Δυστυχώς είναι μακριά από το Ten.

Στην Αμερική έχουν τους comicbook ήρωες της Marvel και της DC που δεκαετίες τώρα μονοπωλούν την πλειοψηφία των media, όμως και εδώ στην Ευρώπη έχουμε τέτοιους ήρωες που στην σύγχρονη εποχή έχουν χάσει το μερίδιο τους - αδίκως για έμενα - στην ευρύτερη βιομηχανία ταινιών και gaming. Ένας από τους πιο εμβληματικούς ευρωπαίους “ήρωες” του χαρτιού και με τις πιο ωραίες, κατά την άποψη μου, ιστορίες είναι ο Τεν-Τεν. Μετά από πάρα πολλά χρόνια ήρθε στα χέρια μας ένα video game που υπόσχεται την πιο αυθεντική εμπειρία με πρωταγωνιστή τον Βέλγο δημοσιογράφο, με το TINTIN Reporter - Cigars of the Pharaoh της Pendulo Studios να μας αφήνει τελικά με ανάμεικτα συναισθήματα.

ΕΝΑΣ ΤΕΝ-ΤΕΝ ΑΥΘΕΝΤΙΚΟΣ, ΑΛΛΑ…

Το παιχνίδι ακολουθεί την ομώνυμη ιστορία από το κόμικ του Herge, στο οποίο ο πρωταγωνιστής μας καλείται να ξεδιπλώσει ένα μυστήριο όπου τίποτα δεν είναι αυτό που φαίνεται και έτσι, θα ταξιδέψει από την έρημο μέχρι τη ζούγκλα για να κάνει το καθήκον του μαζί με πολλούς από τους χαρακτήρες των κόμικ, όπως τους Ντιπόν και Ντυπόν, τον μεγιστάνα Ρασταπόπουλο και βέβαια τον αξιαγάπητο σκυλάκο Μιλού. Το εικαστικό κομμάτι του είναι πραγματικά εξαιρετικό. Τα τοπία, οι χαρακτήρες, το ύφος που προσεγγίζει όλη την κληρονομία του Τεν-Τεν είναι 100% to the point, χώρια που υπάρχουν σκηνές από το παιχνίδι που είναι απευθείας βγαλμένες από το κόμικ.

Γενικότερα θα μπορούσε να ήταν και μια animation ταινία και θα την απολαμβάνατε στο έπακρο και απλά παρακολουθώντας το. Στον ήχο τώρα, ενώ οι φωνές στους κεντρικούς χαρακτήρες είναι πολύ σωστά επιλεγμένες και υπάρχει ακουστική εκφραστικότητα, στους δευτερεύοντες ρόλους πολλές φορές είναι ατυχείς. Για παράδειγμα, ένας στρατιώτης που είναι από τη Μέση Ανατολή δεν μπορεί να έχει βρετανική προφορά. Εκεί, όμως, που υπάρχει το πραγματικό πρόβλημα είναι τα bugs στον ήχο που οδηγούν πολλές φορές τη μουσική στο να χάνεται ή ακόμα και η ομιλία κάνει διαλείμματα, κυρίως σε action σκηνές. Οπότε εκεί σπάει το immersion με πολύ άσχημο και απότομο τρόπο και είναι κάπως απογοητευτικό. Αν και το παιχνίδι έτρεχε σχεδόν σταθερά στα 60FPS υπήρχαν μερικά σημεία που εμφανίστηκε ένα flickering στην οθόνη. Δεν είναι κάτι το τραγικό, άλλα μπορεί να σας ενοχλήσει και αυτό σε συνδυασμό με όλα τα προηγούμενα.

ΜΑ ΤΙΣ ΧΙΛΙΕΣ ΜΠΟΥΚΑΠΟΡΤΕΣ… ΓΙΑΤΙ;

Σε δύο βασικούς πυλώνες μας υποσχέθηκαν ότι θα στηρίζεται το συγκεκριμένο παιχνίδι: ο ένας είναι η πιστότητα στο κόμικ, που είπαμε ότι επέτυχε άνετα, και ο δεύτερος ήταν η υποτιθέμενη εισαγωγή καλύτερων gameplay στοιχείων από τα action-adventure games με investigation τμήματα. Η προσπάθεια και εδώ έγινε, αλλά σίγουρα με αντιστρόφως ανάλογη επιτυχία.

