Ο πιο πρόσφατος τίτλος της Naughty Dog έφτασε επιτέλους στον υπολογιστή. Με πολλούς να θυμούνται την κυκλοφορία του πρώτου παιχνιδιού ως μια απογοητευτική εμπειρία που θα προτιμούσαν να ξεχάσουν, η άφιξη του The Last of Us Part II στο PC προκάλεσε αρχικά ανησυχία – ειδικά αν ρίξει κανείς μια ματιά στις απαιτήσεις συστήματος. Ωστόσο, αυτή τη φορά η ιστορία φαίνεται να είναι πιο ευγενική. Η Naughty Dog, σε συνεργασία με τις Nixxes Software και Iron Galaxy Studios, κατάφερε να φέρει τη ναυαρχίδα της Sony στον υπολογιστή με τον σεβασμό και την ποιότητα που της αξίζει.
Αρχικά, η Iron Galaxy Studios είχε δυσφημιστεί λόγω της απογοητευτικής κατάστασης στην οποία κυκλοφόρησε το The Last of Us Part I (TLOU1) για υπολογιστές, με ακόμα και τα πιο ισχυρά συστήματα να δυσκολεύονται να το τρέξουν. Το πρόβλημα δεν ήταν οι απαιτήσεις του παιχνιδιού, αλλά η ελλιπής βελτιστοποίηση κατά την ανάπτυξή του. Πώς το γνωρίζουμε αυτό; Σήμερα, το TLOU1 τρέχει αισθητά καλύτερα, χάρη σε μια σειρά εκτενών ενημερώσεων που διόρθωσαν τις αρχικές του αδυναμίες, με τις κριτικές πλέον να το επαινούν για αυτή τη βελτίωση.
Οι προγραμματιστές και οι σχεδιαστές έμαθαν από τα λάθη τους, κάτι που αποδεικνύεται από τους επόμενους τίτλους της Sony, οι οποίοι κατέφθασαν στους υπολογιστές με σαφώς βελτιωμένες επιδόσεις. Το ίδιο ισχύει και για το The Last of Us Part II, το οποίο λάμπει εντυπωσιακά κάτω από τον προβολέα της υψηλής ανάλυσης και των δυνατοτήτων των PC, αναδεικνύοντας τα προσεκτικά σχεδιασμένα τοπία του παιχνιδιού αλλά και τις πολύ καθαρότερες πλέον λεπτομέρειες κρυμμένες σε κάθε σκηνικό του.
Όντας τίτλος του 2025 όλες οι μοντέρνες τεχνολογίες είναι εδώ: Adjustable Texture Quality, LOD Distance Range, Volumetric Quality, Shadow Quality, Ambient Occlusion, Reflections Quality και άλλα, με βασικό ρόλο να παίζει και η υποστήριξη για : DLSS 3 Super Resolution & Frame Generation άλλα και FSR 4 αντίστοιχα με Frame Generation και upscaling. Οι όροι αυτοί όμως δεν σημαίνουν τίποτα από μόνοι τους, καθώς πρέπει να κοιτάξουμε τόσο κατά πόσο χρειάζονται όσο όταν αυτοί χρειάζονται πόσο καλά αποδίδουν.
Αρχικά να αναφέρω πως το παιχνίδι δοκιμάστηκε σε 2 συστήματα: Το πρώτο έχει την R5 5600x, με RTX 4070 και 32GB DDR4 3200MT/s, σε PCIe Gen4 SSD με Windows 10 και δοκιμάστηκε στα 1440p. To δεύτερο αποτελείτε από έναν R5 7600x, με την RTX 3060ti, 32Gb DDR5 6000ΜΤ/s, σε PCIe Gen5 SSD με Windows 11 και δοκιμάστηκε στα 1080p. Και τα δύο συστήματα υποστήριζαν Resizable BAR και Direct storage optimization.
Ο ελέφαντας στο δωμάτιο κατά τις δοκιμές μου ήταν ο πίνακας προδιαγραφών ο οποίος φαίνεται να υπερβάλει, ίσως ώστε να εκπλαγούν θετικά οι χρήστες την στιγμή της αποκάλυψης των αριθμών.
