Έξι χρόνια πριν η Obsidian Entertainment κυκλοφόρησε το The Outer Worlds, που χαρακτηρίστηκε από πολλούς ως «ο πνευματικός διάδοχος» του αγαπημένου Fallout: New Vegas. Ενδιαφέρουσα χιουμοριστική και πολιτικοποιημένη ιστορία, χαρακτήρες που σε τραβάνε να τους γνωρίσεις, ουσιαστικές RPG επιλογές και ένας sci-fi κόσμος έτοιμος να τον εξερευνήσεις, ήταν ορισμένα από τα χαρακτηριστικά που κατάφεραν εν τέλει να υπερκαλύψουν τη μεγαλύτερη αδυναμία του παιχνιδιού, που ήταν με μεγάλη διαφορά το gameplay.
Ύστερα από τη μίνι αυτή αναδρομή, το The Outer Worlds 2 παρουσιάστηκε πλέον ως το «next big thing» της Microsoft, εδραιώνοντας το franchise ως ένα μεγάλο και παραδοσιακό RPG. Με το κατάλληλο -πλέον- μπάτζετ και με τη δυναμική της εταιρείας σε τέτοιου είδους παιχνίδια, το The Outer Worlds 2 είχε όλα τα φόντα να λάμψει, εδραιώνοντας τη σειρά ως μία από τις κορυφαίες multiplatform κυκλοφορίες των Xbox Games Studios. Όλα αυτά, βέβαια, στη θεωρία, καθώς η πραγματικότητα για το νέο παιχνίδι της Obsidian Entertainment έκρυβε μερικές ανατροπές.
ΑΣΣΟ ΗΜΙΧΡΟΝΟ / ΔΙΠΛΟ ΤΕΛΙΚΟ
Στο ίδιο σύμπαν, αλλά με μία εντελώς διαφορετική ιστορία να ξεδιπλώνεται, το sequel του The Outer Worlds μας βρίσκει ως μέλη του οργανισμού Earth Directorate. Βασική μας αποστολή είναι η μελέτη και η διερεύνηση των διάφορων ρηγμάτων (rifts) που έχουν εντοπιστεί σε διάσπαρτα μέρη του γαλαξία, απειλώντας να τον εξαφανίσουν. Με ενεργό ρόλο στον οργανισμό και απαρτιζόμενοι από μία επίλεκτη ομάδα, κατευθυνόμαστε γρήγορα προς την πρώτη μας αποστολή, η οποία αποδεικνύεται κάπως επεισοδιακή, καθιστώντας γρήγορα σαφές το αντίκτυπο που προκαλούν οι επιλογές μας στον κόσμο του παιχνιδιού, αλλά και στη συνέχεια της ιστορίας μας.
Και εγένετο The Outer Worlds 2. Μία μαζεμένη ιστορία που δεν παρεκκλίνει εύκολα από το main task, που προκαλεί ερωτήματα, που φέρει ηθικούς προβληματισμούς και που διατηρεί παρόμοιο ενδιαφέρον σε κάθε σκέλος του παιχνιδιού. Για ακόμα μία φορά η εταιρεία που εξειδικεύεται στη δημιουργία ιστοριών, χαρακτήρων και διαλόγων επέστρεψε, ύστερα από τα εξαιρετικά σε αυτόν το τομέα The Outer Worlds, Avowed, Fallout: NewVegas. Ή μήπως όχι; Η πρώτη μεγάλη ανατροπή, λοιπόν, δεν αφορά το story αυτό καθαυτό, ούτε την πλοκή, αλλά ολόκληρο το storytelling του παιχνιδιού.
ΓΙΑΤΙ ΤΟΣΟ ΑΨΥΧΟ ΒΡΕ ΠΑΙΔΙΑ;
Το υπόβαθρο των «προκλητικών» πολιτικών σχολίων ξέφτισε, το ευφυές dark χιούμορ απομακρύνθηκε σιωπηρά, ενώ οι χαρακτήρες έχασαν σε μεγάλο βαθμό την αίγλη της πολυπλοκότητάς τους, με τους διάλογους τους να απλουστεύονται υπερβολικά. Η εξιστόρηση της πλοκής του The Outer Worlds 2 θυμίζει στην καλύτερη «συζήτηση σε παιδική χαρά», πάντα σε σχέση με το adult content που είχε εμφανιστεί στο πρώτο παιχνίδι. Η «αποστείρωση» αυτή, όσο και αν η ιστορία διαθέτει θετικά στοιχεία, αρχικά με πάγωσε, με το ενδιαφέρον μου για τους διαλόγους σταδιακά να χάνεται, ραγίζοντας έναν από τους βασικούς πυλώνες που με έκαναν να αγαπήσω το πρώτο παιχνίδι της σειράς.
