Τον εαυτό μας παιδί, απ’ το χέρι κρατάει!

Μια αμοιβαία έλξη. Ένα ατέρμονο φλερτάρισμα μεταξύ εμού και του ιδίου. Έτσι θα περιέγραφα τα συναισθήματα μου από την πρώτη μέχρι και την τελευταία μου επαφή με αυτό. Ε λοιπόν ναι, θα το πω, μην με πιέζετε! Είμασταν γεννημένοι ο ένας για τον άλλον. Εγώ είχα δημιουργηθεί για αυτό και αυτό για εμένα (και χιλιάδες άλλους). Από τις αρχικές εικόνες που αντίκρισα όταν ανακοινώθηκε, μέσα μου ένιωθα πως ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ με κάποιον τρόπο να μην βιώσω τα όσα προοριζόταν να μεταδώσει στο κοινό του, το The Plucky Squire. Όντας κιόλας η προσωπική μου επιλογή για το πιο αναμενόμενο παιχνίδι του 2024, οι φιλοδοξίες μου μπορώ να πω πως ήταν μεγάλες. Η βασανιστική περίοδος μέχρι την κυκλοφορία του τελείωσε, πλέον πέρασα αρκετές ώρες μαζί του και έμεινε να χαράσσεται στην καρδιά μου για αρκετούς λόγους.

Όλα ξεκινούν από το δωμάτιο του Sam. Σε ένα σκηνικό που θυμίζει το πασίγνωστο δωμάτιο του Andy από τα Toy Story. Τον μακράν πιο γλυκούλικο και ζεστό χώρο που φανταζόμασταν όλοι να έχουμε μικροί ή ίσως έχουμε ακόμα. Ποιος ξέρει; Ξυλο/κυρομπογιές στο πάτωμα, ρούχα και παιχνίδια χυμένα σε όποια γωνιά υπάρχει, κολλημένα αυτοκόλλητα και αφίσες σε κάθε πιθανό ελεύθερο spot των τοίχων. Κάπου πάνω στο πελώριο καφέ γραφείο ξεχωρίζει και ο πρωταγωνιστής μας. Ένα ροζ βιβλίο το οποίο στο εξώφυλλο του αναγράφει με έντονα γράμματα. THE PLUCKY SQUIRE. Ξεφυλλίζουμε τις πρώτες του σελίδες και το ταξίδι μας ξεκινάει.

ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΚΑΙ ΕΝΑΝ ΚΑΙΡΟ 

Στα χέρια μας παίρνουμε τον έλεγχο του Jot ή αλλιώς του ‘Plucky Squire’. Ενός γενναίου ιππότη που έχει ορκιστεί να προστατεύει την περιοχή του Mojo από τις μοχθηρές επιθέσεις ενός κακιασμένου μάγου που ακούει στο όνομα Humgrump. Ο Thrash ένα θεότρελο μπλε τρολ και φοβερός ντράμερ, η Violet μια γλυκύτατη μαθητευόμενη μάγισσα με λατρεία για την τέχνη, και ο-στενός φίλος και μέντορας, μάγος Moonbeard, θα συνοδεύσουν καθ' όλη τη διάρκεια τον μικρό μας ροζ πολεμιστή σε αυτόν τον πανέμορφα ζωγραφισμένο κόσμο.

Μιας και έφτασα σε ένα παράγωγο της λέξης ‘ζωγραφιά’, να πω πως έχω πραγματικά εκπλαγεί από την αποτύπωση όλων των σχεδίων που ξεπρόβαλλαν μπροστά μου. Να είμαι ειλικρινής δεν περίμενα ο ενθουσιασμός μου για αυτά να παραμείνει το ίδιο και τις 6-7 ώρες που έπαιξα, κι όμως λέω με περίσσεια άνεση ότι διήρκεσε τόσο πολύ και μάλιστα ήθελα και παραπάνω. Περίμενα με αγωνία κάθε επόμενη σελίδα λαχταρώντας να δω τι με περιμένει στη συνέχεια. Ένα τεράστιο μπλοκ σχεδίων και χρωμάτων που όλα φαίνονται ζωγραφισμένα στο χέρι από την αρχή μέχρι το τέλος. Έντονες αποχρώσεις, ποικίλα περιβάλλοντα, παραλίες, σκοτεινές σπηλιές και κάστρα, όλα φτιαγμένα με ένα αίσθημα απόλυτης αγνότητας. Σαν τα σχέδια που δημιουργούσαμε μικροί. Λες και οι designers έχουν πάρει τους μαρκαδόρους που μετά βίας χωρούσαν στα μικροσκοπικά χεράκια μας και έχουν καταφέρει να αποτυπώσουν πλήρως όλες τις ιδέες που είχαμε στην κεφάλα μας τότε ή που τουλάχιστον νομίζαμε πως είχαμε για αυτά.

Μια θεσπέσια δουλεία από την All Possible Features να φέρει στο παρόν την αθωότητα που είχαμε για τα πράγματα, όπως τα βλέπαμε και τα φανταζόμασταν τότε, όλα βέβαια τώρα βγάζουν νόημα και έχουν αποδοθεί με φανταστική αρτιότητα.

