For the Emperor!

Η πρώτη μου επαφή με το lore του Warhammer έγινε πριν καμιά 10αριά χρόνια με την κυκλοφορία του πρώτου Space Marine. Καταλαβαίνοντας πόσο τεράστιο είναι, η φαντασία μου οργίασε για το τι θα μπορούσαμε να δούμε σε ένα ενδεχόμενο sequel. Γι’ αυτό μόλις αντίκρισα για πρώτη φορά το reveal trailer του Space Marine 2 ένα “αίσθημα βίας” άρχισε να ξυπνάει μέσα μου. Με την επιστροφή του Demetrian Titus σαν κεντρικό μας χαρακτήρα ένα ήταν βέβαιο, ότι το παιχνίδι θα προσφέρει ατέλειωτες ώρες διασκέδασης και μεγαλύτερης εμβάθυνσης στην ιστορία του, όπως και στον κόσμο του Warhammer.

WHAT IS YOUR CRAFT?

Η ιστορία μας ξεκινάει περίπου 200 χρόνια μετά το τέλος του πρώτου παιχνιδιού, με τον Titus να υπηρετεί ως Blackshield στο Chapter των Deathwatch σαν αυτό-τιμωρία για την ατίμωση που έφερε στους Ultramarines. Με ένα εκπληκτικά heavy action-packed intro το παιχνίδι μας βάζει στο ρόλο του ήρωά μας, δίνοντάς μας μια γεύση για το τι θα ακολουθήσει στην υπόλοιπη αιματηρή ιστορία. Η πλοκή εξελίσσεται με τέτοια ροή χαρίζοντας μας έτσι ένα μαγευτικό ταξίδι εξιλέωσης για τον ταλαιπωρημένο Lieutenant και την επανένταξή του στο τάγμα των Ultramarines. Έχοντας γίνει πλέον Primaris Marine είναι πιο γρήγορος, πιο δυνατός, πιο ευφυής και αποτελεί το δόρυ της άμυνας της αυτοκρατορίας ενάντια στην 4η εισβολή των Tyranids, αλλά και στους Chaos Marines, που σκοπό έχουν να διαφθείρουν την αυτοκρατορία από μέσα.

Ενώ αυτό που βλέπουμε φαινομενικά είναι μια απλή ιστορία που διαδραματίζεται στο σύμπαν του Warhammer, το γεγονός που την καθιστά εκπληκτική είναι η προσοχή στη λεπτομέρεια που παρατηρείται. Για παράδειγμα, μπορούμε να δούμε τα μωβ μάτια των Cadians ή τον καπνό που βγαίνει από τα chainswords λόγω του καυσίμου που χρησιμοποιούν στο συγκεκριμένο συμπαν. Ακόμη ακούγοντας τις ομιλίες και παίρνοντας μέρος στις δυναμικές μάχες που μας προσφέρει το παιχνίδι, μπορούμε να δούμε το lore να ξεχειλίζει από όλες τις πλευρές, δίνοντάς μας έτσι διαφορετικές όψεις του θεοκρατικού τοπίου της αυτοκρατορίας. Από όλα αυτά, όμως, ένα σημείο ξεχώρισα και μου έμεινε ανεξίτηλο καθ’ όλη τη διάρκεια του παιχνιδιού: η δόση ρεαλισμού που είχε το παιχνίδι, όσον αφορά τις συνθήκες πολέμου. Βλέποντας πυρές που έκαιγαν αέναα τους νεκρούς εξωγήινους ή ομαδικές εκτελέσεις λιποτακτών, το παιχνίδι μου χάρισε αυτή την απαιτούμενη δόση αληθοφάνειας που σίγουρα χρειαζόταν το παιχνίδι για να σπάσει τα δεσμά της φαντασίας. Αν έχω ένα μόνο παράπονο από την ιστορία αυτό θα ήταν ότι ήταν μικρή σε διάρκεια -αν και γεμάτη δράση- και με έκανε να διψάω για λίγο ακόμα. Φυσικά, το παιχνίδι προέβλεψε γι’ αυτή τη δίψα και μας πρόσφερε τα operations, τα οποία θα αναλύσω παρακάτω.

