Το BRAIN STRUCTURE θέλει λίγο restructuring.

«There is not a single person more embarrassed to be working in videogames and not movies than Hideo Kojima» γράφει σε tweet του ο Anthony Burch, writer στο Borderlands και αδερφός της Ashley Burch (Aloy στo Horizon). 

Ο Burch έκανε το σχόλιό του σε retweet μιας ανάρτησης με φωτογραφίες του Kojima με τον S. S. Rajamouli, σκηνοθέτη της Ινδικής ταινίας δράσης RRR (γαμάτη ταινία). Σε μία από αυτές, ο Ινδός σκηνοθέτης φαίνεται να γίνεται 3D scanned, πιθανώς για cameo στο επόμενο Death Stranding. To tweet ήταν χιουμοριστικό, αλλά υπάρχει λόγος που δεν είναι απλώς κουφό. Ο Kojima, πράγματι, φαίνεται σαν να προτιμά να συσχετίζεται δημοσίως με ανθρώπους εκτός του game dev. Ξέρουμε, από δικές του δηλώσεις, ότι σπάνια παίζει games, ενώ προτιμά να βλέπει ταινίες και να διαβάζει βιβλία καθημερινά. Αρχικά, θέλω να υπερασπιστώ αυτά τα δεδομένα σε τυχόν βιαστικές κριτικές.

Πρώτον, στηρίζω ολόκαρδα την πεποίθηση ότι κανείς πρέπει να αντλεί έμπνευση από άλλους κλάδους. Μια πραγματικά φρέσκια οπτική έρχεται συχνά από τον καλλιεργημένο άσχετο. Δεύτερον, τα videogames δεν υποκαθιστούν τα βιβλία. Όσο γεμάτα τέχνη, πληροφορία και αφήγηση να είναι, δεν υπάρχει διανοητική τροφή με τη συμπύκνωση του βιβλίου. Τρίτον, οι συμπάθειες και οι προτιμήσεις κοινωνικοποίησης του καθενός δεν οφείλουν να «ευθυγραμμίζονται» με οποιαδήποτε επαγγελματική ιδιότητα. Γενικώς, ξεκαθαρίζω ότι δεν καταδικάζω οποιαδήποτε συμπεριφορά – ούτε είμαι σε θέση να το κάνω – αλλά, πολύ απλά, γκρινιάζω. Γκρινιάζω για τη χαμένη ευκαιρία και την παραπληροφόρηση του ευρύτερου κοινού.

Το Death Stranding 2 – ή όπως θα λέγεται, τελικά – είναι κάτι πολύ «πέρα από videogame», λέει η Elle Fanning στο podcast «BRAIN STRUCTURE», του Ιάπωνα director, κι ο δικός μου εγκέφαλος πονάει. Είναι μια «πλήρης ιστορία», σαν «εμβυθιστικό σινεμά», συμπληρώνει.

«Και επίσης, λατρεύω το γεγονός ότι έχει να κάνει με το να φέρνεις ανθρώπους κοντά, γιατί όταν σκέφτεσαι τα παραδοσιακά videogames, απλά προσπαθήσεις να σκοτώσεις τον κακό ή τουλάχιστον να δολοφονήσεις κάποιον [..] και στο Death Stranding δεν είναι έτσι.» Πραγματικά, αναρωτιέμαι σε ποιον απευθύνονται αυτές οι διαπιστώσεις. Δε θέλω να βάλω στο στόχαστρο τη Fanning, η οποία δεν οφείλει σε κανέναν να γίνει μέλος μιας κουλτούρας ή γνώστης της, επειδή ανέλαβε ένα ρόλο. Απλά απορώ, γιατί ο Kojima επιμένει να χρησιμοποιεί το βήμα του – βήμα που διαθέτει μόνο ο ίδιος, – για να προβάλλει τέτοιες ανούσιες συγκρίσεις και ρηχές τοποθετήσεις.

Όταν είσαι, arguably, ο διασημότερος game director στον κόσμο, φέρεις κάποια ευθύνη εκπροσώπησης του μέσου. Όταν, λοιπόν, στο podcast σου, η «σταρ» σου περιγράφει τα «παραδοσιακά videogames» ως παιχνίδια που «απλά προσπαθήσεις να σκοτώσεις τον κακό ή τουλάχιστον να δολοφονήσεις κάποιον», οφείλεις στο μυημένο ακροατήριό σου και στους συναδέλφους σου μια παρέμβαση. Όταν είσαι η μιντιακή «γέφυρα» μεταξύ Χόλυγουντ και game dev, όταν έχεις μια μοναδική ευκαιρία να διαφωτίσεις ισχυρούς ανθρώπους που δεν ασχολούνται με τα games, για τα υπέροχα πράγματα που φτιάχνονται καθημερινά, οφείλεις μια παρέμβαση. Διαφορετικά, δέχεσαι το κομπλιμάν και κλωτσάς στον γκρεμό όλους τους άλλους. «Ναι, το Death Stranding είναι κάτι πολύ πέρα από τα… τυπικά videogames» καυχιέσαι άρρητα. «Είναι κάτι πιο ουσιώδες».

Την τοποθέτηση «είναι πέρα από videogame» την ακούμε συχνά πυκνά. Την έχω γράψει κι εγώ στα νιάτα μου, φαντάζομαι. Καταλαβαίνω γιατί το λέμε κι ας μη στέκει, κι ας είναι κλισέ. Όπως όταν λέμε ότι, μια ταινία δεν είναι «απλά ταινία», αλλά «εμπειρία», εννοούμε ότι κάποια έργα υπερβαίνουν το μέσο τους. Ότι, δηλαδή, κάποιες ταινίες είναι τόσο μοναδικές ή αξιόλογες, που η τυπική περιγραφή του τι είναι κινηματογραφική εμπειρία, κάπως δεν επαρκεί. Τα έργα που υπερβαίνουν το μέσο τους, εκ των πραγμάτων το επαναπροσδιορίζουν. Η ταινία «πέρα από ταινία», όπως και το videogame «πέρα από videogame» εν τέλει καθιστά το μέσο στην ολότητά του, κάτι πέρα από αυτό που ήταν. Σπρώχνουμε τα όρια, που λέμε, αρά σπρώχνουμε τον ορισμό. Περί του αν το Death Stranding ήταν κάτι τέτοιο, καθένας έχει τη δική του άποψη.

Απλώς είναι απογοητευτικό να κυκλοφορεί podcast ένας από τους πιο θρυλικούς game directors όλων των εποχών και να σπαταλιέται ο χρόνος σε τόσο μπανάλ συζητήσεις. Οποιοσδήποτε παίζει αρκετά games για να παρακολουθεί το podcast του Kojima, σίγουρα δεν είναι το target group για μια τόσο απληροφόρητη «προώθηση» των videogames ως αφηγηματικό μέσο. Σε ποιον, τότε, απευθύνεται αυτό το «περιεχόμενο»; Γιατί η εμμονή να προσδώσουμε εγκυρότητα στα videogames, συγκρίνοντάς τα συνεχώς με τον κινηματογράφο; Γιατί ο Kojima δεν επεμβαίνει στη συζήτηση, για να διαφωτίσει τη Fanning;