Ένα επουράνιο HD port.

Είναι πολλά τα παράδοξα που μπορούν να συμβούν στην -όχι και τόσο- κλειστή κοινωνία του gaming. Κάθε φορά που διεξάγεται ένα Nintendo Direct όλοι οι ακόλουθοι της αίρεσης που ειδωλολατρεί στο πρόσωπο του Eiji Aonuma στρέφουν τα βλέμματά τους στην εν λόγω παρουσίαση, ελπίζοντας να ακούσουν έστω για πλάκα τη λέξη “Zelda” από το γκριζαριστά τριχοστολισμένο στόμα του «Θεού» τους. Παρόλα αυτά στο online showcase του Φλεβάρη συνέβη το ανήκουστο, εφόσον είδαμε μία τεράστια μερίδα Nintendo simps να δηλώνει απογοητευμένη στην «κόκκινη μαμά» για την αναβίωση του Skyward Sword, ενός ποιοτικότατου παιχνιδιού που μοσχοπούλησε στην εποχή του Wii. Αδικήθηκε τωόντι από το feedback και το όλο rant των πιστών Zeldάκηδων πηγάζει αφενός από το ότι είναι από τα «αδύναμα» games της σειράς – αν υπάρχει κάτι τέτοιο στο κασέ ενός The Legend of Zelda- και αφετέρου επειδή οι προσδοκίες τέθηκαν αρκετά υψηλότερα κρίνοντας από το γεγονός πως το franchise συμπληρώνει 35 freakin’ χρόνια ύπαρξης.

Δεν σας κρύβω πως γελούσα μετά δακρύων προς όσους πίστευαν πως η Nintendo…ποια, η Nintendo…θα μας έδινε κάποιο triple pack τύπου Ocarina of Time, Majora’s Mask και Twilight Princess λες και επρόκειτο για ΜΚΟ. Και επειδή είχα έρθει σε αντιπαράθεση με τέτοιους insiders του οπισθίου, πάρτε τώρα το 60ευρο HD port και πείτε και ευχαριστώ για να συνέλθετε λιγάκι. Όντας όμως πιο προσγειωμένος και ανοιχτόμυαλος απέναντι σε αυτό το remaster, είχα συνθέσει μία χ ποσότητα θέλησης να ανυψωθώ ξανά στον επουράνιο κόσμο του Skyward Sword, έχοντας ως μόνη συναισθηματική τροχοπέδη τα flashbacks του απαράδεκτου χειρισμού που είχε ο original τίτλος στο Wii. Και παρά τα όσα κιτρινίσματα εγράφησαν μέχρι προ ολίγων εβδομάδων, ακόμα και το 2021 του πολυπολιτισμικού gaming, ένα θρυλικό franchise όπως αυτό δεν σκοντάφτει εύκολα, με την απόφυση του Skyward Sword να σχηματίζει ένα μεγάλο σταυρό και όχι παύλα.

ΑΠΟ ΟΠΟΥ ΞΕΚΙΝΗΣΑΝ ΟΛΑ

Επαναλαμβάνω για να μη με σταυρώσετε: γνωρίζω πως το Skyward Sword δεν είναι και δεν θα γίνει ποτέ το κορυφαίο Zelda, δεν θα το έβαζα ούτε Top-5 και μετά λαδιού, οπότε και εγώ μαζί σας θα προτιμούσα ψυχή τε και σώματι να πάθω ανακοπή με την επαναφορά του Ocarina of Time ας πούμε. Έχω όμως και επίγνωση της δυσθεώρητης σημασίας που έχει το Skyward Sword, εφόσον στέκεται στην εναρκτήρια οδό του Zelda timeline, είναι ουσιαστικά πρώτο χρονικά στο continuity που τόσοι πολλοί gamers ερωτεύθηκαν αυτά τα 35 χρόνια, οπότε αξίζει τουλάχιστον το σεβασμό των Zelda fans, αν όχι τον ασπασμό. Παρότι κυκλοφόρησε το 2011 προσέδωσε στοιχεία και ανεξερεύνητα βάθη σε τίτλους-κολοσσούς όπως τα προαναφερθέντα, χτίζοντας από τα τούβλα και τα μπετά το σύμπαν, τους χαρακτήρες και τη κληρονομιά που πολλοί έχουν ως Βίβλο των gaming υπολήψεων τους.

