Τη μάνα σας!

Η σειρά Mana, παρά τη μακροζωία της, είναι σίγουρα ασυνεπής. Το Secret of Mana εξακολουθεί να αναγγέλλεται ως ένας από τους πυλώνες των JRPG's, αλλά παρά το θρυλικό status του, ακολούθησαν λίγα mainline games. Το Visions of Mana φτάνει 18 χρόνια μετά από την τελευταία φορά που είχαμε έναν τέτοιο τίτλο και παρά τις μεγάλες του φιλοδοξίες, δεν ανταποκρίνεται πλήρως στις δυνατότητές του ή του franchise του.

ΚΑΤΑ ΜΑΝΑ ΚΑΤΑ ΚΥΡΗ; ΟΧΙ ΑΚΡΙΒΩΣ...

Το Visions of Mana είναι σχεδόν απατηλά απλό στην αρχή. Έχουμε έναν πρόλογο που δημιουργεί μερικές μελλοντικές αλληλεπιδράσεις και ύστερα το παιχνίδι ξεκινά. Βλέπουμε πολλά τυπικά τροπάρια JRPG να παίζουν τέλεια σε συγχρονισμό με τις προσδοκίες μας. Αναλαμβάνουμε τον έλεγχο του Val, του καλοσυνάτου, με λαμπερά μάτια και αιχμηρά μαλλιά πρωταγωνιστή #362. Ο Val εκπαιδεύεται ως "Soul Guard", ένας ρόλος που έχει ως αποστολή την προστασία των "Alms" που επιλέγονται από τη Νεράιδα – τον αγγελιαφόρο της Θεάς του κόσμου - στο ιερό δέντρο της Mana. Όπως θα το είχε τύχη, ο πρώτος από τους 7 από αυτούς τους Alms είναι η Hinna, η ευγενική, γλυκομίλητη, παιδικός φίλος #734 του πρωταγωνιστή και το πιθανό love-interest του.

Ο Val και η Hinna ξεκινούν το φαινομενικά τυπικό ταξίδι τους για να μαζέψουν τους υπόλοιπους 6 Alms, ώστε να τους παραδώσει στο ιερό Δέντρο της Mana όπου εκεί θα ΘΥΣΙΑΣΟΥΝ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΤΟΥΣ ώστε να ανανεωθεί ο μαγικός πόρος που κρατά τον κόσμο από την καταστροφή. Και είναι πολύ - ΠΟΛΥ - παράξενα εντάξει με αυτό το γεγονός. Εδώ είναι που το Visions of Mana τράβηξε την προσοχή μου και ανάγκασε τους μετωπικούς μου μύες να σηκώσουν τα φρύδια μου. Πρώτον, επειδή κάτι τέτοιο δεν έχει ξανακουστεί στη σειρά και δεύτερον επειδή όλοι το αντιμετωπίζουν λες και δεν τρέχει τίποτα. Υπάρχει μια άβολη φυσικότητα στον τρόπο για τον οποίο μιλάνε για αυτή τη διαδικασία και μια παράδοξη χαρά και περηφάνια από αυτούς που επιλέγονται. "Ε τουλάχιστον έτσι μπορεί να δει κανείς τον κόσμο", λέει ένας χαρακτήρας, και εγώ αναρωτιέμαι αν η κυριολεκτική θανατική ποινή του φυσικού και πνευματικού επιπέδου είναι κάτι το τόσο αδιάφορο ή αν κρύβεται κάτι πίσω από αυτό.

Αυτή η στάση της αφήγησης μαζί με τη βασική προϋπόθεση της ιστορίας, στήνει ένα αρκετά τυποποιημένο ταξίδι JRPG, που θα μπορούσε ενδεχομένως να εξελιχθεί σε αναθεώρηση ή προβληματισμό για τους χαρακτήρες και το genre. Προς τιμήν του, το Visions of Mana προσπαθεί να επανεξετάσει αρκετά τυπικά θέματα των JRPG's και βλέπουμε μερικές ενδιαφέρουσες στιγμές χαρακτήρων που έρχονται σε αντίθεση με τους κανόνες που δημιούργησαν εν μέρει σειρές όπως η Mana.

Αλλά δυστυχώς, υπάρχει μια αρκετά ενοχλητική τάση σε αυτό το παιχνίδι. Κάθε φορά που σκέφτεστε ότι πρόκειται να κάνει κάτι ενδιαφέρον, συνήθως απογοητεύει.

Αυτό οφείλεται κυρίως στην προσέγγισή του στην αφήγηση. Για να μη μασάω τα λόγια μου, η μεθοδολογία της είναι αρχαϊκή, υπερβολική και ασυνεπής. Υπάρχει ένας άσεμνος αριθμός διαλόγων που απλώς κάνει κύκλους τις περισσότερες φορές, επαναλαμβάνει απλά πράγματα που κατά κάποιο τρόπο έχουν περάσει απαρατήρητα από τους χαρακτήρες μέχρι να το παρατηρήσουν και ο τόνος τους είναι ασταθής.

