Retro-hero-fantasy-platformer; ΕΔΩΘΕ!

80's, η δεκαετία που μεσουρανούσε το θέμα “Dungeons & Dragons, barbarians, quests, magic” με επιτραπέζια, pen-and-paper RPG's, ταινίες όπως ο «Κόναν ο Βάρβαρος» αλλά και videogames όπως το θρυλικό Golden Axe. Ήταν μια δεκαετία με τεράστιο κοινό, που ακόμη και σήμερα κάνει τους νοσταλγούς της να αναζητούν τέτοιες ιστορίες με θεματολογία το φανταστικό. Ακόμη κι όσοι κριτίκαραν ή σχολίαζαν άσχημα και κοροϊδευτικά τους λάτρεις της φαντασίας, οι ιστορίες του Tolkien, που ήρθαν στη μεγάλη οθόνη δια χειρός Peter Jackson, βούλωσαν κυριολεκτικά αυτά τα στόματα με τη παγκόσμια επιτυχία και τα απανωτά Όσκαρ.

Ο γράφων μεγάλωσε με επιτραπέζια όπως το Hero Quest, o Θρύλος του Ζαγκόρ, αλλά και με το Dragon Game System και όταν είδα την τριλογία του Άρχοντα νόμιζα ότι έβλεπα τις περιπέτειες μου στο κινηματογράφο. Αντίστοιχα, με τα Golden Axe της SEGA και τα The King of Dragons και Knights of the Round της Capcom ένιωθα ότι μπορούσα να επεκτείνω ακόμα περισσότερο ή και να συνδυάσω τα τεκταινόμενα της οθόνης με αυτά του επιτραπέζιου! Με άλλα λόγια, κάψιμο για τους κακοπροαίρετους και φαντασία για τους καλοπροαίρετους. Πάντως, από όλα αυτά, αυτό που συγκράτησα τόσα χρόνια μετά είναι ότι μια καλή περιπέτεια φαντασίας σε οποιοδήποτε μέσο ψυχαγωγίας οφείλει να έχει μια τετράδα ηρώων και ένα ενδιαφέρον σενάριο. Και βλέποντας το trailer του Abathor η νοσταλγία επανήλθε στο προσκήνιο.

Κρατώ στα χέρια μου το Abathor, ένα 2D action hack-and-slash platformer με pixel-art γραφικά και νοσταλγικό gameplay από την Pow Pixel Games, η οποία κάνει το ντεμπούτο της στη βιομηχανία με αυτή την κυκλοφορία. Το παιχνίδι με μια πρώτη ματιά θυμίζει games της θρυλικής εποχής, όπως το Golden Axe, αλλά διαθέτει και την cult-heavy metal αισθητική που διέθεταν πρόσφατες pixel-art κυκλοφορίες όπως το Blasphemous. Οι χαρακτήρες, οι εχθροί, ακόμη και τα power-ups θα σας είναι απευθείας γνώριμα καθώς είναι όλο παρμένα και ραμμένα βάσει της fantasy pop κουλτούρας. Και το καλό της υπόθεσης σε όλο αυτό είναι ότι, παρόλο που το Abathor δεν διαθέτει διαφορά ή πρωτοτυπία σε σχέση με άλλους τίτλους του παρελθόντος, παραμένει όρθιο και με πυγμή αναζητώντας από εσάς την ενασχόλησή σας. 

ΑΤΛΑΝΤΙΔΑ, ΤΕΡΑΤΑ ΚΑΙ ΟΛΑ ΤΑ ΠΕΡΑΙΤΕΡΩ

Η ιστορία μας ξεκινά στη μυθική αλλά άγνωστη (και καλά) Ατλαντίδα, όπου η ανθρωπότητα λόγω απαίσιων και απαράδεκτων πράξεων ευθύνεται για την εξάπλωση διαφόρων τεράτων που ξεχύθηκαν στον κόσμο και καταστρέφουν κάθε ίχνος ζωής στον διάβα τους. Μια ομάδα ηρώων πρέπει να καταφέρει να τα πολεμήσει, να κλείσει τις πύλες του Abathor μια και καλή και να στείλει όλα τα δαιμόνια/βελζεβούλια και ΣΙΑ πίσω εκεί από όπου ήρθαν. Εννοείται ότι υπάρχουν πολλά κενά και αναπάντητα ερωτήματα, αλλά στη πορεία θα βρείτε διάφορα κείμενα που θα σας δίνουν πληροφορίες αλλά και hints/tips για το lore και το παιχνίδι. Αλλά ας μη κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας κι ας παραδεχτούμε ότι το σενάριο στα χαρτιά είναι χειρότερο και από B-movie, οπότε πάμε στο ψητό. Τι μας ενδιαφέρει παιδιά; Τι; Τιτι τιτιτι ε τιτι(σ.σ. Γ. Αλκαίος); Μας ενδιαφέρει το gameplay και τα boss fights!