Αν λοιπόν πρέπει να συμφωνήσουμε όλοι σε κάτι είναι στο «ευχαριστώ» που χρωστάμε όλοι στο Skyward Sword HD, εφόσον μας βοήθησε να ξεθάψουμε τη μαγική, πρωτόγνωρη απόπειρα του franchise να μας επιστρέψει στη φάση όπου η σειρά μας γνώριζε στις ρίζες της, εναρμονίζοντάς μας παράλληλα με έναν κόσμο όπου ακόμα και βασικές έννοιες όπως Hyrule, Triforce ή ακόμα και οι ίδιοι πρωταγωνιστές Link και Zelda δεν είχαν καμία προϊστορία ή σεναριακό βάρος. Και μόνο που μπορέσαμε να ξαναπατήσουμε στα τεραστίου υψομέτρου εδάφη της Skyloft, αυτή τη φορά σε high-definition, είναι ένα γλύκισμα που προφανώς δεν θα έπρεπε να μας αγγίζει τόσο στη σήμερον ημέρα, όμως το επιτυγχάνει. Ευτυχώς η πλοκή είναι απείραχτη και θα καλέσει ως μυθική σειρήνα τους fans των The Legend of Zelda να πιάσουν ξανά στα χέρια τους το «έμβρυο» ενός μακροχρόνιου plotline. Βλέπουμε έναν Link, που ακόμα εκπαιδεύεται, να ξεκινά ένα ταξίδι που όλοι ξέρουμε που καταλήγει, συνεπώς το Skyward Sword HD μπορεί σε αυτό το κομμάτι να χαρακτηριστεί ιδανικό prequelάκι για να εισαχθεί κάποιος στα Zelda games, έστω και καθυστερημένα.

ΑΝΑΚΤΩΝΤΑΣ ΤΟΝ ΕΛΕΓΧΟ #NOT

Καλές οι επευφημίες, όμως υπάρχει ένας ελέφαντας στο δωμάτιο. Κάνοντας μία ταχεία αναδρομή στο παρελθόν και συγκεκριμένα περίπου 10 χρόνια πριν το σήμερα, όταν πρωτοκυκλοφορούσε το Skyward Sword, σίγουρα θα θυμηθείτε τη σκανδαλώδη και αναπόφευκτη επιλογή των motion controls, που στοιχειώνουν μέχρι σήμερα το όνομά του. Θεωρώ πως δεν χρειάζεται να αναφερθώ ιδιαίτερα στην ιστορική στιγμή της E3 2010, όπου είδαμε τον τιτάνα Shigeru Miyamoto να αποτυγχάνει έστω να πλησιάσει στην «κατάκτηση» του χειρισμού του Wii controller, κάνοντας ξεκαρδιστικά ρεζίλι των εαυτό του μπροστά σε όλους τους Nintenders και όχι μόνο. Μιλάμε για ολίγα λεπτά κωμικής αποτυχίας που, μέχρι ενός σημείου, μεταφέρθηκε και στο χειρισμό του τελικού προϊόντος, πράγμα που συντέλεσε κατά ένα βαθμό και στην τελική ετυμηγορία ή καλύτερα στη χαμηλή κατηγοριοποίηση του Skyward Sword στην απαιτητική πασαρέλα όλων των τίτλων του franchise. Fast forward στο σήμερα όπου το παιχνίδι ξε-port-ισε για το Switch και υπάρχουν δύο controlling διαδρομές προς τα credits.