ΓΛΩΣΣΑ ΛΑΝΘΑΝΟΥΣΑ Τ’ΑΛΗΘΗ ΛΕΓΕΙ

Ένα τεράστιο ποσοστό της μαγείας του βρίσκεται στους μηχανισμούς του. Ένας από αυτούς τους μηχανισμούς είναι το wordplay. Σε κάποιες από τις σπαζοκεφαλιές που καλούμαστε να λύσουμε έτσι ώστε να προχωρήσουμε στις επόμενες σελίδες, θα συναντήσουμε γραμμένες λέξεις που μπορούμε με κάποιον τρόπο να παραποιήσουμε. Από μια πρόταση που μπορεί να γράφει π.χ: Οι παγίδες ήταν φτιαγμένες από ατσάλι, εμείς να προσθαφερούμε κάποιες λέξεις που θα βρούμε διαθέσιμες στην εκάστοτε πίστα και το νόημα της να καταλήξει σε κάτι εντελώς διαφορετικό και πολλές φορές... γελοίο. Αυτό μπορεί να γίνει είτε έχοντας κάποιο νόημα για τη εξέλιξη το παιχνιδιού είτε μόνο και μόνο για να μας κινήσει την περιέργεια του «πως θα μπορούσε να είναι αυτό;». Η ηλιθιομάρα μου κατέληξε να φτάσει στο να αλλάξει τη λέξη "ατσάλι" με τη λέξη "τυρί" στην παραπάνω πρόταση. Το κοντέρ έγραψε πολλές παραπάνω ώρες από όσες θα έπρεπε ανακαλύπτοντας και μεταφέροντας λέξεις απ’ άκρη σ’ άκρη, μόνο και μόνο για να δω αν το αποτέλεσμα θα μπορούσε να είναι περισσότερο χαζό από το προηγούμενο.

Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΑΔΕΛΦΟΣ

Εκεί που ξεχωρίζει από χιλιόμετρα το The Plucky Squire είναι οι στιγμιαίες εναλλαγές οπτικής του από 2D σε 3D και αυτό δεν γίνεται για τα μάτια του κόσμου ούτε για να εντυπωσιάσει, αλλά εντελώς αβίαστα και ομαλά. Είναι η εξέλιξη της ιστορίας και απαραίτητο για τον κορμό του παιχνιδιού ως προς το νόημα του προσθέτοντας του επίσης μια... μεταφυσική τροπή.

Χρησιμοποιώντας τη βάση της ιστορίας του, λοιπόν, ο Jot μετά από διάφορα κακά μαντάτα θα καταλήξει να βρεθεί εκτός βιβλίου και να μεταφερθεί από τα του 2D platformer κόσμου σε αυτά του 3D. Κάθε φορά που ο χαρακτήρας μας μετακινείται εκτός του βιβλίου μέσω των πράσινων portals είναι επειδή χρειάζεται να μεταφέρει ένα απαραίτητο εργαλείο στον κόσμο του παραμυθιού. Να επισημάνω πως το όλο ‘ερχομός στον έξω κόσμο’ δεν σημαίνει, βγαίνω έξω σε βουνά και λαγκάδια τρέχοντας ελεύθερος - μιας και η ιστορία εξελίσσεται εντελώς γραμμικά - αλλά περιορίζεται εντός των τεραστίων διαστάσεων του γραφείου του Sam, που όμως είναι παραπάνω από αρκετό για την ικανοποίησή μας.

Η τρισδιάστατη όψη του δεν είναι τόσο γλυκούλικη όσο αυτή των δύο διαστάσεων, μιας και οι φιγούρες και τα αντικείμενα μοιάζουν λίγο πιο «κρύα» και «άδεια», αλλά νομίζω πως αυτό γίνεται σκόπιμα, θέλοντας να φανεί έτσι η διαφορά μεταξύ «πραγματικότητας» και «φαντασίας». Έφτασα στο σημείο να θέλω να δώσω και το δικό μου take στην ιστορία. Να έχω χειροπιαστά αυτό το μαγικό βιβλιαράκι με όλες του τις σελίδες σε φυσική ασπρόμαυρη μορφή, έχοντας την ευκαιρία να τις «ολοκληρώσω» και εγώ.  Ίσως, λέω, ίσως μια ιδέα για τα μελλοντικά σου σχέδια αγαπημένη μου Devolver;

Σταδιακά προστίθεται και το λεγόμενο σπάσιμο του 4ου τοίχου που είναι και ένα στοιχείο που προσωπικά με κερδίζει στα περισσότερα παιχνίδια που τείνουν προς τα εκεί. Οι χαρακτήρες μας πλέον αρχίζουν να αναθεωρούν για την ύπαρξή τους και το αν αυτή οφείλεται απλά σε ένα προκαθορισμένα γραμμένο σενάριο, που όμως φαίνεται συνεχώς να μεταβάλλεται. It get’s me everytime man. Η χρήση του ‘manipulate’ που θα μας απασχολήσει πολλάκις εκεί έξω, θα συμβάλλει επίσης τα μέγιστα σε αυτό. Ο τρισδιάστατος Jot μπορεί να κινήσει τα νήματα, παίρνοντας αυτή τη φορά τη «θεϊκή» του μορφή. Μπορεί να κλείσει το βιβλίο, να γυρίσει μπρος-πίσω τις σελίδες ή και ακόμα να τις παραποιήσει με διάφορους τρόπους έτσι ώστε να μεταβάλλει το υπάρχον σενάριο.

