Tsushima-esque.

Τα τελευταία τρία χρόνια οι σχέσεις μου με την ιαπωνική κουλτούρα έχουν γίνει πολύ στενές, τόσο στο gaming όσο και σε άλλες μορφές ψυχαγωγίας τους, όπως τα anime. Επομένως, σε κάθε ευκαιρία που μου παρουσιάζεται προσπαθώ να την αξιοποιήσω στο έπακρο. Σαμουράι, katanas, kunai με εξιτάρουν απίστευτα και η αποτύπωση της τότε πραγματικότητας στα παιχνίδια νομίζω είναι επίσης πολύ αξιόλογη, δίνοντας το πάτημα για μία περαιτέρω εμβάθυνση στα της εποχής. Μπορεί το Trek to Yomi να μην είναι το παιχνίδι που θα σας κάνει να φανατιστείτε με τα παραπάνω, αλλά η αισθητική του έχει πραγματικά κάτι το ιδιαίτερο.

HONOR FETISH

Όπως συνηθίζεται πλέον, βρισκόμαστε στην Ιαπωνία στην εποχή των φατριών και των βασιλείων και χειριζόμαστε τον Hikori, έναν μαθητευόμενο soon-to-be σαμουράι. Ο sensei μας είναι και ο αρχηγός της φατρίας και εμείς είμαστε προορισμένοι για να πάρουμε τη θέση του. Φυσικά, κάποιες αναπάντεχες εξελίξεις προλαβαίνουν τον χρόνο και έτσι τα γεγονότα επισπεύδονται. Ενήλικες πλέον και έχοντας παντρευτεί την κόρη του sensei, είναι στο χέρι μας η προστασία του τόπου μας από κάθε μορφής απειλή. Το ταξίδι είναι πολύ δύσκολο και ο Hikori θα χρειαστεί κάτι παραπάνω από τις αξίες που έχει υιοθετήσει από τον δάσκαλό του.

Η αλήθεια είναι πως όταν κάποιος ολοκληρώσει το παιχνίδι, αυτό που θα θυμάται θα είναι αυτή η πολυτάραχη Οδύσσεια του χαρακτήρα μας. Έχω κατασταλάξει πως και αυτό ήταν το νόημα εν τέλει, διότι όταν δημιουργείς ένα παιχνίδι που κυμαίνεται από 5-10 ώρες για τα βασικά του κομμάτια πρέπει κάπως να προκαλέσεις το ενδιαφέρον. Εφόσον δεν το καταφέρνεις με το combat, πρέπει να έχεις κάποιον άσσο στο μανίκι. Ναι δεν μας έδειξε κάτι που δεν έχουμε ξαναδεί, ούτε μας παρουσίασε κάποια καινοτομία, ωστόσο η ειδική αυτή οπτική επηρεασμένη από τον Kurosawa είναι αρκετά μοναδική.

ΤΟ POTENTIAL ΒΡΙΣΚΟΤΑΝ ΕΚΕΙ

Αναμενόμενα, βλέποντας κάποιος τα gameplay trailers του δημιουργείται η αίσθηση πως θα είναι ανίκητος κατέχοντας το katana, ωστόσο η πραγματικότητα απέχει αρκετά. Φυσικά και το πρόβλημα δεν είναι ότι στο παιχνίδι χάνουμε και δεν είμαστε ανίκητοι, ακριβώς το αντίθετο βασικά. Και σίγουρα η επιλογή του sidescrolling είναι πολύ ευχάριστη και μοναδική. Αυτό στο οποίο υστερεί όμως είναι η ποικιλία και το optimization. Η πληθώρα κινήσεων που ξεκλειδώνουμε μπορεί να φαίνεται επαρκής, ωστόσο δεν έχει καμία εφαρμογή. Ναι, γίνεται μία εξαιρετική χρήση του DualSense (στην PS5 έκδοση) με τα διάφορα όπλα που αποκτούμε, αλλάζοντας την πίεση στις σκανδάλες ή χρώμα στο lightbar, αλλά δεν είναι αρκετό. Δεν είναι λίγες οι φορές που βρέθηκα να προσπαθώ να πραγματοποιήσω κάποια combos και το παιχνίδι απλά να μην συνεργάζεται, μιλάμε για κανονικό unresponsiveness. Έφτασα σε σημείο να τσεκάρω αν το χειριστήριό μου είναι ακόμα πλήρως λειτουργικό.

Ακόμη και αν καταφέρεις να πραγματοποιήσεις κάποια από αυτά δεν αποκτάς ιδιαίτερη υπεροχή και εκεί φαίνεται πως το παιχνίδι κρατά την ισορροπία και του το δίνω. ΑΝ -και είναι πολύ μεγάλο αυτό το “ΑΝ”- δεν χρησιμοποιείς το finishing move. Άπαξ και φτάσεις στο σημείο που σου δίνεται η δυνατότητα να χρησιμοποιήσεις τη συγκεκριμένη κίνηση, όλα αγγίζουν επίπεδο δυσκολίας My Name Is Mayo. Easy, medium, hard δεν έχει καμία σημασία, one shot – one kill όλοι οι εχθροί, με εξαίρεση τα bosses που εκεί χρειάζεται άμυνα. Κατανοώ πως έχει καμουφλαριστεί πίσω απ’ ότι είμαστε εκλεκτοί κλπ. αλλά είναι μεγάλο bummer. Στους πρώτους 50 εχθρούς νιώθεις Thanos στην τοποθεσία Titan, αλλά έπειτα καταντάει αρκετά επαναλαμβανόμενο, για να είμαι ειλικρινής.

