Επανάσταση σε τυραννικό καθεστώς.

Θλίβομαι όταν συζητώ με έτερους gamers ή συναδέλφους του χώρου και διαπιστώνω την επιφυλακτική ή -πολλές φορές- επιθετική τους στάση απέναντι στην Ubisoft. Θεωρώ πως αξίζει σεβασμός μπροστά σε έναν από τους ιστορικότερους οργανισμούς ανάπτυξης και έκδοσης βιντεοπαιχνιδιών. Και ενώ οφείλω να παραδεχτώ πως έχει στραβοπατήσει σε αρκετές περιπτώσεις, γνωρίζει τα κατατόπια της βιομηχανίας και σε μερικούς τομείς είναι αντικειμενικά άπιαστη. Χαρακτηριστικότερος αυτών είναι φυσικά το marketing, τα commercials, ο τρόπος που ανακοινώνει, προβάλλει και μας φυτεύει ασυνείδητα τον πόθο να παίξουμε τους τίτλους της, χάρις στα εκατομμύρια που σπαταλά στη διαφήμιση των δεκάδων δημιουργιών της. Το Far Cry στεκόταν ενίοτε μεταξύ των αδικημένων παιδιών της, αφού το Assassin’s Creed τρεφόταν πάντα με το υψηλότερο ποσοστό του budget που διέθετε η Ubisoft, αφήνοντας τα οικονομικά αποφάγια στο προαναφερθέν και τα υπόλοιπα franchises που προστατεύει υπό την αιγίδα της.

Δεν κρύβω πως αυτή της η ανεξήγητη νοοτροπία μου δημιουργούσε διαρκώς ερωτηματικά, λαμβάνοντας υπόψιν πως όλα τα games του franchise ήταν decent+ και κατά περιπτώσεις εξαιρετικά, μπορεί και όχι. Ειδικά κατόπιν των απογοητευτικών -κατ’ εμέ- Far Cry 5 και New Dawn ήλπιζα να κάνει μία έξοδο μεγάλη (…να τη χειροκροτήσουν όλοι), τινάζοντας για μία φορά τη μπάνκα για λογαριασμό του Far Cry και -παραδόξως- οι προσευχές μου εισακούστηκαν! Το Far Cry 6 χρειάστηκε ολιγόλεπτα CGI trailers για να μας πείσει πως η Ubisoft ξέσκισε επιτέλους το πολυψήφιο πορτοφόλι της, υψώνοντας το λάβαρο του main antagonist στο πρόσωπο του Giancarlo Esposito. Τσουνάμια ενθουσιασμού πλημμύρισαν τα social media από τους fans των Breaking Bad και The Mandalorian που τον γνώριζαν και αγαπούσαν εις βάθος. Ομολογουμένως, δεν τον γνώριζα τον κύριο, όμως ύστερα από περίπου 30 ώρες με το παιχνίδι, αντιλαμβάνομαι και ασπάζομαι τον εκστασιασμό όλων για την καθοριστική συμμετοχή του στο παιχνίδι.

¡VIVA LA REVOLUCIÓN!

Η στοιχηματική απόδοση που ήθελε τον χολιγουντιανό ηθοποιό να κουβαλάει στις πλάτες του το Far Cry 6 είχε θαφτεί στα έγκατα της Γης, ήταν φραγμένο και δεν χωρούσε καμία αμφιβολία. Κάτι που φυσικά αποδείχθηκε και μπροστά στις κάμερες, εφόσον η ενσάρκωση του Antón Castillo συνεχίζει την παράδοση που θέλει το εκάστοτε Far Cry να στηρίζεται στο μανιακό villain του για να μας προσελκύσει. Τα στάνταρ μου δεν γνώριζαν ταβάνι μετά από χαρακτήρες τύπου Vaas, Pagan Min, ακόμα και τον κομπάρσο Joseph, κι όμως ο φίλος Giancarlo βάστηξε σφιχτά το σκήπτρο του αδυσώπητου ανταγωνιστή, μετατρέποντας στις σκέψεις μας, αλλά και στην πράξη, την -όχι και τόσο- αγία τριάδα σε τίποτα παραπάνω από DLC material (κανονικά και με το νόμο). Έκλεψε την παράσταση παίζοντας το ρόλο ενός τυράννου, ενός αδιάλλακτου δικτάτορα που υπόσχεται να μετατρέψει τη λατινική Yara σε παράδεισο, όταν το μόνο που δημιουργεί με τις εντολές του είναι μία αποπνικτική κόλαση για κάθε πολίτη της αναρχικής αυτής έκτασης. Σε αντίθεση με τον προκάτοχό του, το Far Cry 6 χειρίζεται άψογα και δρομολογημένα το screentime του Antón Castillo, κάνοντάς μας να μισούμε την προσωπικότητα του, αλλά να λατρεύουμε προσκυνητικά την ερμηνεία του.