Συγκεκριμένα θα αρχίσω με τα μέγιστα παραδείγματα, όπου το σύστημα 1 (RTX 4070) το έτρεξα στα Very High settings με όλες τις upscaling τεχνολογίες κλειστές και DLAA για anti-aliasing. Το αποτέλεσμα ήταν μια πεντακάθαρη εικόνα στα 1440p, που κυμαινόταν στα 110 FPS στους κλειστούς χώρους και στα 94 FPS μ.ο. σε ανοιχτούς χώρους, με τα 1% lows να μην πέφτουν χαμηλότερα των 85 FPS. Τέτοια αποτελέσματα με όλες τις ρυθμίσεις στο μέγιστο σημαίνει πως μόνο προς τα πάνω μπορούμε να πάμε από εδώ και πέρα, ειδικά με την πληθώρα επιλογών που μας δίνει το παιχνίδι – όχι πως συνήθως κάποιος θα θέλει μεγαλύτερα framerates σε τέτοια παιχνίδια.
Το 2ο σύστημα (RTX 3060ti) επίσης με εντυπωσίασε καθώς στα 1080p με ακριβώς την ίδια λογική ρυθμίσεων εύκολα κρατούσε 121 FPS σε κλειστούς χώρους και 99 FPS σε ανοιχτούς χώρους ειδικά με τα 1% lows κατά την διάρκεια σκληρών πυροβολισμών να φτάνει τα 89 FPS. Τα αποτελέσματα λοιπόν αποδεικνύουν πως η Naughty Dog μάλλον προσπάθησε να μείνει ταπεινή ώστε να εκπλήξει θετικά τους παίχτες του παιχνιδιού της που πλησιάζουν φοβισμένοι. Ίσως τα μεγαλύτερα νούμερα να οφείλονται στο περιθώριο που έχουν και οι 2 CPU στα συστήματα αυτά συγκριτικά με τα προτεινόμενα (μιας και τα παιχνίδια προερχόμενα από το PS τείνουν να έχουν μικρότερες ανάγκες σε αυτό τον τομέα), αλλά και στην αρκετή VRAM που δίνουν και οι δύο κάρτες για τα δεδομένα τους.
Στην ποιότητα των γραφικών τώρα, το παιχνίδι αυτό θεωρείται από τα πιο όμορφα και τεχνικά πετυχημένα που έχουν περάσει από την πλατφόρμα του PlayStation. Αν έπρεπε να το συγκρίνω, φαίνεται πως η έκδοση του PS5 έχει τα αντίστοιχα High Settings στα περισσότερα γραφικά χρησιμοποιώντας το Fidelity Mode με την ειδοποιό διαφορά να είναι η μόνιμη χρήση Dynamic Resolution στο PS5. Το Performance Mode από την άλλη κυμαίνεται πιο κοντά στα Medium Settings του PC port.
Η μεγάλη διαφορά με το PC ενάντια στο PS5 είναι η ύπαρξη του upscaler DLSS 3 και του FSR 3.1(καθώς η έκδοση του PS5 χρησιμοποιεί το FSR 2 ενώ του PS5 Pro την PSSR νέα τεχνολογία της Sony). Η διαφορά είναι υπαρκτή με το DLSS 3 να υπερνικά τον ανταγωνισμό στην καθαρότητα της εικόνας, αλλά και για εκείνους με AMD κάρτες γραφικών, το FSR 3.1 κάνει πολύ καλύτερη δουλειά από τις παλαιότερες εκδόσεις του. To PSSR ακόμα βρίσκεται μια θέση χαμηλότερα στο θέμα artifacts και ειδώλων εν κινήσει, αλλά δίνει μια πολύ καλή εικόνα που μόνο ορισμένοι με εκπαιδευμένο μάτι θα προσέξουν την διαφορά.
Εξίσου σημαντική εμφάνιση κάνουν και οι frame generation τεχνολογίες που μπορούν να ενισχύσουν εκείνους που είτε έχουν πιο αδύναμα μηχανήματα είτε κυνηγούν μεγαλύτερες αναλύσεις καθώς μην ξεχνάτε, το παιχνίδι υποστηρίζει μέχρι και 48:9 aspect ratio οθόνες, όπου τα πίξελ πολλαπλασιάζονται τρομακτικά. Οι τεχνολογίες αυτές αποδίδουν πολύ ικανά, αφού μόνο με αυτές κατάφερα να φτάσω τα 200+ FPS χωρίς να μειώσω σημαντικά την άπειρη ομορφιά των βροχερών δρόμων του Seattle. Η καθυστέρηση που εισάγει το frame generation δεν είναι σχεδόν καθόλου αισθητή καθώς το TLOU2 είναι ήδη ένα παιχνίδι με μακρόσυρτα animations και αργές κινήσεις των χαρακτήρων.
