The gang is back in town… sort of…

Η νέα σεζόν του gaming έχει ξεκινήσει για τα καλά και μετά από ένα σχετικά νωχελικό καλοκαιράκι, επιστρέφουμε δυναμικά. Προσωπικά, όμως, νιώθω σαν να μην έφυγα ποτέ καθώς μετά το θερινό ατόπημα του Crime Boss: Rockay City, το πρώτο review της σεζόν έχει στο επίκεντρο του κι αυτό μία ομάδα που αρέσκεται στο να επιδίδεται σε εγκληματικές δραστηριότητες. Ο λόγος γίνεται φυσικά για το Payday 3, το οποίο θέλει να δώσει στο φανατικό κοινό του το πάτημα στη νέα γενιά, αφήνοντας πίσω το παραπάνω από τίμιο Payday 2. Τα κατάφερε ; Η εμπειρία μου ήταν ανάμεικτη, αλλά ας μην προτρέχουμε και ας το πάμε όσο πιο μεθοδικά γίνεται για να εντοπίσουμε τα πολύτιμα και μη κομμάτια του Payday 3.

Θα ξεκινήσω με δύο παραδοχές μιας και θέλω να είμαι ειλικρινής μαζί σας αγαπητοί μου αναγνώστες. Όσον αφορά το franchise του Payday, δεν είχα μέχρι πρότινος την ευκαιρία να πιάσω κάποιο στα χέρια μου. Όμως, γνωρίζοντας πως το Payday 2 αποτελεί ένα από τα πιο αγαπημένα co-op παιχνίδια της προηγούμενης δεκαετίας και πως ο «κύκλος ζωής του» κράτησε 10 ολόκληρα χρόνια, μία σπίθα απορίας άναψε μέσα μου και είπα «ας το δοκιμάσω». Η δεύτερη παραδοχή είναι το γεγονός ότι δεν τα πάω καλά με τα only-multiplayer παιχνίδια. Αν και έχω περάσει άπειρες ώρες στο online των Fifa και Call of Duty -τα δύο πιο generic games για multiplayer, το ξέρω-, πάντοτε με τραβούσαν τα offline περιεχόμενα τους. Και δη όταν αυτά τα βιώνω με φίλους στον καναπέ του σπιτιού μου. Επιπλέον, τα τελευταία χρόνια ευχαριστιέμαι περισσότερο story-driven παιχνίδια. Παρ’ όλα αυτά, πάλι αυτή η σπίθα που ανέφερα προηγουμένως με παρακίνησε στο να δοκιμάσω το Payday 3 και να ανοίξω διάπλατα τις only-multiplayer πόρτες του. Αυτό που αντίκρισα όμως, δεν με ικανοποίησε ιδιαίτερα, με το βασικότερο θήτη να είναι το περιεχόμενο του και πως αυτό προσφέρεται.

HUSTLE! HUSTLE! HUSTLE!

Όπως ανέφερα προηγουμένως, το Payday 2 λάμβανε περιεχόμενο για 10 ολόκληρα χρόνια. Ένα νούμερο που πολλά multiplayer παιχνίδια βλέπουν μόνο στα όνειρα τους και που πρόσφερε πάνω από 30 DLCs με μία πληθώρα ληστειών, όπλων και μηχανισμών, εδραιώνοντας έτσι το παιχνίδι στις καρδιές των παικτών. Το offline περιεχόμενο δεν ήταν ποτέ το focus του παιχνιδιού, οπότε και στο Payday 3, δεν έχουμε κάτι παραπάνω από μερικά stylized βιντεάκια που δυστυχώς δεν έχουν ούτε voice over. Το επίκεντρο της προσοχής μας, λοιπόν στρέφεται στο online περιεχόμενο, το οποίο είναι λιγότερο από το αναμενόμενο και κατ’ εμέ αποδεκτό. Αν και στο εμφανησιακό κομμάτι, η αναβάθμιση είναι εμφανέστατη σε σχέση με τον προκάτοχο του, το τρίτο μέρος της σειράς υστερεί σημαντικά σε περιεχόμενο, έχοντας μόλις 8 heists διαθέσιμα κατά το launch. Αν και αυτά διαθέτουν έναν ενδιαφέρον βαθμό πολυπλοκότητας, προσφέροντας αρκετά objectives και βήματα προς το πολυπόθητο βραβείο του level, σε καμία περίπτωση δεν αποτελούν αρκετά ώστε οι παίκτες να μην βαρεθούν εύκολα και κυρίως γρήγορα. Επιπλέον, διατηρούν το αίσθημα του αποπροσανατολισμού που έχουν τα προηγούμενα παιχνίδια, καθώς δεν υπάρχει ούτε κάποιο map ούτε πιο αναλυτικές πληροφορίες για το που βρίσκεται τι. Μπορώ να αντιληφθώ πως αυτό γίνεται για να κρατήσει το ενδιαφέρον των παικτών και να τους κάνει να επιστρέψουν μέχρις ότου μάθουν τις πίστες και καταφέρουν το τέλειο heist, όμως, με μόλις 8 levels περισσότερο εκνευρισμό προσφέρουν παρά κίνητρο. Ωστόσο, ο αριθμός των levels αποτελεί το μικρότερο πρόβλημα του παιχνιδιού, διότι επισκιάζεται από το gameplay, τα mechanics και δυστυχώς, την ίδια τη φύση του παιχνιδιού.