Ασφαλώς η ιστορία μας θα ήταν άδεια αν δεν υπήρχε ένα εκπληκτικό gameplay για να τη συνοδεύει και να προσθέτει στην πλοκή της. Το Space Marine 2, ακολουθώντας τη φόρμουλα του πρώτου τίτλου, συνεχίζει να είναι ένας εν γένει third-person shooter και hack-and-slash τίτλος, καταφέρνοντας όμως να τη βελτιώσει σχεδόν σε όλα τα σημεία. Το παιχνίδι μας παραδίδει ένα άκρως αξιόλογο και χορταστικό tutorial, με το πιο ενδιαφέρον σημείο να είναι ότι δεν σε κρατάει από το χέρι αλλά σε πετάει κατευθείαν εντός του χαμού ενώ παράλληλα σου δείχνει τα βήματα του “χορού” της βίας. Ουκ ολίγες φορές εκστασιάστηκα βλέποντας τον χαρακτήρα μου να εκτελεί combos τεμαχίζοντας εχθρούς με τα μανίας, με τα executions φυσικά να κλέβουν την παράσταση. Δεν πιστεύω ότι υπάρχει κάτι πιο ακραία απολαυστικό από το να σφάζεις εχθρούς με τους πιο ευφάνταστους τρόπους, χρησιμοποιώντας ακόμη και τα δυο σου χέρια. 

Η ποικιλία των όπλων, αν και ήταν μέτρια σε ποσότητα, ήταν άκρως γεμάτη καθώς με τη συνεχή εναλλαγή δεν βρέθηκα ποτέ απροετοίμαστος για καμία κατάσταση. Και ενώ το παιχνίδι έχει ωραίο shooting -όπως λέει και ένας φίλος- βρέθηκα να χρησιμοποιώ λίγο παραπάνω τον πιο melee hack-and-slashy τρόπο παιχνιδιού, ο οποίος ήταν και άμεσα εναρμονισμένος με το parry system, θέτοντας τους εχθρούς μας σε θέση για “αντίποινα” και executions τα οποία απολάμβανα όσες φορές και αν τα έκανα. Αυτό που μου άφησε μια μέτρια γεύση ήταν το dodge system, καθώς το να βλέπεις ένα “κτήνος” τριών μέτρων, με 3 καρδιές και 3 σετ από πνευμόνια να χοροπηδάει αριστερά-δεξιά σαν χορευτής ήταν κάπως άχαρο θέαμα. Βέβαια η χρήση jetpack, σε όποια αποστολή ήταν διαθέσιμο, έλυνε προσωρινά το πρόβλημά καθώς μου χάριζε το απαιτούμενο mobility που περίμενα από τον χαρακτήρα μου.

Εξίσου αξιομνημόνευτο με τα παραπάνω μένει και το μοναδικό ability του Titus, το οποίο όταν ενεργοποιούταν μετέτρεπε τον χαρακτήρα από killing machine σε carnage machine, με τη ζωή του να αναπληρώνεται συνεχώς καθώς όσους περισσότερους εχθρούς σκότωνα τόσο πιο γρήγορα γέμιζε. Την ίδια ώρα το attack damage και speed του έφταναν υπερφυσικά επίπεδα, προσφέροντάς μου στιγμές αιμοσταγούς βίας και αδυσώπητου ξεκοιλιάσματος. Επίσης η ποιότητα και ποσότητα των εχθρών με άφησε αρκετά χορτάτο, καθώς πέρα από τις ορδές των Tyranids επιδόθηκα και στον αφανισμό διάφορων Chaos Marines και Troopers. Το παιχνίδι καταφέρνει με τον τρόπο που χωρίζεται να μας εκθέσει σταδιακά στο κάθε είδους εχθρού, το οποίο ακολουθεί και τη φυσιολογική πορεία της πλοκής μας. 

Από πλανήτη σε πλανήτη η ιστορία μας είναι διαχωρισμένη με βάση missions, με το κάθε mission να αποτελείται από κάποια κεφάλαια (πίστες) στις οποίες πλοηγούμαστε. Σε γενικές γραμμές η πορεία μας στα levels είναι αρκετά linear, αλλά οι παράδρομοι και τα όποια πλάγια μονοπάτια συνάντησα μου δώσανε κάποιο boost ή κάποιο κομμάτι από το lore, εμβαθύνοντας ακόμα περισσότερα στα γεγονότα που μας οδήγησαν έως εδώ.

MY CRAFT IS DEATH!