Έχετε ένα cast 4 ηρώων στη διάθεσή σας για να επιλέξετε, με τον καθένα να διαθέτει διαφορετικά χαρακτηριστικά τα οποία θα επιστρατεύσει για να αντιμετωπίσει τις ορδές των τεράτων της Ατλαντίδας. Ο Crantor ο βάρβαρος έχει μια μεγάλη σπαθάρα και μπορεί να κάνει roll για να αποφύγει τις επιθέσεις των εχθρών, η Sais η πολεμίστρια διαθέτει ξίφος και ασπίδα, με την οποία μπορεί να κάνει block επιθέσεις, ο Kritias ο κλέφτης έχει στη κατοχή του ένα dagger για γρήγορες επιθέσεις και ένα άλμα με slash και τέλος, ο Azaes, ο μοναδικός χαρακτήρας με μαγικές ικανότητες, μπορεί να ρουφήξει τις ψυχές των εχθρών του και να ενισχύσει την επίθεσή του ή και να μεταμορφωθεί και ο ίδιος σε τέρας. Όλοι είναι σε γενικές γραμμές οκ αλλά εμένα προσωπικά μου φάνηκε πιο βατή η περιπέτεια με τους Crantor και Azaes, λόγω του μεγαλύτερου και ισχυρότερου range της επίθεσής τους.

Πέρα από τις βασικές επιθέσεις και τις ικανότητες του κάθε χαρακτήρα μπορείτε να βρείτε διάφορα summons κατά τη διάρκεια της περιήγησής σας στα διάφορα levels του παιχνιδιού. Μερικά βοηθούν για άμεση εκκαθάριση εχθρών στην οθόνη, άλλα είναι σαν companions για ένα μικρό χρονικό διάστημα, ενώ άλλα κάνουν lock στους εχθρούς και είναι αρκετά χρήσιμα σε σημεία με αρκετό και απαιτητικό platforming. Καλώς ή κακώς έχετε μόνο ένα slot για αποθήκευση οπότε μέσα από αρκετά trial & error θα δείτε ποιο σας βολεύει καλύτερα και για ποια περίσταση. Εγώ στη περίπτωση που έχω δυο επιλογές μπροστά μου παίρνω πρώτα το passive (π.χ. το drone ψάρι που μασάει τους εχθρούς), το ενεργοποιώ και στη συνέχεια παίρνω το instant για καβάτζα. (σ.σ. Παρακαλώ πολύ τους αναγνώστες μας σε αυτό το σημείο να προωθήσουν σε όλα τα social και μάλιστα σε μορφή πυραμίδας το συγκεκριμένο review για αυτό το free tip) 

Υπάρχουν τρία επίπεδα δυσκολίας τα οποία αφορούν κατά κύριο λόγο τα credits που έχετε στη διάθεσή σας και που ξεκλειδώνετε στη πορεία εισάγοντας το άγχος της arcade εμπειρίας σε φάση: “δεν έχω άλλα ευρώ, πώς θα τα καταφέρω;” Και όσον αφορά τα boss fights υπάρχουν μπόλικα και ποικίλων διαστάσεων που θα βρεθούν στον δρόμο σας. Κάποια είναι εύκολα, άλλα πιο ζόρικα, αλλά αν προσέξετε τα patterns θα τα καταφέρετε στο άψε-σβήσε και δεν θα παιδευτείτε όπως ο Conan στο ανέκδοτο με την πόρτα. Για όσους δεν το γνωρίζουν, θα το αναφέρω για τα πρακτικά -αλλά και για να γεμίσει το κείμενο γιατί δεν βγαίνει βρε παιδί μου- και ελπίζω να σας χαρίσει χαμόγελο και όχι απερίγραπτο κρύο στη ραχοκοκαλιά σας ή στη σπονδυλική σας στήλη: Ο Conan βλέπει μια τεράστια πόρτα μπροστά του να του κλείνει τον δρόμο. Φωνάζει γεμάτος πάθος «ΚΡΟΜ!» και αρχίζει να χτυπά με μανία την πόρτα με το σπαθί του. Ο γερο-μάγος ακόλουθός του, του λέει ήρεμα και ξεκάθαρα: «Conan, χρησιμοποίησε το κλειδί!» και ο Κιμμέριος γυρνάει αμέσως και του ουρλιάζει με όλη του τη δύναμη: «Άσε τους γρίφους γέροντα!».