GET TO THE CHOPPAAAAAAAAAA!

Θα ξεκινήσω με κάτι πιο θετικό αυτή την ενότητα. Το Payday 3, παρά τον μικρό όγκο των levels, προσφέρει σε αρκετά από αυτά τη δυνατότητα να περαστούν με έναν stealth και αναίμακτο τρόπο και όχι μόνο με την κλασσική guns blazing μέθοδο, κάτι που δεν ήταν τόσο δεδομένο στα προηγούμενα παιχνίδια. Το στοιχείο αυτό είναι θετικό, καθώς προσθέτει ένα παραπάνω κίνητρο για εσάς και τους φίλους σας να δοκιμαστείτε και να προσπαθήσετε να φέρετε εις πέρας την αποστολή σας σχεδόν απαρατήρητοι. Όμως, μέχρι να μάθετε απέξω τα levels και αν δεν παίζεται με «γνωστούς» φίλους, δυστυχώς κατά πάσα πιθανότητα θα καταλήγετε με τα κουμπούρια στα χέρια.

Επιπλέον οι δύο αυτές επιλογές δεν συνδυάζονται με ένα καλό progression system και gun gameplay. Το πρώτο μου φάνηκε κάπως αργό, ενώ δεν προσφέρει κάποια ικανοποιητικά rewards σε όπλα που θα σας κρατήσουν κολλημένους. Όσο για το δεύτερο, δυστυχώς αυτό είναι απογοητευτικό. Είτε οι παίκτες έχουν ένα πιστόλι των 9 χιλιοστών, ένα αυτόματο όπλο ή ένα shotgun, το μόνο που αλλάζει είναι ο αριθμός των σφαιρών που φεύγουν από την κάνη και το reloading. Επίσης, το customization δεν προσφέρει κάτι που δεν έχουμε ξαναδεί σε παλαιότερα FPS, ενώ το ξεκλείδωμα τους είναι αργό. Το review έγινε σε PlayStation 5 και δυστυχώς δεν αξιοποιήθηκαν καθόλου τα adaptive triggers, που γίνονται ολοένα και συχνότερο feature σε shooter παιχνίδια. Παρά το καλό και σταθερό performance του παιχνιδιού, το gameplay δεν είναι κάτι το πρωτοπόρο και διαφορετικό. Ίσα ίσα, που όταν βάζουμε στη συζήτηση και το A.I., προκύπτει ένα μεγαλύτερο πρόβλημα.

