…or is it merely what you think?

Κάθε φορά που κυκλοφορεί ένας νέος Soulslike τίτλος, και δεν γράφει FromSoftware στο εξώφυλλο, με βρίσκει με μία επιφύλαξη. Το genre που μας γνώρισε το Demon’s Souls και καθιερώθηκε από το Dark Souls είναι, θα έλεγα, αρκετά παρεξηγημένο. Η φήμη της αξεπέραστης δυσκολίας, παρόλο που είναι κεντρικό κομμάτι του είδους, τείνει να αποπροσανατολίζει μικρότερους developers από τα υπόλοιπα υλικά της συνταγής που κάνουν τα παιχνίδια του Miyazaki κολοσσούς της βιομηχανίας. Το Thymesia είναι ένα από αυτά τα μικρότερα Soulslikes που, ανεξαρτήτως των προαναφερθέντων, κατάφερε και βγήκε στην επιφάνεια της θάλασσας του genre, και σίγουρα αξίζει μια λεπτομερής αξιολόγηση.

Το Thymesia λαμβάνει χώρα σε ένα συνηθισμένο fantasy βασίλειο που κατακλύζεται από μία καταστροφική πανούκλα – την οποία από εδώ και πέρα θα αποκαλώ plague διότι δεν μου αρέσει η λέξη “πανούκλα”. Ο κεντρικός χαρακτήρας, ο Corvus, όχι μόνο μοιάζει, αλλά και είναι ένα είδος plague doctor, ο οποίος, αφού ανακάλυψε τη θεραπεία για το plague, χάνει μυστηριωδώς τη μνήμη του και καλείται να ξαναζήσει τις αναμνήσεις του με τη βοήθεια της Aisemy, το αντίστοιχο της Fire Keeper, ώστε να βρει για άλλη μία φορά το αντίδοτο του plague.

ΕΣΥ ΠΟΙΟΣ ΕΙΣ- ΔΕΝ ΜΕ ΝΟΙΑΖΕΙ

Το κομμάτι των παιχνιδιών της FromSoftware, αλλά και γενικότερα, που μου κρατά το ενδιαφέρον αφού πέσουν τα credits είναι το lore. Λατρεύω να εξερευνώ κόσμους με καλοφτιαγμένη ιστορία πίσω τους, πέρα από το plot του βασικού παιχνιδιού, καθώς δίνει μία αίσθηση ολοκλήρωσης στο worldbuilding. Ελάχιστα games στη βιβλιοθήκη μου - Hollow Knight - καταφέρνουν να υλοποιήσουν το αόριστο, αλλά και λεπτομερές, storytelling του Miyazaki ως φορέα του lore τους. Δυστυχώς, το Thymesia δεν είναι ένα από αυτά. Και όχι μόνο δεν είναι ένα από αυτά, αλλά αποτυγχάνει με πρωτοφανή μορφή. Ο τρόπος γραφής των item descriptions είναι, τουλάχιστον, βαρετός, και σε πολλές περιπτώσεις δύσκολος στην ανάγνωση, ιδιαίτερα όταν περιλαμβάνει διαλόγους μεταξύ χαρακτήρων. Τελείωσα το παιχνίδι χωρίς να ξέρω την αρχική αιτία του plague, τον λόγο που έχασε τη μνήμη του ο Corvus, απολύτως τίποτα για την ιστορία του βασιλείου και, δυστυχώς, χωρίς καμία επιθυμία να ψάξω περαιτέρω. Δεν είχα πολλές προσδοκίες για τη θεματική και την πλοκή του Thymesia όταν πήρα τον κωδικό στα χέρια μου, αλλά, ακόμη και με τον πήχη χαμηλά, η εμπειρία στο συγκεκριμένο κομμάτι με άφησε ιδιαίτερα απογοητευμένο.

Χωρίς αμφιβολία, το art direction και το level design είναι αυτά που ξεχωρίζουν για μένα το συγκεκριμένο genre. Και εδώ είναι που το Thymesia πιάνει πάτο. Ο σχεδιασμός των επιπέδων είναι απόλυτα γραμμικός και κοινότοπος, με τη τοποθέτηση των εχθρών να φωνάζει “εύκολα προβλέψιμη”. Τα σκηνικά είναι μουντά και μονόχρωμα, με καμία ιδιαιτερότητα, σε σημείο που αναρωτιέται κανείς αν τα επίπεδα δημιουργήθηκαν γρήγορα-γρήγορα στο τέλος της παραγωγής για να κυκλοφορήσει ο τίτλος. Ακόμη και στη περίπτωση που το καλλιτεχνικό όραμα υπήρχε, το ανθρώπινο δυναμικό ενός μικρού στούντιο δεν είναι αρκετό για να δημιουργήσει εντυπωσιακά 3D περιβάλλοντα σε ολόκληρο το παιχνίδι. Συνεπώς, πρέπει να αρκεστούμε στα ορισμένα διάσπαρτα σκηνικά που εμφανίζονται περιστασιακά, και που σίγουρα θα δείτε στις εικόνες του review. Μία γρήγορη αναφορά οφείλω και στο soundtrack του Thymesia, το οποίο με άφησε αδιάφορο και σε καμία περίπτωση δεν συγκρίνεται με ταλέντα όπως των Tsukasa Saitoh και Yuka Kitamura.