Το παιχνίδι κάνει εκπληκτική δουλειά και στο ενδιάμεσο των αποστολών, καθώς μας δίνει σαν ενδιάμεσο χώρο πλοήγησης το Battle Barge. Ο εν λόγω χώρος είναι ουσιαστικά το διαστημόπλοιο το οποίο περιφέρεται άνω των πλανητών και μεταφέρει τα στρατεύματα της αυτοκρατορίας. Εντός αυτού του χώρου είναι που ξεχωρίζουν ακόμα παραπάνω οι λεπτομέρειες του lore, όπως προανέφερα, αφού ανεβάζουν τον πήχη της διεπαφής μας με τον κόσμο γύρω μας ακόμη περισσότερο. Φυσικά δεν σταματάει εκεί καθώς μας προσφέρει το μοναδικό Armouring Hall, μέσα από το οποίο μπορούμε να επιλέξουμε το αρχικό μας loadout, αλλά και την εμφάνιση μας. Μερικά μέτρα παραδίπλα υπάρχει το Thunderhawk Platform από το οποίο επιβιβαζόμαστε για να μεταφερθούμε στην κάθε αποστολή, με αγαπημένη λεπτομέρεια ότι όσο κατευθυνόμαστε στην αποστολή οι χαρακτήρες κοιτάνε τον πίνακα με τα στοιχεία της αποστολής. Το “mode” console βρίσκεται και αυτό στην ίδια πλατφόρμα και χρησιμοποιώντας το μπορούμε να επιλέξουμε το ανάλογο mode το οποίο θέλουμε να παίξουμε. Πιο συγκεκριμένα μας δίνεται η επιλογή μεταξύ τριών modes, του Single-Player/Campaign, του PVE/Operations και του Eternal War/PVP. Πλέον στην ίδια πλατφόρμα υπάρχει και ένα training ground για να κάνουμε sparring με τους διάφορους Space Marines που συναντάμε στο multiplayer.

Το πραγματικό διαμάντι που ακούει στο όνομα “Armouring Hall” ξεθάβεται με τη χρήση των multiplayer modes, καθώς εκεί μπορούμε να φτιάξουμε τον δικό μας Space Marine ακριβώς όπως τον έχουμε φανταστεί. Οι επιλογές, σχεδόν ατελείωτες. Ειλικρινά έχασα την αίσθηση του χρόνου κοιτάζοντας όλα τα chapters τα οποία μπορώ να ξεκλειδώσω, την εξέλιξη από τη στολή που αρχικώς φορούσα, τα ειδικά κομμάτια τα οποία μπορώ να φορέσω, μέχρι και τα χρώματα και τα σύμβολα που μπορώ να προσθέσω στη στολή μου. Ασφαλώς δεν σταματάει εκεί καθώς το multiplayer μας δίνει την δυνατότητα να διαλέξουμε το class το οποίο θέλουμε να παίξουμε. Οι επιλογές έξι και η καθεμία από αυτές φέρει τις δυνατότητές της και τις αδυναμίες της, χτίζοντας έτσι τον βασικό κορμό του multiplayer. Το κάθε class έχει τα δικά του perks, από τα οποία μπορούμε να επιλέξουμε ορισμένα μόνο, προσαρμόζοντας τα έτσι στο playstyle μας, κάνοντας τον Space Marine μας σχεδόν θεό (blasphemy!). Ακόμη παίζοντας τα operations, τα οποία αποτελούν αποστολές άμεσα συνδεδεμένες με την κύρια ιστορία του παιχνιδιού, μπορούμε να βρούμε διάφορα materials για να εξελίξουμε το οπλοστάσιο μας, το οποίο είναι μοναδικό -με κάποιες εξαιρέσεις- για το κάθε class. Μαζεύουμε επίσης και ένα είδους currency με το οποίο μπορούμε να ξεκλειδώσουμε τα προαναφερθέντα εικαστικά από τα chapters, αλλά η χρήση τους είναι πιο σημαντική καθώς τα χρειαζόμαστε για να ξεκλειδώσουμε τα perks μας, αλλά και τους διαφορετικούς τύπους των όπλων μας. Τον Space Marine μας μπορούμε να τον χρησιμοποιήσουμε σε όλα τα multiplayer modes, με τη μόνη διαφορά -και κατά την άποψη μου αρκετά ιδιαίτερη- ότι στο Eternal War (το οποίο περιέχει το κλασικά team deathmatch, king-of-the-hill και domination) μπορεί να παίξουμε με την ομάδα των Chaos Marines, για τους οποίους δεν υπάρχει customization ακόμη, αλλά παρέχοντάς μας παράλληλα την ευκαιρία να γίνουμε οι μισητοί εχθροί του imperium.

Στο σύνολό του, το Space Marine 2 μου πρόσφερε αρκετές ώρες διασκέδασης, χαρίζοντας μου μοναδικές εμπειρίες με τα διαδικτυακά μου αδέρφια, με τα οποία πολεμούσα πλάτη με πλάτη για τον Αυτοκράτορά μας. Το παιχνίδι με έκανε να νοσταλγήσω τις εποχές που τα παιχνίδια είχαν ως σκοπό την διασκέδαση του gaming κοινού τους μέσα από τη δράση, και παράλληλα μου άφησε μια γεύση στεναχώριας για το περιορισμένο περιεχόμενο του σήμερα.

Ευχαριστούμε πολύ την AVE Tech για την παροχή του review copy!