Τελικά θα παραμείνουμε άνθρωποι;

Με το Dying Light να είναι το πιο φιλόδοξο franchise της Techland την τελευταία δεκαετία, το δεύτερο μέρος του παιχνιδιού, Dying Light 2 Stay Human, ήρθε 7 χρόνια αργότερα του προκατόχου του και είναι επιτέλους στα χέρια μας. Δεν μπορώ να αρχίσω δίχως να εκφράσω τον προσωπικό ενθουσιασμό που είχα για το παιχνίδι αλλά και για τη σειρά γενικότερα, διότι δηλώνω λάτρης των zombie παιχνιδιών, πόσο μάλλον όταν συνδυάζονται και με καλά RPG στοιχεία. Στη συγκεκριμένη περίπτωση όμως θα βάλω τον πολυετή ενθουσιασμό, που έχτιζα όλον αυτό τον καιρό, στην άκρη και θα σας εκφράσω τόσο τις ανησυχίες μου όσο και τα πράγματα που αγάπησα στο παιχνίδι.

AIDEN ΓΙΑΤΙ ΑΡΓΕΙΣ;

Γνωρίζω πως τα spoilers είναι κάτι που δεν αρέσει σε κανέναν, οπότε θα σας δώσω μία πολύ γενική εικόνα της ιστορίας, προσπαθώντας να τα αποφύγω τελείως. Για αρχή, το παιχνίδι διαδραματίζεται το 2036, άρα μας βρίσκει 22 χρόνια μετά το πρώτο game και 15 χρονιά μετά την ολική διασπορά ενός ιού, που κατέστρεψε την ανθρωπότητα, σενάριο που είναι τρομακτικά κοντά με τα σημερινά γεγονότα περί COVID-19. Ο χαρακτήρας μας, όπως μαθαίνουμε στην αρχή, ανήκει σε μια ομάδα με το συνθηματικό Pilgrams.

Όσοι ανήκουν στη συγκεκριμένη ομάδα είναι διατεθειμένοι να κάνουν τα πάντα για να επιβιώσουν και για αυτό χρησιμοποιούνται από τους survivors μόνο για μεταφορές ανθρώπων μέσα από τις ορδές zombies ή για την εύρεση πολύτιμων υλικών στον κόσμο, κυρίως επειδή έχουν μια εξοικείωση με το parkour. Ο Aiden, ως ήρωας μας, βρίσκεται σε ένα αδιέξοδο ψάχνοντας την αδερφή του Mia, την οποία και έχασε σε κάποιες κλινικές μελέτες που είχαν γίνει σε παιδιά πριν την ώρα-μηδέν. Ο χαρακτήρας μας θα περάσει από Γη και ουρανό για να ξαναδεί την αδερφή του και θα δημιουργήσει πολλούς φίλους και πολλούς εχθρούς στον δρόμο του.

Η ιστορία του Dying Light 2 Stay Human σε σύγκριση με το παλιό παιχνίδι, κατά την γνώμη μου, είναι απλή, χωρίς ιδιαίτερο συναίσθημα και αδυνατεί σε σημεία να μας συνδέσει με τους χαρακτήρες. Το σενάριο πιστεύω είναι κάτω του μέτριου και συνεχώς μας δίνει την αίσθηση ότι το plot twist έρχεται, αλλά τελικά δεν υπάρχει πουθενά. Με τόσα αριστουργήματα στην βιομηχανία μού είναι δύσκολο να αφήσω ασχολίαστη μια ιστορία βγαλμένη από mediocre ταινία του Hollywood της δεκαετίας του 2000. Πιο συγκεκριμένα, με χαλάει που μας παρουσιάζει έναν κύριο χαρακτήρα που όλοι τον υποδέχονται και έχει για όλους μια λύση. Αναμεσά σε όλους αυτούς τους λόγους, κάπου χάθηκε το ενδιαφέρον μου για την ιστορία.

ΑΝΑΝΕΩΜΕΝΟ GAMEPLAY ΕΙΠΑΝ

Με τον πήχη να είναι ήδη αρκετά ψηλά από το πρώτο Dying Light, το sequel έρχεται με έναν ελαφρώς ανανεωμένο αέρα. Στο combat και στο gameplay υπάρχουν κάποιες καλοδεχούμενες αλλαγές, πολύ λίγες βελτιώσεις και αρκετές αστοχίες σε κομμάτια που για εμένα θα έπρεπε να λείπουν τελείως από το τελικό release.