Η συχνότητα με την οποία παίζονται τα cutscenes και η συνολική δομή του πότε εμφανίζονται σε μια αποστολή μπορεί να είναι απλώς το πιο κραυγαλέο λάθος. Αναλύεται στη λήψη ενός cutscene, σας δίνεται ο έλεγχος μόνο για να έχετε ένα άλλο cutscene μόλις 5 βήματα μπροστά. Επίσης, δεν βοηθάει το γεγονός ότι υπήρξαν πολλές φορές που έπρεπε να κάνω κάποιες μικρές οπισθοδρομήσεις μόνο για να μου πουν αμέσως να επιστρέψω εκεί που ήμουν, για ακόμη ένα cutscene.

Βέβαια υπάρχουν και οι στιγμές όπου οι σκηνές κάνουν κλικ και οι χαρακτήρες έχουν μερικές πραγματικά καλές συναισθηματικές περιστάσεις να προβάλλονται με πειστικότητα και πιστότητα. Αλλά τις περισσότερες φορές το παιχνίδι υπονομεύει τον εαυτό του. Αυτό είναι παραδόξως το αντίστροφο ζήτημα από αυτό που έχουν τα περισσότερα παιχνίδια.

Το VoM έχει μια συναρπαστική ιστορία να πει, ενδιαφέροντα θέματα προς εξερεύνηση και συμπαθείς χαρακτήρες να αναπτύξει. Ωστόσο, σκοντάφτει πάρα πολύ στην αφήγηση της ιστορίας του, στην εξερεύνηση των θεμάτων του και στην προβολή των χαρακτήρων. Και οι στιγμές που δεν το κάνει, απλώς υπογραμμίζουν περαιτέρω πόσες δυνατότητες σπαταλώνται.

Είναι πραγματικά κρίμα γιατί άλλα στοιχεία του παιχνιδιού κυμαίνονται από καλά έως υπέροχα τις περισσότερες φορές. Ειδικά, ο κόσμος που απεικονίζει και το gameplay.

WHAT A WONDERFUL WORLD* VISUALLY

Υπάρχει μια ζωγραφική ποιότητα και προσέγγιση στις περιοχές που εξερευνούμε στο Visions of Mana και σε συνδυασμό με έναν πραγματικά εξαιρετικό φωτισμό δημιουργεί μερικά όμορφα τοπία. Επιπλέον, υπάρχει μια πολύ ξεκάθαρη αίσθηση βάθους και μια εκπληκτική ποσότητα από verticality, δημιουργώντας άφθονα σημεία θέασης.

Ίσως, ωστόσο, να είναι τα χρώματα και ο συντονισμός τους που κάνουν ορισμένες περιοχές τόσο ζωντανές στην οθόνη. Δεν είναι κάθε μία από αυτές τόσο ενδιαφέρουσες ως θέμα, αλλά μερικοί ασυνήθιστοι χρωματικοί συνδυασμοί, όπως ένα ξαφνικό ψέκασμα από πυκνά φυτά λεβάντας που διαλύει το μοτίβο ενός συνηθισμένου χωραφιού, κρατούν το βλέμμα απασχολημένο. Εναλλακτικά, η συνολική χρήση έντονου φωτισμού σε τεράστιες εκτάσεις πράσινης φύσης, αναδίδουν ελκυστικούς ζεστούς τόνους και μια μαγευτική μεγαλοπρέπεια σε ορισμένες περιοχές με έντονα φυσικά στοιχεία, ειδικά σε αυτήν του Tree of Mana.

Επιπλέον, η κίνησή μας στον κόσμο είναι αρκετά ευχάριστη. Μας δίνεται αμέσως ένα διπλό άλμα και ένα απίστευτα γενναιόδωρο air dodge που μπορεί να επαναληφθεί πολλές φορές. Αυτό δημιουργεί μια αίσθηση ευέλικτης και ελεύθερης κίνησης και το συνολικό verticality κάθε περιοχής πρακτικά μας παρακαλεί να πάμε από κορυφή σε κορυφή. Περαιτέρω στο παιχνίδι ξεκλειδώνουμε μερικές ικανότητες που προσθέτουν μερικούς ακόμη τρόπους για να εξερευνήσουμε ορισμένα σημεία σε κάθε χάρτη καθώς και αποκαλύπτονται κάποια επιπλέον πράγματα με τα οποία μπορούμε τώρα να αλληλεπιδράσουμε.