Διαδρομή «Α» για τους old-school, τους hardcorάδες, τους βετεράνους: αφαιρέστε τα Joy-Cons από την οθόνη του Switch σας και χειριστείτε τον Link με τις κινήσεις του σώματός σας, με τον ίδιο τρόπο ή και χειρότερα από το πώς μας επέτρεπε το Wii να ζήσουμε την όλη εμπειρία. Ναι, κι όμως, η Nintendo πέρασε από μία 10ετή διαδικασία αναγνώρισης, μελέτης και επεξεργασίας του προβλήματος των motion controls και κάπως ανεξήγητα κατάφερε να χειροτερέψει την κατάσταση με τους μοχλούς του Switch. Αυτή η αστοχία λειτουργεί παρασιτικά προς όλους τους τομείς του παιχνιδιού, αφού μπερδεύεται στην αλλόκοτη εξίσωση ενίσχυσης του immersion, που στην τελική γυρίζει boomerang και διακόπτει την όποια ροή μπορεί να προσφέρει το gameplay εφόσον σίγουρα θα αστοχήσετε σε αρκετές λάθος στιγμές δίχως να φταίτε. Ως από μηχανής Θεός εμφανίστηκε η button only λειτουργία που, αν και έχει και αυτή φυτρωμένα αγκαθάκια στον κορμό της, καθιστά το Skyward Sword HD πολύ πιο playable από ότι ήταν ποτέ, διανέμοντας μία πιο responsive και αξιοποιήσιμη κατεύθυνση χειρισμού.

Δεν χωράει αμφιβολία πως αυτό ήταν και στην πράξη το μεγαλύτερο task του παρόντος HD port, να φέρει το παιχνίδι σε μία κατάσταση που δεν θα προκαλεί συνεχώς τον παίκτη να καταπιεί τους μοχλούς του για να τελειώσει το μαρτύριο των λανθασμένων διαγώνιων slashes ή το πιλοτάρισμα του Loftwing. Και μίας που το αναφέραμε… Nintendo teme… Αν ξανακλειδώσεις features πίσω από Amiibos θα στο κάψω το σπιτάκι, ακόμα και αν μου τοποθετήσεις bird statue ανά τετραγωνικό χιλιοστό. Για να μη στραβώσω όμως τα μάτια αυτουνού που είχε αυτή την ιδέα…θα κάνω εγώ τα στραβά. Anyway, η ουσία είναι πως το παιχνίδι μπορεί πια να παιχτεί κάπως ανθρώπινα και δεν υπαινίσσομαι πως τελειοποιήθηκε, εφόσον υπάρχουν ακόμα στοιχεία όπως η κάμερα ή το action stick που ήθελαν περαιτέρω δουλίτσα για το βεληνεκές ενός Zelda. Προσέχουμε για να έχουμε όμως και οφείλουμε να αναγνωρίσουμε ορισμένες μικρές αλλά ευπρόσδεκτες προσθήκες που πήραν το εισιτήριο για να παραστούν στις πρώτες θέσεις αυτής της επανακυκλοφορίας. Φερ’ ειπείν, τα πολλαπλά save slots, η δυνατότητα επιτάχυνσης των διαλόγων, η βελτίωση του tutorialization της Fi, είναι στοιχεία που ναι μεν δεν έκαναν τη συντριπτική διαφορά, αλλά μπάλωσαν πολλές τρυπούλες στο design του αυθεντικού Skyward Sword.