Για μια ακόμη φορά η Techland καταφέρνει να φέρει στις οθόνες μας μια σχετικά ομαλή εμπειρία παιχνιδιού με την μάχη να είναι εξαιρετικά γρήγορη και καλά στημένη. Σε σχέση με το πρώτο παιχνίδι, βλέπουμε πως πλέον τα zombies πεθαίνουν πιο εύκολα και η γενική δυσκολία έχει μειωθεί κατά πολύ. Υπάρχουν πολλά upgrades στα skill trees του parkour και του combat που είναι και οι βασικοί πυλώνες του μηχανισμού. Με αρκετές νέες κινήσεις, ανανέωση του εύρους που μπορεί ο παίκτης να πιαστεί από πλάγιες και πολλά άλλα να επιβραβεύουν τον παίκτη για τις ώρες που περνάει στο Valledor, μαζί με την ευκολότερη αντιμετώπιση των εχθρών δίνουν την ψευδαίσθηση μιας ανανεωμένης εμπειρίας. Αλλαγές στο respawn system και στο περιορισμένο stamina εμένα με έκαναν να νοσταλγώ την ελευθερία που είχα στο πρώτο παιχνίδι να πηγαίνω με τους ρυθμούς που θέλω μέσα στην πόλη.

ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΒΛΕΠΩ ΠΟΥ ΠΑΩ;

Πραγματικά γράφοντας για το συγκεκριμένο παιχνίδι δεν ξέρω από που να αρχίσω και που να τελειώσω. Δεν θα πω ψέματα, το Dying Light 2 Stay Human, με εντυπωσίασε με το πόσο μεγάλο είναι σε έκταση. Παρόλο που η ιστορία του είναι σχετικά μικρή (20-30 ώρες) έχει πάρα πολλά πράγματα να ασχοληθεί κάποιος μόλις την ολοκληρώσει, όπως side quests, να βρει crates, outcasts και πολλά ακόμη.

Το RPG του κομμάτι έρχεται βελτιωμένο, κάτι που μου άρεσε πολύ στο παιχνίδι. Πλέον, οι στολές αποτελούνται από ξεχωριστά κομμάτια με ξεχωριστές βαθμολογίες το καθένα, πράγμα που παρακαλούσα να συνέβαινε και στο αρχικό Dying Light, ενώ τα όπλα είναι πάνω-κάτω το ίδιο πράγμα με μικρό αλλαγές στα modifications. Ο κύκλος μέρας-νύχτας πραγματοποιείται σε real-time και το σκοτεινό κομμάτι του παιχνιδιού έρχεται ανανεωμένο ως προς τους εχθρούς και την δυσκολία επιβίωσης.

Πλέον, υπάρχει συγκεκριμένο χρονικό όριο στο οποίο μπορεί ο παίκτης να βρίσκεται στο σκοτάδι, διότι πρέπει να μεταφερθεί κάτω από ένα UV light ώστε να γεμίσει ξανά το humanity/immunity του, κομμάτι που αγάπησα ιδιαίτερα διότι δίνει αυτό το “extra spice” που έψαχνα στο gameplay. Εντυπωσιακό βρήκα το γεγονός ότι οι επιλογές μου είχαν όντως μεγάλη επιρροή στην εξέλιξη της ιστορίας αλλά και στο τέλος της. Το parkour είναι καλά φτιαγμένο, αν και με αστοχίες. Είναι αρκετά γρήγορο, σε βαθμό που μπορεί να κουράσει. Μάλιστα υπάρχουν φορές που δεν γίνεται σωστά register στο πιάσιμο, με αποτέλεσμα να βρίσκεται ο παίκτης στο κενό.

ΣΕ ΠΟΙΑ ΚΟΝΣΟΛΑ ΠΑΙΖΩ ΡΕ ΠΑΙΔΙΑ;

Έχει συνηθίσει το μάτι μου πια να θέλει ρεαλισμό και ζωντανά textures και έτσι όταν βλέπω μέτρια γραφικά σε τόσο μεγάλο AAA παιχνίδι έχω κάποιο πρόβλημα. Σε καμία περίπτωση ο κόσμος του Dying Light 2 Stay Human δεν είναι άσχημος, αλλά ούτε με άφησε με το στόμα ανοιχτό. Η αλήθεια είναι πως πολλές φορές γυρνούσα στο μενού για να διπλοτσεκάρω αν παίζω πράγματι την PS5 έκδοση του παιχνιδιού ή αυτή του PS4. Τα πράγματα δεν είναι πολύ καλυτέρα ούτε στα PC διότι το θέμα πηγάζει καθαρά από την μηχανή γραφικών στην οποία έχει χτιστεί το παιχνίδι.

