Ένα απρόσμενο ταξίδι.

Για όσους έχουν δοκιμάσει και έχουν αγαπήσει το Tunic, όπως εγώ, γνωρίζουν ήδη πως πρόκειται για ένα αριστουργηματικό game με τα όσα προσφέρει, δεδομένου ειδικά ότι έχει δημιουργηθεί από έναν και μόνο developer, τον Καναδό Andrew Shouldice. Ένα μονάχα άτομο! (με εξαίρεση τη συμμετοχή μουσικών συνθετών). Για όσους δεν γνωρίζουν περί τίνος πρόκειται ή έχοντας ρίξει μονάχα μια ματιά και το προσπέρασαν, σας παροτρύνω να το δοκιμάσετε, ιδίως εάν είστε ιδιοκτήτες του Game Pass, εφόσον υπάρχει σε αυτό από την πρώτη μέρα κυκλοφορίας του.

SIC PARVIS MAGNA

Πράγματι με την πρώτη ματιά, κατανοώ πως το πολύγωνο Tunic δεν κάνει την καλύτερη εντύπωση σε όλους. Ομολογώ βέβαια πως γενικότερα παιχνίδια με top down view, συνήθως δεν βρίσκονται επί της αρεσκείας μου. Δεν μου πήρε πολλή ώρα ωστόσο μέχρι να απορροφηθώ από τον όμορφο κόσμο του, προς δική μου έκπληξη, καθώς η ατμόσφαιρα του παιχνιδιού κέρδισε το ενδιαφέρον μου στα πρώτα μόλις λεπτά. Αν και τα γραφικά του δεν είναι τίποτα το σπουδαίο, το απλοϊκό art style ταιριάζει γάντι με τον τρόπο που λειτουργεί το game. Σε συνδυασμό με το immersive soundtrack, το smooth gameplay, την εύστοχη δομή και σύνθεση του χάρτη, αλλά και την όρεξη μου για περιπέτεια, μπορώ να πω πως το Tunic μου έχει μείνει ως μια ιδιαίτερη εμπειρία, συνεπώς ξεπέρασα γρήγορα το top down view που κανονικά θα θεωρούσα ως κάτι αρνητικό. Τι είναι λοιπόν αυτός ο συγκεκριμένος τίτλος και τι φέρνει στο τραπέζι της βιομηχανίας των indie; Ας τα πάρουμε από την αρχή.

Το Tunic είναι ένα action-adventure game, όπου πρωταγωνιστικό ρόλο λαμβάνει ο μοναδικός playable χαρακτήρας, μια μικρή ανθρωπόμορφη cartoonish αλεπού, της οποίας δεν γνωρίζουμε το όνομα και για αρχή, ούτε τον σκοπό της. Το μόνο που μας δίνεται εξαρχής είναι ένας κόσμος έτοιμος για εξερεύνηση και τίποτα άλλο, καθώς μέχρι και το ίδιο το instruction manual αποτελείται από πολλαπλές σελίδες, διασκορπισμένες σε διαφορετικά σημεία του χάρτη.  Συνεπώς, από την αρχή μάλιστα, ξεκινώντας την εξερεύνηση δεν γνώριζα τους τρόπους της λειτουργίας του κόσμου, πόσο μάλλον βασικότερο, τους χειρισμούς του παιχνιδιού.

Με αυτά κατά νου, καθώς συνέχιζα "τυφλά" την εξερεύνηση μου δίχως τίποτα να με καθοδηγεί, δεν άργησα να καταλάβω πως όλο το νόημα του Tunic βρίσκεται στο ότι δεν υπάρχει καμία ξεκάθαρη οδηγία και πώς εξαρτάται από τον παίκτη η πορεία της περιπέτειας, όχι βάσει της ιστορίας, αλλά βάσει τη εξερεύνησης.  Ίσως αυτή να είναι εν μέρει και η ομορφιά του, ένας από τους λόγους που κατ' εμέ το καθιστά ξεχωριστό.  Το παιχνίδι μάλιστα φτάνει σε σημείο να μην θέλει με τίποτα να διευκολύνει τον παίχτη, αφού συμπεριλαμβάνει δική του γλώσσα/γραφή, έτσι ώστε στις περισσότερες περιπτώσεις να πρέπει να γίνουν όλα κατανοητά βάσει των εικόνων που συλλέγονται στο εγχειρίδιο και με αυτό τον τρόπο ξεδιπλώνεται με αρκετά πιο ενδιαφέρον τρόπο και η πλοκή του.

