Και τι δεν θα έδινα για να γυρίσω πίσω στις χρυσές εποχές των MMOs. Οι ώρες που έχω ρίξει στο αγαπημένο μου Star Wars: The Old Republic δεν νομίζω να ξεπεραστούν σε κανένα παιχνίδι που θα εμφανιστεί στον δρόμο μου – και θαρρώ πως το ίδιο ισχύει και για σένα με το αγαπημένο σου MMO. Αλλά πλέον μεγαλώσαμε, ο χρόνος περνά και τα γούστα αλλάζουν. Σήμερα, χώνω τα μούτρα μου μέσα σε βάναυσα soulslikes και ατελείωτα metroidvanias. Τι γίνεται, ωστόσο, όταν εμφανίζεται ένα MMO που υπόσχεται και μία άρτια single player εμπειρία; Ένα MMO που δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από την ομορφιά των μεγαλύτερων AAA παραγωγών; Ένα MMO που σου δίνει (σχεδόν) τα πάντα ΔΩΡΕΑΝ;
Το Where Winds Meet είναι στην ουσία αυτό. Ένα παιχνίδι που έρχεται από τη κινέζικη ομάδα του Everstone Studio, το οποίο ξεχνάει τους περιορισμούς του «τι είναι δυνατό και πιθανό σε ένα δωρεάν τίτλο;». Για εμένα ως reviewer, το γεγονός αυτό με βάζει σε δύσκολη θέση. Δεν μπορώ να κρίνω ένα τέτοιο παιχνίδι αψηφώντας το μεγάλο μηδενικό στο store page. Ταυτόχρονα, είναι κάθε «καλό» free to play game δεκάρι απλώς επειδή κυκλοφόρησε τσάμπα; Δύσκολη γραμμή για να ισορροπήσεις πάνω, ωστόσο αυτό ακριβώς θα προσπαθήσω να πετύχω με το σημερινό review.
YIN AND YANG
Ο λόγος που καθάρισα 100GB στο PS5 μου για να κατεβάσω το Where Winds Meet ήταν 100% το combat. Τα trailers μου πούλησαν το γεμάτο action αλλά ταυτόχρονα στιβαρό souls-like σύστημα μάχης σαν να ήμουν παιδί στο Μουστάκα τα Χριστούγεννα του 2006. Άρπαξα το χειριστήριο, μπήκα στο παιχνίδι και αμέσως συνειδητοποίησα πως όλες μου οι προσδοκίες έχουν ικανοποιηθεί και με το παραπάνω. Όλο το αγαπημένο μας souls DNA είναι παρόν εδώ. Dodge, parry, lock on, grabs, enemy patterns και όλα τα σχετικά. Ταυτόχρονα, οι combat designers πρόσθεσαν special moves για το κάθε όπλο, συν τα έξτρα martial arts τα οποία μπορείς να εκτελέσεις με το πάτημα ενός κουμπιού ανά πάσα στιγμή που δεν βρίσκονται σε cooldown. Στο σύνολο τους, η μάχες του Where Winds Meet μου θυμίζουν το εξαιρετικό The First Berserker: Khazan. Το κλασσικό FromSoftware combat συναντά ασταμάτητο action. Η ροή των μαχών είναι γρήγορη και οι επιθέσεις φανταχτερές. Χωρίς αμφιβολία, το καλύτερο combat system που μπορείς να βρεις σε ένα free to play game σήμερα. Είναι αδιανόητο να μην το δοκιμάσεις.
Η δυσκολία, από την άλλη, δεν ακολουθεί ακριβώς τον δρόμο που έστρωσε ο κύριος Miyazaki τα τελευταία 15 χρόνια. Δεν μπορώ να μιλήσω για τα υπόλοιπα difficulty modes, αλλά περίμενα το “Legend” βάσει το ονόματος να με έκανε να χτυπήσω το κεφάλι μου στο τοίχο λίγο παραπάνω. Παρόλο που δεν προσφέρει parry assist όπως τα υπόλοιπα επίπεδα δυσκολίας, το Legend αποτυγχάνει να δώσει σε βετεράνους souls players την αίσθηση δοκιμασίας που ψάχνουν, έναν σκοπό για το οποίο πιστεύω πως φτιάχτηκε εξαρχής αν σκεφτείς ότι έχει άλλα τρία ολόκληρα επίπεδα πίσω του. Ευτυχώς, τα bosses δεν είναι το μεγαλύτερο θύμα στη συγκεκριμένη περίπτωση. Πολλά από αυτά έρχονται κατά πάνω σου βίαια και αστραπιαία, με ενδιαφέροντα movesets και εκπληκτικά εφέ. Οι κανονικοί εχθροί, ωστόσο, είναι διαφορετική ιστορία. Η «MMOίλα» αρχίζει και φαίνεται καθαρά κάθε φορά που συναντάς εχθρό χωρίς γιγάντιο health bar και, ενώ να καθαρίζεις τους εχθρούς σου σαν μύγες στο τοίχο δεν είναι απαραίτητα κακό σε ένα MMO, είναι κρίμα να μην μπορείς να αξιοποιήσεις το φανταστικό combat όσο εξερευνάς τον ανοιχτό κόσμο.
