα που αποφάσισε πως μη ειρωνικά θα γουστάρει ο κόσμος το 2022 να κάνει dodge και block με τους μοχλούς και όχι, ας πούμε, με κάποιο πλήκτρο. Τόσο δύσκολο ήταν να μπει ένα input σε αυτό τον ήδη απλούστατο χειρισμό που έχει το παιχνίδι; Πραγματικά αν βρεθώ ποτέ σε χώρο με άτομο που θεωρεί ότι ο καταλληλότερος τρόπος να παίζουμε άμυνα σε ένα παιχνίδι που αντέχουμε μόλις 3-4 χτυπήματα είναι οι μοχλοί, θα σκίσω τα πτυχία, που δεν έχω ακόμα. That’s a promise. Στις σημειώσεις μου το έχω χαρακτηρίσει ως unplayable – από τις πρώτες 3 ώρες – και το ίδιο θα πω και ύστερα από τις 18 που χρειάστηκα για να δω τα credits. Έκανα μπλοκ τέσσερεις φορές μετρημένες και μετά από πολύ ξύλο μπορείς και καταφέρνεις μία ισορροπία με το dodging, έτσι ώστε να έχεις μία ακόμη ευκαιρία για το επόμενο κύμα εχθρών. Και γιατί λέω καταφέρνεις; Γιατί, από ό,τι φαίνεται, οι άνθρωποι δεν μπορούν να κάνουν dodge από την ίδια μεριά δύο φορές γιατί θα κουραστεί ο εχθρός να αλλάξει μοτίβο (clown emoji). Αφού κύριοι της Striking Distance κάνατε τόσο αληθοφανές και ρεαλιστικό το παιχνίδι σας, ποιος ο λόγος να «τεμπελιάσετε» στο gameplay; Ρητορικό το ερώτημα προφανώς.

Το πρόβλημα, δυστυχώς, όμως δεν παρουσιάζεται μόνο στην αμυντική λειτουργία του χαρακτήρα μας αλλά επεκτείνεται και στην επίθεση. Θα αφήσω στην άκρη το sprint, γιατί πραγματικά είναι το μικρότερο από τα προβλήματα. Ένιωθα συνέχεια πως έπρεπε να τρέχουμε με περισσότερη θέρμη και όχι σαν να βγαίνουμε βόλτα στη γειτονιά αλλά maybe it’s just me. Το gunplay απ' την άλλη... Jesus Christ και όλο το Μυστικό Δείπνο. Χόρτασα τόσο ρεαλισμό που λέω να μην ξαναπαίξω ΑΑΑ παιχνίδι. Φανταστείτε ότι ζείτε από την μία μέρα στην άλλη μια αποκαλυπτική κατάσταση και αφού βρίσκετε όπλα και τα συναφή αρχίζετε την επίθεσή σας. ΑΛΛΆ ΌΧΙ. Δεν θα αλλάζετε γρήγορα από shotgun σε AR, όχι! Θα περιμένετε να έρθουν οι αιμοβόροι εξωγήινοι κατά πάνω σας και μετά βλέπουμε. Ευτυχώς που τέτοια σενάρια μένουν στα παιχνίδια cuz life is no Nintendo game. Αυτό ακριβώς όμως γίνεται στον αδυσώπητο κόσμο του Callisto Protocol. Η μετάβαση από ένα όπλο σε ένα άλλο είναι τουλάχιστον αργή και τα περιθώρια – ακόμα και σε normal mode – είναι πολύ στενά για να μπορέσεις να χτίσεις κάποιο ιδανικό πλάνο. Shoot or be killed, χωρίς όμως να έχω την ευκαιρία να ικανοποιήσω το πρώτο μέρος αυτής της εξίσωσης.

Αντίστοιχα, έτσι λειτουργεί και το health serum για να αναπληρώνουμε ζωή, ωστόσο μπορώ να καταλάβω πως εξυπηρετεί τη δυσκολία. Τα υπόλοιπα στοιχεία απλά αφαιρούν πόντους από την εμπειρία, nothing more or less. Η ποικιλία των όπλων δεν είναι και gun shop στο Texas, αλλά σου προσφέρει όσα χρειάζεσαι. Περιορισμένο αρκετά και το melee combat, αν και πολλές φορές μπλέκεται με το gunplay και καταλήγεις νεκρός γιατί δεν πάτησες στο σωστό χρόνο τα κουμπιά, επειδή είναι τόσο αργή η μετάβαση από το ένα mode στο άλλο. Life saving τουλάχιστον το glop και έχει και το ρευματάκι του, θα μετρήσετε αρκετά kills μαζί του. Επιπρόσθετα, το γάντι με τις τηλεκινητικές ιδιότητες που αποκτούμε στις πρώτες ώρες του παιχνιδιού λειτουργεί πολύ ομαλά και δίνει ένα στοιχείο για το οποίο τους δίνω respect, αφού μπόρεσα και πραγματοποίησα μερικά φανταστικά combos που θα ζήλευαν και οι δυνατότεροι Force wielders.

Μια τελευταία αναφορά αξίζει να κάνω στο πόσο κάκιστα διαχειρίζεται το παιχνίδι τα manual saves, αφού είτε κάνετε είτε όχι θα καταλήξετε με respawn στο τελευταίο autosave που μπορεί να είναι και στην αρχή ενός chapter. Έπρεπε να το βγάλω από μέσα μου, συνεχίζουμε.