Υπάρχει και επιλογή για couch co-op μέχρι και τεσσάρων παικτών που κάνει την εκκαθάριση του κόσμου του Abathor ακόμη πιο εύκολη και ταυτόχρονα διασκεδαστική σε σχέση με αυτή της solo εμπειρίας. Δανειζόμενο ούτως ή άλλως αρκετά στοιχεία από το παρελθόν, με αυτή τη δυνατότητα προσπαθεί να θυμίσει σε όλους όσους το αποκτήσουν το πόσο απλό και διασκεδαστικό είναι το multiplayer pick-up-and-play. Ειδικά με τα Joy-Cons στο Switch, μού ήρθαν flashbacks από το μακρινό αλλά ταυτόχρονα και τόσο κοντινό παρελθόν, όταν καθόμουν και έπαιζα video games με ανθρώπους στον ίδιο χώρο… Αλλά ας αφήσουμε αυτές τις μίζερες σκέψεις και ας επικεντρωθούμε στο γεγονός ότι το multiplayer είναι οκ, αλλά έχει ένα μεγάλο ελάττωμα: δεν υφίσταται press start και τσουπ, έμπα μέσα να βοηθήσεις. Οπότε έχετε τη δυνατότητα επιλογής για multiplayer μόνο μέσα από το τελευταίο save σας ή όταν ξεκινάτε για πρώτη φορά την περιπέτειά σας.

ΒΑΡΒΑΡΕ, ΕΤΟΙΜΑΣΟΥ ΝΑ ΠΕΘΑΝΕΙΣ!

Υπάρχει ένα σύστημα ανταμοιβής κάθε φορά που ολοκληρώνετε ένα level το οποίο βασίζεται στα kills. Ο παίκτης με τα περισσότερα kills παίρνει τη νίκη, αλλά δυστυχώς θα πρέπει να αρκεστείτε μονάχα σε αυτό καθώς δεν υπάρχει κανένας άλλος τρόπος όσον αφορά το θέμα ανταγωνισμού. Όσον αφορά την ομαδική δουλειά, όμως, οι ζωές σας είναι μοιρασμένες σε όλο το party από κοινού και τελειώνουν μόλις ατυχήσετε όλοι σας και δεν υπάρχει κανένας ζωντανός χαρακτήρας σας στην οθόνη. Αλλά όταν φτάσετε στα crystal checkpoints που βρίσκονται σε συγκεκριμένα σημεία ανά level τότε όλοι οι αδικοχαμένοι σύντροφοι ανασταίνονται και επιστρέφουν στο πλευρό σας. Όλο αυτό μου θυμίζει αυτό που σας έγραφα και παραπάνω περί αναμνήσεων και νοσταλγίας. Άπειροι τσακωμοί του τύπου "εσύ φταις που χάσαμε" και τσουπ από την αρχή, το πρώτο χειριστήριο παίζει καλύτερα, "βρωμάς ρε μ****" και άλλες τέτοιες όμορφες ιστορίες κάθε φορά που εμφανιζόταν το "Game Over" στην οθόνη.

Τα γραφικά είναι pixel-art, όπως ανέφερα εξαρχής, με ωραίες τοποθεσίες και bosses, και πακέτο με το 16-bit soundtrack η νοσταλγία χτυπάει κόκκινο. Σε γενικές γραμμές, οι developers έχουν μπει στο νόημα, αλλά μας τα ψιλοχαλάνε σε ένα βασικό συστατικό του gameplay, τον χειρισμό. Έρχονται στο μυαλό μου άπειρες εικόνες από NES games και επεισόδια του AVGN στα οποία χάνω ξανά και ξανά, όχι επειδή είναι τόσο δύσκολο το παιχνίδι, αλλά επειδή ο χειρισμός του είναι αχρείαστα περίπλοκος. 