Στις κονσόλες έχουμε τρεις διαφορετικές επιλογές γραφικών που μπορεί να διαλέξει ο παίκτης. Αρχικά, το performance mode που τρέχει σε 1080p και στοχεύει τα 60FPS(30 με μεγαλύτερη σταθερότητα για το Xbox Series S) και το ray-tracing απενεργοποιημένο, μετά το quality mode που τρέχει σε 1080p αλλά με 30FPS και διαθέσιμο ray-tracing και τέλος το resolution mode στοχεύοντας ξανά στα 30FPS άνευ ray-tracing, αλλά αυτή τη φορά σε ανάλυση 3400x1600.

Tα συγκεκριμένα νούμερα θα προβληματίσουν μερικούς, αλλά εγώ προσωπικά δεν είδα μεγάλες διάφορες στην ποιότητα, αν και παίζω όλα τα παιχνίδια μου στο performance mode όπου και αισθάνομαι ότι ξεκουράζονται τα μάτια μου με τα αυξημένα καρέ. Κανονικά όλες οι επιλογές για όλες τις κονσόλες θα έπρεπε να είναι στα 60 FPS το 2022 αλλά αυτό είναι μια πολύ μεγαλύτερη συζήτηση.

STAY BUGGED!

Προσπάθησα πολύ να αφήσω το παιχνίδι να με εντυπωσιάσει τεχνικά, αλλά αυτό με καλωσόρισε με άπειρα bugs, φωτισμούς που σε θαμπώνουν, χωρίς να υπάρχει φως και loading screens που -ναι καλά διαβάζετε- διαρκούν 20 δευτερόλεπτα αναμεσά σε cutscenes, κάτι που θεωρώ απαράδεκτο. Να συνεχίσω λέγοντας ότι μέσα στην πόλη τα frames μου, αν και στο performance mode, έπιαναν πάτο και το v-sync αποφάσιζε να αποχωρήσει. Πραγματικά πιστεύω τίτλοι σαν το Dying Light 2 Stay Human χάνουν την προοπτική να γίνουν best-sellers επειδή βγαίνουν πριν την ώρα που πρέπει. Τώρα θα μου πείτε όλα αυτά φτιάχνονται με ένα update και θα απαντήσω αναλύοντας δύο μηχανισμούς που πραγματικά πιστεύω είναι οι χειρότερες επιλογές στο παιχνίδι.

Αρχικά, όταν παλεύεις σε αποστολές, αν τυχόν πεθάνεις και κάνεις respawn θα διαπιστώσεις πως οτιδήποτε έχεις χρησιμοποιήσει χάνεται, αλλά οι εχθροί ξανακάνουν spawn από την αρχή, πράγμα που με είχε βρει πολλές φορές να παλεύω με ένα ξύλο και δέκα ζωή, απέναντι σε Level 5 αντίπαλους. Έπειτα, θα ήθελα να αναφέρω πως το stability στα missions είναι χαλασμένο σε επίπεδο εκνευριστικού. Πολλές φορές ψάχνεις μισή ώρα το που πρέπει να πας, επειδή δεν υπάρχουν ξεκάθαρα hints και άλλες φορές βλέπεις ένα τεράστιο κίτρινο σημάδι πάνω στο υλικό να σε καθοδήγει.

Πραγματικά μπορώ να καταλάβω πως υπήρξαν αρκετές πιέσεις χρόνου, αλλά αυτό που με τραβούσε περισσότερο από τον κόσμο του Dying Light 2 Stay Human και με γυρνούσε στην πραγματικότητα ήταν οι NPC. Από το κακό lip-sync σε πολλές σκηνές, μέχρι το teleport που έκανε ένας χαρακτήρας ενώ σου έλεγε να τον ακολουθήσεις και τηλεμεταφερόταν 300 μετρά μακριά. Τέλος, το balancing του stamina ήταν χαλασμένο στα μάτια μου, γιατί πολλές φορές δεν μπορούσα να ολοκληρώσω μια σειρά από parkour κινήσεις χωρίς αυτό να τελειώσει. Για να μπορέσει κάποιος να χρησιμοποιεί με άνεση το parkour πρέπει να περάσει αρκετό χρόνο μέσα στο παιχνίδι ώστε να ανεβάσει τα skills του και να διαθέτει αρκετό stamina. Με την έκταση του τίτλου η αλήθεια είναι πως θα βρείτε αρκετά  πράγματα να κάνετε σε έναν καλά στημένο – πάρα τα προβλήματα-  κόσμο που κρύβει τις δικές του ιδιαιτερότητες. Σημασία στην τελική έχει το γεγονός πως το παιχνίδι μπορείτε να το διασκεδάσετε με έως και 3 φίλους σας, πράγμα που όλοι γνωρίζουμε πως υπερισχύει όλων των προβλημάτων στην ιστορία η τα γραφικά που μπορούμε να συναντήσουμε.

Ευχαριστούμε πολύ την Enarxis Dynamic Media για την παροχή του review copy!