Η ομάδα του Τορόντο απέδωσε ευπρεπώς και εύστοχα την εικόνα ενός σκοτεινού καθεστώτος. Πολιτικές προπαγάνδες, αμφισβήτηση, βία και ασυδοσία ποτίζουν ασταμάτητα τη γόνιμη γλάστρα του storyline, στο οποίο θα συμμετέχετε ως Dani Rojas, ένας χαρακτήρας ανταρτικών πεποιθήσεων, ορφανός/η από οικογένεια, φίλους και ψυχολογική στήριξη, που προορίζεται για ήρωας/ίδα της επανάστασης. Δεν υφίσταται όμως εξέγερση δίχως μαχητικό δυναμικό που διατίθεται να θυσιαστεί για την απελευθέρωση, εξού και ο πρωταρχικός στόχος που θέτει το παιχνίδι, την ένωση των guerrillas. Libertad, La Moral, Leyendas Del ’67 είναι όλες τους επαναστατικές ομάδες, που αναζητούν ένα θαύμα ή έναν ηγέτη, τον Che Guevara τους -αν θέλετε- ώστε να κατατροπώσουν τη τρομακτική δυναστεία του “el presidente” και του φοβισμένου υιού του, Diego. Αναπόφευκτα θα συμμαχήσετε με ένα σωρό απεγνωσμένους, αλύτρωτους λατίνους, η απόδοση των οποίων αγγίζει τα όρια του ρατσισμού, ιδίως στα voice overs. Με ένα ποτ πουρί στερεοτυπικών εκφράσεων και με προφορές που απείλησαν το λερωμένο θρόνο του AC Odyssey, στήθηκε ένα Mexican-ish setting με ποικιλία χαρακτήρων όπως η τολμηρή Clara και ο κωμικότατος Juan. Τα πρόσωπα, φιλικά και μη, είναι μπόλικα, και απλώνουν την εκτατική και χρονική επιρροή τους σε ολόκληρο το παιχνίδι.

ΚΑΤΑΚΤΗΣΤΕ ΜΕ ΤΟΥΣ ΚΑΤΑΚΤΗΜΕΝΟΥΣ

Ένα σύμπαν τόσο πλούσιο από άτομα και γεγονότα απαιτούσε και ένα χάρτη αξιοσέβαστου μεγέθους, για να τους επιτρέψει να σκορπιστούν αρμονικά σε αυτόν. Είμαι βέβαιος πως δεν λανθάνω αν ισχυριστώ πως η Yara και οι γύρω νησίδες της συνθέτουν αθροιστικά το μεγαλύτερο, σε ψηφιακή έκταση, κόσμο που διέθετε ποτέ ένα Far Cry. Ως αποτέλεσμα, η Ubisoft σήκωσε εθελοντικά το δίκοπο μαχαίρι της υπερβολικής open worldίλας, που βρωμάει από χιλιόμετρα πια στην πλειονότητα των τίτλων της. Οι ρίζες του gameplay ανθίζουν στις άκρες του καθιερωμένου capture system, που καλεί τον παίκτη να αυξήσει την επικράτειά του στον κόσμο του παιχνιδιού, κατακτώντας και σηκώνοντας τη σημαία της επανάστασης εις βάρος των εχθρικών περιοχών. Από την άλλη, κάτι για το οποίο δεν είμαι βέβαιος είναι το αν ευθύνεται η δύναμη της συνήθειας που μετά από τόσους προσεγγιστικούς κλώνους των προηγούμενων παιχνιδιών της σειράς εξακολουθώ να μην έχω βαρεθεί τη κεντρική ιδέα τους. Ανησυχώ και εγώ δηλαδή με τον εαυτό μου που έδειξε ξανά ενδείξεις διασκέδασης, διότι είμαι φανατικός υποστηρικτής των games στα οποία τα quests ακολουθούν τα narratives, τη στιγμή που το Far Cry 6 χρησιμοποιεί το εκ διαμέτρου αντίθετο σκεπτικό.