Όσοι γνωρίζετε την Pendulo Studios τότε θα ξέρετε και τα εξαιρετικά point-and-click παιχνίδια της. Δυστυχώς όλη αυτή η εμπειρία της στον χώρο δεν φαίνεται πουθενά εδώ. Ενώ δοκίμασαν να βάλουν γρίφους με πλουραλισμό μέσα σε όλο το παιχνίδι - και μπράβο τους - ήταν αχρείαστα εύκολοι, λες και το κοινό του παιχνιδιού θα απαρτιζόταν μονό από παιδιά. Ακόμα και ο μοναδικός δύσκολος γρίφος που εντόπισα δεν ήταν καν σωστά δοσμένος για να καταλάβει ο παίκτης τι πρέπει κάνει, οπότε και αυτός κατέληξε να βασίζεται σε ένα άτσαλα τοποθετημένο hint για να μας καθοδηγήσει. Φανταστείτε ότι αυτή ήταν η πιο διασκεδαστική πτυχή του παιχνιδιού, αφού έπασχε ακόμα πιο έντονα στις QTE σκηνές δράσεις. Δεν ήταν καλές, ούτε δομημένες σωστά και δεν θα έλεγα με τίποτα ότι απόλαυσα αυτό το κομμάτι.

Χρειαζόταν ενδεχομένως κάποια άλλη κατεύθυνση για τη δόμηση της δράσης ή έστω να είχαν δουλευτεί περισσότερο οι ιδέες των δημιουργών πάνω σε αυτή. Inventory Puzzles δεν υφίστανται, όπως στα κλασικά της παιχνίδια, αντίθετα ακολουθεί την πεπατημένη του «βρες αντικείμενο, βάλε το εκεί και προχωρά», που πάλι μου δίνει την εντύπωση ότι διπλοπατά στην προσπάθεια να κάνει το παιχνίδι πιο προσβάσιμο σε μικρότερες ηλικίες, κοστίζοντάς του το ενδιαφέρον του ακόμα και στα δυνατά του σημεία.

Ήλπιζα πως θα έβρισκα παρηγοριά στη χρήση του Μιλού κατά την διάρκεια της περιπέτειας και ενώ υπάρχει animation στη μουσούδα του ο τρόπος που κινείται στον χώρο είναι πολύ άβολος. Είναι σαν ένα κακοφτιαγμένο ρομπο-dog. Βάζοντας αυτά σε σειρά και με τις stealth σκηνές, όλο αυτό γίνεται μια διαδικασία που άπλα θέλουμε να τελειώσει, να πάμε παρακάτω να λύσουμε κανέναν γρίφο, να γουστάρουμε πραγματικά.

Ο ΤΕΝ-ΤΕΝ ΘΕΛΕΙ ΟΜΩΣ…

Ο Τεν-Τεν ξαναήρθε επιτέλους σε ένα video game με το Cigars of the Pharaoh και μας άφησε μία γλυκόπικρη επίγευση. Την καλή του πλευρά βλέπουμε στο πανέμορφο και πιστό εικαστικό του, που το βοηθά έστω να φαίνεται σαν συμπαθητικό adventure παιχνιδάκι. Η κακή του όψη εμφανίζεται με τα πολλά bugs, τις ατυχείς σκηνές δράσης και το δυσλειτουργικό stealth. Σίγουρα το είχαμε φανταστεί αλλιώς, τουλάχιστον με βάση το ιστορικό της Pendulo Studios. Δεν είναι η ιδανική εισαγωγή προς τον κόσμο του Τεν-Τεν, είναι όμως ένα παιχνίδι που υπό διορθώσεις ίσως φτάσει να αξίζει μία ευκαιρία μελλοντικά.