Ωστόσο, παρόλο που μας δίνονται κίνητρα για εξερεύνηση τείνουν να απογοητεύουν λίγο. Υπάρχουν τα τυπικά σεντούκια θησαυρού, μερικοί μοναδικοί εχθροί για να πολεμήσουμε καθώς και κάποια "platforming" collectibles. Πρόκειται για αλυσίδες από σφαίρες προς συλλογή που μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε για να αγοράσουμε αντικείμενα, τα οποία ο κύριος χαρακτήρας μας απαντά υπερβολικά ενοχλητικά όταν τα συλλέγουμε και επομένως σας προτείνω να σκεφτείτε σοβαρά να χρησιμοποιήσετε κάποιον άλλο χαρακτήρα για να περιπλανηθείτε στον κόσμο μαζί του. Το πρόβλημα όλων των παραπάνω δεν βρίσκεται τόσο στη συλλογή όσο στην υλική ανταμοιβή που σπάνια είναι κάτι το ιδιαίτερο. Επιπλέον, για κάποιο λόγο, ανεξήγητα δεν επιτρέπεται το double jump και το air dodge μέσα στις πόλεις. Πέρασα το 90% του χρόνου μου στον ανοιχτό κόσμο κάνοντας αυτά ασταμάτητα, οπότε η ξαφνική αφαίρεσή τους δίνει την αίσθηση τιμωρίας.

Το combat είναι επίσης αρκετά διασκεδαστικό. Το Visions of Mana προσφέρει το action-RPG που περιμένουμε από ένα Mana game με μια αξιοπρεπή ισορροπία μεταξύ των δύο αυτών στοιχείων. Σίγουρα, οι ευκολότερες μάχες μπορούν να κερδηθούν χρησιμοποιώντας απλά αντανακλαστικά, καλά χρονομετρημένες επιθέσεις και αποφυγές, αλλά υπάρχουν πολλά bosses που απαιτούν μια έξυπνα ισορροπημένη ομάδα και προσεκτικά μελετημένα builds. Κάποια από αυτά είναι και αρκετά δημιουργικά ως προς τον τρόπο με τον οποίο τα αντιμετωπίζουμε, με το game να μας στρέφει ως προς την αξιοποίηση συγκεκριμένων environmental στοιχείων της αρένας ή στο να χτυπήσουμε συγκεκριμένα σημεία. Το μόνο σίγουρο είναι ότι προς το τέλος του παιχνιδιού το team πρέπει να καλύπτει πολλά διαφορετικά στοιχεία και να έχει συνεργεία μεταξύ του, διότι τα health bar μας αδειάζουν όλο και πιο γρήγορα και των boss όλο και επεκτείνονται.

Για τον σκοπό αυτό, κάθε χαρακτήρας μπορεί να ξεκλειδώσει έως και 8 μοναδικά classes, το καθένα από τα οποία αντιστοιχεί σε ένα συγκεκριμένο στοιχείο (φωτιά, νερό, κτλ) και χρησιμοποιεί ένα από τα τρία όπλα και πάλι μοναδικά για κάθε χαρακτήρα.

Επιπλέον, κάθε class διαθέτει ένα ειδικό 'Class Strike' με διαφορετικές ιδιότητες και την επιλογή χρήσης ενός 'Relic' που συνδέεται με το συγκεκριμένο στοιχείο της και παρέχει επιθέσεις που δρουν δυναμικά στην κάθε μάχη. Καθώς ανεβαίνουμε επίπεδο και προοδεύουμε στο παιχνίδι, κάθε τάξη ξεκλειδώνει περισσότερες ικανότητες, ενεργητικές και παθητικές, καθώς και κινήσεις για κάθε όπλο για όλες τις κατηγορίες. Μπορούμε επίσης να αναβαθμίσουμε τα Relics για να ξεκλειδώσουμε μια βελτιωμένη επίθεση που επηρεάζει ή διαφοροποιεί προσωρινά ολόκληρο το πεδίο μάχης με ενδιαφέροντες τρόπους.

Γενικότερα, ο κόσμος και το gameplay του παιχνιδιού δυστυχώς είναι πολύ δυνατότερα της ιστορίας του και ακόμη πιο λυπηρό είναι το γεγονός πως του δίνονται αρκετές ευκαιρίες για να στραφεί προς τη σωστή κατεύθυνση αλλά δεν τις αξιοποιεί βέλτιστα. Μερικές φορές η αφήγηση παραδίδει κάποιες δυνατές στιγμές ή πλοκές που θα μπορούσαν να αναπτυχθούν σε κάτι ενδιαφέρον, όμως σε ένα playthrough των περίπου 40 ωρών, με σχεδόν 10 ώρες να καταλαμβάνονται από cutscenes, καταλήγει άθλος να αποφύγουμε το “skip cutscene” button.

Ευχαριστούμε πολύ τη CD Media για την παροχή του review copy!