Αν εξετάσετε αφ’ υψηλού το εγχείρημα Far Cry 6 θα διαπιστώσετε πως η σφαιρική του εικόνα είναι ιδιαίτερα γνώριμη και δεν περιλαμβάνει ακρογωνιαίες μετατροπές, ιδίως σε ό,τι έχει να κάνει με το world building του. Εντούτοις, οφείλουμε να αποδίδουμε τα credits σε κάθε λογής δημιουργό όταν πάει να ανακατέψει λίγο τη φόρμουλα και το συγκεκριμένο video game έχει κάθε λόγο να υπερηφανεύεται για το ρίσκο της αλλαγής στο σύστημα προόδου που προσφέρει στους παίκτες. Ίσως το αποτέλεσμα αυτής της εξέλιξης να είναι αν μη τι άλλο συζητήσιμο, εξαιτίας της εξάλειψης των βασικών RPG στοιχείων που εμπεριέχονταν σε κάθε προηγούμενο Far Cry. Η νεόφερτη αλληλεξάρτηση του progression από τα όπλα και gear που κουβαλάτε, και το ανάποδο, με έπιασε ολίγον τι απροετοίμαστο και παραξένεψε το survivor μέσα μου, οδηγώντας με σε μία ευπρόσδεκτη μεν, όχι και τόσο λειτουργική κατάληξη δε, εφόσον η Dani μου (διάλεξα τη θηλυκή version by the way) έσπειρε μέχρι και τα τελευταία στάδια του παιχνιδιού το θάνατο στα χουντικά μουλάρια με ημιαυτόματα και shotguns επιπέδου 2 let’s say. Αζύγιστα πιο αποδεκτή εμφανίστηκε η ιδέα του Guerrilla Rank, κατά κόσμον level, που δεν αστειεύεται σχετικά με το πού επιτρέπεται να βαδίσετε πάνω στο χάρτη και πού θα δεχθείτε gangbang βομβαρδισμών από τα ελικόπτερα της εξουσίας.

ΤΟ FAR CRY ΕΠΑΘΕ ΛΙΓΟ JUST CAUSE

Το γνωστό meme των fetch quests στα Ubisoft games θα αναστηθεί εμφατικά όταν με το καλό το παιχνίδι λανσαριστεί παγκοσμίως, εφόσον το Far Cry 6 όχι μόνο τιμά την ύπαρξή τους, αλλά έχει και την αξιοπρέπεια να αυτοσαρκαστεί γύρω από αυτή του την αδυναμία, ονομάζοντας κατά γράμμα μία εκ των αποστολών “Fetch Quest”. Επαναληψιμότητα υπάρχει και μάλιστα σε περίσσεια, όμως πραγματοποιήθηκε με έναν τρόπο που αντί να φωνάζει «βαριόμασταν», όπως σε κυκλοφορίες του παρελθόντος, εδώ ένιωσα να μου απολογείται πως δεν υπήρχε περιθώριο εμβάθυνσης, πιθανότατα εξαιτίας του αγχωτικού development cycle. Μέσα σε όλα αυτά, ίσως να είμαι μόνος σε αυτό, αλλά δεν μπορώ να αγνοήσω το πόσο ταλαιπωρήθηκε η ανάπτυξη του Far Cry 6 από την παγκόσμια καραντίνα, επομένως είναι φυσικό και επόμενο να βλέπουμε τόσο φιλόδοξα και τεράστια games να ανακυκλώνονται σποραδικά. Παραπάνω πειραματισμοί και αποφάσεις πάρθηκαν στον καθορισμό των enemy types, που πλέον έρχονται με δικές τους αδυναμίες και συμπεριφορές, ζωγραφίζοντας έτσι κάθε όψη της αντιμετώπισης των εχθρικών δυνάμεων.  Μην ξεχνάμε πως απευθυνόμαστε εν γένει σε ένα first person shooter και η μετενέργεια της δημιουργίας του μας προετοιμάζει για δράση και φρενήρες gameplay, επομένως δεν θα ήταν αποδεκτό το να αντικρίζαμε συνεχώς το ίδιο μοντέλο αντιπάλου.