ΙΖΙ ΠΙΖΙ ΛΕΜΟΝ ΣΚΟΥΙΖΙ

Καθείς από μας μπορεί να το απολαύσει σε Adventure και Story Mode. Το πρώτο, το οποίο ολοκλήρωσα εγώ, είναι κατάλληλο για αυτούς που θέλουν να έχουν μια πρόκληση στην εμπειρία τους - ΜΗ φανταστείτε bosses σε soulslike - υπάρχει απλά ένας μικρούτσικος βαθμός δυσκολίας, σε αντίθεση με τη δεύτερη λειτουργία, η οποία είναι ιδανική για τους μικρούς μας φίλους ή ακόμα και για κάποια άτομα που μπορεί να μην είναι αρκετά εξοικειωμένα με το gaming και θέλουν απλά να το βιώσουν χωρίς ιδιαίτερες έννοιες. Σε γενικά πλαίσια, όμως, είναι ένας easy-to-play τίτλος με απλοϊκές εντολές χειρισμού που περιορίζονται στα jump-attack-roll (η ευστοχία των χτυπημάτων μας, θα επιφέρει στην οθόνη τα γνωστά comic επιφωνήματα WHAM! BAM! ZOK! κτλ.) και ευκολοκατάβλητους γρίφους. Δεν εστιάζει επ’ ουδενί στο να σε δυσκολέψει, αλλά στο να σε συνεπάρει η πολυποικιλότητα, το χιούμορ και η δημιουργικότητα του.

ALL POSSIBLE (NINTENDO) FEATURES?

Το δυνατό του χαρτί και εκεί που το παιχνίδι δίνει πραγματικά τα ρέστα του είναι οι πολυποίκιλες, πρωτότυπες ιδέες του, η επαναφορά κάποιων στοιχείων από γνώριμους retro τίτλους, και η φοβερή αξιοποίηση του περιβάλλοντα χώρου της περίφημης αυτής εναλλαγής της οπτικής του και στις δύο «φάσεις» του ή και σε κάτι... ενδιάμεσο. Λέω ενδιάμεσο επειδή πολλές φορές μπορεί να βρισκόμαστε εκτός του βιβλίου όμως να χρειαστεί να διασχίσουμε, ας πούμε, μια κούπα κυλινδρικά υπό 2D μορφή, φορώντας το jetpack μας. Να μπούμε εντός των διασκορπισμένων παζλ κομματιών του γραφείου ή ακόμα και να περάσουμε από τη μια μεριά του στην άλλη, αφού μπούμε εντός των post it χαρτακίων που θα καλύπτουν όλη τη διαδρομή μας μέχρι εκεί. Είναι πραγματικό ΜΑΓΙΚΟ να βλέπεις αυτή τη μίξη μπροστά στα μάτια σου, η οποία μυρίζει Nintend-ίλα πολύ πίσω από τη γωνία της στροφής και είναι πολύ δύσκολο να συνειδητοποιήσεις ότι δεν φέρει το όνομα της.

Άλλο ένα ενδιαφέρον στοιχείο είναι τα boss fights που παίρνουν μέρος στο παιχνίδι και αντιμετωπίζονται ως mini-games. Θα επανέρθουν μέσω αυτών στη μνήμη μας θρυλικοί τίτλοι όπως τα Tetris, το Mike Tyson’s Punch Out, μέχρι και τα Pokémon, δίνοντάς μια ακόμα πιο νοσταλγική και γνώριμη νότα στη συνολική αισθητική του.

ΠΟΣΗ ΑΓΑΠΗ ΧΩΡΑΕΙ ΣΕ ΕΝΑ «ΔΙΣΚΑΚΙ»;

Ένα κόσμημα για την προσωπική μου συλλογή, ο λόγος που αγάπησα και όπως φαίνεται συνεχίζω να αγαπώ τα βιντεοπαιχνίδια. Μια ελπίδα ότι αυτός ο κλάδος δεν έχει πλήρως αυτή τη στείρα μονότονη μυρωδιά που εκπέμπει η χαρτογιακάδικη «μόδα» τελευταία. Τα indies συνεχίζουν να αποδεικνύουν ότι κρατάνε περίτρανα το φως του καθαρού και απλού, αλλά συνάμα ευρηματικού και απολαυστικού gaming ακόμα λαμπερό. Ένα ταξίδι σε παλιότερες εποχές όπου ο ήχος ανοίγματος της κονσόλας και το χειριστήριο στα χέρια μας θύμιζαν μονάχα χαρά.

Ευχαριστούμε πολύ την Devolver Digital για την παροχή του review copy!