TOO MUCH
Και έτσι απλά και εύκολα, ρίχνω πάσα στον εαυτό μου για να αγγίξω το μεγαλύτερο «αρνητικό» του Where Winds Meet. Είναι υπερβολικό. Υπερβολικό σε τέτοιο βαθμό, που δεν μπορώ να σκεφτώ έναν τομέα του που διαλέγει ένα απλούστερο μονοπάτι. Ακόμη και στο combat, το οποίο έχω παινεύσει ήδη, τα έξτρα skills ανά όπλο σε συνδυασμό με τα γενικά martial arts που κάνει equip ο χαρακτήρας σου μας δίνουν 8 ξεχωριστά abilities – με λίγα λόγια spam city για κανονικούς εχθρούς που δεν μπορούν να σε σταματήσουν. Ίσως οι developers σκέφτηκαν ότι το παιχνίδι είναι σωστά ισορροπημένο έτσι αφού ΔΕΝ ΒΛΕΠΕΙΣ ΚΑΙ ΠΟΤΕ ΕΧΘΡΟΥΣ! Ψάξε αυτό, και άνοιξε το συρτάρι και τάισε τις κότες και πήγαινε στη θεία σου και και και και….. Τα quests σε αυτό το παιχνίδι κάνουν το καλύτερο που μπορούν για να καθυστερήσουν οποιοδήποτε είδος μάχης. Κατανοώ ότι παίζω ένα MMO και πως τα MMOs δεν είναι boss rush simulators, όμως από τη στιγμή που μου δίνεις ένα σοβαρό single player mode, άσε μου τουλάχιστον το βασικό quest χωρίς fillers.
Η υπερβολή του παιχνιδιού ξεφεύγει, βέβαια, όταν βγαίνεις από το gameplay και στρέφεσαι σε αυτά που απλά βλέπεις. Τα μενού, για παράδειγμα, είναι διαβολικά. Μέχρι και σήμερα, δεν μπορώ να τα χρησιμοποιήσω γρήγορα. Κατηγορίες μέσα σε άλλες υποκατηγορίες και τρία μέρη για να βρεις το κάθε τι που ζητάς αλλά δεν είναι αυτό που ήθελες και έτσι συνεχίζει για πάντα ένα πανικοβλημένο ψάξιμο. Ελπίζω τα πράγματα να είναι ευκολότερα στο PC, διότι ορισμένες φορές ήθελα να πετάξω το dualsense στα σκουπίδια επειδή ένιωθα λες και τα κουμπιά εκτελούσαν λάθος εντολές. Τουλάχιστον όμως, τα μενού δεν επηρεάζουν το συνολικό gameplay, όσο εκνευριστικά και να καταντούν.
