Άμπρα κατάμπρα... μπορεί και όχι...

Το Wizard with a Gun είναι ένα παιχνίδι που έπεσε τυχαία στην αντίληψή μου το περασμένο καλοκαίρι και με κέρδισε, έστω επιφανειακά, με την ομορφιά του. Ήταν βέβαια αρκετά διαφορετικό από αυτό που σχημάτισα στη φαντασία μου.

Στόχος μας στο παιχνίδι είναι να αποτρέψουμε την καταστροφή του κόσμου από την «κακιά δύναμη» που έχει εμφανιστεί, αποκαλούμενη «Chaos», η οποία μπορεί μέσα από διάφορες πύλες να φέρει διάφορα παρείσακτα πλάσματα, κάθε άλλο παρά ανθρώπινα, σε μάζες και με στόχο να επιφέρουν την καταστροφή. Μία ομάδα “μάγων” έχει βαλθεί να βάλει τέλος σε όλο αυτό το παραμύθι και με τι τρόπο; Με το ταξίδι στον χρόνο μέσα από το «The Wheel», έναν πύργο κρυμμένο σε άλλη διάσταση και ανεπηρέαστο από όλα αυτά τα δρώμενα. Έτσι μπαίνουμε σε μία συνεχή roguelike λούπα, ταξιδεύοντας συνεχώς πίσω στον χρόνο και προσπαθώντας να μαζέψουμε προμήθειες και γρανάζια για το «Τhe Wheel», με σκοπό να ξεκλειδώσουμε νέες περιοχές και να προχωρήσουμε έτσι στην ιστορία. Το αρχικό concept μου φαινόταν αρκετά ενδιαφέρον και σε συνδυασμό με αυτά που είχα δει στις gameplay παρουσιάσεις θεώρησα πως θα πιάσουμε λαβράκι… Μπορεί και να βιάστηκα όμως...

ΔΙΠΛΟΣ ΜΠΕΛΑΣ

Κατά την είσοδό μου στο παιχνίδι εντόπισα ήδη το πρώτο μου πρόβλημα μαζί του: Twin-stick χειρισμό, για όσους δεν γνωρίζουν, έχουν τα games που επιλέγουν να χρησιμοποιούν αμφότερα τα joysticks/μοχλούς ενός χειριστηρίου για τον πλήρη έλεγχο του χαρακτήρα. Με το που συνάντησα αυτή την υποχρεωτική επιλογή σκέφτηκα «πόσο χάλια μπορεί να είναι;» και προσπάθησα να είμαι αισιόδοξος, αφού με τις πρώτες μου κινήσεις είχε προλάβει να μου αρέσει πολύ το art style και ο κόσμος του. Η φάπα, όμως, δεν άργησε να έρθει. Το παραπάνω με ταλαιπώρησε καθ' όλη του διάρκεια του παιχνιδιού, ο γενικός χειρισμός μου φάνηκε δύσκολος, σε βαθμό που νιώθω ότι οι developers δεν πολύ-ασχολήθηκαν με την εφαρμογή του ελέγχου σε controllers.

Όσο βρισκόμουν στα αρχικά στάδια μπορούσα με άνεση να κερδίσω τους αντιπάλους μου, όσο όμως προχωρούσα και ξεκλείδωνα περισσότερα items, τα έβρισκα πολύ πιο σκούρα λόγω της απότομα αυξανόμενης δυσκολίας. Για να καταλάβετε τι με εκνεύρισε περισσότερο και μετά χαράς να ακούσω αν έχω άδικο: Γενικά, το Wizard with a Gun μας αφήνει να χρησιμοποιήσουμε αρκετά items, πάσης φύσεως όπλα, healing και ενίσχυσης των στατιστικών μας. Για την εν ροή εναλλαγή τους είχα δύο επιλογές. Πρώτον, να ψαχτώ μέσα από το inventory χειροκίνητα - ούτε μία στο εκατομμύριο όσο πολεμάμε - και δεύτερον, με πλάγιο τρόπο μέσα από ένα κρυμμένο quick menu, που επίσης απαιτεί διαδικασία. «Όλα καλά» είπα αθώος, όταν όμως ήρθε η ώρα να χρειαστώ κάτι σχετικό, με καμιά 20αριά τοξικά βατράχια να με κυνηγούν, δεν πέρασα καλά. Και εδώ έφταιξε το twin-stick, εφόσον πήγαινα να αλλάξω αντικείμενα και έβλεπα και τους δύο μοχλούς να μετατρέπονται σε ασυνεννόητους (μεταξύ τους) κέρσορες. Τι σημαίνει αυτό; Ο χαρακτήρας μου κατέληγε να νεκρώνει εντελώς. Δεν μπορούσε ούτε να τρέξει, ούτε να σημαδέψει, ούτε να λειτουργήσει φυσιολογικά άπαξ και είχε ανοίξει το γρήγορο μενού. Και να συνέβαινε σε χαλαρή φάση, π.χ. όταν έβαζα σε σειρά τα upgrades μου, πάει στα κομμάτια. Εδώ έτρεχα για τη ζωή μου, που αν πεθάνουμε χάνουμε όλα μας τα υπάρχοντα, και το quick menu λειτουργούσε σαν εχθρός.