Θετική αναφορά αξίζει στα puzzle mechanics και ας ήταν πολύ μικρή η διάρκεια εφαρμογής τους. Ήταν το κατιτίς για να κρατήσει το παιχνίδι ενδιαφέρον και να του δώσει το κάτι παραπάνω. Επιπρόσθετα, αξίζει να αναφέρω πως παρότι δεν διατίθεται lock on target οι καταστάσεις είναι διαχειρίσιμες χωρίς να γίνεσαι overwhelm. Το δε ενοχλητικό είναι πως δεν φταίνε τα bugs ή το performance για όσα με δυσαρέστησαν, ίσα-ίσα με χαροποίησε ιδιαίτερα το ότι δεν αντιμετώπισα κάποιο θέμα τεχνικής φύσεως, όμως μια μικρή προσοχή παραπάνω στο θέμα του combat θα τοποθετούσε το Trek To Yomi στα καλύτερα indies του 2022.

ΑΣΥΝΑΓΩΝΙΣΤΗ ΑΙΣΘΗΤΙΚΗ

Αναμφίβολα η επιρροή από τον vintage ιαπωνικό κινηματογράφο και κυρίως τον Akira Kurosawa είναι ξεκάθαρη και άριστα εκτελεσμένη. Η παρουσία και η επιλογή να υπάρχει grain filter δένει φανταστικά με την ασπρόμαυρη φύση του παιχνιδιού και εννοείται πως το ιαπωνικό voice cast είναι εξαίρετο. Υπάρχει και η επιλογή για αγγλικό dubbing, πιστεύω όμως -δοκιμάζοντάς το κιόλας– πως χάνεται όλη η αίγλη του. Εμφανισιακά, το παιχνίδι είναι αριστούργημα, όλα τα σκηνικά που συναντάμε είναι λεπτομερέστατα, ακόμα και σε ασπρόμαυρο, ενώ η επιλογή του 18+ είναι το κερασάκι στη τούρτα.

Αναμφίβολα όμως αυτό που θα μείνει στο μυαλό του παίκτη, σαν πρώτη και τελευταία ματιά, είναι η sidescrolling εκτέλεση. Μέσω αυτής της μοναδικής οπτικής που εξιστορούνται τα γεγονότα, ο τίτλος δημιουργεί μία διαφορετική αμεσότητα που λειτουργεί σχεδόν στο απόλυτο. Πέρα από τη νοσταλγία που προκαλείται σαν να παίζουμε ένα retro παιχνίδι, μοιάζει ο πιο ιδανικός τρόπος για να καταλάβουμε τι εστί το ταξίδι του Hikori. Πιστεύω σίγουρα, πως άμα ήταν ένα κανονικό 3D action παιχνίδι θα έγραφα για το πόσο προσπαθεί να μοιάσει στο Ghost Of Tsushima.

Μιας και έχοντας παίξει και «φανατιστεί» με το αποκλειστικό τίτλο της Sony, δεν γίνεται να αγνοώ τις διάφορες ομοιότητες, ωστόσο αξιοποιήθηκαν μόνο τα κατάλληλα κομμάτια και έμεινα ευχαριστημένος από αυτό. Την επιλογή του στούντιο να δημιουργήσει το παιχνίδι για ενήλικο κοινό την επικροτώ, καθώς χωρίς τους αποκεφαλισμούς και τους ακρωτηριασμούς δεν θα είχε το ίδιο impact. Η φύση της εποχής ήταν βάρβαρη και περιείχε πολλή βία και επόμενο είναι το παιχνίδι που διαδραματίζεται σε εκείνη την εποχή να είναι αντίστοιχα πιστό στο συγκεκριμένο setting.

BUSHIDO

Εκτιμώ πολύ όταν σε έναν τίτλο βλέπω ισορροπία σχεδόν σε όλους τους τομείς, πόσο μάλλον όταν το επιτυγχάνει με ένα τόσο σύντομο και περιεκτικό αποτέλεσμα. Καθόλου περιττές σάλτσες, μπαίνοντας από το πρώτο λεπτό στο κυρίως θέμα, χωρίς να μας κουράζει κατά τη διάρκεια των γεγονότων που εκτυλίσσονται. Λίγες ώρες gameplay αλλά πολύ ουσιώδεις. Αναμφίβολα, οι επιρροές του μπορεί όντως να δημιουργούν το αίσθημα πως μοιάζει πάρα πολύ με αυτές, αλλά αν εμβαθύνουμε είναι πολύ εύκολο να καταλάβουμε πως συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Το ύφος και η αισθητική του είναι άκρως μοναδικές δημιουργώντας σου ένα μπαράζ συναισθημάτων από τη πρώτη μέχρι και τελευταία στιγμή. Είναι ένα indie παιχνίδι που θέλει να ρισκάρει και να προκαλέσει, γνωρίζοντας πολύ καλά το μεγαθήριο που είναι βασιλιάς της ζούγκλας, aka Ghost Of Tsushima, αλλά εκείνο επιλέγει να είναι το Trek To Yomi.

Many thanks to Devolver Digital for providing us with the review copy!