Checkmate!

Το ταξίδι μου στα εδάφη της Norzelia μπορώ να πω πως με εξέπληξε από όλες τις πτυχές του, τόσο σαν παιχνίδι όσο και σαν εμπειρία, όντας πρωτάρης και στο συγκεκριμένο genre. Σίγουρα πριν το Triangle δεν θα επέλεγα ένα τέτοιο strategy game, καθώς το είδος καθαρά ήταν μακριά από εκείνα που με εξάπτουν και ας είχα έρθει σε επαφή με παιχνίδια που είχαν στοιχεία strategy. Ωστόσο, για όλα υπάρχει πρώτη φορά και μία non-biased στάση είναι το καλύτερο που μπορεί να ακολουθεί ένας gamer για να ζει εμπειρίες και για εμένα αυτή ήταν μία που θα θυμάμαι για καιρό.

THE PROMISED LAND

Όπως προείπα και στην εισαγωγή, βρισκόμαστε στη Norzelia, τον φανταστικό κόσμο που διαδραματίζεται το παιχνίδι μας –αποτελούμενο από τρία βασίλεια- όπου το καθένα έχει τον δικό του πολιτισμό, με τα ήθη και έθιμα του. Μετά από 30 χρόνια πολέμου για το αλάτι, που είναι το σημαντικότερο αγαθό για τον κόσμο μας, τα βασίλεια Holy State of Hyzante, Grand Duchy of Aesfrost και το Kingdom of Glenbrook καταφέρνουν να φτάσουν σε ειρήνη. Στην περίοδο αυτής της ειρήνης εξελίσσονται και τα γεγονότα της ιστορίας μας. Χειριζόμαστε τον χαρακτήρα του Serenoa Wolffort, τον μοναχογιό του Symon Wolffort και της Lady Destra η οποία έχει απεβιώσει εδώ και αρκετά χρόνια. O κολλητός και παιδικός φίλος μας, Roland Glenbrook είναι ο διάδοχος του θρόνου ενώ η Frederica Aesfrost είναι η μελλοντική γυναίκα του Serenoa μετά από συμφωνία του οίκου Wolffort και του βασιλείου του Aesfrost.

Κάπου εκεί ξεκινάει και η ιστορία, όταν η μέλλουσα νύφη καταφτάνει στο βασίλειο του Glenbrook και δέχεται επίθεση από bandits, στην οποία βρισκόμαστε κατά τύχη κοντά και τους κατατροπώνουμε. Αυτή είναι και η πρώτη επαφή του Serenoa με την Frederica και ήδη γίνεται αντιληπτή η χημεία μεταξύ τους. Τα τρία αυτά πρόσωπα είναι τα σημαντικότερα της ιστορίας μας, γιατί πάνω-κάτω καθ’ όλη τη διάρκεια του παιχνιδιού οι αποφάσεις περιστρέφονται γύρω τους. Σκοπός μας είναι να αντιμετωπίσουμε τις διάφορες καταστάσεις που συμβαίνουν, λαμβάνοντας αυτές τις αποφάσεις που θα έχουν αντίκτυπο στο κόσμο μας. Σίγουρα εμφανίζονται στο προσκήνιο και άλλοι χαρακτήρες όπως ο Benedict, πιστός ακόλουθος της οικογένειας Wolffort και άκρως ενδιαφέρουσα προσωπικότητα, όπως και η Hughette, μέλος του βασιλικού στρατού και προστάτης του Roland. Πραγματικά υπάρχει μια πληθώρα χαρακτήρων που ερχόμαστε αντιμέτωποι, ακόμα και αν δεν έχουν κάτι να προσφέρουν στη ροή.

Νομίζω πως θα μπορούσα να γράφω για την ιστορία για μέρες, διότι είναι το ατού του όλο εγχειρήματος. Κυριολεκτικά από το πρώτο λεπτό που θα ξεκινήσει κανείς αυτό το ταξίδι στο Switch θα εντυπωσιαστεί από τις εναλλαγές συναισθημάτων που μπορούν να προκύψουν και το πόσο σωστές ή όχι είναι οι αποφάσεις που θα κληθεί να πάρει. Αυτό είναι το τελευταίο πράγμα που περιμένεις όταν βομδαρδίζεσαι από τις πολλές πληροφορίες και τους διαλόγους που εμφανίζονται στην οθόνη σου, περιμένοντας να βαρεθείς να διαβάζεις, αλλά εκεί πραγματικά το σενάριο κάνει τη δουλειά του και όχι μόνο.

MISSION GAMEPLAY: FAILED

Η αλήθεια είναι πως δεν είχα καταλάβει εξαρχής πόσο περίπλοκο ή όχι θα είναι το κομμάτι του gameplay. Ναι, γνώριζα από τα διάφορα trailers ή gameplay overviews πάνω-κάτω τι να περιμένω αλλά ευελπιστούσα σε κάποια juicy έκπληξη. Ωστόσο κάτι τέτοιο δεν συνέβη ποτέ.