Γενικότερα, ο κόσμος του Wizard with a Gun δεν συγχωρεί και σίγουρα δεν μπορείς να τον ξεγελάσεις. Ένα στοιχείο που ξεχώρισα εντός αυτού του πλαισιού ήταν τα mob-άκια. Ήταν όλα τους πανέξυπνα, δεν αστοχούσαν εύκολα και αν δεν είχαμε τον κατάλληλο εξοπλισμό, μας έβαζαν δύσκολα. Μιλάμε για κόσμο τόσο ζωντανό που κάποια τερατάκια που ζούσαν στο δάσος έτρεχαν να heal-άρουν μέχρι και τα δέντρα που προσπαθούσα να κόψω για να farm-άρω. Όλα αυτά στρέφονται και υπέρ μας περιστασειακά, καθώς δεν ήταν λίγες οι φορές που έβαλα τέρατα να παλέψουν μεταξύ τους για ξεκλέψω items ή γρανάζια για το clock tower, που υπό άλλες συνθήκες δεν θα μπορούσα να κάνω μόνος μου.

ΕΝΑΣ ΚΟΣΜΟΣ ΓΕΜΑΤΟΣ… ΤΡΥΠΕΣ

Δυστυχώς, ακόμα και αυτός ο κόσμος είχε τα θεματάκια του. Αρκετά όμορφος και κινούμενος μεν, αλλά περιμένει πολλή περιποίηση από τον παίκτη. Μονίμως καταστρέφεται, κάτι που στηρίζεται σεναριακά και μηχανικά. Έχετε στο μυαλό σας κόσμους άλλων διαστάσεων που βρίσκονται “στον αέρα”, περιλαμβάνοντας περιοχές ήταν αποκομμένες μεταξύ τους; Κάπως έτσι είναι και εμείς έπρεπε με εργαλεία και διάφορα υλικά να φτιάξουμε μόνοι μας τον δρόμο, σαν το Minecraft ένα πράγμα.

Το θέμα μου ήταν πως το inventory ήταν τόσο μικρό, κάτι που περιόριζε πάρα πολύ τα runs μας στο κύριο μονοπάτι, αφού τα “άχρηστα” υλικά της ανακατασκευής ήταν μεγάλο βάρος για τον αποθηκευτικό χώρο. Αυτές οι τρύπες στη μέση του map, οι οποίες δεν είναι εύκολα αντιληπτές, μεγάλωσαν τα προβλήματα. Όταν ο χαρακτήρας έβρισκε μία τρύπα ήταν σαν να είχε μπροστά του ένα αόρατο τοίχο. Δεν μπορούσε ούτε να πέσει μέσα, ούτε να περάσει από πάνω με το σάλτο του dodge. Όλα οδηγούν πάλι στον κακό χειρισμό του, αφού είχα τα βατράχια (ακόμα με κυνηγάνε) στις ορατές ανησυχίες και είχα και αόρατα προβλήματα να διαχειριστώ, αφού ούτε το ανάπηρο item που έκλεινε τα κενά δεν ήταν σύμμαχός μου. Είτε έκανα γύρους είτε πήγαινα στην άκρη του κόσμου για να φτιάξω μονοπάτι, ήμουν καταδικασμένος. Μόνο η ιστορία μου είχε απομείνει για να μαζέψουμε τα σπασμένα.

ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΚΑΙ ΕΝΑ ΒΙΒΛΙΟ

…αλλά δεν θα τα καταφέρει ούτε αυτή, αφού ο τρόπος που το παιχνίδι αποφασίζει να διηγηθεί την ιστορία του είναι απίστευτα βαρετός και ακατανόητος. Πιστεύω είμαι από τους παίχτες που είναι διατεθειμένοι να χωνέψουν αρκετά τριγύρω λάθη αν το story βρει τρόπο να με κρατήσει, όμως το συγκεκριμένο δεν με έπιασε ποτέ. Για να μάθεις στο περίπου τι γίνεται πρέπει κάθε φορά να διαβάζεις κάτι εκτενείς τόμους που βρίσκεις κερδίζοντας στα boss fights - τα οποία, να πούμε, ότι ήταν πολύ ενδιαφέροντα, αλλά δεν φτάνουν - και πραγματικά για να καθίσω να διαβάσω τόσο έπρεπε να με είχε πείσει η υπόθεση. Με στεναχωρεί που το λέω, αλλά μέσα στις 20 ώρες μου παρέα με το Wizard with a Gun ακόμα δεν έχω την παραμικρή ιδέα του τι εξιστορεί και δεν βρήκα και ποτέ το νόημα να το ψάξω, αφού κατέληγα να έχω κοινό στόχο στη συνέχεια. Έψαχνα items > έφτιαχνα πράγματα > σκότωνα boss > βιβλίο. Καμία ανταμοιβή, ούτε καν μέσα από κάποιον διάλογο που θα μπορούσε να γίνει με NPC’s. Και επειδή δεν έχω κάρτα στην τοπική βιβλιοθήκη - ούτε πρόθεση να αποκτήσω προς το παρόν - η ιστορία των καουμπόιδων (γιατί πιο πολύ για cowboy-χημικοί μου έμοιαζαν εξού και τα “…” στον πρόλογο) όποια και να ήταν αυτή, δεν κατάφερε στο ελάχιστο να κεντρίσει το ενδιαφέρον μου.

Το Wizard with a Gun, παρά τον όμορφο σχεδιασμό του, δεν καταφέρνει να πετύχει αυτό που οι δημιουργοί του φάνηκαν να έχουν ως στόχο. Δεν θέλω να το χαρακτηρίσω «unplayable», αλλά απαιτεί αρκετή υπομονή για να παίξετε και περισσότερο, να συνηθίσετε τον παράξενο χειρισμό του. Αν είστε βιβλιοφάγοι και απολαμβάνετε το «διάβασμα» και στα games, καλώς. Αλλά αν είστε από αυτούς που περιμένετε να γίνει κάτι συναρπαστικό ή να μάθετε συγκλονιστικές λεπτομέρειες μετά από κάποιο boss, τότε φοβάμαι πως θα απογοητευτείτε.

Ευχαριστούμε πολύ τη Devolver Digital για την παροχή του review copy!