Κατά γενική ομολογία, το direction του Skyward Sword, συνεπώς και του HD Frankenstein, βρίσκεται πιο κοντά στα δικά μου γούστα και σίγουρα αγκαλιάζει πιο ένθερμα το ονειρεμένο πρότυπο δομής ενός The Legend of Zelda, σύμφωνα πάλι με τις δικές μου προτιμήσεις. Παρότι προσκυνάω το μεγαλείο του Breath of the Wild και κάθε πρόσφατου iteration με πιο open world νοοτροπία, καταθέτω υπέρ της πιο linear, παραδοσιακής ακολουθίας, που ναι μεν ανοίγει επίσης το χάρτη της στην πορεία του παιχνιδιού, αλλά κρέμεται από έναν μπούσουλα και κάποιου είδους σημειακή στοχοποίηση. Σίγουρα έτσι θυσιάζεται σε ένα βαθμό το σκέλος και η άπλα του κόσμου του, όμως εξακολουθεί να λάμπει μέσα από τα γνώριμα στοιχεία που χαρακτηρίζουν το franchise όπως τα εξαιρετικά puzzles στα dungeon/temples τους. Όλα όσα αγαπάμε και περιμένουμε να μας προσφέρει ένα The Legend of Zelda είναι εδώ, για αυτό και προσπαθώ από την αρχή της κριτικής μου να σας πείσω πως παρά τα όποια αλλόκοτα τερτίπια σκαρφίστηκε η Nintendo και τις προσπάθειές της να μισήσουμε το Skyward Sword, εξακολουθεί να είναι πολύ ανώτερο του μέσου video game gameplayακά και το εν λόγω HD port ξαναπάτησε το σβησμένο μελάνι αυτής μου της σκέψης.

HD ή ΜΗΠΩΣ XD

Ντάξει, ας μη γελιόμαστε, κανείς δεν θα τρέξει να αγοράσει ένα παιχνίδι που έχει το ακρώνυμο “HD” στον τίτλο του περιμένοντας να υποστεί ολοκληρωτική αποστόμωση. Εδώ δεν έχουμε Demon’s Souls Remake, Final Fantasy VII Remake ή τέλος πάντων τέτοιου είδους αναβαθμίσεις που επαναπροσδιορίζουν την οπτική υπόσταση ενός ακόμη αγαπημένου video game. Εδώ είναι…ανατολή και η εμφανισιακή βελτίωση του Skyward Sword HD σε σύγκριση με τον προκάτοχό του είναι παραπάνω από αισθητή, αλλά το «αισθητή» από το να προκαλεί «αίσθηση» φαίνεται πως απέχει παραπάνω από ένα «σ» και 60 ευρώ… Ναι βρε παιδιά, αν το βάλετε side-by-side με το παιχνίδι του Wii δεν έχει καμία σχέση, αλλά στη μία έχουμε ένα έκτρωμα και στην άλλη ένα μετριότατο αποτέλεσμα, τουλάχιστον για τα σημερινά δεδομένα. Προσωπικά, αν αξιωθούμε ποτέ να κάνουμε Πάσχα με κάποιο Majora’s Mask Remake θα προτιμούσα κάτι built from the ground-up και όχι τέτοια βιαστικά, money-grabbing ports. Παρόλα αυτά θα υποχωρήσω και θα αρκεστώ στα boostαρισμένα visuals και την αύξηση του framerate, αφήνοντας μία και καλή πίσω μου τους εφιάλτες των 30FPS και το αστρονομικό resolution των 480p.

Βοηθάει πολύ πως ακόμα και τα πιο σύγχρονα Zelda ποντάρουν περισσότερο στο art direction παρά στο ρεαλισμό των απεικονίσεών τους, σκεπτικό από το οποίο επωφελείται περίτρανα και το Skyward Sword HD, επιτρέποντάς του να έχει ένα σχεδιαστικό ενδιαφέρον ακόμα και μετά από μία 10ετία στην πιάτσα. Πολλοί θα σπεύσουν να το κατηγορήσουν πως δεν έχει πολλά να πει στο κομμάτι των γραφικών, ειδικά άμα έχουν κάποια από τις next-gen κονσόλες στα χέρια τους και «λιώνουν» τις 4Κ οθόνες τους, όμως πρόκειται για τους ίδιους που ακόμα και μετά από 35 χρόνια ύπαρξης της σειράς νομίζουν πως το μακρυμάλλικο αγοράκι στο εξώφυλλο είναι ο Zelda… Γενικότερα, οι αναβαθμίσεις που εντόπισα τεχνικά κυμαίνονταν στα λογικά πλαίσια που είχε θέσει ως αναμενόμενα η όποια εμπειρία έχω στον χώρο και δει στα HD ports της Nintendo. Σε καμία περίπτωση ατόφιο, σε καμία περίπτωση wow. Θα ήθελα κάποια στιγμή να αράξω σε ένα στρογγυλό τραπέζι με τα μεγάλα κεφάλια της εταιρείας και να μπω στην ιδιοσυγκρασία τους, ούτως ώστε να καταλάβω το σκεπτικό τους ή να τους μεταπείσω να αλλάξουν στρατηγική σε ένα ουτοπικό σενάριο. Αν και νομίζω πως το statement τους θα ήταν απλούστατο: «Κάνουμε λιγότερη δουλειά; Πουλάει;» και εφόσον η απάντηση είναι κοινά καταφατική νομίζω θα έχανα το όποιο dissing.