Κάπου εδώ η εξίσωση υποδέχεται τα workbenches, έναν παράγοντα που εμφανίζεται πολλάκις στην ακολουθία και ξεκλειδώνει το εκτενές customization όλου του εξοπλισμού του πρωταγωνιστικού χαρακτήρα. Εξαιτίας όλων των first time αναλυτικών πληροφοριών που μας παρέχονται για τους εχθρούς, οι εν λόγω πάγκοι εισέβαλαν στο παιχνίδι με στόχο τη στρατηγικότερη προσέγγιση της εκάστοτε αποστολής, βάζοντάς μας στη διαδικασία να προετοιμαστούμε κατάλληλα και με βάση τις απαιτήσεις όλων των missions, παύοντας να μας ενθαρρύνει να μπούμε χύμα στο κύμα, όπως συνέβαινε με χαρά σε κάθε τίτλο του franchise από το 2004. Δυστυχώς, η πορεία μου στο παιχνίδι απέδειξε πως όλη αυτή η εμβάθυνση είτε ήταν αχρείαστη, είτε δεν υλοποιήθηκε σωστά, εφόσον ύστερα από τη φάση αμφισβήτησης που πέρασα απέναντι σε αυτό το feature, ο προβληματισμός μου για το αν το παρασκέφτομαι άσκοπα επιβεβαιώθηκε, έχοντας πια διαλέξει το ιδανικό για τα γούστα και τις ικανότητες μου weapon line-up, που δεν έχρηζε αλλαγής. Η κατάσταση διευκολύνεται περαιτέρω από τη στιγμή που η Dani έχει στο κασέ τις ένα σωρό από gadgets όπως parachute, grappling hook και την υπερβολή των jetpack-like supremos, μετατρέποντάς την οριακά από survivor σε συνάδελφο του Rico Rodriguez. Στα ευχάριστα των επιλογών θα κατατάξω δίχως δεύτερη σκέψη την προσθήκη των νέων rides για ευκολότερο traversal, μία game-changing απόφαση η απουσία της οποίας θα αποτελούσε game-breaking αστοχία, αν κρίνουμε από το μέγεθος το κόσμου.

ΕΠΙΔΕΙΞΗ ΒΕΤΕΡΑΝΙΣΜΟΥ

Ειδικά κατόπιν κάλυψης του Kena: Bridge of Spirits στο οποίο συμβάδιζα με ορδές χαριτωμένων πλασματακίων στο ταξίδι μου, θα μου έπεφτε βαρύ να μην είχα κάποιο companion στο επόμενο review μου. Η μαμά Ubisoft μερίμνησε άθελά της για αυτή μου την επιθυμία, διατηρώντας το concept των ακολούθων υπό τη μορφή ζώων. Η heart-melting γοητεία του μικρού Chorizo θα μπορούσε κάλλιστα να μου προσφέρει μία ιδιαιτέρως ομαλή μετάβαση από το Kena, όμως ο καφρο-gamer μέσα μου δεν μπορούσε να αντισταθεί στη χρήση του κροκόδειλου Guapo. Μόνο και μόνο που η Ubisoft βάφτισε αυτούς τους πιστούς συνεργάτες “Amigos” με είχε κερδίσει εξαρχής και φρόντισα να τους απολαύσω ίσως παραπάνω από το φυσιολογικό. Ήταν ξεκαρδιστικό να βλέπω έναν κροκόδειλο να εισβάλλει στο αστικό περιβάλλον της Yara αφού, να τονίσουμε κάπου εδώ, πως είναι ίσως η πρώτη φορά που ένα Far Cry χτίζει την ιστορία του πάνω σε ένα τόσο μοντέρνο και urban σκηνικό. Η τροπική Yara και η γιγαντιαία έκτασή της υποδεικνύουν ξανά τις δεξιότητες της Ubisoft στη δημιουργία υπερμεγέθων κόσμων, γεμάτων με βλάστηση και χρώμα, άσχετα με το γεγονός το ότι αναμασήθηκε εμφανής ποσότητα από assets και patterns για τη συνολική σύνθεση τοποθεσιών.

Χρόνια τώρα μάχομαι για την επιστροφή των cinematics σε third-person οπτική, κάτι για το οποίο δικαιώθηκα (ευτυχώς) ξανά, αφού η χρήση τους βοήθησε τη Ubisoft στη γεφύρωση ανάμεσα σε πλοκή και υπόβαθρο, ταυτόχρονα με τον εντυπωσιασμό μας. Κρατήθηκα αλλά δεν άντεξα… θα γκρινιάξω για την απουσία του ray-tracing, μία παροχή που τόσο καιρό χαρακτήριζα ως περιττή υπερπολυτέλεια. Δύο εξηγήσεις μπορώ να δώσω σε αυτό το εσωτερικό meltdown: είτε όσο μεγαλώνω γίνομαι πιο παράξενος και απαιτητικός, είτε η συμπερίληψή του είναι πια τόσο απαραίτητη. Και όσο κι αν θέλω να πιστέψω πως οι κόρες των ματιών μου απλά κακόμαθαν στις top-budget εφαρμογές του ray-tracing εδώ και ένα χρόνο, οι φωτισμοί μου φάνηκαν τόσο flat και άχαροι, σε ένα video game ανίερου σχεδιαστικού βάθους, σε βαθμό που χρειαστήκαμε να κατεβάσουμε texture packs με 30GB καπέλο. Δεν γνωρίζω ποιος θα κατηγορηθεί για αυτή την έλλειψη, παρόλα αυτά δεν θα μπορούσα ποτέ να το ρίξω στα οικονομικά πρότυπα της Ubisoft που, για ακόμα μία φορά, υπογραμμίζουν σε όλους τους τομείς πως καταξοδεύτηκε. Εξίσου χαρακτηριστικό παράδειγμα του χρηματικού ανοίγματος παρατηρείται στη licensed μουσική του Far Cry 6, ξεκινώντας τα πρώτα missions με μία εμβατήρια έκδοση του Bella Ciao, φτάνοντας αργότερα σε κομμάτια των δημοφιλέστερων λατίνων καλλιτεχνών της σύγχρονης εποχής και του Spotify, όπως Luis Fonsi, Demi Lovato, Daddy Yankee και άλλων. Λέγοντας αυτό, δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να αδικήσουμε το εξίσου ποιοτικό original soundtrack.