ΣΚΟΤΕΙΝΕΣ ΨΥΧΕΣ: CHIBI EDITION

Πέρα από την εξερεύνηση, τι θα ήταν μια περιπέτεια χωρίς τους κινδύνους της;  Το μόνο σίγουρο είναι ότι οι θανάσιμες απειλές δεν λείπουν από εδώ, καθώς αντίπαλοι διαφορετικών διαστάσεων και ικανοτήτων παραμόνευαν σχεδόν σε κάθε μου βήμα. Κάπου εδώ μπαίνει το combat στο παιχνίδι.  Στην αρχή, το μόνο που μπορούσα να κάνω είναι να τρέξω σαν να μην υπάρχει αύριο, εφόσον βρισκόμουν ανυπεράσπιστος, δίχως κάποιο όπλο να αμυνθώ.  Σύντομα όμως μπαίνει το σπαθί και η ασπίδα στο μιξ, τα 2 πιο βασικά "εργαλεία" που θα χρησιμοποιήσετε ασταμάτητα μέχρι τους τίτλους τέλους. Αρχικά μου φάνηκε άδικο πως αυτά ήταν τα μόνα μέσα υπεράσπισης μου (καλύτερα από το τίποτα βέβαια) καθώς οι αντίπαλοι διαθέτουν πολλούς διαφορετικούς τρόπους να μου κάνουν επίθεση, με ranged attacks, μαγεία, εκρηκτικά κλπ. αλλά με τον καιρό άρχισα να μαθαίνω πως σχεδόν όλα μπορούν να αντιμετωπιστούν μόλις μάθω να χειρίζομαι ό,τι μου δόθηκε αποτελεσματικά, δηλαδή το σπαθί και την ασπίδα. Εδώ είναι σημαντικό να αναφέρω ότι ειδικότερα το κομμάτι της μάχης είναι εμφανέστατα εμπνευσμένο από τα Souls παιχνίδια, καθώς πολύ βασικό ρόλο παίζει ο συγχρονισμός των Dodge/Block/Attack, αλλά και των healing potions. Πολύ σημαντικό βρήκα επίσης το πόσο αποτελεσματικά έπρεπε να μάθω να διαχειρίζομαι το stamina bar, κάτι που μου πήρε αρκετό καιρό να εξοικειωθώ, αφού κάθε αχρείαστη κίνηση μπορεί να κοστίσει πολλά, εφόσον μάλιστα όταν άδειαζε το stamina bar το damage που μου έκαναν οι αντίπαλοι ήταν μεγαλύτερο. Ορισμένες μάχες με τους εχθρούς γενικότερα μπορεί να είναι πολύ εύκολες και να μην απαιτήσουν ιδιαίτερη σκέψη, όμως άλλες απαιτούν ιδιαίτερες τακτικές, καθώς τα είδη των αντιπάλων είναι πολλά και διαφορετικά, όπως ήδη ανέφερα, και η ζημιά που μπορεί να προκαλέσουν μπορεί σε 3-4 χτυπήματα να σε στείλει στο σημείο αναγέννησης. 

Σχετικά με τα respawn points, κάθε φορά που το αποτέλεσμα μιας μάχης κατέληγε στο τραγικό τέλος της μικρής αλεπούς, παρόμοια με τα Souls παιχνίδια και πάλι, υπάρχει το "bonfire system" βάσει του οποίου ο πρωταγωνιστής μας θα επανεμφανιστεί στον κόσμο μέσω ενός αγάλματος που έχουμε συναντήσει και έχουμε ενεργοποιήσει προηγουμένως, ενώ εννοείται πως όλοι οι αντίπαλοι που είχα σφάξει ανελέητα έκαναν και αυτοί respawn πίσω στις θέσεις τους. Εδώ ίσως μπαίνει το μοναδικό δυσάρεστο που μου έχει μείνει από την εμπειρία μου, το ότι εφόσον δεν υπάρχει σχεδόν καμία καθοδήγηση πέραν από εικόνες και χάρτες που μάζευα σιγά-σιγά στο instruction manual, πέρασα ατελείωτες ώρες προσπαθώντας να καταλάβω που πρέπει να κατευθυνθώ, αντιμετωπίζοντας τους ίδιους εχθρούς ξανά και ξανά έως ότου με σφάξουν ανελέητα και να κάνω respawn στο τελευταίο άγαλμα που ενεργοποίησα. Όλα όσα έχω αναφέρει μέχρι στιγμής για το combat αποτελούν σχεδόν ολοκληρωτικά την προκλητικότητα του παιχνιδιού, η οποία μεταφέρει σε κλάσματα δευτερολέπτου τον παίκτη από ένα όμορφο περιβάλλον με ευχάριστη μουσική στο background, σε έντονες μάχες γεμάτες άγχος και αδρεναλίνη. Σε γενικές γραμμές έχω να πω πως δεν περίμενα το ποσό διασκεδαστικό θα έβρισκα το σύστημα μάχης, το οποίο μεταβάλλεται από κάτι ρουτινιάρικο, το οποίο είναι οι εύκολες μάχες, σε στιγμές που απαιτείται σκέψη και υπολογισμός των κινήσεων του παίκτη, ανάλογα με τους αντιπάλους. Μιλώντας φυσικά για δυσκολία και μάχες, δεν μπορώ να παραλείψω αυτό που αναμφισβήτητα θεωρώ πως είναι το δυσκολότερο κομμάτι του Tunic. You all know where this is going.