SOULS-BORN-EKIRO

Το combat του Thymesia παίρνει κομμάτια των παιχνιδιών τις FromSoftware, ιδιαίτερα των Bloodborne και Sekiro, και τα αναμιγνύει για να φτιάξει ένα ιδιαίτερο κράμα μηχανισμών. Και χωρίς καμία αμφιβολία, το κάνει εξαιρετικά καλά. Όλοι οι εχθροί έχουν δύο ειδών “ζωή”. Ένα συνηθισμένο άσπρο health-bar και ένα πράσινο με όνομα Wound. Η Wound μπάρα βρίσκεται “πίσω” από το health και εμφανίζεται μόλις ο εχθρός δεχτεί damage στη κανονική μπάρα. Παραμένει εκεί για λίγα δευτερόλεπτα έως ότου το health bar αρχίζει να γεμίζει ξανά, μέχρι ώστε να ξανακαλύψει το Wound. Ο σκοπός του παίκτη, λοιπόν, είναι να τραυματίσει τον εχθρό με τα κλασικά light attacks και, έπειτα, να μειώσει τη Wound μπάρα εκτελώντας heavy attacks ή καλύτερα, στον κόσμο του Thymesia, Claw Attacks. Παρά τις αρχικές μου ανησυχίες, ο τρόπος που συνδυάζονται τα light με τα claw attacks είναι απροσδόκητα ομαλός. Το flow των μαχών είναι γρήγορο και ικανοποιητικό, με τα parries να παίζουν τεράστιο ρόλο στην ταχεία ανταλλαγή επιθέσεων. Mία, ακόμη, ιδιαίτερα εύστοχη επιλογή των devs είναι το μεγάλο range των Claw Attacks. Με τον Corvus και τους εχθρούς να κινούνται και να αποφεύγουν τόσο γρήγορα, ένας τρόπος να κλείνεις αστραπιαία την απόσταση είναι αδιαμφισβήτητα απαραίτητος, σε επίπεδο που χρησιμοποιούσα claw attacks ακόμη και αν ο εχθρός είχε μηδενικό εμφανές wound.

Ναι, δεν υπάρχουν διαφορετικά όπλα στο Thymesia, και το γεγονός αυτό μπορεί ήδη να έχει απωθήσει πολλούς βετεράνους του genre. Όταν, όμως, μιλάμε για ένα τίτλο μόλις 10 ωρών, το εκτενές οπλοστάσιο που έχουμε συνηθίσει δεν είναι απαραίτητο. Ακόμη και ένας επιπλέον μηχανισμός, σε συνδυασμό με το βασικό combat, μπορεί να κάνει τη διαφορά που χρειάζεται το παιχνίδι για να παραμείνει φρέσκο μέχρι και τελευταίο boss. Σε αυτή ακριβώς την ιδέα βασίζεται και ο μηχανισμός των Plague Weapons. Όπως σε κάθε Soulslike που έχει κυκλοφορήσει ever, τα heavy(claw) attacks μπορούν να γίνουν charged. Στο Thymesia, αυτό δεν οδηγεί σε τρομερά περισσότερο damage ή knockback αλλά στην δυνατότητα να “κλέψει” ο παίκτης το όπλο που χρησιμοποιεί ο εχθρός. Τα κλεμμένα όπλα μετατρέπονται σε ένα ability μίας χρήσης, εκτός και αν ο παίκτης επιλέξει κάποιο από αυτά που έχει ξεκλειδώσει ως το Reaved Plague Weapon, το οποίο μπορεί να χρησιμοποιεί όσο έχει το απαιτούμενο energy. Η γκάμα των Plague Weapons είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακή, με τη συντριπτική πλειοψηφία των εχθρών να διαθέτει ένα διαφορετικό όπλο, το καθένα με ξεχωριστή χρησιμότητα και μοναδικό moveset.

Συνοψίζοντας, το Thymesia θα μπορούσε να είναι ένα, όχι απλά καλό, αλλά εξαιρετικό Soulslike. Ένα αληθινό love letter στη σκοτεινή και βασανιστική κληρονομιά της FromSoftware. Κοιτώντας το όμως σφαιρικά, το παιχνίδι παραμένει, απλά, καλό. H Miyazaki Formula δεν έγινε κατανοητή και το μισό παιχνίδι υποφέρει. Παρόλα αυτά, η δουλεία που έγινε στο combat του, από ένα πολύ μικρό στούντιο, είναι πραγματικά αξιοσημείωτη και επιτυγχάνει να δώσει στους λάτρεις του action ένα αξιόλογο palate cleanser μέσα στον κατακλυσμό των open-world AAA games.

Ευχαριστούμε πολύ την Team17 για την παροχή του review copy!