I thought they'd Smash it..

Πολλοί developers επιδίωξαν να σηκώσουν το Excalibur των platform fighters, δημιουργώντας κάποιον αξιοπρεπή κλώνο του Super Smash Bros (σ.σ. θα το λέμε SSB), κανείς τους όμως δεν βαφτίστηκε «Αρθούρος» στον επίλογο. Games όπως τα TowerFall ή Brawlhalla πιθανότατα χτίστηκαν με την παραπάνω φιλοδοξία, ελπίζοντας φυσικά να δανειστούν έστω λίγη από τη λάμψη του γιγαντιαίου franchise της Nintendo. Καθένα από τα αναρίθμητα copycats υστερούσε σε διαφορετικό τομέα από το αντικείμενο προς εξέταση. Μερικά projects σπατάλησαν μπόλικη φαιά ουσία στην προσπάθεια να καθρεφτίσουν το φρενήρες gameplay του SSB, προδόθηκαν όμως από τα αδιάφορα ρόστερ χαρακτήρων. Θα μπορούσαμε να καταδικάσουμε τις λίστες των brawlers για τέτοιου είδους εμπορικές αποτυχίες, αν δεν υπήρχε το αντιπαράδειγμα του PlayStation All-Stars Battle Royale, ενός video game που συνάθροισε τους πρωταγωνιστές γιγαντιαίων IPs, αλλά στην τελική του έλειπε ο X-factor που θα το μετέτρεπε σε all-time classic.

Με το ίδιο ακριβώς σκεπτικό γεννήθηκε το Nickelodeon All-Star Brawl, οι δημιουργοί του οποίου θέλησαν να αναμείξουν τα δύο βασικά συστατικά επιτυχίας του μεγάλου τους ειδώλου: εθιστικά διασκεδαστικό gameplay και αξιομνημόνευτη τράπουλα χαρακτήρων. Ειδικά στον παράγοντα “y” το παιχνίδι δεν θα έσπαγε τα τείχη του SSB ούτε με πολιορκητικό κριό, αφού δεν θα μπορούσε σε κανένα σύμπαν να matchάρει το απόλυτο cross-over χαρακτήρων που έχει δημιουργήσει ο Masahiro Sakurai. Η όχι και τόσο έμπειρη Ludosity ήθελε και έμπλεξε τον εαυτό της και το δημιούργημά της στην αναπόφευκτη σύγκριση με το fighting του Mario, μαρκετάροντάς το ως το multi-platform SSB, ως την πρωτεύουσα λύση για όσους σνομπάρουν τις κονσόλες της Nintendo, αλλά συγχρόνως κιτρινίζουν από τη ζήλια τους βλέποντας την Samus του Metroid να παλεύει με το Sora του Kingdom Hearts.

ΜΑΧΗΤΕΣ ΑΠΟ TV-SERIES

Αναγκαστικά και εγώ θα προβώ σε πολλές συγκρίσεις με το προαναφερθέν, η έμπνευση γύρω από το οποίο είναι σαφέστατη και αναμφίβολη. Θα μπορούσα να ξετυλίξω ένα μακρύτατο πάπυρο με καταγεγραμμένα στοιχεία και in-game επιλογές που θυμίζουν το SSB, όπως τα διαθέσιμα modes, τα button prompts και την ευρύτερη λογική που ακολουθεί το Nickelodeon All-Star Brawl, ώστε να μασκαρευτεί στα χρώματα του SSB αρκετούς μήνες προ της αποκριάς. Αυτό όμως που με έπιασε απροετοίμαστο και με εξέπληξε ως ένα βαθμό είναι το πόσο polished παρίσταται το παιχνίδι συγκριτικά με τα reveal trailers και τις προ-κυκλοφορίας εμφανίσεις του. Δεν προσπαθώ να δικηγορήσω υπέρ του, καθότι εξακολουθεί να καλύπτεται από αδικαιολόγητα τραχιές επιφάνειες, αλλά δεν έχει σε καμία των περιπτώσεων την κάτω του μετρίου μορφή που νόμιζα πως θα αντικρίσω βάσει των πρόωρων εντυπώσεων.