ΠΑΙΧΝΙΔΙ ή ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ;

Και επειδή πολύ πιθανό να έχετε ήδη αφαιρέσει το παιχνίδι από τη wishlist σας ή να τοποθετείτε σε αγγελία το δισκάκι σας - ελπίζω πως όχι - κάπου εδώ πρέπει να αλλάξω ρότα και να αναφερθώ και στα δυνατά σημεία του τίτλου. Δεν ξέρω πόσοι από εσάς είδατε πριν την κυκλοφορία του τίτλου, το ανέβασε και η IGN νομίζω, μια εικόνα που είχε side-by-side το render της UE4 και τον Josh Duhamel στο motion capture. Αν δεν το είδατε, go check it out, είναι πέρα για πέρα αληθινό. Φίλοι και αναγνώστες του SAVE THE GAME, το Callisto Protocol έχει τα πιο αληθοφανή visuals και animations που έχουν φτιαχτεί έως σήμερα. Δεν θέλω να το πω αλλά ακόμα και το The Last of Us Part II δεν μου είχε προκαλέσει τέτοια εντύπωση. Σε κάθε cutscene μένεις με το στόμα ανοιχτό, το lip-sync δεν μου έκανε «νερά» σε κανένα σημείο και οι εκφράσεις των προσώπων είναι σαν να κοιτάς έναν κανονικό άνθρωπο απλά μέσα από την οθόνη. Για να καταλάβετε, έδειξα στη μητέρα μου ένα συγκεκριμένο cutscene που επικεντρώνεται στο πρόσωπο του Jacob και μου είπε "τρομερή ταινία". Εξαιρετική δουλειά τόσο από τους ηθοποιούς όσο και από το συνδυασμό του motion capture με την Unreal Engine 4. Αν τα έκαναν όλα στραβά στην ιστορία και το gameplay, εδώ δεν υπήρχε χώρος για τρίτο λάθος, προσδίδοντας το προϊόν που όντως μας παρουσιάστηκε. Congrats Glen Schofield και Striking Distance.

ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΜΙΑ ΤΑΙΝΙΑ ALIEN

Ένας ακόμη τομέας στον οποίο βγάζω το καπέλο μου (but I ain’t a capper tho) είναι το sound design και ο κόσμος του παιχνιδιού. Προφανώς και βοήθησε η ήδη υπάρχουσα εμπειρία επάνω στο Dead Space, αλλά η προσπάθεια στο να αποτυπωθεί κάτι νέο και μάλιστα με τόση λεπτομέρεια σε κάθε σπιθαμή της φυλακής, στην οποία διαδραματίζονται τα γεγονότα, απαιτεί μεγάλο κίνητρο και προσοχή. Δεν υπάρχει στιγμή που θα πείτε «ωχ, βρίσκομαι κάπου με ασφάλεια την αράζω εδώ χάμου» και ας μην έχει εχθρούς σε κάθε γωνία. Το πως τρίζουν τα μέταλλα, οι απομακρυσμένοι ήχοι των εχθρών, οι στενοί χώροι και τα vents τα οποία μοιράζεστε με τους εξωγήινους μιας και είναι ο χώρος που αφήνουν τα πτώματα που τρέφονται, είναι μερικές από τις πολύ σημαντικές λεπτομέρειες που εκτοξεύουν την εμπειρία και θα σας βοηθήσουν να ξεπεράσετε τα κακώς κείμενα που προανέφερα.

Δεν θα μπορούσε φυσικά να λείπει και ένα σχόλιο για το πόσο brutal είναι τα death animations, τα οποία δένουν τέλεια με την αποκρουστική ατμόσφαιρά του παιχνιδιού. Κανονικό limb party που θα ζήλευε και το Walking Dead. Κυριολεκτικά περπατάς ανάμεσα στα σωθικά των εχθρών όπου και αν βρίσκεσαι είτε από δικές μας μάχες είτε από άλλες που έχουν προηγηθεί. Μπορεί να μην έχουν τόσο μεγάλη ποικιλία οι εχθροί ή τα animations, παραμένουν όμως ένα εξαιρετικό αποτέλεσμα που θα καθηλώσει τα μάτια και θα αναγουλιάσει τα στομάχια σας.

SUGARCOATING THE PILL

Φτάνοντας πλέον στις τελευταίες πινελιές αυτού του review μάλλον πρέπει να σας πω αν πρέπει να αγοράσετε τον τίτλο ή καλύτερα να κάνετε υπομονή ή να μην ασχοληθείτε και ποτέ. Είμαι όσο ταλανισμένος με αυτή την επιλογή, όσο εκφράζει και το κείμενό μου. Από την μία, ο οπτικοακουστικός τομέας αυτού του τίτλου ξεχειλίζει από λεπτομέρεια και ανταγωνίζεται όλο το πάνθεο με τα κορυφαία παιχνίδια σε αυτή τη κατηγορία και από την άλλη, έχουμε ένα ρηχότατο gameplay με έλλειψη φαντασίας που σε κάνει να αναρωτιέσαι τι πραγματικά αποσκοπούσαν οι developers του τίτλου. Όταν ένα παιχνίδι δεν σου προσδίδει το αίσθημα της αγωνίας να δεις που θα καταλήξει και σκέφτεσαι μήπως κάνω αγγαρεία, τότε έχει χάσει τη μαγεία του, που μάλλον δεν την είχε και ποτέ. Νομίζω κάπου εκεί θα τοποθετούσα το The Callisto Protocol. Εκτιμώ σαν gamer την ασύλληπτη εξέλιξη που βλέπω οπτικά τα τελευταία χρόνια, αλλά καλό είναι να συνοδεύεται και με μερικές ουσιώδης πινελιές. Τι λέει το ρητό; Μην κρίνεις πάντοτε ένα βιβλίο από το εξώφυλλό του.

Ευχαριστούμε πολύ τη CD Media για την παροχή του review copy!