Στα νεότερα μου έτη είχα μια ιδιαίτερη αρέσκεια για το horror genre, καθώς ήταν και πιο εύκολο για μένα να φοβηθώ και γενικότερα να νιώσω το αίσθημα του τρόμου. Έχοντας παίξει ή βλέποντας άλλους να παίζουν τα πρώτα Resident Evil και Silent Hill έγινα σχετικά γρήγορα fan του είδους και αποζητούσα να παίξω παρόμοια παιχνίδια. Βέβαια μεγαλώνοντας η υπομονή μου για το -συνήθως survival- gameplay του είδους αλλά και η μικρή γκάμα από άποψη ποιότητας με έκανε να το παρατήσω. Όλα αυτά βέβαια άλλαξαν όταν έπεσε στα χέρια μου το εν λόγω παιχνίδι. Το Tormented Souls 2 αποτελεί ένα third-person survival horror παιχνίδι με αρκετή από την αίγλη των 90’s survival-horror τίτλων, καθιστώντας το έτσι ένα πραγματικό horror από άλλη εποχή.
I JUST NEED TO SAVE MY SISTER!
Το παιχνίδι συνεχίζει κάμποσο καιρό μετά το τέλος του πρώτου τίτλου, δίνοντάς μας πάλι τον ρόλο της Caroline Walker (ή της Emma Wildberger για τους μύστες του προηγούμενου τίτλου). Έχοντας σώσει την αδερφή μας, Anna, από το παρελθόν προσπαθούμε να την βοηθήσουμε να ξεπεράσει κάποια ψυχολογικά ζητήματα που της δίνουν τη δυνατότητα να προμηνύει γεγονότα μέσα από τις ζωγραφιές της. Έχοντας συμβουλευτεί την ψυχίατρό της, η Caroline παίρνει την αδερφή της και φεύγει για ένα all inclusive therapeutic κέντρο, το οποίο θα βοηθήσει την Anna να γίνει καλύτερα. Το συγκεκριμένο κέντρο βρίσκεται σε κάποιο χωριό του Περού ονόματι Villa Hess, και το κέντρο θεραπείας είναι εντός ενός μοναστηριού. Fast forward μερικά λεπτά και βρισκόμαστε εντός του guest room μόνοι μας, με την αδερφή μας να λείπει και να μας ζώνουν τα μαύρα φίδια ότι κάτι κακό έχει γίνει.
Δεν πέφτουμε και πολύ έξω καθώς όταν βρίσκουμε την αδερφή μας είναι αιχμάλωτη από μοναχές και εμάς μας “λιποθυμάει” μία άλλη μοναχή. Το ιδιαίτερο γεγονός είναι ότι ξυπνάμε 14 χρόνια μετά βρίσκοντας τα πάντα γύρω μας να έχουν αλλάξει σε τέτοιο βαθμό που πρακτικά πλέον βρισκόμαστε σε ένα εγκαταλειμμένο χωριό. Η ηρωίδα μας, ακολουθώντας στοιχεία από την αδερφή της σε μορφή ζωγραφιών αλλά και βοήθεια από κάποιους αναπάντεχους συμμάχους, καταφέρνει να βρει την αδερφή της. Βέβαια, όπως και στον πρώτο τίτλο, ανάλογα με κάποιες από τις επιλογές μας υπάρχουν διάφορες καταλήξεις σε αυτό, με τη μία να είναι άκρως μακάβρια κατά τη γνώμη μου.
Η ιστορία από άποψη κεντρικής πλοκής δεν απέχει ιδιαίτερα από το πρώτο παιχνίδι, καθώς ο στόχος είναι πάνω-κάτω ο ίδιος: να ανακαλύψουμε τι απέγινε όσο ήμασταν “εκτός” και να βρούμε και να διασώσουμε την αδερφή μας από όποιον την έχει απαγάγει. Το ενδιαφέρον κομμάτι είναι πως η ιστορία καταφέρνει να μπλέξει αρχαίες σέκτες, με επιστημονικά πειράματα και όλα αυτά περιτυλιγμένα με το πέπλο της θρησκείας, με αποτέλεσμα να πάει το horror στοιχείο ένα βήμα παραπέρα σε σύγκριση με πριν. Εξίσου σημαντική βρήκα και την ανάγνωση των diaries που είναι διασκορπισμένα σε όλο το χωριό, καθώς μέσω αυτών μπορείς να έχεις μια πολύ καλύτερη εικόνα του τι ακριβώς συνέβη και γιατί, αλλά και για το πώς έγινε η σταδιακή αλλαγή του χώρου γύρω μας. Έχοντας αναφέρει τα παραπάνω, πιστεύω πως οι ιστορίες από τα diaries κάνουν πολύ καλύτερη δουλειά στο να αποδώσουν το horror στοιχείο του παιχνιδιού σε σύγκριση με τη κεντρική πλοκή, εκτός από κάποιες εξαιρέσεις, καθώς μέσα από αυτές βλέπεις πώς τα γεγονότα επηρέασαν τον καθημερινό κόσμο, ο οποίος απλά ήθελε ένα καλύτερο αύριο για τους ίδιους και τις οικογένειες τους.