Κάτι το οποίο -ενδεχομένως- δεν θα αποκτήσει ποτέ το SSB είναι οι ήρωες που συμμετέχουν στον παρών ανταγωνιστή του, εφόσον όλοι οι fighters του Nickelodeon All-Star Brawl προέρχονται από τις δημοφιλέστερες τηλεοπτικές σειρές που οδήγησαν το πορτοκαλί κανάλι στα ύψη των παιδικών προγραμμάτων αυτά τα 42 χρόνια. Οι 20 αυτοί χαρακτήρες πρέπει να διοργανώσουν πάρτι για να πλησιάσουν το εξωφρενικό «82» του πρώτου, αν όμως ενώσουν τα χέρια τους συνθέτουν ένα ικανοποιητικότατο ρόστερ μαχητών, περιλαμβάνοντας σημαντικές μορφές της παγκόσμιας τηλεόρασης. Οι σημαιοφόρες προσωπικότητες του brand όπως οι Μπομπ Σφουγγαράκης, το Γατόσκυλο και ένα δίδυμο Χελωνονιντζακίων δικαίως αποτελούν selling points, αλλά και προτίμησης του συγκεκριμένου έναντι πόσων fighting τίτλων που δεν ξέρουν από πού να πιαστούν για να συλλέξουν λίγο ουδέτερο ενδιαφέρον, κλείνοντας παράλληλα το μάτι στους hardcores.

Η στοίχιση όλων αυτών στο fighter selection είναι από μόνη της ικανή να προσελκύσει μεγάλο κοινό, ιδίως άτομα που μεγάλωσαν παρακολουθώντας αποχαυνωμένα την αλληλουχία των παιδικών shows μετά το σχόλασμα και τα ΣΚ. Υπάρχουν κάνα δυο απογοητευτικές ελλείψεις στα πρόσωπα των Jimmy Neutron και της Dora, κάτι που δεν με ανησυχεί τόσο, αφενός γιατί θα διέγραφα παντελώς τη μικρή εξερευνήτρια αν είχα την εξουσία και αφετέρου επειδή ζούμε στην εποχή των DLCs και του επιπρόσθετου περιεχομένου στην post-launch πορεία τέτοιων games. Δυστυχώς, θέλω να αλλάξω τα “L” του “All-Star” σε κεφαλαία, αφού δεν χρειάστηκα πολλές ώρες με το παιχνίδι στα χέρια μου για να αντιληφθώ πως απουσιάζει ολοκληρωτικά το παραμικρό voice acting, μετατρέποντας την, κατά τα άλλα, αξιέπαινη ομάδα χαρακτήρων σε ένα μάτσο άψυχες μαριονέτες.

Δεν καταλαβαίνω γιατί μία ομάδα ανάπτυξης μπήκε στον κόπο να χτίσει το όραμά της γύρω από τα θρυλικά αυτά cartoons, όταν δεν σκόπευε να τους δώσει τη μιλιά ή τη ζωντάνια για τις οποίες αγαπήθηκαν. Το θεώρησα ακόμα πιο παράδοξο όταν είδα την ημικυκλική διαφορά στην μέριμνα για τα animations. Με την καλή έννοια πάντα, η Ludosity περιποιήθηκε επαρκώς την οπτική συμπεριφορά όλων των διαθέσιμων χαρακτήρων, επιτρέποντάς τους να κινούνται, επιτίθενται και γενικότερα να δρουν με τους τρόπους για τους οποίους διακρίνονται και ξεχωρίζουν. Μπορεί η καλομαθημένη μας ψυχή να θεωρεί δεδομένες τέτοιες υλοποιήσεις, φανταστείτε όμως τον εφιάλτη του να έχεις να προγραμματίσεις συμπεριφορές που εκτείνονται μεταξύ αναβολιασμένου τοστάνθρωπου και σιαμαίων τετραπόδων. They nailed it!