YOU DIED

Έχοντας αναφέρει για δεύτερη φορά το ανελέητο σφάξιμο (πλέον τρίτη), ήρθε η ώρα να μιλήσω για ένα από τα προσωπικά μου highlights του Tunic, όταν η αδρεναλίνη μπαίνει στην εξίσωση, οι εντάσεις ανεβαίνουν και το αίμα αρχίζει και βράζει. Τα boss fights. Δεν αγαπάτε να τα μισείτε; Επειδή ανήκω και εγώ λοιπόν στη μαζοχιστική ομάδα ατόμων που εκτιμά τα καλοφτιαγμένα και δύσκολα boss fights, ομολογώ πως στην πλειονότητα των περιπτώσεων αυτό που έψαχνα το βρήκα εδώ.  Ναι, πολλές φορές δεν βρήκα εκπληκτικά φτιαγμένο το set up τους, με τον τρόπο που λειτουργεί το παιχνίδι, ενώ θα μπορούσε να είναι, ωστόσο βρήκα πολύ ενδιαφέρουσες τις αναμετρήσεις μου μαζί τους, λόγω της ιδιαιτερότητας που διέθετε η κάθε μία. Ευτυχώς, δεν χρειάστηκε να βασιστώ μονάχα στο σπαθί και την ασπίδα μου σε ορισμένες δύσκολες περιπτώσεις, εφόσον από τη στιγμή που συνάντησα το πρώτο μου boss battle, ξεκίνησαν να μπαίνουν και άλλα "εργαλεία" στο μιξ, όπως μερικά μαγικά αντικείμενα αλλά και μια ποικιλία βομβών.

Χάρις σε αυτά και τη δυνατότητα αναβάθμισης των stats μου, εξισορροπείται θεωρώ κατά κάποιο τρόπο η ζυγαριά της δύναμης μεταξύ της μικρής αλεπούς και των αντιπάλων στα boss fights, ωστόσο τα βασικότερα "εργαλεία" που αξιοποίησα και πάλι, ήταν το σπαθί και η ασπίδα ΚΑΙ ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΑ DODGE ROLLS. Όπως και να έχει, τις περισσότερες φορές καλό είναι να γνωρίζετε ότι θα χάσετε πολλές φορές τη μάχη, μέχρι να ανακαλύψετε μια καλή στρατηγική, εφόσον μια ανελέητη επίθεση χωρίς σκέψη θα σας οδηγήσει μέσα σε δευτερόλεπτα στο respawn point ξανά και ξανά.  Στη δική μου περίπτωση, υπήρξαν στιγμές που ένα boss fight θα μου έπαιρνε μόλις λίγα λεπτά να το ολοκληρώσω, ενώ άλλες φορές προσπαθούσα με τις ώρες. Η δυσκολία βρίσκεται εκεί σε όλες τις αναμετρήσεις, αλλά θεωρώ πως εξαρτάται από τον παίκτη το ποσό γρήγορα θα μάθει τα μοτίβα επιθέσεων των εχθρών και το πόσο καλά ξέρει να διαχειρίζεται το σύστημα Dodge/Block/Attack και το stamina bar.

Κλείνοντας, ενώ το βασικότερο περιεχόμενο βρίσκεται περιληπτικά στα όσα έχω αναφέρει μέχρι τώρα, δεν θα μπορούσα σε καμία περίπτωση να μην μεταφέρω τα φοβερά συναισθήματα που ένιωσα ενώ χανόμουν στον κόσμο του Tunic, εξερευνώντας τα δάση, τα dungeons, τα χιονισμένα βουνά και τις κρύπτες του, αναζητώντας τον σκοπό μου. Όσο για την πλοκή, δεν θα ήθελα να αναφέρω κάτι επιπρόσθετο πέρα από το γεγονός ότι είναι μια ενδιαφέρουσα ιστορία, η οποία αρχικά φαίνεται ως κάτι δευτερεύον, αλλά ο Andrew θέλει να μας τη διηγηθεί μέσω αυτού του φανταστικού indie τίτλου έτσι, φανερώνοντας τη δηλαδή σιγά-σιγά από την αρχή έως το τέλος του παιχνιδιού με ιδιαίτερο και έξυπνο τρόπο, παρόμοια με τους χειρισμούς και επί της ουσίας το ίδιο το gameplay ως σύνολο, το οποίο στηρίζεται έντονα στην δίψα για εξερεύνηση και την περιέργεια που προκαλεί το άγνωστο.

Το παιχνίδι δοκιμάστηκε μέσω του Xbox Game Pass.