ΕΠΙΣΚΕΦΘΕΙΤΕ ΤΗ VILLA HESS ΓΙΑ ΤΙΣ ΔΙΑΚΟΠΕΣ ΣΑΣ!
Η εξέλιξη του horror στοιχείου στον τίτλο δεν σταματάει εκεί καθώς πλέον και τα cutscenes είναι αρκετά καλύτερα -και σε κάποια σημεία καθηλωτικά θα έλεγα- με το voice acting να είναι αρκετά τίμιο στις στιγμές που έπρεπε, προσφέροντας έτσι αγωνία και τρόμο, εκεί όπου χρειάζονταν.
Ξεχωρίζουν επίσης τα ηχητικά εφέ. Ο τρόπος που γρυλίζανε τα τέρατα ή το ξαφνικό άνοιγμα της τηλεόρασης παίζοντας παράσιτα είναι μόνο ορισμένα παραδείγματα του πώς το παιχνίδι μου έκοψε τη χολή σε συγκεκριμένες περιπτώσεις. Σε όλο αυτό προφανώς βοηθήσανε και τα gore τοπία που συναντάμε στο διάβα μας καθώς σε πολλά από αυτά θα συναντήσουμε ξεκοιλιασμένα πτώματα, πειράματα τα οποία πήγαν πολύ λάθος ή μπορεί και όχι. Το μεγάλο upgrade όσον αφορά τις τοποθεσίες, φυσικά είναι ότι πλέον έχουμε ένα ολόκληρο χωριό να εξερευνήσουμε αφού πέρα από την εκκλησία έχουμε εργοστάσια, mall, σχολεία, νεκροταφεία αλλά και κρυφές υπόγειες κατασκευές που κρύβουν τα δικά τους μυστικά αλλά και τα δικά τους αιματοβαμμένα δωμάτια.
Δεν θα μπορούσα να παραλείψω να αναφέρω τον εκπληκτικό φωτισμό και την έλλειψή του όπου χρειαζόταν, που σε συνδυασμό με τις γωνίες από τις κάμερες μου πρόσφεραν απλόχερα αγωνία και τρόμο αλλά και έναν αρκετά μεγάλο εκνευρισμό καθώς ουκ ολίγες φορές με δυσκόλεψαν στο να σκοτώσω τους εχθρούς μου. Σημαντικό κομμάτι της όλης εμπειρίας ήταν και το saving καθώς ακολουθώντας τα βήματα του προηγούμενου τίτλου ήταν κάμποσο περιορισμένα κάνοντας έτσι το καθένα από αυτά αρκετά σημαντικό στο timing του, αφού πεθαίνοντας χωρίς να κάνεις save μπορεί να ήταν μια ολική πανωλεθρία στο progress σου.
Το παιχνίδι όμως πέρα από την κανονική πλευρά του χωριού είχε να μας προσφέρει και κάτι ακόμη. Μέσα από τις κάμερες μπορούσαμε να επισκεφθούμε το παρελθόν επηρεάζοντας εμμέσως το μέλλον με τις πράξεις μας αλλά και το άκρως ανατριχιαστικό και μακάβριο Other Side, το οποίο επισκεπτόμασταν μέσω καθρεπτών τελώντας το σωστό ritual. Εκεί βλέπουμε μια άλλη όψη του χώρου όπου βρισκόμασταν, στην οποία μπορούμε να επηρεάσουμε άμεσα το τι συμβαίνει στη κανονική πλευρά του κόσμου. Όλα τα παραπάνω που ανέφερα βέβαια δένουν στο γεγονός ότι το Tormented Souls 2 περιέχει ένα αρκετά βαρύ puzzle gameplay, κατά το οποίο πρέπει να βρίσκουμε και να συνδυάζουμε αντικείμενα λύνοντας και προσπερνώντας έτσι τα όποια εμπόδια συναντάμε. Τα πάντα είχαν μία χρήση και κανένα αντικείμενο δεν μου έμεινε αχρησιμοποίητο, αφού μέχρι και το συρματόπλεγμα που είχα βρει τις πρώτες ώρες το χρησιμοποίησα κυριολεκτικά κατά τη τελευταία ώρα για να μπορέσω να λύσω έναν από τους τελευταίους γρίφους.
Η αλήθεια είναι ότι το βρήκα αρκετά διασκεδαστικό το γεγονός πως μέσα στον όλο πανικό που είχα να διαχειριστώ έπρεπε να χρησιμοποιήσω γνώσεις από διάφορα πεδία -οι οποίες κατά κύριο λόγο βασίζονταν στη λογική- για να λύσω γρίφους και να προχωρήσω στον στόχο μου. Σε γενικές γραμμές η διάταξη του κάθε τοπίου που επισκεπτόμασταν ήταν ίδια, αφού έπρεπε να λύσουμε γρίφους και να σκοτώσουμε εχθρούς για να φτάσουμε στο boss fight, να το νικήσουμε και έτσι να προχωρήσουμε την ιστορία.