Ευτυχώς τουλάχιστον, οι υπόλοιποι βασικοί πυλώνες δεν ράγισαν με τον ίδιο τρόπο, αλλά ούτε δέχτηκαν απλώς μία τυπική συντήρηση. Αντιθέτως αναστηλώθηκαν, κάνοντας το game πιο ελκυστικό σε παίκτες που δεν είχαν ασχοληθεί με το πρώτο. Από τα 3Α: άγαρμπο, άκομψο και αδούλευτο, το gameplay μετατράπηκε σε φυσιολογικό και smooth, κάνοντας ευχάριστη τη διαδικασία της περιήγησης, του shooting, του platforming και πάει λέγοντας. Μπορεί το gunplay να μην αγγίζει τον βαθμό που παίρνουν τα κορυφαία στο είδος FPS (Borderlands, Destiny, CallofDuty, κλπ), όμως, παραμένει διασκεδαστικό και ευχάριστο, με ολόκληρη την προσέγγιση του παιχνιδιού να έχει στραφεί -και καλώς- σε αυτό σε μεγάλο βαθμό σε αυτό.
ΤΥΠΙΚΟ ΑΛΛΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΟ
Παράλληλα, η Obsidian Entertainment δεν ξέχασε να διατηρήσει τις επιλογές ως προς την προσέγγιση της κάθε αποστολής, δημιουργώντας την αίσθηση της ποικιλίας που ξεχωρίζει τα RPG από τα υπόλοιπα genre. Για να γίνει όμως το gunplay καλό χρειάζεται ωραία και εθιστική αίσθηση στο shooting, πληθώρα διαφορετικών όπλων, περιφερειακές επιλογές και εχθρούς που σε προκαλούν για να τους σκοτώσεις. Το The Outer Worlds 2 μπορεί να μην παίρνει άριστα σε όλα τα παραπάνω, καθώς δεν διαθέτει τους πιο φρέσκους μηχανισμούς ή τη μεγαλύτερη ποικιλία επιλογών που έχουμε δει εν έτει 2025, όμως παίρνει αρκετά πάνω από τη βάση σε κάθε τομέα, βρίσκοντας επιτέλους μία -σχεδόν- τέλεια ισορροπία μεταξύ gunplay, stealth και διαλόγων.
Όταν γνωρίζω πως η προσέγγιση της εκάστοτε περίστασης μπορεί να κρύβει παρόμοιες απολαυστικές συνέπειες, τότε ολόκληρη η εμπειρία προσαρμόζεται αβίαστα πάνω στα δικά μου θέλω. Το αποτέλεσμα ήταν το The Outer Worlds 2 να εμφανίσει τον πραγματικό εαυτό μου, πετυχαίνοντας το νόημα των RPG, θυμίζοντας μου παράλληλα έναν από τους πολλούς λόγους που παίζω video games. Σκεπτόμενος αυτό, δεν μπορώ να μην εκφράσω για ακόμα μία φορά την απογοήτευση μου σχετικά με το storytelling, με ένα μεγάλο «ΤΙ ΚΑΙ ΑΝ ΗΤΑΝ ΣΤΑ ΙΔΙΑ ΕΠΙΠΕΔΑ ΤΟΥ ΠΡΩΤΟΥ;» να πλανάται συνέχεια στο μυαλό μου.
VIDEO GAME ΓΙΑ ΑΡΧΟΝΤΟΥΣ
Αν πάντως με ρωτούσε κάποιος: «Τι σου έκανε μεγαλύτερη εντύπωση στο The Outer Worlds 2;», τότε η απάντηση μου θα ήταν αρκετά εύκολη: «Μα φυσικά τα set pieces». Κάθε πόλη από κάθε πλανήτη περικλείεται από ορισμένα landmarks, τα οποία συνήθως είναι εμφανή από τη στιγμή που προσγειωθούμε στο κάθε map. Εντυπωσιακά γιγάντια αγάλματα, θεόρατοι πύργοι, αιωρούμενα ιδιόμορφα διαστημόπλοια, πολύχρωμα εργαστήρια ηλεκτρισμού και πολλά άλλα μετατρέπουν την κάθε πόλη -που είναι έτσι και αλλιώς πανέμορφη- σε ένα καλλιτεχνικό επίτευγμα, που χρήζει προσοχής. Μέτρησα πολλές φορές που σταμάτησα ό,τι έκανα για να χαζέψω απλά τον κόσμο του παιχνιδιού.