Ωστόσο, η προσθήκη της επιλογής “Making Of” στην έκδοση αυτή αποδεικνύεται απογοητευτική. Παρόλο που περιλαμβάνει μια αξιόλογη συλλογή από concept art, η ενότητα behind-the-scenes περιορίζεται σε μια μικρή σειρά από podcast – τα οποία, μάλιστα, είναι πιθανότατα ήδη διαθέσιμα στην πλατφόρμα της επιλογής σας – και δύο τρέιλερ: το ένα για την αποκάλυψη του Part II και το άλλο για το ντοκιμαντέρ Making The Last of Us Part II. Το αποτέλεσμα είναι ένα μενού που μοιάζει με χαμένη ευκαιρία, αφήνοντας μια αίσθηση προχειρότητας σε κάτι που θα μπορούσε να είναι πολύ πιο εμπλουτισμένο.
Υπάρχει επίσης ένα μίνι-παιχνίδι που σας επιτρέπει να παίξετε ελεύθερα με την κιθάρα, είτε ως Joel είτε ως Ellie. Για να είμαστε ειλικρινείς, πρόκειται για μια μάλλον όχι και τόσο διασκεδαστική λειτουργία αν δεν έχετε ήδη γνώσεις κιθάρας, καθώς το παιχνίδι δεν σας καθοδηγεί στο τι πρέπει να κάνετε. Έχουμε δει παιχνίδια όπως το Final Fantasy VII Rebirth να εκπληρώνουν καλύτερα αυτό το concept αν και για να είμαστε ειλικρινείς η Naughty Dog ήταν η εταιρεία που καθιέρωσε την λειτουργία.
Αντίθετα, το Speedrun Recap αποτελεί μια ευχάριστη έκπληξη. Επιτρέπει στους παίκτες να ξαναπαίξουν προηγούμενα κεφάλαια όσο το δυνατόν γρηγορότερα, με το UI να παρακολουθεί τις καλύτερες επιδόσεις τους, να καταγράφει τους ατομικούς τους χρόνους και ακόμη και να υποδεικνύει πού μπορούν να κερδίσουν μερικά δευτερόλεπτα. Οι ρυθμίσεις είναι ευέλικτες, επιτρέποντας τροποποιήσεις όπως το επίπεδο δυσκολίας, την ενεργοποίηση του permadeath (ανά κεφάλαιο, ανά πράξη ή για ολόκληρο το παιχνίδι) και την επιλογή μεταξύ speedrun για όλο το παιχνίδι ή μόνο για τα κεφάλαια της Ellie και της Abby. Παρόλο που το στυλ παιχνιδιού μου είναι πιο αργό και προσεκτικό, δεν μπορώ παρά να αναγνωρίσω πως είναι μια εξαιρετική προσθήκη που ενισχύει τη διάρκεια ζωής του The Last of Us Part II Remastered PC.
Τελευταίο, αλλά σίγουρα όχι λιγότερο σημαντικό, είναι το No Return, ένα roguelike survival mode που ανεβάζει κατακόρυφα την πρόκληση μέσω μιας σειράς τυχαίων συναντήσεων. Όχι, δεν πρόκειται να απαλύνει τη δυσαρέσκεια που προκάλεσε η ακύρωση του Factions, αλλά για όσους ψάχνουν μια αφορμή να αντιμετωπίσουν Clickers ή να συγκρουστούν με τους Scars, το No Return προσφέρει την ευκαιρία να επιστρέψουν σε εμβληματικές τοποθεσίες του The Last of Us Part II και να πολεμήσουν μια ποικιλία εχθρών με χαρακτήρες που δεν ήταν διαθέσιμοι στο βασικό παιχνίδι, όπως η Dina και ο Tommy.
Καθένας από αυτούς φέρνει κάτι μοναδικό στη μάχη, επιτρέποντας πειραματισμούς με νέους συνδυασμούς ικανοτήτων και όπλων, ενώ τα modifiers που ξεκλειδώνετε μπορούν είτε να σας ενθουσιάσουν είτε να σας απογοητεύσουν. Ωστόσο, αν πέσετε στη μάχη, το παιχνίδι τελειώνει οριστικά – όπως ακριβώς υποδηλώνει και ο τίτλος του.