Η αληθινή, η πραγματική μάστιγα του Where Winds Meet είναι το UI. Δεν έχω νευριάσει τόσο πολύ στη ζωή μου με UI παιχνιδιού. Ξεκινώντας για πρώτη φορά, σου ζητά να διαλέξεις ένα επίπεδο του «Guidance Mode», δηλαδή της ποσότητας «βοήθειας», με μεγάλα εισαγωγικά στη βοήθεια, που σου προσφέρει το παιχνίδι μέσω του UI. Ούτε στους πιο τρελούς μου εφιάλτες δεν θα μπορούσα να φανταστώ τι δείχνουν τα μεγαλύτερα επίπεδα. Στο Minimal, το μικρότερο επίπεδο που μπορούσα να διαλέξω, η οθόνη μου βομβαρδιζόταν από κείμενο ανά πάσα στιγμή που δεν πολεμούσα. Ανοίγεις ένα chest; ΜΠΑΜ Pop-up μηνύματα για το ξύλινο σπαθί που βρήκες. Περπατάς σε ένα χωριουδάκι; Κάθε άκυρος NPC που δεν έχει ούτε quest ούτε dialogue θα έχει το όνομά του με μεγάλα γράμματα πάνω από το κεφάλι του. Βάλε μέσα quests, sidequests, βελάκια, πυξίδες…….και το χειρότερο, μία γιγάντια πράσινη μπάρα που καταναλώνει όλο το κάτω μέρος της οθόνης, μόνο και μόνο για να σου πει πότε κάνεις level up. Γιατί; Απλά, γιατί;
ΟΜΟΡΦΙΑ ΣΤΟ ΧΑΟΣ
Γιατί να γεμίσεις έτσι το UI σου, της στιγμή που ο κόσμος που έχεις στήσει ρίχνει σαγόνια. Αν μου έδειχνες απλώς ένα περιβάλλον του Where Winds Meet και μου έλεγες πως «αυτό το νέο open world game κοστίζει 70 ευρώ», θα σε πίστευα χωρίς δεύτερη σκέψη. Τα γραφικά είναι εκπληκτικά, το art direction κάνει το παιχνίδι να μοιάζει με δωρεάν Ghost of Tsushima – τεράστιο κομπλιμέντο – ενώ τα animations και τα εφέ είναι ομαλά και φανταχτερά. Ο ίδιος ο κόσμος είναι όσο γεμάτος με περιεχόμενο πρέπει για να μην καταλήγει βαρετός και ταυτόχρονα αρκετά «ανοιχτός» ώστε να μπορείς να κάνεις βόλτες με το άλογό σου και να θαυμάζεις τα εξαιρετικά τοπία. Το μέτριο προς κακό (Αγγλικό) voice acting στη βασική ιστορία, και η απουσία του οπουδήποτε αλλού, σε μπλοκάρει ορισμένες φορές από το να βυθιστείς ολικά μέσα στο open world, αλλά βρήκα πως αφού παίξεις μερικές ώρες μαθαίνεις να το συνηθίζεις.
Τα τεχνικά θέματα, από την άλλη, επίσης θυμίζουν 70 ευρώ παιχνίδι αλλά με τη κακή έννοια. Τουλάχιστον στην έκδοση του PS5, πολλά inputs κολλούσαν και δεν πραγματοποιούσαν ενέργειες, υπήρχαν stutters και κολλήματα κατά τη διάρκεια επιθέσεων σε μεγάλες μάχες και πολλά textures έκαναν pop-in μετά από fast travel ή όταν έκανες την είσοδο σου σε νέες περιοχές. Επιπλέον, το αρχικό menu φαίνεται να έχει κάποια ιδιαίτερα προβλήματα, με τo start κουμπί να είναι ανενεργό για τα πρώτα 10-15 δευτερόλεπτα αφού κάνεις launch και ορισμένες φορές να παγώνει στη κυριολεξία όλο το παιχνίδι πριν φορτώσεις στον κόσμο. Γράφοντας αυτό το review, βλέπω πολλαπλά updates να εμφανίζονται στις ειδοποιήσεις μου, γεγονός που μου δίνει ελπίδα για το μέλλον του τίτλου. Αν συνεχίσουν να διορθώνουν μικροπροβλήματα για τις επόμενες εβδομάδες, πιστεύω πως η εμπειρία του Where Winds Meet θα καταλήξει να είναι σχετικά ομαλή και στο PS5.
Συνολικά, το Where Winds Meet είναι ένα καλό παιχνίδι, με όλη την έννοια της λέξης. Πολλά από τα προβλήματά του μπορούν να διορθωθούν με μικρά μελλοντικά updates, ενώ η βάση και τα θεμέλια του τίτλου είναι εξαιρετικά. Αν το βαθμολογούσα συγκρίνοντάς το μόνο με παιχνίδια που διατίθενται δωρεάν, το Where Winds Meet θα κατακτούσε ένα πανεύκολο 9.5+ . Ακόμη και αν αφήσω τον παράγοντα της τιμής απέξω για λίγο, η εμπειρία που σου προσφέρει αξίζει τουλάχιστον μία δοκιμή, παρόλο που διαβάζοντας τα παράπονά μου μπορεί να πίστεψες πως ήθελα να βάλω φωτιά στη κονσόλα μου. Ο πυρήνας του είναι διαμάντι. Τα ρούχα του ίσως θέλουν λίγο σιδέρωμα.
