Ελπίζω στο potential.

Το Dead Cells είναι ένα από τα πιο επιτυχημένα indie games όλων των εποχών, και το αξίζει και με το παραπάνω. Παρέχει μία οριακά άρτια roguelite εμπειρία, με το gameplay loop του να σε εθίζει όλο και περισσότερο. Όταν, λοιπόν, μία τέτοια ταλαντούχα ομάδα παίρνει στα χέρια της ένα αγαπημένο franchise, όπως το Prince of Persia, αναπόφευκτα θα δημιουργήσει ένα αριστούργημα. Σωστά; Ή μήπως όχι; Ή ναι; Βασικά, δεν είμαι σίγουρος. Μόλις τελείωσα το πρώτο early access build του παιχνιδιού και νιώθω αρκετά διχασμένος. Έχουμε πολλά να πούμε.

Η πλοκή δεν κρύβει πολλά μυστικά για την ώρα. Ελέγχουμε, όπως πάντα, τον πρίγκιπα της Περσίας, ο οποίος έχει στη κατοχή του ένα μυστικιστικό bola - νομίζω πως πρόκειται για μενταγιόν - το οποίο του επιτρέπει να γυρίσει πίσω τον χρόνο όταν φτάσει πολύ κοντά στον θάνατο. Με τη χρήση αυτής της δύναμης, ο Prince πρέπει να επιτεθεί στην πρωτεύουσα της Περσίας και να την ελευθερώσει από τους Ούννους, νικώντας παράλληλα τον βασιλιά τους,  Hun King Nogai. Κατά τη διάρκεια των προσπαθειών μας, γνωρίζουμε νέους χαρακτήρες και ανακαλύπτουμε στοιχεία για το τι συνέβη κατά τη διάρκεια της εισβολής, τα οποία καταχωρούνται σε ένα ωραίο menu για εύκολη πρόσβαση. Αν εξαιρέσεις την βολική οργάνωση των πληροφοριών, είχα στα χέρια μου ένα πολύ πρώιμο early access με μία πολύ πρώιμη πλοκή και χαρακτήρες. Οι προοπτικές για μία αξιόλογη ιστορία είναι εκεί, το μόνο που χρειάζεται για να ανθίσει είναι λίγο προσοχή, φροντίδα και στοργή.

Το πρώτο πράγμα που όσοι ερχόμαστε από το Dead Cells εξετάσαμε στο The Rogue είναι το combat. Οι μάχες στο trailer μου έδωσαν την αίσθηση πως βρίσκεται αρκετά κοντά στο προηγούμενο παιχνίδι της Evil Empire, αλλά μέχρι να πάρεις το χειριστήριο στα χέρια σου είναι αδύνατο να το αξιολογήσεις. Ξεκινώντας, λοιπόν, το παιχνίδι η πρώτη μου εντύπωση επιβεβαιώθηκε – και διαψεύσθηκε ταυτόχρονα. Η βάση, ο πυρήνας του συστήματος μάχης είναι σχεδόν ολόιδιος με τον προκάτοχό του. Έχεις δύο όπλα, ένα melee και ένα ranged, τα οποία παίζουν παρόμοια με εκείνα του Dead Cells, είτε μιλάμε για γρήγορες ευέλικτες λεπίδες είτε για βαρύτερα δυνατότερα τσεκούρια. Σε καμία περίπτωση δεν μπορώ να πω ότι απογοητεύτηκα από τον εξοπλισμό του Prince. Μπορώ, όμως, να πω πως δεν ξεφεύγει από τη περπατημένη. Η μεγάλη αλλαγή παρουσιάζεται στα skills, τα οποία απουσιάζουν τελείως από το Prince of Persia. Αντί για αυτά, οι developers έχουν προσθέσει charge attacks για κάθε όπλο και ένα kick για να εκτοξεύεις τους εχθρούς σου….σε άλλους εχθρούς.  

