OH BOY, περίμενα πολύ καιρό για να γράψω αυτό το review. Άπειρα Souls-likes έχουν περάσει από τα χέρια μου, όμως ελάχιστα κατάφεραν να εισβάλουν στη λίστα με τα αγαπημένα μου games. Το Lies of P, φυσικά, στεκόταν ανενόχλητο στη κορυφή των Souls-likes, μέχρι που εγκατέστησα πριν μερικούς μήνες το demo του The First Berserker: Khazan. Το The First Berserker με κέρδισε από τη πρώτη στιγμή που ξεκίνησα να παίζω και ταυτόχρονα υποσχέθηκε να ταρακουνήσει την ακεραιότητα της λίστας μου τη στιγμή που θα κυκλοφορήσει. Δυστυχώς, δεν κατάφερα να το λιώσω Day 1 και να έχω review Day 2, όμως επιτέλους το τελείωσα. Είναι λοιπόν το The First Berserker: Khazan ο νέος βασιλιάς του Souls-like genre;
PARRY, PARRY, PARRY
Το The First Berserker έκανε απίστευτα εμφανές πως το κύριο κομμάτι της εμπειρίας που προσφέρει είναι το combat. Ενώ τα περισσότερα Souls-likes επιλέγουν να ακολουθήσουν πάνω-κάτω το ίδιο μονοπάτι που έστρωσε το Demon’s Souls πριν 15 χρόνια, το The First Berserker θέλει να κάνει εντύπωση. Σαν μία Lamborghini που είναι γεμάτη από κομμάτια της Audi, το The First Berserker θέλει απεγνωσμένα να διαφοροποιήσει τον εαυτό του, ακόμη και αν τα θεμέλια του γράφουν ξεκάθαρα FromSoftware. Πως το κάνει αυτό; Αφήνοντας πίσω τη τεράστια γκάμα όπλων και αντικαθιστώντας τη με ενδελεχή, λεπτομερή και καλοσχεδιασμένα skill trees. Τα skill trees επιτρέπουν στον παίκτη να αλλάξει ριζικά το τρόπο που χειρίζεται το εκάστοτε όπλο, παρέχοντας του έτσι δεκάδες διαφορετικά playstyles. Playstyles τα οποία μπορεί να δοκιμάσει άφοβα αφού ανά πάσα στιγμή έχει τη δυνατότητα να «ξεμάθει» ένα skill και να χρησιμοποιήσει τους πόντους του αλλού. Μπορεί να υπάρχουν μονάχα 3 κατηγορίες όπλων – dual wield, greatsword και spear – όμως οι δρόμοι που ανοίγουν τα skills trees επιτρέπουν, και με το παραπάνω, στον παίκτη να έχει το «δικό του» playstyle, χωρίς να του στερούν το πειραματισμό που προσφέρουν τα παραδοσιακά Souls-likes.
Οι ίδιες οι μάχες παραμένουν κοντά στη φόρμουλα που μας έδωσε η FromSoftware, απλά όχι στα Dark Souls. Το Sekiro-style parry κάνει για ακόμη μία φορά την εμφάνιση του, και δικαιολογημένα, με το The First Berserker να το έχει ενσωματώσει πάνω στο Souls-like combat πολύ καλύτερα από το Lies of P. Όλοι οι εχθροί, boss και μη, έχουν πλέον ένα stamina bar – αντίστοιχο του posture bar στο Sekiro, το οποίο όταν σπάσει τους αφήνει απολύτως ευάλωτους. Συνδύασε το αυτό με όλα τα armor-set buffs και skill tree special moves που προσφέρουν τα parry και dodge, και έχεις ένα γρήγορο, βαθύ και στιβαρό combat system που βασίζεται στη ταχεία εναλλαγή μεταξύ επίθεσης και άμυνας. Για να γίνω ξεκάθαρος, δεν πιστεύω πως η Neople κατάφερε να ξεπεράσει το Sekiro ακόμη. Παρόλα αυτά, έχει κάθε δικαίωμα να καμαρώνει για το υβριδικό σύστημα μάχης που παρέδωσε με το The First Berserker. Δεν χρειάζεται κάθε game που κυκλοφορεί να είναι μία πωλούμενη καινοτομία. Μερικές φορές οι εξαιρετική εκτέλεση ήδη δοκιμασμένων μηχανισμών πάει πολύ μακριά.