Σημαντικό μπόνους, είναι πως όλα αυτά τα landmarks ταιριάζουν απίστευτα στον αριστοκρατικό τόνο που επικρατεί στο κάθε τι, δομώντας κόσμους γεμάτους ιστορία, αρχιτεκτονική φινέτσα και στιλ. Μπορεί στο σύνολο του το game να μην είναι χάρμα οφθαλμού, με textures μέτριας ποιότητας, περίεργη βλάστηση και τυπικά γραφικά. Όμως, η κατεύθυνση που έχει δοθεί στο αισθητικό κομμάτι που έχει να κάνει με το ύφος, τα χρώματα και κυρίως με τη δόμηση των στολών, των όπλων και των κτηρίων κάνει το The Outer Worlds 2 αριστοκρατικά μοναδικό.
RPG ΤΣΕΠΗΣ!
Αν και μπορεί να παιχτεί εντελώς γραμμικά, ακολουθώντας μόνο το main path, το παιχνίδι διαθέτει και σωρεία οργανικών και μη side αποστολών. Προσωπική μου γνώμη είναι να ασχοληθείτε με αυτά, αλλά μόνο με όσα σας φαίνονται ενδιαφέροντα. Αν κάνετε πολλά θα καταλήξετε να δείτε μία τεράστια κοιλιά που κάνει το παιχνίδι, ενώ αν τα προσπεράσετε δεν θα φτάσετε σε ικανοποιητικό level, μη μπορώντας να ξεκλειδώστε skills και perks που θα κάνουν την εμπειρία πιο εύκολη, πληθωρική, ενδιαφέρουσα και διασκεδαστική. Υπάρχουν πάντως μερικές όμορφες μίνι ιστορίες που αξίζουν την προσοχή σας.
Αν κάτι πάντως έμεινε ανέγγιχτο σαν λογική και φιλοσοφία από το πρώτο παιχνίδι -ευτυχώς για μένα- ήταν η κλίμακα. Αν και όπως είπα υπάρχουν επιλογές εξερεύνησης που μπορούν να καθυστερούν ή καλύτερα να παρεκκλίνουν από τα main quests, εν τέλει το νέο sci-fi RPG της Obsidian Entertainment καταλήγει και πάλι σε μία σφιχτή, οριακά mini-RPG εμπειρία, αποφεύγοντας το απέραντο και ατελείωτο χάος που επιλέγουν ορισμένα άλλα παιχνίδια του είδους.
Πέρα από τη διάρκεια, αυτό ισχύει σε όλα τα μήκη και πλάτη του παιχνιδιού. Με το loot να είναι -ευχάριστα- περιορισμένο σε βασικά αγαθά, τους χάρτες να είναι σχετικά μαζεμένοι και τις αποστολές να μην ξεφεύγουν. Αρκετά ανακουφιστικό για μένα ομολογώ, καθώς προτιμώ να μην «χάνομαι» συχνά στην κλίμακα των γιγαντιαίων παιχνιδιών, προτιμώντας παιχνίδια με ξεκάθαρη αρχή, μέση και τέλος.
THE OUTER WORLDS (2)
Μπορεί στη θεωρία το The OuterWorlds 2 να είναι sequel, όμως στην πράξη μοιάζει περισσότερο σαν να είναι το πρώτο πραγματικά ολοκληρωμένο game της σειράς. Το The Outer Worlds έβαλε κάποιες βάσεις αναφορικά με τον κόσμο και την ιστορία, όμως το δεύτερο τις επιστέγασε με πολύ πιο ουσιαστικό τρόπο. Εξάπλωσε την έννοια της ιστορίας (με κάποιες αστοχίες), δημιούργησε ένα αξιοπρεπέστατο shooting, προσέφερε περισσότερες επιλογές στην προσέγγιση του κάθε task και έκανε το παιχνίδι αισθητά πιο ελκυστικό και προσιτό σε επίπεδο παρουσίασης. Κυρίως, όμως, μετέτρεψε τη σειρά από double-A σε triple-A, χωρίς αυτό να σημαίνει απαραίτητα πως το δεύτερο game είναι αναλογικά καλύτερο από το πρώτο.
Η Microsoft άδραξε την ευκαιρία της -σχετικά- καλής εικόνας του παιχνιδιού βοηθώντας, όπως φαίνεται, την Obsidian Entertainment να εδραιώσει τη σειρά, ίσως με το σκεπτικό πως στο μέλλον θα μπορούσε να συνδεθεί πιο στενά με την ταυτότητα του Xbox. Παρ’ όλα αυτά, απέχουμε ακόμη πολύ από τη δημιουργία μιας νέας σειράς παιχνιδιών αντίστοιχης των Halo, Fable, Gears ή Forza.
Ευχαριστούμε πολύ το Xbox για την παροχή του review copy!