Ο κύριος μηχανισμός που παρουσιάζεται είναι τα Scales of Conviction, μία ζυγαριά που λειτουργεί ως ο αντικειμενικός εκτελεστής των αποφάσεών μας. Σε αυτήν τοποθετούνται τα 7 tokens που διαθέτουν οι κύριοι χαρακτήρες μας και ο καθένας τοποθετεί το δικό του στο αντίβαρο που επιθυμεί. Τα δύο αντίβαρα αντικατοπτρίζουν τις δύο πορείες που είναι διαθέσιμες σε κάθε σημαντικό σταυροδρόμι της πορείας μας. Και κάπου εκεί είναι και η προσωπική μου απογοήτευση. Σίγουρα η ετυμηγορία που βγαίνει από τη ζυγαριά κάθε φορά είναι μοναδική, αλλά ταυτόχρονα και πολύ προβλέψιμη. Ενώ μας δίνεται η δυνατότητα να επηρεάσουμε την έκβαση της ιστορίας, νιώθεις σαν να μην έκανες και κάτι σημαντικό είναι η αλήθεια. Ήρθα σε επαφή με plot twists και προφανώς και τα τέσσερα τέλη του παιχνιδιού αφήνουν πολλά για ερμηνεία, αλλά σαν κάτι να λείπει…

Το επόμενο σημείο που θα ήθελα να σταθώ είναι το combat, αν θα μπορούσε να χαρακτηριστεί έτσι. Το παιχνίδι είναι 70% διάλογος και 30% μάχη. Αυτή η μάχη λοιπόν είναι σε μορφή μιας σκακιέρας, βάσει της οποίας θα πρέπει να επιλέξεις τους καταλληλότερους μαχητές, με βάση δευτερεύοντες παράγοντες, όπως το έδαφος, οι αντίπαλοι, η δύναμη, το exp κλπ. Οι κινήσεις που γίνονται είναι ανάλογες με αυτές που κάνει ο αντίπαλος και θα πρέπει να σκεφτείς στρατηγικά, ώστε να βγεις νικητής έχοντας πραγματοποιήσει το objective που σου ζητείται πριν την αρχή κάθε μάχης. Ενώ έχει μια αίγλη και κατανοώ πως έτσι λειτουργεί το genre, ο συγκεκριμένος τομέας μου φάνηκε πολύ βαρετός και μονότονος. Δεν ένιωσα ποτέ την υπεροχή μου στη μάχη ή αντίστοιχη του αντιπάλου μου, ενώ άλλαζα τα επίπεδα δυσκολίας με το πιο απλό να ήταν επιπέδου My Name Is Mayo και το πιο δύσκολο στα πρότυπα του Dark Souls. Θεωρώ πως έλειπε μία ισορροπία ώστε να κερδηθεί και ο casual fan και η υπερβολική πίστη στο σενάριο οδήγησε σε αυτό το γεγονός.

PIXEL ART

την αισθητική του παιχνιδιού πραγματικά θα τη χαρακτήριζα off the charts. Οι διάφορες τοποθεσίες που μας μεταφέρει το παιχνίδι άκρως ενδιαφέρουσες, το voice cast on spot, πραγματικά εντυπωσιάστηκα πάρα πολύ από τη δουλειά που έχει γίνει στον κόσμο του Triangle Strategy.

Εννοείται η όλη anime κατάσταση είναι μοναδική, αλλά η εκτέλεση αυτού του πλάνου είναι που με εντυπωσίασε. Και τα εφέ του είχε, και το R-rated περιεχόμενό του είχε, γενικά δεν βρήκα κανένα μελανό σημείο στο χτίσιμο του παιχνιδιού. Κάθε στοιχείο που είχε τοποθετηθεί έβγαζε νόημα και δικαιολογούσε την ύπαρξη του, χωρίς να μοιάζει βεβιασμένο. Άριστη δουλειά πραγματικά ακόμη και στον χάρτη, που ήταν απλός και λιτός χωρίς να σε κάνει overwhelm και το ίδιο ίσχυε και για τα side missions. Εφόσον φτάσεις σε αυτό το σημείο που γίνεται διαθέσιμο το δευτερεύων περιεχόμενο, τα βήματα είναι ξεκάθαρα όπως και ο σκοπός.

Ακόμη και το upgrade system, που στην αρχή μοιάζει χαοτικό από τα διάφορα stats που επικρατούν, γίνεται πολύ βατό μετά τις πρώτες ώρες που έρχεσαι αντιμέτωπος μαζί του. Τα πράγματα είναι συγκεκριμένα και για να λέγεται και του στραβού το δίκαιο σίγουρα απαιτείται ένας “χ” αριθμός grind για αγαθά αναβάθμισης, χωρίς ωστόσο να υπερβαίνει τα όρια. Για εμένα, που μου πήρε γύρω στις 40 ώρες να το ολοκληρώσω μαζί με side missions, έφτασα σε ικανοποιητικό επίπεδο, χωρίς εξονυχιστικό έλεγχο και μάλιστα ένιωθα και αρκετά επιβραβευμένος για τον χρόνο που δαπάνησα.

ΔΕΝ ΜΕΤΡΑΕΙ ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΑΛΛΑ Ο ΠΡΟΟΡΙΣΜΟΣ

Μπορεί να μην έλαβα το τέλος που προσπάθησα να επιδιώξω με την πρώτη φορά, παρ’ όλα αυτά το replay value αυτού του τίτλου είναι μεγάλο. Κάθε μονοπάτι αξίζει να εξεταστεί και μετά και το δεύτερο μου playthrough ένιωσα ολοκληρωμένος για να πω την γνώμη μου σε κάποιον άγνωστο. Το ταξίδι σίγουρα έχει τα σκαμπανεβάσματά του και σίγουρα το παιχνίδι δεν είναι τέλειο. Τα μελανά του σημεία με την επανάληψη δημιουργούν ένα αίσθημα απογοήτευσης ανά καιρούς, που κάποιον μπορούν να τον κάνουν να αφήσει την κονσόλα από τα χέρια του. Αυτά τα ερωτηματικά όμως που δημιουργούνται είναι ευχάριστα και σίγουρα αξίζουν μερικές ώρες από τον χρόνο σας.

Ευχαριστούμε πολύ τη CD Media για την παροχή του review copy!