MY NAIL-GUN BRINGS ALL THE MONSTERS TO THE GRAVE!
Τα boss fights μπορεί να αποτελούσαν το τελευταίο κομμάτι που έπρεπε να “ξεκαθαρίσουμε” στο κάθε μέρος, αλλά η Caroline δεν περιορίστηκε μόνο στα bosses. Το αιματοκύλισμα το οποίο εξελίχθηκε στη Villa Hess δεν είχε προηγούμενο. Από creepy κούκλες, μέχρι μεταλλαγμένα γουρούνια, η ηρωίδα μας σκότωσε τα πάντα. Το μόνο και το τονίζω ΤΟ ΜΟΝΟ που με έκανε να χάσω την ψυχραιμία μου πλήρως ήταν τα ghosts. Αυτά τα ανυπόστατα, απροσάρμοστα και άκρως εκνευριστικά τέρατα με έκαναν να χάσω την ψυχική μου υγεία τόσες φορές όσες και τα ragequits μου, καθώς προτιμούσα να κλείσω το παιχνίδι από το να σπάσω τη κονσόλα μου και την τηλεόραση μου.
Από την άλλη πλευρά όμως -pun intended- τα τέρατα ήταν αρκετά πιο αδυσώπητα, σκληρά και αρκετά πιο δύσκολα, κάνοντάς με γενικά να μην βρίσκω ηρεμία σε κανένα σημείο του παιχνιδιού εκτός από τα save rooms και το παρελθόν, όπου δεν υπήρχαν καθόλου τέρατα -ευτυχώς δηλαδή. Επιστρέφοντας στα boss fights, παρότι ήταν μόνο πέντε, ήταν όλα τόσο ιδιαίτερα και το καθένα είχε τον δικό του τρόπο να θανατωθεί, κάνοντας έτσι τη κάθε μάχη ξεχωριστή. Οπότε εξαιρώντας τα ακατανόμαστα φαντάσματα, οι υπόλοιποι εχθροί ήταν σε γενικές γραμμές απλά επαναλαμβανόμενες μάχες, κάνοντας έτσι τα boss fights -παρά τη δυσκολία τους- όαση ιδιαιτερότητας.
Τέλος δεν θα μπορούσα να μην αναφερθώ στο έξοχο οπλοστάσιο της Caroline. Πέρα από το αγαπητό nail-gun, το οποίο ήταν και στο προηγούμενο παιχνίδι -μαζί με κάποιες παραλλαγές από τα όπλα που θα αναφέρω- έχουμε στη διάθεση μας αυτοσχέδια shotguns, σφυριά, βαριοπούλες, λοστούς, αλυσοπρίονα, βαλλίστρες, αυτόματα nail-guns, αλλά και κανόνια χεριού. Παρά αυτή τη μεγάλη ποικιλία βέβαια, το παιχνίδι δεν πρόσφερε κάποιο διαφορετικό animation θανάτου αναλόγως με το όπλο, κάτι το οποίο με στεναχώρησε μπορώ να πω. Στον αντίποδα, όμως, οι devs μας έδωσαν τη δυνατότητα να κάνουμε upgrades σε ορισμένα από αυτά με τις αλλαγές να είναι εμφανείς και τα αποτελέσματα άκρως θελκτικά. Παρόλα τα upgrades δεν μπορώ να πω πως ήμουν ποτέ killing machine ή ότι δεν έχανα, αφού όποτε νόμιζα πως ήμουν safe και χαλάρωνα, κάτι γινόταν και το μετάνιωνα πικρά, χάνοντας αρκετές ώρες από το progress μου.
Σε γενικές γραμμές το παιχνίδι κάνει ακριβώς ό,τι τάζει και μας χαρίζει μια αρκετά καλή εμπειρία horror. Η ιστορία -αν και έχει αρκετές ομοιότητες με τον προκάτοχο της- δεν βαλτώνει και σε συνδυασμό με το lore που συλλέγουμε προσφέρει μια χορταστική συνέχεια. Η εξέλιξη του horror στοιχείου είναι εμφανέστατη, με το gore στοιχείο να επικρατεί και τα ηχητικά εφέ και τον φωτισμό να μεγαλουργούν. Το upgrade σε ένα μεγαλύτερο χώρο διεξαγωγής των γεγονότων μόνο καλό έκανε, με τις νέες τοποθεσίες να προσφέρουν η κάθε μία το δικό της horror feeling. Οι εχθροί αν και είναι κάμποσοι σε ποσότητα, δεν έχουν ιδιαίτερη ποιότητα στο combat, με τα boss fights να ξεχωρίζουν και να προσφέρουν κάτι τελείως διαφορετικό από τη νόρμα.
Ευχαριστούμε πολύ την Enarxis για την παροχή του review copy!