ΤΟ ΓΡΗΓΟΡΟΤΕΡΟ ΣΤΗΝ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ ΤΟΥ

Επειδή όμως το περάσαμε πολλές στρώσεις μελέτης δια του μικροσκοπίου συγκρίσεων, νομίζω ήρθε η ώρα να αναφερθούμε και στα λίγα μεν, ουσιώδη δε τμήματα που το Nickelodeon All-Star Brawl διαφοροποιείται από τον ανταγωνισμό. Η ειδοποιός κατεύθυνσή του αφορά το ρυθμό με τον οποίο εξελίσσεται το παιχνίδι πάνω στις μαχητικές του πλατφόρμες. Μπορεί η κεντρική του ιδέα να περιστρέφεται γύρω από το κοινό gameplay του SSB και των ομοίων του, όμως στο συγκεκριμένο θα συναντήσετε ένα εντελώς διαφορετικό combat flow. Σε όλα τα games του εν λόγω genre στόχος σας είναι να ξεπαστρέψετε τους αντιπάλους σας από τα βατά δάπεδα ενός stage, όμως το Nickelodeon-one απαιτεί από εσάς να συμβαδίσετε με την ταχύτητα της μάχης, ώστε να μην βλέπετε μονίμως τα ποσοστά σας κολλημένα σε τριψήφια βεληνεκή και τον χαρακτήρα σας να εκτοξεύεται διαρκώς εκτός οθόνης.

Η εφαρμογή αυτής της νοοτροπίας θα έχει εμφανή αποτελέσματα στα συνηθισμένα χέρια όσων έχουν ασχοληθεί με παρόμοια games, είτε με θετικό απόηχο είτε με αρνητική χροιά, αφού η ταχύτητα θα ανεβάσει από τη μία την αδρεναλίνη και τη μπάρα της διασκέδασης, αλλά θα καταστήσει δυσκολότερο να συμβαδίσει κάποιος με τις ταυτόχρονες εξελίξεις στο πεδίο της μάχης. Άξιο επιβράβευσης είναι όμως το πόσο responsive καταφέρνει να είναι από τη λήξη του εκεχείριου countdown, μέχρι και τη λήξη όλων των αναμετρήσεων, κάτι για το οποίο αξίζει να φθονείται από την πλειονότητα των games αυτού του είδους. Όσοι σκοπεύουν να επενδύσουν αρκετό χρόνο στο παιχνίδι και να ξεπεράσουν τα εξογκώματα του learning curve να προετοιμαστούν για ένα απαιτητικό video game ως προς την ολοκληρωτική κατάκτηση του gameplay και δει του ασταμάτητου ρυθμού που το σκεπάζει αδιάκοπα.

Τα περιορισμένα movesets δυστυχώς κοντράρουν το όποιο βάθος θέλησε να προσδώσει η ταχύτητα του παιχνιδιού, εφόσον το potential επιθετικών συνδυασμών είναι συντριπτικά μικρότερο από τα στάνταρ ακόμα και προσπαθειών μικρότερου budget. Σταδιακά δηλαδή θα παρατηρήσετε και μόνοι σας πως πέφτουν οι μάσκες του gameplay, καθώς όσο fun-to-play ή γελοίο και αν φαίνεται εκ πρώτης όψεως, αδυνατεί να υποκρύψει τη μονοτονία του. Όταν ο Kazuya παίρνει πρόσκληση από εντελώς ξένο franchise για να παραστεί ως challenger στο Super Smash Bros. Ultimate και του επιτρέπεται να ανοίξει εμφατικά τη βεντάλια της κινησεολογίας του, είναι ολίγον τι αποκαρδιωτικό να βλέπουμε τον Avatar, το δαμαστή όλων των στοιχείων της φύσης να μην μπορεί να ξεδιπλώσει ούτε ένα μικρό ποσοστό των δυνάμεών του. Όσοι πάλι βιώσουν αυτό το transition θα υποστούν πολιτισμικό σοκ.