“ΟΧΙ” ΣΤΗΝ ΟΥΣΙΑ, “ΝΑΙ” ΣΤΗΝ ΠΕΜΠΤΟΥΣΙΑ

Καθ' όλη την έκταση του κειμένου μου προσπαθώ διστακτικά να παραθέσω την οπτική μου, βάσει της οποίας οι αναβαθμίσεις στο Skyward Sword HD σίγουρα δεν εντυπωσιάζουν. Αυτό όμως δημιουργεί τα εξής ερωτήματα… Παραμένει καλύτερη η αρχική έκδοση και σε ποια από τις δύο κονσόλες να προτιμήσει κανείς το Skyward Sword; Και η απάντηση φίλες και φίλοι σε αμφότερες τις απορίες σας, ακόμα και αν ήσασταν Γάλλοι, δεν θα μπορούσε σε καμία περίπτωση να είναι “Wii”. Αυτό διότι η HD έκδοση παρίσταται -έστω και ελαφριά- ποιοτικότερη σε κάθε πιθανό τομέα από την original, δίνοντας λύση στο τεράστιο μειονέκτημα του χειρισμού, με το πιο βατό button control scheme. Μπορεί να μην φαίνεται σαν μία στασιαστική προσαρμογή, αλλά πιστέψτε με, μετατρέπει ένα video game που κάποτε θεωρούσα οριακά unplayable σε κλασικό, αξιότιμο παιχνίδι της σειράς The Legend of Zelda, ένα όνομα που ναι μεν μπορεί να το φορτώνει με βάρος και να το πνίγει με το στάτους του, αλλά ταυτοχρόνως δημιουργεί βοηθητικές ράμπες στο διάδρομο ενός παιχνιδιού που πολλοί θεωρούσαν μέχρι σήμερα ανάπηρο.

Είμαι πολύ ενάντια στον τρόπο που επανακυκλοφορούν τόσο σημαντικά games της βιομηχανίας, νιώθω πως χάνουν την αξία τους όταν περνούν από τόσο επιφανειακές περιποιήσεις έναντι κάποιας εξ ολοκλήρου, επαναστατικής επαναδημιουργίας, αυτό όμως δεν σημαίνει σε καμία των περιπτώσεων πως υπάρχει δικαιολογία για να αποφύγει κάποιος κάτοχος του Switch το Skyward Sword HD. Ίσα-ίσα που το βάζω απευθείας στα must-have της exclusive λίστας, τόσο για τη βαριά σημασία που έχει για το franchise, όσο και για την ευρύτερη μεγαλεπήβολη ιδιοσυστασία του. Προσφέρει μία άνευ επιστροφής ευκαιρία αναζωπύρωσης της νοσταλγίας κάθε λάτρη της σειράς The Legend of Zelda, καθενός που γνωρίζει ποιος είναι ο Link και συγχρόνως ένα ιδανικό σκαλοπάτι για κάποιον που θα κάνει τα πρώτα του βήματα σε ένα από τα all-stars franchises όλων των εποχών. Ειδικά αυτούς, τους ζηλεύω, γιατί θα μπουν με λευκό καμβά σε μία θρυλική σειρά και όσα στραβά και αν εξακολουθεί να έχει το Skyward Sword HD, είναι παραπάνω από ικανό να ανάψει αυτό το φυτίλι.

Ευχαριστούμε πολύ τη CD Media για την παροχή του review copy!