Θα προσπαθήσω να σας εξηγήσω όσο πιο απλά γίνεται τι εννοώ: Χρόνια τώρα ο εγκέφαλός μου έχει συνδυάσει κάποιες κινήσεις στα video games σαν αυτονόητες όπως, για παράδειγμα, η συλλογή αντικειμένων που κατά 99% πραγματοποιείται πλέον αυτόματα. Αυτό, λοιπόν, δε συμβαίνει εδώ. Αλλά δυστυχώς δεν είναι η συλλογή αντικειμένων το πρόβλημα. Φανταστείτε να χάνετε ξανά και ξανά, όχι επειδή το boss είναι δύσκολο, όχι επειδή ατυχήσατε και πέσατε πάνω σε καρφιά από λάθος αντίδραση, αλλά επειδή ο χειρισμός είναι άδικος. Υπάρχει ένα επίπεδο στα μέσα περίπου του παιχνιδιού όπου πρέπει να πηδήξετε από σκοινί σε σκοινί έτσι ώστε να μη πέσετε και πνιγείτε στο βάλτο. Μια κίνηση που θα έπρεπε απλά να πατάτε άλμα και ξανά άλμα είναι τόσο δυσλειτουργική που άρχισα κι εγώ να επικαλούμαι τον Κρομ και το δωδεκάθεο! Για να πραγματοποιήσετε αυτή την κίνηση πάρτε βαθιά ανάσα, πηδήξτε προς το μέρος του σχοινιού και πιάστε το πατώντας  με τον σταυρό κατεύθυνσης πάνω. Την ώρα που το κάνετε αυτό σταματά η ορμή του χαρακτήρα σας και πέφτετε κάθετα προς το απόλυτο κενό. Αν είστε τυχεροί μπορεί και να πιάσετε το σκοινί. Φανταστείτε τώρα να είστε άτυχος συνέχεια και αφού καταφέρετε και περάσετε το πρώτο και αρχίσετε να πανηγυρίζετε να σας περιμένουν άλλα 10 στη σειρά... Βλασφημία incoming σε λίγα δευτερόλεπτα...

Αρκετά δυσάρεστο είναι και το γεγονός ότι το Abathor δε διαθέτει σύστημα progression κατά τη διάρκεια του campaign. Αν δηλαδή χάσετε ή κλείσετε το παιχνίδι και το ξαναπιάσετε αργότερα ό,τι έχετε αγοράσει από τους περιπλανώμενους πωλητές έχει εξαφανιστεί, αλλά ευτυχώς όχι και τα χρήματά σας. Οπότε, πρέπει να διαλέξετε μια πίστα στην οποία οφείλετε -κατά τους developers- να θυμάστε ότι έχει πωλητή, να ψωνίσετε, να θυμάστε ότι είναι σχετικά μικρή σε διάρκεια και να την ολοκληρώσετε καθώς αν κάνετε quit, φτου κι από την αρχή. Είναι απορίας άξιο γιατί επιλέχθηκε αυτή η μέθοδος αλλά ίσως να οφείλεται και στην απειρία της ομάδας ανάπτυξης. Αυτό μάλιστα, σε συνδυασμό με το co-op που πρέπει να επιλεχθεί πριν ξεκινήσετε το campaign -και όχι κατά τη διάρκειά του- αποτελούν σίγουρα μπαμπάτσικα, μελανά προβλήματα του τίτλου.

Ο,ΤΙ ΚΙΝΕΙΤΑΙ ΕΚΤΕΛΕΙΤΑΙ

Ακόμα και με αυτά, όμως, το Abathor είναι αδιαμφισβήτητα ένα love-letter προς τα arcade-style scrolling action games που μεσουρανούσαν στα coin-op καθώς και στις 8-bit/16-bit γενιές κονσολών. Το trailer η αλήθεια είναι πως φαινόταν κάπως παραπλανητικό καθώς έδινε την αίσθηση ότι πρόκειται για ένα Metal Slug που συνδυάστηκε με το Golden Axe και ότι θα επικρατεί ασταμάτητη και αχαλίνωτη δράση, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι το παιχνίδι είναι απάτη. Ειδικά σε περίοδο διακοπών μπορείτε με 2 σετ Joy-Cons (τουλάχιστον για την έκδοση Switch που βασίστηκε το review) να μαζευτείτε τέσσερεις σύντροφοι, να ταξιδέψετε σε μια άλλη εποχή, στην οποία θα διασκεδάσετε αρκετά και θα ψιλο-εκνευριστείτε ουκ ολίγες φορές.

Ευχαριστούμε πολύ την Enarxis για την παροχή του review copy!