Αποδεικνύεται ξανά λοιπόν πως το Nickelodeon All-Star Brawl επιλέγει να βασιστεί στην κίνηση των παικτών στα levels, παρά στο spammάρισμα επιθέσεων. Στην τεράστια διαφορά της in-combat ταχύτητας συμμετέχει σημαντικά, αλλά κατασταλτικά κατ’ εμέ, το recovery system. Αφού το βάλατε που το βάλατε το αναθεματισμένο air dash, σφραγίστε τουλάχιστον την πιο ζυγισμένη χρήση του προς αποφυγήν των χαοτικών καταστάσεων. Εκεί όμως που καταστρατηγείται εντελώς η έννοια του προαναφερθέντος συστήματος είναι στους διαγώνιους μηχανισμούς διάσωσης, εξαιτίας ενός αλλόκοτου directional influence. Το να βλέπω το Leonardo να μπορεί να πραγματοποιήσει air-spinning πιρουέτα προς κάθε κατεύθυνση για την αποφυγή της πτώσης, αλλά και ένα σωρό ακόμη τέτοια mechanics μου κατέστρεψαν πραγματικά την εμπειρία και είμαι σίγουρος πως ανάλογη αίσθηση θα διαπεράσει κάθε λάτρη των fighting games. Καταλαβαίνω πως δεν προσπάθησε να αποστασιοποιηθεί σε πολλούς τομείς από το SSB, αλλά ακόμα και εκεί που διάλεξε να το κάνει… σα να σκόνταψε.

NIC-ΚΕΝΟ-DEON

Θα ήθελα πολύ να βρω συντροφιά στα άλλα modes του, αλλά όσο απομακρυνόμαστε από τις καθιερωμένες επιδείξεις το μόνο που θα βρούμε είναι ένα άδειο arcade με διαλόγους μίας πρότασης, ένα OK online mode και κάτι αθλητικοαηδίες. Αν υπήρξε κάτι που με οδήγησε στο να καταγράψω λίγες εργάσιμες ώρες παραπάνω ήταν το γέλιο που κατάφερε να μας προσφέρει το couch multiplayer με τρεις ακόμη φίλους και τα όμορφα stages, αφιερωμένα σε χαρακτηριστικές τοποθεσίες όλων των σειρών της Nickelodeon. Και εδώ όμως, η ευχάριστή τους όψη δεν είναι ικανή να αναιρέσει ότι λειτουργούν σαν απλές ζωγραφιές τηλεοπτικής νοσταλγίας, μη έχοντας κάτι το διαδραστικό να προσφέρουν στο gameplay. Σαν τη μουσική ένα πράμα, που δεν έχει γενικά να προσφέρει τίποτα, αφού μιλάμε για τυχαία sound recordings, που δεν έχουν καμία σχέση τα 13 αδειοδοτημένα TV shows που βρήκαν το δρόμο τους για το παιχνίδι. Κόπος ήταν ρε παιδιά;

Συνειδητοποιώ πως αν είχα παίξει 1-2 ώρες θα είχα πολύ θετικότερες εντυπώσεις από αυτές που μου άφησε μία ντουζίνα 60λέπτων. Η σπατάλη περαιτέρω χρόνου με το Nickelodeon All-Star Brawl δεν προσφέρει κάποια επιβράβευση και για μένα δεν δημιουργήθηκε ποτέ κίνητρο να πιάσω ένα χαρακτήρα και να τιθασεύσω το χειρισμό του, όπως μου συμβαίνει στα ¾ των fighting games που δοκιμάζω. Σίγουρα είναι αρκετά περιποιημένο στο βασικό κομμάτι του gameplay, κάτι αρκετά δύσκολο, όμως δεν φτάνει ποτέ στο χειροκρότημα. Όσο και αν η Nickelodeon θα ήθελε να το πασάρει σαν “το Smash Bros για όλους” απέχει πολύ ακόμα και από το να συγκριθεί σοβαρά με τον τίτλο της Nintendo. Ευελπιστώ να δούμε αλλαγές και εξτρά περιεχόμενο στον ορίζοντα, ειδάλλως το βλέπω να βυθίζεται στο βυθό του Μπικίνι.

Many thanks to Maximum Games for providing us with the review copy!