THE GOLDEN ELEPHANT IN THE ROOM

Το Payday 3 παίζεται μόνο online και οι παίκτες πρέπει να βρίσκονται συνεχώς συνδεδεμένοι για να το απολαύσουν (μέχρι τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, καθώς υπάρχουν σχέδια για αλλαγή αυτού του καθεστώτος). Δεν υπάρχει κάποιο offline mode, ενώ ο μόνος τρόπος για να παίξει κανείς solo, είναι να δημιουργήσει private matches και να παίξει με τα bots του παιχνιδιού. Πιστέψτε με όμως, αυτός δεν είναι ο ενδεδειγμένος τρόπος και η Starbreeze έχει κάνει τα πάντα για να το αναδείξει αυτό. Τι εννοώ ; Το A.I. των «συνεργατών» σας είναι τόσο άβουλο που καταντάει εκνευριστικό, μιας και το μόνο που κάνουν είναι να φυλάν τα νότα σας όσο εσείς πραγματοποιείται κάθε objective του heist. Να φανταστείτε, αφού έχετε κάνει ότι χρειάζεται και έχετε τοποθετήσει κάθε πιθανή λεία σε σάκους, δεν κάνουν ούτε τη στοιχειώδη προσπάθεια να σηκώσουν ένα σάκο και να το μεταφέρουν μέχρι το μέσο διαφυγής. Ακόμα και το Crime Boss, με τα δικά του προβλήματα, μπορούσε να το κάνει αυτό. Ακόμα κι αν η εταιρεία παραγωγής δεν επιθυμούσε να γίνεται αυτόματα, θα μπορούσε αντί να βάλει reel με ατάκες για το chat, να βάλει ένα reel με εντολές, δίνοντας μία ακόμα διάσταση αγωνίας και δυσκολίας στο παιχνίδι. Ας μη μιλούσε καν για το A.I. των αστυνομικών, οι οποίοι εκτός του ότι διαθέτουν τα ίδια 4 classes με το προηγούμενο παιχνίδι, ακολουθούν και τις ίδιες τακτικές ομαδικής αυτοκτονίας.

Τα στοιχεία αυτά καταδεικνύουν την πρόθεση της εταιρείας να βιώνετε το παιχνίδι με γνωστή ή άγνωστη παρέα και σίγουρα σε μία fun ατμόσφαιρα. Όμως, με αυτό τον τρόπο έπεσε σε μία αρκετά μεγάλη παγίδα, μιας και στην περίπτωση που κάτι συνέβαινε στους servers ή στο matchmaking αλγόριθμο, τότε οι παίκτες θα εγκλωβίζονταν σε έναν ανιαρό κόσμο. Και όπως τα έφερε η ειρωνεία της τύχης, αυτό ακριβώς συνέβη στην κυκλοφορία του παιχνιδιού. Οι παίκτες εξέφρασαν πολλά παράπονα στη διαδικασία ταιριάσματος αλλά και στο performance των online matches, που η εταιρεία αναγκάστηκε να κλείσει τους servers για να διορθώσει τα προβλήματα. Προσωπικά, δεν συνάντησα κάποιο ιδιαίτερο πρόβλημα πριν το κλείσιμο, τόσο κατά το matchmaking όσο και για το performance του παιχνιδιού. Όμως, όσο παρέμεναν κλειστοί οι servers, η εμπειρία του Payday 3 ήταν ιδιαίτερα βαρετή, κάτι που δεν βοηθά τη μακροζωία του παιχνιδιού.

ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΛΑ ΤΑ ΛΕΦΤΑ ΑΡΗ...

Κάπως έτσι η σειρά Payday ήρθε στη νέα γενιά. Μετά από τα 10 επιτυχημένα χρόνια του Payday 2, το Payday 3 δεν έκανε και το καλύτερο δυνατό επόμενο βήμα, προφέροντας λίγα, σχεδόν αδιάφορα και με αρκετά προβλήματα στοιχεία. Δεν είναι περίεργο το γεγονός ότι στο Steam, το προηγούμενο παιχνίδι μετράει περισσότερους παίκτες από αυτό. Το potential είναι εκεί, μιας και υπάρχει ένα κενό στο fun heist co-op και οι συντελεστές γνωρίζουν πως να βγάλουν καλό και αρκετό περιεχόμενο. Όμως, το γεγονός ότι το παιχνίδι κυκλοφόρησε σε αυτή την λειψή κατάσταση και ότι παρά τη μειωμένη για τα σημερινά δεδομένα τιμή της βασικής έκδοσης, η πλήρης και αρκετά ακριβότερη έκδοση προσφέρει απλώς το season pass που ήταν αναμενόμενο ότι θα υπάρχει, εγείρει ερωτήματα για το κατά πόσο developers και publishers δεν έφτιαξαν ένα παιχνίδι απλώς για τα λεφτά…

Ευχαριστούμε πολύ την Enarxis Dynamic Media για την παροχή του review copy!