Διαβάζοντας τα παραπάνω, πολύ λογικά θα θεωρούσε κανείς πως οι μάχες όχι μόνο μιμούνται το Dead Cells, αλλά υστερούν όταν συγκρίνονται με αυτό. Μία τέτοια σκέψη θα ήταν απόλυτα σωστή, αν η Evil Empire δεν είχε σκαρφιστεί το parkour. Στο The Rogue, ο αγαπημένος μας πρίγκιπας πάει παντού. Όσο υπάρχει τοίχος πίσω σου, μπορείς να τρέξεις πάνω του και να τον σκαρφαλώσεις, κάτι που σου επιτρέπει να φτάσει ψιλότερα δοκάρια, πλατφόρμες και υψηλότερους τοίχους που θα σε βοηθήσουν να κρατήσεις τη ροή της κίνησής σου ζωντανή. Platforming challenges υπάρχουν διάσπαρτα μέσα στα levels και πέρασα πάρα πολύ ωραία προσπαθώντας να βρω τον πιο εύκολο και ομαλό τρόπο να τα ολοκληρώσω. Ακόμη περισσότερο χάρηκα με την εφαρμογή του parkour στις μάχες και ιδιαίτερα στα boss battles. Όλα τα bosses του early access είχαν μηχανισμούς ξεκάθαρα σχεδιασμένους ώστε να χρειαστεί να χρησιμοποιήσεις το movement σου. Όχι, δεν ένιωθε forced. Αντίθετα, έδινε μία νέα διάσταση στο combat που οι αμιγώς μαχητικοί του μηχανισμοί δεν μπορούν να του δώσουν.

Είμαι μεγάλος υποστηρικτής του «ποιότητα > ποσότητα» όταν μιλάμε για video games, ιδιαίτερα indie, όμως σε ένα early access σχεδόν επιβάλλεται να ενδιαφερθείς για το πόσο περιεχόμενο σου παρέχεται τη δεδομένη στιγμή. Το The Rogue είναι μία ενδιαφέρουσα περίπτωση. Για παράδειγμα, αυτό το «όλα τα bosses» που είπα πριν; Δυστυχώς, είναι μόνο δύο. Και δεν είναι bosses που θα χρειαστείς πολλαπλά runs και builds για να νικήσεις. Οι περιοχές του παιχνιδιού δεν είναι λίγες. Ίσα ίσα, οι developers ακολουθούν το σύστημα του Dead Cells και εφαρμόζουν διακλαδώσεις στα μονοπάτια ώστε να μπορείς να επιλέξεις ποια περιοχή θα ακολουθήσει. Και θα δούλευε εξαιρετικά αν υπήρχε έστω και η παραμικρή δυσκολία στις μάχες. Κάθε boss χρειάζεται 2, άντε 3, προσπάθειες για να νικηθεί, βάζοντας έτσι τις συνολικές μου προσπαθείς στις 6-7 συνολικά πριν φτάσω το τέλος του early access. Αγαπητή Evil Empire. Πως θα ωθήσεις τον παίκτη σου να πειραματιστεί με όλα τα όπλα και τα builds όταν μπορεί αβίαστα να φτάσει στο τέλος με 3 ώρες playtime; 

Το The Rogue Prince of Persia είναι ακριβώς ο ορισμός του «early access». Όλοι του οι τομείς, κάποιοι περισσότερο από άλλους, δείχνουν ημιτελείς. Το combat, παρά την ύπαρξη του αξιόλογου movement, έχει ανάγκη περισσότερα και κυρίως μοναδικότερα όπλα. Η ιστορία του περνά αδιάφορη, όχι μόνο λόγο της ποιότητας της γραφής, αλλά και της ποσότητας. Οι ουσιαστικοί διάλογοι είναι ελάχιστοι και, χωρίς κάποια αλλαγή στις προτεραιότητες της Evil Empire, πιστεύω θα παραμείνουν έτσι. Δεν λέω πως είναι κακό παιχνίδι. Μάλιστα σε σημεία ίσως είναι και καλό. Αλλά είναι λίγο. Είναι λίγο και ελλιπές. Εγώ θα περίμενα την τελική κυκλοφορία.

Ευχαριστούμε πολύ τη CD Media και την Ubisoft για την παροχή του review copy!