KHAZAN-SAMA, WHO ARE YOU?
Η πλοκή του The First Berserker δεν θα κερδίσει βραβεία καινοτομίας σε καμία περίπτωση, όμως οφείλω να πω πως οι developers δεν διάλεξαν τον εύκολο δρόμο. Το σύμπαν στο οποίο λαμβάνει χώρα το παιχνίδι προέρχεται από ένα λίγο niche beat’em up MMO, το Dungeon Fighter Online, με τους βασικούς χαρακτήρες να είναι ήδη καλά καθιερωμένοι. Παρόλα αυτά, η Neople επέλεξε να διαστρεβλώσει τα γεγονότα και να δώσει μια νέα μοίρα στον Khazan. Στο The First Berserker, ο Khazan επιβιώνει τη προσπάθεια του αυτοκράτορα να τον εκτελέσει για υποτιθέμενη προδοσία, και ξεκινάει το ταξίδι του για να καθαρίσει το όνομα του. Το σώμα του Khazan έσωσε – και ταυτόχρονα «στοίχειωσε» – το Blade Phantom, ένα πνεύμα-πολεμιστής, φτιαγμένο από διάφορες ψυχές νεκρών μαχητών που κατέληξαν στο Netherworld.
Η εξέλιξη της ιστορίας είναι, κατά τη γνώμη μου, προβλέψιμη αλλά ταυτόχρονα ευχάριστη – δεν ένιωσα ποτέ πως η πρόοδος της πλοκής κάνει κοιλιά ή κουράζει. Αυτό που ένιωσα ξεκάθαρα, βέβαια, ήταν πως οι χαρακτήρες χρειάζονταν περισσότερη δουλειά. Καταλαβαίνω απόλυτα πως δεν είναι ο στόχος του συγκεκριμένου παιχνιδιού να παραδώσει βαθύ character development, όμως θα ήθελα να είναι. Έστω μέχρι ένα βαθμό. Βρήκα τον εξωτερικό σχεδιασμό και, ιδιαίτερα, το Ιαπωνικό voice acting των χαρακτήρων εξαιρετικό. Κάθε cinematic cutscene έμοιαζε βγαλμένη από καλοστημένο anime και με πονούσε κάθε φορά που προχωρούσα το παιχνίδι χωρίς να μαθαίνω απολύτως τίποτα για κανέναν. Υπάρχουν ορισμένες στιγμές που το The First Berserker επιχειρεί να εμβαθύνει στους δευτερεύοντες χαρακτήρες του μέσα από μικρά side questlines, παραμένοντας όμως σε ένα επιφανειακό επίπεδο, χωρίς πολύπλοκα κίνητρα ή ανάμεικτες ψυχοσυνθέσεις.
Ο ίδιος ο Khazan αποτελεί το μεγαλύτερο θύμα αυτής της έλλειψης προσοχής, έχοντας κυριολεκτικά μηδενική εξέλιξη από την αρχή του παιχνιδιού. Και το χειρότερο από όλα, μαζί του χαραμίστηκε και το Blade Phantom. Ρε γλυκά μου παιδιά εκεί στη Neople, έχετε κολλήσει μαζί δύο τρομερά badass πολεμιστές και αρνείστε να τους κάνετε να συζητήσουν το οτιδήποτε. Σιχαίνομαι ένα ενοχλητικά ομιλητικό npc companion όσο ο καθένας, αλλά το Blade Phantom βρίσκεται στην τελείως αντίθετη άκρη. Ένα μικρό backstory ζητάω Neople, ένα sidequest, οτιδήποτε! …… Θα περιμένω για DLC.