ΕΝΑ ΒΗΜΑ ΠΙΣΩ, ΔΥΟ ΒΗΜΑΤΑ ΜΡΟΣΤΑ

Όλα τα παραπάνω έθεσαν σε αναστολή λειτουργίας τις προσωπικές μου ανησυχίες και την όποια επιφυλακτικότητα είχα απέναντι στο Far Cry 6. Θρέφοντας αφενός αγάπη για τις πρώτες κυκλοφορίες του franchise και αφετέρου όντας προβληματισμένος από τα πιο πρόσφατα installments, είχα αποκτήσει μία αμυντική στάση στη φαντασία κάποιου νέου Far Cry, αν αυτό δεν σκόπευε να διαφοροποιηθεί σημαντικά από τους προκατόχους του. Στη συγκεκριμένη περίπτωση η έκτη mainline προσπάθεια επαναστατεί περισσότερο εντός του setting της, παρά στο περιεχόμενό της, αποκρούοντας τις ελπίδες μου για κάποιο ριζοσπαστικό re-imagining. Δια μαγείας όμως, αυτό δεν με απέτρεψε από το να ευχαριστηθώ το μονοπάτι ανταρσίας που κλήθηκα να διαβώ, δηλώνοντας άκρως ικανοποιημένος και κατά περιπτώσεις έκπληκτος από τις ισχυρές στιγμές που το Far Cry 6 αποφασίζει να στοχεύσει μέσα από τη διόπτρα του πελώριου ονόματος και της ιστορίας του. Σε τελική ανάλυση, κρίνω επιτυχημένη την προσπάθεια αναζωπύρωσης του ενδιαφέροντός μας για ακόμα μία περιπέτεια επιβίωσης και την κυκλοφορία ενός τόσο δύσκολου -τεχνικά- τίτλου σε μία ιδιαίτερα προκλητική περίοδο.

Αυτό όμως που πραγματικά γεμίζει με ελπίδα την καταναλωτική μου ιδιοσυγκρασία είναι να βλέπω την Ubisoft να δίνει και ένα ξεροκόμματο και σε άλλες σειρές πέραν των σκασμένων -από budget- Assassin’s Creed. Σε μία εποχή όπου το game development μολύνεται διαρκώς από τον covid, όπου οι οικονομικές επενδύσεις των publishers δέχονται πλήγματα και όπου ο Splinter Cell είναι πιο νεκρός και από νεκρό, δεν μου είναι δύσκολο να εκτιμήσω το Far Cry 6 σαν σύνολο. Θέλησε να πειραματιστεί σε πολύ μικρές υποκατηγορίες, σε μερικές του βγήκε, σε άλλες να ‘χαμε να λέγαμε, όμως είναι η διάθεση που μετράει, πόσο μάλλον από μία εταιρεία που κατηγορείται όσο ελάχιστες για τη μονοτονία και το καρμπόνιασμα (word of the month) όλων των franchises της. Όσο η Ubisoft ανταπεξέρχεται στην γέννηση σχιζοφρενών villains το Far Cry franchise θα εξακολουθήσει να έχει λόγο ύπαρξης, διότι στο τέλος της ημέρας αυτοί αποτελούν το φορτισμένο πυρήνα κάθε τίτλου και κοσμούν τα εξώφυλλα των εκατομμυρίων retails που κινούνται στην αγορά. Το Far Cry 6 στηρίζεται πάνω σε κοινά ιδεώδη και έφερε μικρές αλλαγές που πιο πολύ βελτίωσαν την όλη εμπειρία, παρά την κράτησαν πίσω.

Ευχαριστούμε πολύ τη CD Media και την Ubisoft για την παροχή του review copy!