Ίσως ένα λίγο κουραστικό στοιχείο ήταν ότι τουλάχιστον στα πρώτα runs που οι πίστες φόρτωναν για πρώτη φορά, το σήμα κατατεθέν «Compiling Shaders» της Unreal Engine 5 έκανε την εμφάνισή του κάνοντας κάθε loading screen να διαρκεί περισσότερο από ότι μας έχουν συνηθίσει οι μοντέρνοι τίτλοι. Προφανώς το σύστημα 2 με την ταχύτερη CPU και την γρηγορότερη Gen5 SSD έκανε την διαδικασία κάπως συντομότερη.
Κατά τ’ άλλα, το No Return προσφέρει ακριβώς την εμπειρία που περιμένει κανείς: γρήγορη, χαοτική και, πολλές φορές, ανελέητα άδικη. Είναι εξαιρετικά εύκολο να βρεθείτε περικυκλωμένοι και καταδικασμένοι. Κάθε mode, χωρισμένο στις κατηγορίες Assault, Holdout, Hunted και Capture, λειτουργεί όπως ακριβώς εξηγεί κάθε τίτλος. Το Assault είναι ουσιαστικά ένα horde mode, στο Holdout εσείς και ένας AI σύμμαχος προσπαθείτε να κρατήσετε μια περιοχή καθαρή από μολυσμένους, το Hunted είναι μια μάχη επιβίωσης, ενώ το Capture – προσωπικά το αγαπημένο μου – σας αναθέτει να διεισδύσετε σε τοποθεσίες για να αποκτήσετε πολύτιμα εφόδια.
Ακόμα και αν χρησιμοποιείτε τον ίδιο χαρακτήρα στην ίδια περιοχή, κάθε προσπάθεια θα είναι ελαφρώς διαφορετική, επηρεασμένη από τις αποφάσεις που θα πάρετε και τις ανταμοιβές που θα λάβετε. Αν καταφέρετε να φτάσετε μέχρι το τέλος, σας περιμένει μια μάχη με boss, αλλά όσο πιο μακριά φτάσετε και όσο περισσότερες αναβαθμίσεις αποκτήσετε, τόσο καλύτερες θα είναι οι πιθανότητές σας στην επόμενη προσπάθεια, καθώς κάποια από τα λάφυρά σας θα μεταφέρονται.
Δύο νέοι χαρακτήρες κάνουν την εμφάνισή τους στο mode με τη μεταφορά του στο PC – ο Bill και η Marlene από το The Last of Us Part I. Όπως και κάθε μαχητής στο No Return, διαθέτουν το δικό τους ξεχωριστό στυλ παιχνιδιού, προσφέροντας περισσότερες επιλογές στους παίκτες. Επιπλέον, τέσσερις νέοι χάρτες προστίθενται στο No Return, εμπλουτίζοντας ακόμα περισσότερο την εμπειρία.
Τέλος, το Part II Remastered στην έκδοση για PC θα υποστηρίζει PlayStation Overlay και PSN Trophies, με προαιρετική σύνδεση λογαριασμού στο PlayStation Network. Αν και η σύνδεση δεν είναι υποχρεωτική, όσοι επιλέξουν να συνδεθούν θα αποκτήσουν 50 in-game points για την ενεργοποίηση επιπλέον χαρακτηριστικών, καθώς και μια νέα εμφάνιση για την Ellie, βασισμένη στο τζάκετ της Jordan A. Mun από το επερχόμενο παιχνίδι της Naughty Dog για το PS5, Intergalactic: The Heretic Prophet.
Αναμφίβολα, όσοι δεν είχαν PS4 ή PS5 ή εκείνοι που δεν μπορούσαν να δικαιολογήσουν το υψηλό κόστος του παιχνιδιού στην πρώτη του κυκλοφορία θα βρουν στη Remastered έκδοση μια ελκυστική πρόταση. Έχοντας ένα ιδιαίτερο δέσιμο με το franchise και βλέποντας το τώρα με τα «γυαλιά» ενός δυνατού υπολογιστή ένα είναι σίγουρο: δεν χρειάζομαι καμία δικαιολογία για να περάσω ξανά λίγο ποιοτικό χρόνο με ένα από τα σπουδαιότερα παιχνίδια της γενιάς μας.
Ευχαριστούμε πολύ το PlayStation Greece για την παροχή του review copy!