INSERT ΓΚΡΙΝΙΑ
Όσο και να ήθελα περισσότερη έμφαση στην ιστορία και εξέλιξη στους χαρακτήρες, δεν μπορώ να το αποκαλέσω «παράπονο». Αυτό που πραγματικά με ενόχλησε καθ’ όλη τη διάρκεια του playthrough μου ήταν η επαναληπτικότητα. Το συγκεκριμένο πρόβλημα έβγαλε το άσχημο κεφάλι του στην επιφάνεια πολύ νωρίς στο παιχνίδι, καθώς η συντριπτική πλειοψηφία των side quests παρουσιάζει ένα μέρος του χάρτη που μόλις έπαιξες στο main mission, αλλά ανάποδα. Κατανοώ την ανάγκη ενός developer, μικρού και μεγάλου, να ανακυκλώσει assets και σχεδιασμούς για να παράγει περισσότερο περιεχόμενο μέσα σε ελεγχόμενο budget. Αυτό που δεν κατανοώ είναι η επιλογή να το κάνει με τέτοια συχνότητα που διώχνει τον παίκτη μακριά από το δευτερεύον content. Αν δεν φοβόμουν να χάσω κάποιο ιδιαίτερο loot, θα έπαιζα ένα από τα 3-4 side quests της κάθε περιοχής και θα έφευγα τρέχοντας.
Την αγγαρεία αυτή γιγαντώνει και η τρομερή έλλειψη ποικιλίας εχθρών. Κάπου στη μέση του παιχνιδιού απλώς σταματάς να συναντάς νέους εχθρούς ή νέα factions και συνεχίζει το παιχνίδι να σε κάνει force feed κάθε μέρα τραχανά. Δεν πρόκειται να φας άλλο φαγητό μέχρι να φτάσεις στο εκάστοτε boss. Και δεν εννοώ όλα τα bosses. Μιλάω για τα βασικά, main story bosses, διότι οτιδήποτε υπάρχει σε side mission είναι είτε επανάληψη boss με λιγότερες κινήσεις ή κανονικός εχθρός με μεγαλύτερη ζωή και mobs για βοήθεια. Τις καλές μέρες, με ενοχλούσε. Τις κακές μέρες, άφηνα το χειριστήριο κάτω και συνέχιζα μετά. Αν υπάρξει sequel ή DLC, και θέλω πολύ να υπάρξει, ελπίζω να δώσουν λίγο περισσότερη αγάπη στη ποικιλία του περιεχομένου. Για το καλό της ψυχικής μου υγείας.
Τέλος, θα ήθελα να αναφερθώ γρήγορα στα κομμάτια του παιχνιδιού που βρήκα να έχουν λιγότερη σημασία ως προς τη συνολική εμπειρία. Για αρχή, ο οπτικός τομέας του παιχνιδιού με τα cel shaded γραφικά, ενώ δεν ρίχνει σαγόνια, δεν απογοητεύει κιόλας. Ωστόσο, το art direction θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει παραπάνω χρώμα και λιγότερο μαύρο/γκρι/μπεζ, με τις λίγες περιοχές που το είχαν να ξεχωρίζουν αβίαστα. Η μουσική σε καμία περίπτωση δεν αγγίζει τα FromSoftware games ή το Lies of P, εξυπηρετεί παρόλα αυτά το σκοπό της. Και, φυσικά, υπάρχουν poison swamps. Πολλαπλοί.
KHAZAN OR P?
Το The First Berserker: Khazan κάνει πολλά πράγματα λάθος. Σκοτώνει τους χαρακτήρες του με την ελλειμματική προσοχή που τους δίνει, και σκοτώνει εμάς τους παίκτες με την συνεχόμενη επαναληπτικότητα εχθρών και πιστών. Παρόλα αυτά, όταν το combat κάνει στο μυαλό σου κλικ, το παιχνίδι σε έχει κερδίσει. Με ορισμένες στρατηγικές βελτιώσεις, η φόρμουλα του The First Berserker θα μπορούσε να είναι ένα από τα καλύτερο Souls-likes όλων των εποχών.
